Κάθε κατάκτηση φέρνει αισιοδοξία και ικανοποίηση. Κάθε αποτυχία φέρνει περισυλλογή και προβληματισμούς για το τί δεν πήγε καλά, και αποτύχαμε στην προσπάθεια να κατακτήσουμε κάτι ή να  πετύχουμε ένα στόχο. Και εάν ο στόχος ήταν μικρός και ασήμαντος, ξέρουμε ότι την επόμενη φορά θα αποφύγουμε τα λάθη και θα πετύχουμε. Εάν όμως ο στόχος ήταν μεγάλος, τότε η αποτυχία φέρνει επανασχεδιασμό της ζωής μας, και προβληματισμούς για το μέλλον.

Διότι έχουμε ξοδέψει, προφανώς, δυνάμεις για την κατάκτηση αυτή, και τώρα, μετά την αποτυχία, πρέπει να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας, και να σχεδιάσουμε νέους δρόμους και τρόπους, για να φτάσουμε στον στόχο την επόμενη φορά ή στον επόμενο στόχο, εάν έχουμε αλλάξει σχέδια για την προσωπική μας ζωή. Σε κάθε περίπτωση, κάθε επιτυχία φέρνει ελευθερία, κάθε αποτυχία φέρνει προβληματισμούς για το μέλλον.

Διότι η καθημερινή μας  ζωή δεν είναι παιχνίδι ανέμελο, αλλά είναι μια σκληρή πραγματικότητα, όπου υπάρχουν αμοιβές και τιμωρίες, αποτυχίες και επιτυχίες, και στην προσπάθεια αυτή ξοδεύουμε τις προσωπικές μας δυνάμεις σε κόπο και δαπάνες. Και όλοι ξέρουμε ότι κάθε επιτυχία φέρνει ευτυχία, ενώ η αποτυχία οδηγεί σε στασιμότητα, ή ακόμη και υποχώρηση από την προηγούμενη κατάσταση. Άρα η κάθε κατάκτηση μετράει και φέρνει πλούτο, ενώ η αποτυχία μάς βυθίζει σε απελπισία.

Και αυτή η αλήθεια στην προσωπική μας ζωή έχει σημαντική αξία. Διότι, εκείνος που πετυχαίνει και νικά τις δυσκολίες της κατάκτησης, γίνεται πλούσιος, με ό,τι μπορεί να σημαίνει για τον καθένα μας η λέξη “πλούτος” και “ελευθερία”. Κάθε νέα κατάκτηση, φέρνει οικοδομή. Κάθε αποτυχία φέρνει στασιμότητα ή και αποδομή. Και είναι απολύτως βέβαιο ότι η προσωπική μας ζωή χτίζεται πάνω στις επιτυχίες και στις επιμέρους κατακτήσεις της ατομικής μας καθημερινότητας.

Και όσο περισσότερες επιτυχίες και κατακτήσεις διαθέτουμε, τόσο η απόσταση από την επόμενη κατάκτηση γίνεται πιο σύντομη, γιατί αποκτούμε εμπειρία και παίρνουμε μαθήματα. Και όσοι θέλουν να περάσουν σε επόμενες κατακτήσεις, ξέρουν ότι σε κάθε κατάκτηση καιροφυλακτεί και ένας κίνδυνος: ο κίνδυνος του εφησυχασμού και της αδράνειας, ενώ θα έπρεπε να παραμείνουμε σε εγρήγορση για την επόμενη κατάκτηση.

Για τον λόγο αυτό και στην διδασκαλία του Χριστού, από την μια δίνεται η ευκαιρία να θέσουμε τους προσωπικούς μας στόχους, και από την άλλη να αφήσουμε ανοιχτούς τους ορίζοντες για το προσωπικό μας μέλλον. Ποτέ ο Χριστός δεν έκλεισε τον κύκλο της τελειότητας, όπως πολλοί από εμάς νομίζουμε. Αντίθετα, έθεσε όρια πέραν των ανθρωπίνων ορίων, προκειμένου να αποφεύγουμε την αδράνεια και τον εφησυχασμό, που αναπόφευκτα οδηγούν σε στέρηση ή και απώλεια των υπαρχόντων.

