Η καθημερινή προσπάθεια όλων για εμπλουτισμό των υπαρχόντων αποδεικνύει ότι είμαστε ζωντανοί – οι νεκροί δεν έχουν ανάγκη πλουτισμού πλέον -, και αυτή η δραστηριότητα οργανώνει την ατομική μας καθημερινότητα, όπως ο καθένας θεωρεί ότι θα του φέρει περισσότερο πλούτο στους τομείς που ο ίδιος ενδιαφέρεται να αυξήσει. Δεν υπάρχουν κανόνες στις ατομικές μας επιλογές. Υπάρχουν υποδείξεις, παραδείγματα και μέθοδοι, αλλά κανένας δεν παραβιάζεται για να πάρει την μια ή την άλλη απόφαση επιλογής.

Καθένας, δηλαδή, θέτει τους στόχους της ατομικής του καθημερινότητας με βάση τις προσωπικές του προτιμήσεις και επιδιώξεις, και μέσα από αυτή την διαδικασία, πετυχαίνει τον στόχο ή τουλάχιστον προωθεί τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα. Διότι, και η μελέτη της αποτυχίας, περιλαμβάνει μάθημα ζωής. Και μάλιστα, θα έλεγα ότι αυτό το μάθημα της αποτυχίας, καλλιεργεί βαθύτερα τον εσωτερικό μας κόσμο, διότι έχει προηγηθεί η απογοήτευση και η ταπείνωση, άρα έχει δημιουργηθεί χώρος ελευθερος για νέες σκέψεις και νέους υπολογισμούς πριν από την εκ νέου επιχείρηση κατάκτησης του σταθερού μας στόχου.

Δεν είναι, δηλαδή, η αποτυχία αιτία απώλειας του στόχου, αλλά είναι αφορμή για μεγαλύτερη προσοχή στην επόμενη προσπάθεια. Μπορεί το μάθημα να είναι για λιγότερη προσπάθεια και περισσότερη ακρίβεια, μπορεί να είναι για συγκέντρωση περισσότερων δυνάμεων για να επαρκέσουν στην επόμενη προσπάθεια, μπορεί να είναι για ένα καλύτερο μείγμα στα διαθέσιμα αποθέματα. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που πρέπει να μείνει είναι το μάθημα και το περιεχόμενό του, προκειμένου αυτό το περιεχόμενο της ατομικής μας εμπειρίας, να μάς οδηγήσει στην κατάκτηση του στόχου στην επόμενη προσπάθεια.

Αν χρειαστεί να μετριάσουμε τις πεποιθήσεις, αν χρειαστεί να επαναπροσδιορίζουμε με μεγαλύτερη σαφήνεια τον στόχο, και χιλιάδες άλλες παραμέτρους από τις οποίες θα εξαρτηθεί η επιτυχία, πρέπει να είμαστε έτοιμοι για “μετάνοια”, δηλαδή παραδοχή της αποτυχίας και ελευθερία από τα στίγματα που αφήνει στον εσωτερικό μας κόσμο κάθε αποτυχία. Εάν αυτό αξιοποιηθεί ορθά, εάν “το πάθημα γίνει μάθημα”, τότε έχουμε πιθανότητες να πλουτίσουμε στο μέλλον σε κάθε τομέα που θα είναι πολύτιμος για την ατομική μας πληρότητα και ευτυχία.

Η προσπάθεια να γίνουμε επώνυμοι, δηλαδή να αποκτήσουμε μεγαλύτερο κοινό που θα αναγνωρίζει τις ικανότητες και την προσφορά μας, μπορεί να αποβεί σε θησαυρό επίγνωσης και εμπειρίας, χωρίς αυτό να αντιβαίνει στις βασικές μας αρχές ποιότητας και μήκους καθημερινής βιωσιμότητας. 

