Κάθε κατάκτηση προϋποθέτει ένα στόχο και μια διαδικασία, για να φτάσει το ενδιαφερόμενο άτομο στον στόχο που έχει θέσει. Η κατάκτηση της τελειότητας είναι ένας στόχος με πολλαπλά οφέλη για τώρα και για το μέλλον. Και μπορεί αυτό να ακούγεται εξωπραγματικό, ωστόσο αυτή είναι η μεγάλη κατάκτηση, μέσα στην οποία περιλαμβάνονται όλες οι μικρές ατομικές μας κατακτήσεις.

Διότι, κάθε κατάκτηση έχει πλάτος και βάθος, αλλά όλες μαζί εμπεριέχονται εντός ενός μεγαλύτερου μεγέθους, το οποίο είναι η τελειότητα, δηλαδή το τέλος αυτής της προσπάθειας. Κάθε μικρή κατάκτηση συμπληρώνει το κενό που υπάρχει μέσα στην μεγάλη κατάκτηση, και αυτό συνιστά την πρόοδο προς την τελειότητα και την πληρότητα. Τίποτα δεν είναι περιττό, και τίποτα δεν είναι τέλειο χωρίς την ύπαρξη και των λοιπών τμημάτων, τα οποία θα αποτελέσουν το περιεχόμενο της πληρότητας και της τελειότητας.

Και αυτή είναι η εικόνα της σημερινής τεχνικής καθημερινότητας, μέσα στην οποία βιώνουμε τις εμπειρίες μας. Κάθε μηχανή έχει μια πληρότητα, για να είναι λειτουργική, και να παράγει το έργο για το οποίο έχει κατασκευαστεί. Αυτό όμως δεν συνιστά το τέλειο, διότι λίγο αργότερα έρχεται μια άλλη εκδοχή της ίδιας μηχανής, η οποία κάνει την ίδια δουλειά, αλλά με μεγαλύτερη πληρότητα. Και αυτό είναι το καταπληκτικό. Όλα είναι καλά. Πολλά είναι καλύτερα. Το τέλειο αναζητείται, και αυτή η αναζήτηση είναι ο στόχος, μέσα από τον οποίο λειτουργεί όλη η εξέλιξη της ζωής μας κάθε στιγμή.

Και η διδασκαλία του Χριστού αυτή την εικόνα προσφέρει για να την κατανοήσουμε, και να την εφαρμόζουμε στην καθημερινή μας ζωή. Η κατάκτηση ενός υψώματος, μιας κορυφής, δεν γίνεται αυτόματα, αλλά απαιτείται στόχος και πορεία προς την κατάκτηση. Και όσο ψηλότερος είναι ο στόχος, τόσο μεγαλύτερη ετοιμασία απαιτείται από το ενδιαφερόμενο άτομο, ώστε να φτάσει στην κορυφή που έχει επιλέξει. Και η καθημερινή μας ζωή δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μικρές κατακτήσεις, οι οποίες και συνθέτουν το παζλ της ατομικής μας καθημερινότητας.

Κάθε μικρή κατάκτηση, είναι η βάση για την επόμενη μεγαλύτερη κατάκτηση. Και το σύνολο αυτών των κατακτήσεων, συνιστά την ατομική μας πληρότητα και προσωπική ευτυχία. Κάθε έλλειψη, κάθε κενό, είναι ένα ζήτημα, το οποίο το άτομο καλείται να ανακαλύψει μέσα από τις αναταράξεις, που αυτό το κενό επιφέρει στην προσωπική του καθημερινότητα, προκειμένου η πληρότητα να είναι ασφαλής και παραγωγική, για τον σκοπό που ξεκίνησε η διαδικασία της συμπλήρωσης των στοιχείων της ατομικής μας ευτυχίας.

Η αδράνεια, έχει συνέπειες. Η αδιαφορία, θα στοιχίσει. Η άγνοια πρέπει να καλυφθεί το δυνατόν συντομότερα, προκειμένο ο χρόνος να προσθέτει, και να μην αφαιρεί από τα κεκτημένα. Η διαχείριση ανήκει αποκλειστικά στην ευθύνη κάθε προσώπου, που αναζητά την προσωπική του πληρότητα και καθημερινή του ευτυχία. Ο Χριστός μέσα από την καθημερινότητά του και μέσα από την διδασκαλία του, υποδεικνύει και συνιστά τον δρόμο προς την ατομική πληρότητα κάθε προσώπου, που αναζητά εξηγήσεις για την προσωπική του κατάσταση, αλλά αναζητά και τρόπους φυγής προς τα εμπρός για κάτι καλύτερο, κάτι πιο πλήρες, όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο, αλλά και αιώνιο, για όσους ενδιαφέρονται και για αυτή την διάσταση και αξιοποίηση των εφοδίων που διαθέτουμε εκ της φύσεως της δημιουργίας μας. 