Ο πήχυς που έθεσε ο Χριστός δεν είναι στα ανθρώπινα μέτρα μόνο – αυτό είναι απολύτως σαφές -, αλλά έθεσε τους ορίζοντες στο επίπεδο και στο στάδιο του ίδιου του δημιουργού. Και όσο καλύτερα κατανοούμε την τελειότητα της δημιουργίας με τους νόμους της ζωής και της κίνησης που λειτουργούν μέσα στην αιωνιότητα, τόσο το πνεύμα μας γίνεται ταπεινό και αναγνωρίζει τον δρόμο για νέες κατακτήσεις, οι οποίες θα φέρουν ατομικό, αλλά και συλλογικό πλούτο ζωής και ευημερίας. 

Οι κατακτήσεις έχουν μέγεθος, βάθος και αξία. Όλα μεγέθη απροσδιόριστα. Και καθένας θέτει τα δικά του όρια, ανάλογα με τις ικανότητες και τα εφόδια τα οποία διαθέτει, ή μπορεί να αποκτήσει. Σε κάθε περίπτωση, τα όρια εξαρτώνται από την προσωπική μας επιλογή, και εμείς σταθμίζουμε τον στόχο και τον σκοπό της κάθε κατάκτησης που θέτουμε στην προσωπική μας καθημερινότητα.

Όλα, βέβαια, περνούν σε τελική ανάλυση από το δικό μας κόσκινο, διότι τελικός στόχος είναι πάντα η ατομική ευτυχία ως κέντρο, άσχετα από τις προεκτάσεις που μπορεί αυτή η κατάκτηση να φέρει και σε μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες. Για τον λόγο αυτό και οι στόχοι για κατακτήσεις πάντα περνούν μέσα από την σύγχρονη κάθε φορά πραγματικότητα, διαφορετικά θα πρόκειται για άσχετη υπόθεση χωρίς ενδιαφέρον.

Κάθε άτομο όταν εντάσσεται μέσα στην σύγχρονή του κοινωνία, αναζητά τον δικό του ρόλο, μαθαίνοντας από την οικογένεια, το σχολείο, και το μικρό κοινωνικό περιβάλλον τις τρέχουσες αλήθειες, και μέσα σε αυτή την πραγματικότητα κτίζει τον δικό του στόχο για να τον κατακτήσει. Κανείς δεν θέτει στόχους ανέφικτους, διότι ξέρει ότι θα κουραστεί μάταια και χωρίς κανένα προσωπικό κέρδος.

Άρα, οι κατακτήσεις περνούν μέσα από τις ατομικές μας αναζητήσεις για ευτυχία και επιτυχία, και εδώ φιλτράρονται όλα τα δεδομένα, τόσο του εσωτερικού μας κόσμου, δηλαδή των σκέψεων και των συναισθημάτων, αλλά και του κοινωνικού μας περίγυρου. Διότι, τα πενήντα ή τα εκατό χρόνια που θα ζήσει κάποιος πάνω στην γη δεν είναι απεριόριστα, αλλά έχουν σταθμούς και διάρκεια, και τελικά έχουν και ένα – μοναδικό για τον καθένα – τέλος και κατάληξη. Άρα, όλα πρέπει να γίνουν μέσα σε αυτά τα πλαίσια του εαυτού μας και των κοινωνικών δεδομένων, κάθε φορά, και σε κάθε περιοχή του κόσμου.

Διότι μπορεί να ζούμε σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη και με διαφορετικές αφετηρίες, αλλά όλοι στο τέλος ξέρουμε ότι θα καταλήξουμε στον ίδιο χώρο, χωρίς πλέον τότε να μάς ενδιαφέρει το τί γίνεται πίσω μας. Και επειδή αυτή είναι μια παγκόσμια αλήθεια διαχρονικά για όλους του ανθρώπους που βιώνουν το σήμερα, βίωσαν το παρελθόν ή θα βιώσουν το μέλλον, η διδασκαλία του Χριστού δίνει απαντήσεις.