Η μοναδικότητα του στόχου δεν πρέπει να συγχέεται με την πολυπλοκότητα και το πλήθος των σκοπών που θα εξυπηρετήσει ή μέσω των οποίων θα κατορθωθεί ο στόχος, τον οποίο καθημερινά ή και κάθε στιγμή θέτουμε στους εαυτούς μας. Και για μεν τα απλά και καθημερινά εύκολα μπορούμε να διακρίνουμε ανάμεσα στους ενδιάμεσους σκοπούς που απαρτίζουν την ατομική μας φαρέτρα από τον τελικό στόχο, τον οποίο επιδιώκουμε να κατακτήσουμε. Δεν εξαντλείται, δηλαδή, ο στόχος με την άφιξη στο πρώτο σημείο αναφοράς, αλλά πρέπει να ολοκληρωθεί η διαδρομή μας, από την αφετηρία μέχρι τον τελικό σημείο του στόχου, ώστε να υπάρχουν τα μόνιμα και ουσιαστικά αποτελέσματα της ατομικής μας διαδρομής προς το καλύτερο καθημερινά.

Ενώ, δηλαδή, οι επιμέρους εντυπώσεις και κατακτήσεις μάς εμπνέουν προσωρινά, πχ μια στάση για ένα καφέ σε μια καφετέρια με φίλους, αυτό δεν συνεπάγεται και τον τελικό στόχο τον οποίο έχουμε θέσει, ξεκινώντας από την αφετηρία που μπορεί να είναι οποιοσδήποτε χώρος εκκίνησης προς ένα στόχο. Αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο για την κατάκτηση της επόμενης βαθμίδας, διότι κάθε επιτυχία είναι πολύτιμη στην διαδρομή προς τον στόχο, αλλά η κατάκτηση του τελικού στόχου είναι αυτή για την οποία επενδύσαμε όλο το ταξίδι της ζωής μας, ακόμη και στα καθημερινά απλά πράγματα. Ο ενθουσιασμός και η χαρά για τις καθημερινές μας κατακτήσεις, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελέσει και τον τελικό στόχο, μετακινώντας το όριο από το αρχικό τέρμα στο προσωρινό κέρδος. Εάν μετακινήσουμε το όριο από τον αρχικό στόχο, αυτόματα χάνουμε τον προορισμό μας και πέφτουμε σε αδράνεια και ακινησία.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός τόνισε στην διδασκαλία του ότι ο στόχος των ανθρώπων δεν πρέπει να εξαντλείται μόνο στα προσωρινά κέρδη και την καλοπέραση, αλλά να παραμένει ως στόχος μέχρι την τελική του κατάκτηση, απολαμβάνοντας βέβαια “τους καφέδες” με τους φίλους,γιατί αυτό φέρνει αισιοδοξία για την πορεία και ξεκουράζει προσωρινά τις δυνάμεις μας. Η ζωή του ανθρώπου όσα χρόνια και αν ζήσει δεν είναι τίποτα άλλο από εμπειρίες, καλές ή κακές, θετικές ή αρνητικές, βοηθητικές ή ανασταλτικές, που γεμίζουν μεν τον χρόνο και τις εμπειρίες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αντικαθιστούν στην αξία του τελικού στόχου.

Ο στόχος είναι όχι μόνο η καλύτερη επιβίωση σήμερα, αλλά ξέροντας ότι το σήμερα είναι “εφήμερο”, δηλαδή διαρκεί η πολύτιμη αξία του μόνο για μία ημέρα, να καθορίσουμε ένα στόχο βαθύτερο, ώστε το σήμερα να μην είναι το τέλος, αλλά να είναι ένας ενδιάμεσος σταθμός που τον απολαμβάνουμε, προκειμένου να φτάσουμε στην επόμενη στάση και να ακολουθήσουν πολλές στάσεις και επιτυχίες, μέχρι να φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό, που δεν είναι άλλος από την επέκεινα του τάφου ζωή, όπως την βίωσε ο ίδιος ο Χριστός, ο οποίος και εγγυήθηκε την αποτελεσματικότητα της δικής του διδασκαλίας, όταν αυτή εφαρμόζεται στην ατομική καθημερινή μας ζωή. 

Η γενναιότητα και η αποφασιστικότητα με την οποία καθένας που θέλει να γίνει πλουσιότερος σε ό,τι διαθέτει ήδη, είναι οι καθοριστικοί παράγοντες, οι οποίοι συμβάλλουν στην επιτυχία της ατομικής μας καθημερινότητας. Και αυτό δηλώνει εκ προοιμίου ότι, όποιος θέλει να αυξήσει τον πλούτο του, φυσικό ή ψυχικό και για όσους ενδιαφέρονται και για τον πνευματικό τους πλούτο, θα πρέπει να σταθμίζει τα δεδομένα στοιχεία κάθε στιγμή στην ατομική του καθημερινότητα.