Για όσους ενδιαφέρονται να κατακτήσουν πράγματα στην προσωπική τους ζωή και καθημερινότητα, η Βίβλος προσφέρει ένα αξιόλογο αριθμό παραδειγμάτων, στα οποία αποκρυσταλλώνεται και η πορεία για τις προσωπικές κατακτήσεις, από το Α έως το Ω.

Διότι, για να δημιουργηθεί μια λέξη, συνήθως απαιτούνται περισσότερα του ενός γράμματα. Και για να βγαίνει νόημα από τις λέξεις, πρέπει να δημιουργηθεί μια πρόταση, με υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο, και πολλές φορές και δεκάδες επιθετικούς προσδιορισμούς, ώστε να αποδίδεται το νόημα που ο δημιουργός θέλει να δώσει στο δημιούργημά του, εν προκειμένω στην φράση που θέλει να διατυπώσει. Με λίγα λόγια, δεν αρκούν μόνο δύο-τρία γράμματα για να δοθεί ένα νόημα, ένα μήνυμα, αλλά απαιτείται η φαρέτρα του δημιουργού να είναι γεμάτη με όλα τα γράμματα και όλους τους αριθμούς, προκειμένου το νόημα να είναι πλήρες και κατανοητό.

Ωστόσο, αυτό αποτελεί την μία πλευρά της υπόθεσης, διότι και ο παραλήπτης του μηνύματος, και αυτός πρέπει να ξέρει όλα τα γράμματα της γλώσσας που χρησιμοποίησε ο γραφέας του μηνύματος, προκειμένου να έχει νόημα αυτή η σύνδεση και επαφή μεταξύ του δημιουργού και του παραλήπτη. Ελλιπή γράμματα και σημεία στίξης, ενδέχεται να μην αποδίδουν το νόημα εκ μέρους του δημιουργού, και αντίστοιχα να μην είναι κατανοητό από τον παραλήπτη, σε περίπτωση της δικής του άγνοιας.

Άρα, για να υπάρχει επιτυχία στην κατανόηση μεταξύ δημιουργού και παραλήπτη, απαιτείται κοινή γλώσσα σε πληρότητα και από τις δύο πλευρές. Διαφορετικά το εγχείρημα είναι καταδικασμένο σε αποτυχία. Και η ατομική μας ζωή δεν θέλουμε να είναι καταδικασμένη – του λάχιστον εξ αρχής – σε αποτυχία. Διότι αυτό θα σημαίνει ότι είμαστε ανόητοι, ενώ ήταν στην διάθεσή μας όλα τα εφόδια και οι δυνατότητες να αποφύγουμε την αποτυχία και να κατακτήσουμε την επιτυχία.

Ωστόσο όλα αυτά δεν αρκούν για την επιτυχία. Έρχεται και η σειρά της εφαρμογής, της πορείας προς την επιτυχία. Διότι δεν υπάρχει επιτυχία χωρίς την ατομική συμμετοχή, όπως δεν υπάρχει και σύγχυση μεταξύ των συναγωνιστών για μια επιτυχία. Κάθε άτομο πετυχαίνει και επιβραβεύεται, ή αποτυγχάνει και κατα-βραβεύεται, δηλαδή στερείται το βραβείο, ενώ ο ανταγωνιστής ή συναγωνιστής πέτυχε την κατάκτηση και τιμάται με το προβλεπόμενο βραβείο.

Και όποιος ενδιαφέρεται λόγω της αδυναμίας του να πετύχει έχοντας αναζητήσει την βοήθεια του θεού, η διδασκαλία του Χριστού βάζει τα πράγματα στην θέση τους. Προηγείται το ατομικό ενδιαφέρον. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει κατανόηση της εμπλοκής του θεού στην ζωή. Όποιος δεν ενδιαφέρεται, χάνει αυτή την εμπειρία της συνέργειας του θεού στην ατομική του καθημερινότητα. Δηλαδή, μπορεί να γίνονται παρεμβάσεις του θεού στην προσπάθεια μιας ατομικής προσπάθειας κατάκτησης, αλλά αυτές δεν γίνονται αντιληπτές, απλούστατα διότι δεν έχει το άτομο κατανοήσει με ποιο τρόπο ο θεός παρεμβαίνει στην προσωπική του ζωή. Και μέχρι να το κατανοήσει, οι παρεμβάσεις του θεού μπορεί να γίνονται στην πράξη, αλλά το άτομο στερείται της χαράς ότι ο θεός είναι και συνεργεί στην δική του προσωπική επιτυχία.