Διότι δεν διδάσκει μόνο το μέλλον, απώτερο και αιώνιο, αλλά διδάσκει και για το τώρα, με ότι αυτό σημαίνει για το άτομο κάθε στιγμή πάνω στον πλανήτη. Η παρουσία του Χριστού, για όσους εμπιστεύονται την δική του διδασκαλία, είναι συνεχής σε όλη την διάρκεια της καθημερινότητας και διδάσκει την αλήθεια, όχι θεωρητικά, αλλά πρακτικά και κατανοητά, ώστε το άτομο να λαμβάνει υπόψη του την αλήθεια και όχι την πλάνη ή την πλεκτάνη που μπορεί να έχει στηθεί γύρω του και ο ίδιος το αγνοεί.

Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού και στην διδασκαλία του, μεταφέρει το άτομο από το χάος του σύγχρονου κάθε μέρα κόσμου, στην ατομική του ευθύνη για την κατάκτηση του δικού του στόχου, ο οποίος θα φέρει και την προσωπική του ευτυχία. Η πλεκτάνη που στήθηκε εναντίον του με ψεύδη για να τον οδηγήσουν στον σταυρό, είναι το μεγάλο μάθημα, για όποιον επιθυμεί να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της βολεμένης κοινωνίας και να φέρει ένα νέο μήνυμα με την δική του κατάκτηση. Μήνυμα ελευθερίας από το νοσηρό παρελθόν, αλλά και μετακίνηση προς ένα καλύτερο μέλλον. Μάλιστα, ο ίδιος δοκίμασε και την Ανάσταση, αποκαλύπτοντας νέους ορίζοντες ζωής για κατάκτηση. 

Οι κατακτήσεις δεν πέφτουν από τον ουρανό, αλλά τις διαπράττουν οι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για νέους κόσμους και νέους ορίζοντες. Αυτοί, οι ενδιαφερόμενοι άνθρωποι, καταβάλλουν τους κόπους, πιστεύοντας ότι αυτό είναι το καθήκον και ο προορισμός τους. Κανείς δεν κατακτά τίποτα με το ζόρι. Όλα περνούν μέσα από την ατομική θέληση κάθε ενδιαφερόμενου, ο οποίος και θα “πληρώσει” το τίμημα για να κατακτήσει ο,τιδήποτε κρίνει ως σπουδαίο, μέσα όμως από το προσωπικό του εγχείρημα.

Και εάν πρόκειται για απλά καθημερινά, όλοι ξέρουμε τον τρόπο που θα τα αποκτήσουμε. Όταν όμως πρόκειται για νέες κατακτήσεις, κάτι δηλαδή που δεν υπήρχε νωρίτερα, εκεί τότε απαιτείται υπέρβαση, και κάθε υπέρβαση απαιτεί υψηλές αντοχές και σκληρό ανταλλακτικό νόμισμα. Διότι υπάρχουν όχι μία, αλλά δύο πλευρές τις οποίες καθένας που αισθάνεται ότι έχει να κατακτήσει κάτι, κατανοεί ότι και οι δύο αυτές υπερβάσεις αφορούν τον ίδιο και όχι τους άλλους.

Διότι, η απόφαση για κάποια κατάκτηση είναι πάντα προσωπική, και κανένας δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον άλλο στην προσπάθεια αυτή. Μπορεί, βέβαια, ένας τρίτος να βοηθήσει, εάν η περίπτωση το ευνοεί, αλλά όλα αυτά μένουν στην ιδέα, μέχρι να φτάσει η εξωτερική βοήθεια. Και αυτό το κατανοούμε μέσα από τις καθημερινές μας εμπειρίες. Και το πρώτο πράγμα, ο πρώτος παράγοντας για να ξεκινήσει κάποιος τον αγώνα για μια κατάκτηση, περνάει μέσα από την σφυρηλάτηση του χαρακτήρα του. Διότι, ο εκζητών την κατάκτηση, πρέπει να συνειδητοποιήσει και την αξία της. Και όσο μεγαλύτερη αξία έχει μια κατάκτηση, τόσο ισχυρότερο ψυχικό απόθεμα πρέπει να υφίσταται στον εσωτερικό κόσμο του ατόμου, ώστε μετά την κατάκτηση να μην χαθεί μέσα στην αλαζονεία του, αλλά να απολαύσει τους καρπούς των κόπων του.