Διότι, κάθε προσπάθεια πλουτισμού, ανεξάρτητα από την φύση του πλούτου, φυσικού ή πνευματικού, είναι ένα μακρύ ταξίδι με αφετηρία, διάστημα χρονικό που μεσολαβεί μέχρι την κατάληξη και απόδοση του αποτελέσματος. Καμιά κατάκτηση δεν υπάρχει, εάν το άτομο που ενδιαφέρεται δεν ξεκινήσει από το σημείο που βρίσκεται σήμερα, για να πάει σε μια καλύτερη θέση, καλύτερη βέβαια σύμφωνα πάντα με τις ατομικές του εκτιμήσεις και υπολογισμούς. Και εδώ είναι το πρόβλημα.

Διότι, όλοι οι άνθρωποι πασχίζουμε καθημερινά για κάτι καλύτερο, αλλά αυτό αργεί ή δεν έρχεται ποτέ, ή εάν έρθει, θα είναι μέσα από μεγάλες δυσκολίες και προσωπικό ερωτηματικά ή και αδιέξοδα. Και αυτό σημαίνει ότι όποιος αποφασίζει να ξεκινήσει μια πορεία βελτίωσης της ατομικής του ζωής, μπαίνει σε ένα δρόμο προς μια νέα κατεύθυνση, αλλά η αφετηρία ποτέ δεν αλλάζει. Το νέο είναι πάντα προς το νέο στόχο και όχι στην αφετηρία, την οποία απλά πρέπει το φυσικό πρόσωπο να την αποδεχθεί ως δεδομένη, προκειμένου να ξεκινήσει το ατομικό του ταξίδι.

Πολλές φορές έχουμε εντοπίσει όλοι, ότι επιθυμούμε κάτι καλύτερο, αλλά ή δεν ξεκινάμε ποτέ και μένει ως επιθυμία ανεκπλήρωτη, ή αγνοούμε την αφετηρία και τον σκοπό για τον οποίο ξεκινήσαμε και όλα καταλήγουν μάταια, διότι δεν είχαμε επίγνωση ούτε του τί πραγματικά θέλουμε, ούτε πώς θα μπορέσουμε να φτάσουμε στον στόχο για να κατακτήσουμε τους σκοπούς για τους οποίους ξεκινήσαμε.

Ο Χριστός εξήγησε ότι αυτά είναι αδιέξοδα, και δεν θα φτάσουμε ποτέ στον στόχο μας, εάν δεν έχουμε εφοδιαστεί με τα κατάλληλα εφόδια και τις αναγκαίες υποδομές, προκειμένου στην πορεία προς τον στόχο να μην ξεμείνουμε από εφόδια και ελπίδα, αλλά να φτάσουμε στον προορισμό μας με ασφάλεια και πληρότητα στην καθημερινή μας ζωή, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι συγκεκριμένο για κάθε φυσικό πρόσωπο. Διότι, άλλος επιθυμεί κατακτήσεις αισθηματικές, άλλος οικονομικές, άλλος επιστημονικές και καθένας ενδιαφέρεται για τους δικούς του σκοπούς. Στο τέλος της ζωής αυτό που μένει, εξήγησε ο Χριστός, είναι η ατομική και προσωπική πληρότητα και ικανοποίηση, και αυτό είναι το ουσιαστικό καταστάλαγμα της κάθε επιτυχημένης πορείας κάθε ζωντανού ανθρώπου πάνω στη γη. 

