Ο κόσμος που λειτουργεί μέσα μας είναι άγνωστος κατά πολύ, – θα τολμούσα να πω ότι ξέρουμε ελάχιστα όπως αποδείχθηκε με την υπόθεση του κορονοϊού, – ακόμη και για τα όργανα και τα μέλη, αλλά και για τις λειτουργίες του φυσικού μας σώματος. Και αυτά συμβαίνουν, ενώ έχουμε στην διάθεσή μας όλα τα όργανα και τα τεχνικά μέσα του 21ου αιώνα.

Και αυτή η εμπειρία όλων μας, αποδεικνύει ότι ο κόσμος που μάς αφορά προσωπικά και ατομικά είναι ακόμη ουσιαστικά άγνωστος και πρέπει να εργαστούμε σκληρά για να τον ανακαλύψουμε και να κατακτήσουμε τις αναγκαίες γνώσεις, ώστε η ατομική μας καθημερινότητα να γίνεται όλο και καλύτερη, δηλαδή αυτό που όλοι επιδιώκουμε. Και ενώ για τον φυσικό κόσμο και το σώμα μας τα πράγματα είναι ακόμη μακριά από την ολοκλήρωση των γνώσεων και των ανθρώπινων κατακτήσεων, είναι φυσικό όταν ερχόμαστε στον εσωτερικό κόσμο που λειτουργεί εγκατεστημένος μέσα στα όργανα του σώματος και της ψυχής, να παραμένει terra incognita, δηλαδή μια άγνωστη περιοχή της προσωπικότητάς μας.

Και αυτό συμβαίνει διότι δεν κάνουμε και για τον εσωτερικό μας κόσμο, δηλαδή τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις προτιμήσεις και επιλογές και χίλια δυο άλλα πράγματα, δεν κάνουμε αυτό που κάνουμε και για το φυσικό μας σώμα. Δηλαδή, δεν ασχολούμαστε συστηματικά ή ακόμη και καθόλου, αφήνοντας τις καταστάσεις να καθορίζουν την ατομική μας καθημερινότητα, χωρίς καμιά αντίδραση εκ μέρους μας. Και φυσικό επακόλουθο είναι να μην έχουμε άποψη για το ψέμα και την απάτη, για την δολιότητα και την διαφθορά και μυριάδες άλλα στοιχεία που δηλητηριάζουν την καθημερινότητά μας, ενώ θα μπορούσαμε, σε ατομικό πάντα επίπεδο να κάνουμε ορθά την δική μας μερίδα εργασίας μέσα στην ατομική μας ζωή.

Και είναι βέβαιο ότι αυτό μπορούμε να το αλλάξουμε, εφόσον αυτό που ζούμε μέχρι σήμερα δεν ικανοποιεί τις ατομικές μας απαιτήσεις. Και ο Χριστός σε αυτόν τον τομέα επικέντρωσε την διδασκαλία του. Όχι μόνον κοινωνική κριτική για τις πράξεις των άλλων, αλλά κριτική της ατομικής μας καθημερινότητας. Κάθε επιτυχία να επιβραβεύεται. Κάθε αποτυχία να διερευνάται η αιτία που οδήγησε ως εκεί. Διότι, μυριάδες μικρο-ζητήματα ενεργούν, ώστε μια προσπάθεια να καταλήξει σε αποτυχία. Και μετά δεν χρειάζονται μόνο κλάματα, αλλά και μετάνοια, δηλαδή κατανόηση των λαθών και αποφυγή τους στο προσωπικό μας μέλλον.

Ο Χριστός δεν δίδαξε απελπισία, αλλά τρόπους επαναφοράς της ζωής μας από τα αδιέξοδα στην νέα πορεία με νέες εμπειρίες ζωής. 

Πληρώνω εδώ και τώρα ή αφήνω χρέος για το μέλλον;

Αυτή είναι μια όψη της καθημερινής ζωής. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη. Όχι μόνον πληρώνω τοις μετρητοίς – γιατί έχω το ανάλογο κεφάλαιο, αλλά πιστώνομαι και στο μέλλον, καταθέτω δηλαδή ή αξιοποιώ υπάρχοντα κεφάλαια τα οποία θα χρησιμοποιηθούν στο μέλλον.

Αυτή νομίζω η προσέγγιση είναι η καλύτερη, γιατί αυτό κάνουμε στην καθημερινή μας ζωή. Όλοι εργαζόμαστε για τον άρτο της ημέρας, αλλά καταθέτουμε και σε ένα ασφαλιστικό ταμείο ή τράπεζα ένα μικρό κεφάλαιο, το οποίο δεν το χρησιμοποιώ σήμερα, αλλά υπάρχει εκεί για να το χρησιμοποιήσω στο μέλλον, όταν θα το χρειαστώ.

Ο σοφός άνθρωπος μεριμνά και για το σήμερα, αλλά προφανώς μεριμνά και για το αύριο και για το μέλλον. Όλοι δε εμείς που ζούμε με τον δυτικό τρόπο, κατανοούμε πολύ καλά την αξία της πίστωσης αξιών για το μέλλον στο όνομά μας. Και αυτό πρέπει να κάνουμε και για τα ζητήματα της πίστης. Όχι μόνον για σήμερα, αλλά και για το μέλλον, εγγύς, απώτερο και αιώνιο.