Ο δεύτερος παράγοντας είναι οι εξωτερικές δυσκολίες και αντιστάσεις από το κοινωνικό περιβάλλον. Διότι, πολλοί ίσως να θέλουν την ίδια κατάκτηση, οπότε υπάρχει συναγωνισμός, ο οποίος συνήθως δεν μένει στο συν, αλλά περνά στο αντί, και στην θέση του συναγωνισμού, προκύπτει ανταγωνισμός, που προσθέτει στην αντίσταση για κατάκτηση και δεν διευκολύνει αλλά δυσκολεύει την πορεία προς την απόκτηση. Και οι δύο αυτοί παράγοντες, ο εσωτερικός – ατομικός, και ο εξωτερικός – κοινωνικός, δεν αντιμετωπίζονται με ευχές, αλλά απαιτούν υψηλές προσωπικές δαπάνες, ψυχικές και σωματικές, τις οποίες θα τις καταβάλλει όποιος επιθυμεί μια σπουδαία κατάκτηση.

Και αυτό σημαίνει ότι στην πραγματικότητα όποιος επιθυμεί να κατακτήσει το άγνωστο, μπορεί βέβαια να χρησιμοποιεί το γνωστό, αλλά στόχος δεν μπορεί να είναι το γνωστό, αλλά τμήμα του απέραντου άγνωστου, μέσα στο οποίο πρέπει το άτομο να ρίξει την δική του άγκυρα, προκειμένου να στηριχθεί σε μια ασφαλή σύνδεση με το τμήμα του άγνωστου, στο οποίο θέλει να φτάσει ως προσωπικό του στόχο.

Και αυτό ήταν το μάθημα από την διδασκαλία του Χριστού: Όσοι θέλετε να βελτιώσετε τις ατομικές σας δυνάμεις για να κατακτήσετε άλλους στόχους σε άλλους ορίζοντες, ξεκινήστε από τους εαυτούς σας και οπλισθήτε με πίστη και ελπίδα, καταβάλλοντας καθημερινά το κόστος για την προσωπική σας ετοιμασία του άγνωστου μέλλοντος. Βοήθεια δεν θα έρθει από το περιβάλλον, μάλλον αντίσταση θα συναντήσετε. Η βοήθεια έρχεται μόνο από τον δημιουργό σας, ο οποίος και θα σας εφοδιάσει με δύναμη, αλλά και θα σας αποκαλύπτει κάθε στιγμή τις ορθές επιλογές στην δύσκολη πορεία της προσωπικής σας κατάκτησης. 

Όλοι βλέπουμε τις εξωτερικές κατακτήσεις ενός ατόμου ή μιας κοινωνίας, αλλά αγνοούμε τον κόπο και τον τρόπο με τον οποίο κατακτήθηκαν, όσα εμείς βλέπουμε και εκτιμούμε ως θετικά ή αρνητικά. Διότι, το αποτέλεσμα βέβαια, μετράει, αλλά το μάθημα δεν είναι μόνο στην κατανόηση της αξίας ή της απαξίας ενός γεγονότος, αλλά το μάθημα βρίσκεται στα σημεία εκείνα και στις διαδικασίες εκείνες, που το άτομο ή η κοινωνία βρέθηκε στην δύσκολη θέση και τα κατάφερε.

Και αυτό είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε, διότι μετράμε μόνο με τις πέντε αισθήσεις που διαθέτουμε ως ύπαρξη πάνω στην γη, αλλά αυτό δεν είναι όλη η αλήθεια. Διότι δεν λαμβάνουμε υπόψη μας και τα εσωτερικά δεδομένα: τις σκέψεις, τους προβληματισμούς, τις επιλογές, τις φιλοδοξίες και χιλιάδες άλλα πράγματα που καλλιεργούνται μέσα μας, για να καταλήξουν σε μια πράξη, που μπορεί να αξιολογηθεί από τους άλλους. Ο κόπος, δηλαδή, και η ταλαιπωρία, δεν αποτυπώνονται στο αποτέλεσμα με τρόπο που να είναι εύκολα κατανοητός, αλλά απαιτείται και η σκέψη του θεατή, προκειμένου να συν-εκτιμήσει και τα μη ορατά ζητήματα, τα οποία έπαιξαν τον ρόλο τους, ώστε να προκύψει το προκείμενο αποτέλεσμα.