Ο θεός λειτουργεί μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα, και το άτομο μπορεί να καλλιεργήσει αυτή την ικανότητα κατανόησης, επεξεργαζόμενος τα προσωπικά του γεγονότα σε κάθε στιγμή της προσωπικής του καθημερινότητας. Τα μεγάλα παραδείγματα περιγράφονται στην διδασκαλία του Χριστού στην Καινή Διαθήκη.

Η πορεία για μια κατάκτηση είναι μια διαδρομή με αφετηρία την στιγμή των αποφάσεων και κατάληξη την επιτυχία του στόχου. Και αυτό, επειδή είναι η προσωπική μας εμπειρία καθημερινά, είναι κάτι που πρέπει να μάς απασχολεί, ως προς την κατανόηση της πορείας μας. Εάν δηλαδή βαδίζουμε καλά, ή έχουμε χάσει τον δρόμο, ή χρονοτριβούμε και κινδυνεύουμε να χάσουμε τον στόχο μας λόγω της αμέλειας.

Και ενώ αυτά είναι κατανοητά για την πρακτική μας καθημερινότητα και τις κατακτήσεις για τον άρτο τον επιούσιο, όταν ερχόμαστε σε πιο μακροπρόθεσμους στόχους, εκεί αμελούμε την παιδεία και την επιμέλεια. Δηλαδή, αποφεύγουμε ότιδήποτε μπορεί να μάς φέρνει δυσκολία, γκρινιάζουμε, και αντί να προχωρούμε, χάνουμε χρόνο και δυνάμεις, ή τουλάχιστον έτσι θα καταλήξει το πράγμα. Δηλαδή, στην αποτυχία.

Και αυτό δεν το θέλει κανείς άνθρωπος, απλά διότι όλοι ξεκινάμε αισιόδοξα και με ελπίδα, και η απογοήτευση δεν μάς αρέσει. Διότι, όσοι καλλιεργούμε την ατομική μας πίστη στον Χριστό ως Χριστιανοί, η ελπίδα και η αισιοδοξία – εφόσον στηρίζεται σε λογική και την δύναμη που κάθε άτομο διαθέτει με την πίστη του – αποφέρει καρπούς σε βάθος χρόνου, και όχι μόνο άμεσα, όπως όλοι θα θέλαμε.

Διότι, από ένα εποχιακό άνθος δεν μπορείς να μαζέψεις σταφύλια ή ελιές, αλλά μόνο άρωμα και οπτική ικανοποίηση, αφού για το σταφύλι και τις ελιές πρέπει να περιμένεις χρόνια μέχρι να ωριμάσουν, και πάλι παίρνεις μια φορά τον χρόνο τον καρπό και όχι κάθε μέρα. Και αυτό ισχύει και για τους ατομικούς μας στόχους, οι οποίοι δεν αφορούν μόνο την ημερήσια ανάγκη, αλλά κινούνται και γύρω από πιο μακροπρόθεσμες ανάγκες.

Αυτός είναι ο λόγος που πηγαίνουμε από παιδιά στα σχολεία. Επενδύουμε στο μέλλον και όχι μόνο στην συγκεκριμένη ημέρα, ξέροντας ότι οι γνώσεις, η γραφή, η ανάγνωση, η κοινωνικότητα και χιλιάδες άλλα μικροπράγματα που είναι απαραίτητα για την ομαλή μας επιβίωση στο μέλλον, δεν αποκτώνται και δεν κατακτώνται μέσα σε μια στιγμή ή σε μία ημέρα.

Αντίθετα, απαιτείται υπομονή και καλλιέργεια, παιδεία και πάθος, και δεκάδες άλλες παράμετροι, που καθορίζουν την επιτυχία του τελικού στόχου. Και αυτό το ξέρουμε από την παιδική μας ηλικία. Κανένα παιδί πχ δέκα ετών δεν θεωρεί ότι έχει κατακτήσει τα όνειρά του διότι πήγε σήμερα στο σχολείο, διότι αντιλαμβάνεται ότι ο στόχος, η παιδεία και η επιτυχία θα έρθουν αργότερα και όχι μόνο σήμερα, αν και η ημερήσια ικανοποίηση παίζει σημαντικό ρόλο στην ισορροπία του εσωτερικού μας κόσμου. Χωρίς παιδεία και σχολείο κανείς δεν μπορεί να περιμένει καρπούς γνώσης και κατακτήσεων στο μέλλον. Σήμερα δουλεύουμε το μέλλον εξήγησε ο Χριστός.