Επειδή η ανωνυμία και η επωνυμία είναι συνώνυμες με τον πλούτο, είναι χρήσιμο να δοκιμάζουμε τους εαυτούς μας εάν η ανωνυμία ή η επωνυμία προσθέτει ή αφαιρεί από τον πλούτο που ήδη διαθέτουμε. Διότι, κανείς δεν γεννιέται “γυμνός” και από το μηδέν, αφού όλοι κληρονομούμε στοιχεία πλούτου ύπαρξης δεδομένων, τα οποία κάνουν την καθημερινή μας ζωή εφικτή, στο βαθμό που αυτή είναι δυνατή. Δεν είναι, δηλαδή, μόνο τα ενδύματα με τα οποία προστατεύεται το νεογέννητο, αλλά είναι και ο σωματικός και ψυχικός του κόσμος, ο οποίος υφίσταται ήδη από την περίοδο της σύλληψης και της κυοφορίας από την μητέρα και τον πατέρα. Και αυτός ο σωματικός και ψυχικός “πλούτος” συντροφεύει το άτομο σε όλη την διάρκεια του επίγειου βίου του και αξιοποιείται κατά τις ανάγκες και τις διαθέσιμες ικανότητες κάθε φυσικού προσώπου.

Ο εγκέφαλος και ο νους που κατοικεί μέσα στο σώμα, είναι τα δύο στοιχεία, τα οποία σε συνεργασία με την θέληση του φυσικού προσώπου, μετατρέπουν τα φυσικά αυτά “δώρα του πλούτου”, από “απλά” υπαρξιακά στοιχεία σε δυναμικά στοιχεία, τα οποία μεταμορφώνουν σταδιακά ακόμη και τα ίδια τα πρωταρχικά στοιχεία που έχουμε κληρονομήσει εκ των προγόνων. Οι φυσικές, δηλαδή, καταβολές ενός ατόμου, δεν είναι το παν, αλλά είναι οι βάσεις πάνω στις οποίες καθένας θα οικοδομήσει το ατομικό του “κατοικητήριο”, με το περιεχόμενο που ο ίδιος εμπλουτίζει τον δικό του “εσωτερικό και εξωτερικό παράδεισο”, ανάλογα με τις επιθυμίες και τις επιλογές του κατά την διάρκεια της ατομικής του καθημερινότητας.

Ο φυσικός μας εγκέφαλος δεν είναι μόνο νεύρα και πρωτείνες, αλλά είναι και ο υποδοχέας αθέατων διεργασιών, οι οποίες μεταβάλλουν και τροποποιούν τις λειτουργίες όλου του σώματος, αφού όλο το σώμα εξαρτάται από τις εντολές και τις εγκρίσεις του εγκεφάλου μας. Κανένα μέλος του σώματος δεν κινείται – στους υγιείς – χωρίς την θέληση και χωρίς την λειτουργική εντολή του εγκεφάλου, ο οποίος συλλέγει και σταθμίζει όλα τα φυσικά και ψυχικά δεδομένα εκείνης της στιγμής, προκειμένου η κάθε κίνηση να αποβαίνει σε κέρδος και όχι σε καταστροφή ή ζημία.

Και εδώ ακριβώς παίζεται το κρίσιμο “παιχνίδι” της ζωής. Η ορθή τροφοδοσία του εγκεφάλου με υλικά θετικής κατεύθυνσης, επιφέρει δυνατότητες επιλογών περισσότερες από ό,τι εάν είχε τροφοδοτηθεί με υλικά αρνητικής κατεύθυνσης. Διότι, ο φυσικός μας χώρος είναι απόλυτα δεδομένος και κανείς δεν μπορεί να προσθέσει ή να αφαιρέσει, άρα αυτό που απομένει είναι η τροφοδοσία του φυσικού μας χώρου μέσα στο σώμα μας. Τα θετικά στοιχεία εάν βρεθούν σε κατάλληλο χώρο και τον κατάλληλο χρόνο, θα επιφέρουν θετικά αποτελέσματα. Το αντίθετο συμβαίνει όταν τα στοιχεία είναι αρνητικά ή ελλείπουν παντελώς και ο φυσικός μας νους παραμένει σε αδράνεια ή σε αυτοκαταστροφή.

Ο Χριστός εξήγησε ότι η ατομική μας πρόοδος και πλουτισμός είναι συνάρτηση των δύο παραγόντων. Από την μια των φυσικών μας δεδομένων, και από την άλλη των δώρων με τα οποία μπορεί το άτομο να τροφοδοτεί και να καλλιεργεί – να “εργάζεται” – το νου του για να μετατρέπει την καθημερινότητα σε καλύτερες προοπτικές του σήμερα και του μέλλοντος. 