Ωστόσο, ενώ αυτό είναι εύκολα κατανοητό στην καθημερινή μας πρακτική, είναι από την άλλη δύσκολο να το βάλουμε να λειτουργήσει στην διάρκεια της κρίσης μας και των απόψεών μας για ένα γεγονός, διότι απαιτείται η κρίση και η εμπλοκή της γνώσης και γνώμης μας, προκειμένου να έχουμε μια άποψη για το θέμα που κρίνουμε ως καλή κατάκτηση ή κακή κατάληξη, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την ατομική μας άποψη για την καθημερινή μας ζωή. Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι η δυσκολία βρίσκεται στον κόπο τον δικό μας και όχι στον κόπο που έχει καταβάλλει ο κατακτητής, διότι αυτό απαιτεί την δική μας ενασχόληση με την ουσία και όχι μόνο με τον εξωτερικό τύπο μιας πράξης κατάκτησης ή αποτυχίας.

Όμως η δική μας πλευρά ως θεατή και όχι ως δράστη, συνήθως εκτείνεται μόνο στα τετριμμένα και όχι στην αναζήτηση των αιτιών, οι οποίες οδήγησαν στην μια ή στην άλλη κατάληξη. Και αυτή η πρακτική μας οδηγεί την ζωή μας στην επιφάνεια και όχι στο βάθος της αναζήτησης, δηλαδή να πάρουμε το μάθημα για τον εαυτό μας μέσα στην ατομική μας πρακτική καθημερινότητα. Και ο Χριστός σε αυτό ακριβώς το σημείο έδειξε τον ρόλο της προσωπικής μας αδράνειας. Διότι, η γνώση είναι πολύτιμη, αλλά πρέπει να συνοδεύεται και από πρακτική εφαρμογή. Διότι εάν λείψει η πρακτική εφαρμογή, τόσο εμείς που ξέρουμε αλλά δεν πράξαμε, όσο και αυτός που δεν είδε τα δικά μας πρακτικά αποτελέσματα, μένουμε και οι δύο χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, και αυτό αναπαράγει το κακό μας παρελθόν, χωρίς να ανοίγει νέους δρόμους για νέες κατακτήσεις, τις οποίες έχουμε όλοι ανάγκη για την προσωπική μας ζωή.

Ο Χριστός δεν ήρθε να μάς μάθει αυτά που ήδη γνωρίζαμε, αλλά ήρθε να μάς ανοίξει τα μάτια στο μέλλον και στις ατομικές μας κατακτήσεις, οι οποίες μπορεί να γίνουν και κοινωνικά δεδομένα, όταν αυτό θα είναι αναγκαίο. Η πίστη στον Χριστό δεν αναπαράγει τα παλιά, αλλά στηρίζεται στην παλαιότερη πείρα των κατακτήσεων ή των αποτυχιών, για να κατακτήσει το δικό της κάθε μέρα μέλλον, χωρίς επανάληψη των παλαιών λαθών μας. 

Ο κόπος της διαδρομής έως την κατάκτηση ενός στόχου δεν είναι αμελητέο θέμα, αλλά είναι κυρίαρχο. Διότι, το άτομο που επιχειρεί να κατακτήσει ένα δικό του στόχο, πρώτον έχει ως υποκείμενο μόνο τον εαυτό του, και δεύτερον έχει ως αντικείμενο τον στόχο του. Στην σχέση αυτή δεν μπορεί να παρέμβει κανείς άλλος, εάν το άτομο δεν ζητήσει την σύμπραξη άλλου.