Οι υποσχέσεις της παρουσίας του ζωντανού θεού δεν αφορούν μόνον το σήμερα, προφανώς και αφορούν και το σήμερα, αλλά όχι μόνον το σήμερα. Και όλοι οι αναζητητές του ζωντανού θεού δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Ο θεός όχι μόνον μας υποδεικνύει πως να επιλύουμε τα καθημερινά ζητήματα, αλλά εγγράφει στο δικό του βιβλίο της ζωής και όσα καταθέτουμε για το μέλλον.

Και μπορεί οι τράπεζες και το ασφαλιστικό σύστημα να μην αντέξουν στον χρόνο, η παρακαταθήκη όμως της παρουσίας του θεού και ο θησαυρός που μπαίνει εκεί, δεν έχει τέτοιους κινδύνους, ακριβώς γιατί εγγυητής δεν είναι κάποιος άνθρωπος ή κάποιο ανθρώπινο ίδρυμα, αλλά ο ίδιος ο Χριστός.

Κάτω από δύσκολες συνθήκες η επιβίωση είναι δύσκολη. Και κάτω από συνθήκες ερήμου η επιβίωση φαντάζει ανέφικτη. Και αυτή είναι πολλές φορές η εικόνα της ζωής μας.

Δυσκολίες και αδιέξοδα, ελλείψεις και κενά, αλλά και χιλιάδες άλλα μικροπράγματα βασανίζουν την καθημερινότητά μας, και πολλές φορές νιώθουμε σαν να έχει έλθει το τέλος μας. Αυτή ακριβώς την εικόνα ήθελε να ανατρέψει ο ίδιος ο Χριστός μιλώντας για μια νέα ζωή, την ζωή της ανάστασης την οποία ο ίδιος προσφέρει σε κάθε ενδιαφερόμενο. Μάλιστα περιέγραψε την δική του ζωή, εκείνη που ο ίδιος χαρίζει, ως ζωή με περισσεύματα, ως ζωή με περιεχόμενο πέραν του αναγκαίου.

Άρα όχι μόνον στέρηση δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει αφθονία και καθένας μαθητής του Χριστού καλείται να ανακαλύψει τον τρόπο που αυτή η ζωή θα γίνει όχι το όραμά του, αλλά η καθημερινότητά του.
Η μελέτη των Ιερών Γραμμάτων, δηλαδή η καθημερινή και αδιάκοπη αναζήτηση και κατανόηση των αιώνιων αληθειών μέσα από την Βίβλο, είναι η ασφαλής προϋπόθεση για την κατανόηση των δρόμων που άνοιξε ο Χριστός και καθένας καλείται να δοκιμάσει τον δικό του δρόμο.

Ένα δρόμο που ξεκινά από τον μικροσκοπικό σπόρο και φτάνει στα δένδρα και την καρποφορία κάθε κατάλληλη εποχή. Διότι δεν χρειάζεται να τρώει κάποιος τις σάρκες του, αλλά από τον καρπό, από το περίσσευμα της καρποφορίας τρέφεται και ο ίδιος, αλλά και οι άλλοι. Και φυσικά το θέμα δεν είναι η φυσική τροφή μόνο, αλλά και η αιώνια τροφή της συνειδήσεως και της ψυχής.

Κατά κανόνα στην έρημο δεν υπάρχουν δένδρα. Και τούτο διότι για να επιβιώσει ένα δένδρο θέλει νερό και το νερό δεν υπάρχει.

Θα συμφωνήσετε όμως ότι όπου υπάρχει έστω και λίγο νερό, εκεί πάντοτε υπάρχουν δένδρα ή κάποια βλάστηση ανάλογα με την ποσότητα του νερού. Και αυτή είναι μια αλληγορία και μια παραβολή για την καθημερινή μας ζωή. Εκεί που υπάρχει ενδιαφέρον, υπάρχουν και άνθρωποι, υπάρχουν και αποτελέσματα. Εκεί που δεν υπάρχει ενδιαφέρον, ούτε άνθρωποι, ούτε αποτελέσματα. Εκεί που υπάρχει θησαυρός, εκεί που υπάρχουν αξιόλογα πράγματα, εκεί συγκεντρώνεται το ενδιαφέρον και οι άνθρωποι.

Στην έρημο δεν υπάρχουν δένδρα, αλλά δεν υπάρχει και ζωή, τουλάχιστον όπως εμείς την γνωρίζουμε. Η παρουσία όμως του νερού μεταβάλλει τα πράγματα και εκεί που μέχρι τώρα δεν υπήρχε τίποτα, ξαφνικά εμφανίζεται ζωή, δραστηριότητα, ενδιαφέρον και άνθρωποι σπεύδουν να κατοικίσουν και να δημιουργήσουν κοινωνίες και έργα.

Άρα την διαφορά κάνει το νερό και μάλιστα όταν πρόκειται για περιοχή που ήταν μέχρι τώρα έρημος, το αποτέλεσμα είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό, ακριβώς γιατί εκεί που υπήρχε το τίποτα και ο θάνατος, εκεί εμφανίστηκε η ζωή, εκεί άρχισε να κινείται το ενδιαφέρον, εκεί οι άνθρωποι άρχισαν να ξοδεύουν και να επενδύουν χρόνο και χρήμα.

Το νερό είναι θησαυρός και όπου υπάρχει θησαυρός, εκεί στρέφεται το ενδιαφέρον, εκεί τρέχουμε όλοι για να γεμίσουμε τις δεξαμενές μας με νερό που όχι μόνο ξεδιψά, αλλά αποτελεί και τη βάση για κάθε καλό έργο και κάθε παραγωγή ζωής.