Η προδιάθεση που έχουμε όλοι από την γέννησή μας, και κατόπιν η ελεγχόμενη διάθεση να πετύχουμε στην καθημερινή μας ζωή, είναι το κίνητρο για την μετακίνησή μας από το σήμερα στο αύριο, από το κακό προς το καλύτερο, από το παρόν στο μέλλον. Αυτό ακριβώς το στοιχείο που έχει τοποθετηθεί από τον δημιουργό μέσα στο εσωτερικό των κυττάρων και κατ’ επέκταση σε όλα τα στοιχεία και όργανα του σώματός μας είναι ένα πεδίο έρευνας για τον καθένα που ενδιαφέρεται να καταλάβει και να ζήσει την ζωή όπως ο ίδιος θα την ήθελε κάτω από τις πραγματικές συνθήκες μέσα στις οποίες έχει βρεθεί και τοποθετηθεί τοπικά και χρονικά.

Παρεκκλίσεις από αυτή την παραδοχή της αλήθειας της ζωής, δηλαδή την παρουσία μέσα στον εσωτερικό μας οργανισμό της διάθεσης-θέλησης για κάτι καλύτερο στον ατομικό μας κλάδο, έχει τεράστια σημασία για την κατανόηση του εαυτού μας, αλλά και την ορθή κατανόηση του περιβάλλοντος, κοινωνικού και φυσικού. Και είναι προφανές ότι, λάθος εκτιμήσεις αυτών των παραγόντων, δηλαδή της ατομικής μας θέλησης και των πραγματικών δεδομένων του ίδιου μας του εαυτού, θα επιφέρει και λάθος αποτελέσματα στο προσκήνιο της ατομικής μας καθημερινότητας. Διότι, η θέληση και οι διαθέσιμες ήδη ικανότητες-στοιχεία ή όσα από αυτά προλάβουμε να αποκτήσουμε στον σύντομο βίο μας, είναι οι ενεργές προεκτάσεις της ατομικής μας ζωής στο μέλλον, το εγγύς, το απώτερο ή και το αιώνιο, για όσους ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο, και δεν ενδιαφέρονται μόνο να περνάνε καλά σήμερα ή να αφήσουν στους απογόνους μια ανάλογη παρακαταθήκη.

Καθένας μας, δηλαδή, “καταστρώνει” και οργανώνει ένα ατομικό σχέδιο ζωής, ίσως χωρίς ποτέ να το συνειδητοποιεί, αλλά αυτό το σχέδιο εξελίσσεται μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα και εφαρμόζονται πάνω σε αυτό οι νόμοι του εσωτερικού αλλά και του εξωτερικού και κοινωνικού μας κόσμου. Αυτό το οποίο πρακτικά όλοι εισπράττουμε τελικά, είναι το αποτέλεσμα αυτών των εσωτερικών και αθέατων εξωτερικά διεργασιών και των εξωτερικών μας πράξεων. Και όσο καλύτερα κατανοούμε τις εσωτερικές και αθέατες αυτές διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό του σώματός μας στις σκέψεις και τα συναισθήματα, δηλαδή πριν γίνουν αντιληπτές από τους τρίτους, τόσο λιγότερα λάθη κάνουμε, αποφεύγοντας τις αρνητικές επιλογές που μπορεί να βρίσκονται δίπλα μας, αλλά δεν θα προσφέρουν σε μένα, το ένα άτομο, την προσδοκώμενη ωφέλεια και τον αναμενόμενο καρπό.

Εάν παρακάμψω αυτή την εσωτερική διαδικασία ελέγχου και ενεργήσω “απερίσκεπτα”, η διδασκαλία του Χριστού διδάσκει, ότι τότε οι συνέπειες δεν επιδέχονται αλλαγές και η πραγματικότητα δεν θα ευνοεί την ανάπτυξη, όπως καθένας θα ήθελε στην ατομική του ζωή. Αντίθετα, η ώριμη σκέψη και η εμπειρία από τις δοκιμές που έχουμε ήδη κάνει, ίσως είναι η καλύτερη επιλογή στην δική μας καθημερινότητα.