Αυτός είναι ο παράγοντας που ελέγχει την αξιοπιστία του εγχειρήματος, δηλαδή η μοναδικότητα του δράστη να φτάσει στον δικό του προορισμό. Και όσο ισχυρότερη είναι αυτή η μοναδικότητα του ενεργούντος προσώπου, τόσο ασφαλέστερη θα είναι η διαδρομή μέχρι την άφιξη και την κατάκτηση του στόχου. Τυχόν εμπλοκές τρίτων, συνήθως εισάγουν ταραχές και αδιέξοδα, τα οποία απορροφούν μέρος της δραστηριότητας, κάτι που αποβαίνει σε βάρος του προσώπου που θέλει να φτάσει στον στόχο του.

Διότι, μπορεί να βλέπουμε και να αντιμετωπίζουμε ένα ζήτημα στην προσωπική μας καθημερινότητα, αλλά αυτό αντιμετωπίζεται διαφορετικά από τον υπεύθυνο, και διαφορετικά από έναν τρίτο που δεν έχει τον ίδιο σκοπό και τον ίδιο προορισμό. Καθένας βλέπει το ίδιο πράγμα, αλλά το βλέπει από άλλη σκοπιά, με άλλα κριτήρια και άλλους παράγοντες συμφέροντος ή άγνοιας, με αποτέλεσμα το εγχείρημα να αντιμετωπίζει “εσωτερική” κρίση, όπως στην περίπτωση οδήγησης ενός οχήματος, όπου αυτός που κρατεί το τιμόνι έχει την ευθύνη για την ασφαλή οδήγηση, και όχι οι επιβάτες ή οι εξωτερικοί θεατές.

Και αυτά μπορεί να τα θεωρούμε ως φιλοσοφικά θέματα, ωστόσο αυτό δεν είναι η αλήθεια. Διότι καθένας που αναζητά τρόπο να κατακτήσει ένα στόχο, αυτός πληρώνει και το κόστος της διαδρομής, και αυτή είναι απλή πραγματικότητα της καθημερινής μας ζωής. Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός, ο οποίος έθεσε τις βάσεις της προσωπικής πίστεως ως προϋπόθεση της επιτυχίας, κάνει ειδικό λόγο και έπραξε με αντίστοιχο τρόπο, ώστε να φτάσει στον δικό του στόχο, δηλαδή στην Ανάσταση.

Ο Χριστός μιλούσε σε όλους, αλλά διέκρινε ποιοί ήταν αυτοί που θα μπορούσαν να κατανοήσουν ορθά τις κινήσεις και την διδασκαλία του, ώστε, μετά την δική του αναχώρηση, να εφαρμόσουν όσα τους είχε υποδείξει και να διδάξουν και άλλους να κάνουν το ίδιο, διότι αυτό προβλέπει η κοινή λογική. Χωρίς τέκνα, τα οποία θα μάθουν από τους γονείς, δεν υπάρχει μέλλον, αλλά τερματισμός. Και αυτό αντίκειται στην λογική της ζωής. Διότι ζωή είναι η ύπαρξη, και ο θάνατος δεν διακόπτει την ζωή, αλλά πίσω από την ορατή ζωή, διακόπτεται και η επαφή με την ύπαρξη.

Και ο Χριστός δεν ήρθε να διδάξει μόνο την καλύτερη ζωή, αλλά – κυρίως – να διδάξει τους παράγοντες που οδηγούν στην επέκεινα του τάφου άγνωστη σε μας πραγματικότητα, χωρίς βέβαια να παραβλέπεται η προσωπική μας καθημερινή επιτυχία στις κατακτήσεις μας. Διότι, όποιος δεν μαθαίνει να κερδίζει τώρα που βλέπει και κρίνει τα ορατά, πώς είναι δυνατόν να βλέπει τα μη ορατά, όσα δηλαδή δεν ανιχνεύονται με τις πέντε αισθήσεις, αλλά απαιτείται και ο παράγοντας πίστη στα μη ορατά, αλλά υφιστάμενα δια της πίστεως και της ατομικής εμπειρίας μέσα στην μάχη για την κατάκτηση των απλών αλλά πολύτιμων καθημερινών μας στόχων;