Κάθε πορεία έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την αφετηρία, τον στόχο, αλλά και την ζωή ως μέσον επιβίωσης κατά την διάρκεια της πορείας.

Όσο μακρύτερος ο στόχος, τόσο περισσότερη διάρκεια και επάρκεια ζωής απαιτείται. Άρα όσο μακρύτερους στόχους θέτουμε, τόσο περισσότερα εφόδια και διάρκεια ζωής πρέπει να εξασφαλίζουμε. Έτσι, όταν γίνεται λόγος για ζωή πέραν του ορίου που σήμερα θεωρούμε ως υπαρκτό, είναι φυσικό να σκεφτόμαστε και τα αντίστοιχα αναγκαία: σε εφόδια και σε διάρκεια ζωής.

Για τον λόγο αυτό ο ίδιος ο Χριστός μας προετοιμάζει λέγοντας ότι για να φτάσουμε στην παρουσία του Πατέρα θεού απαιτείται ζωή την οποία μόνον εκείνος κρατεί, αλλά απαιτείται και γνώση του δρόμου τον οποίο μόνον εκείνος διασφαλίζει. Άρα, αν ο στόχος μας φτάνει μέχρι το τέλος, στην παρουσία του δημιουργού, τότε και τα εφόδια που πρέπει να διαθέτουμε θα είναι ανάλογα, ενώ οι καθημερινές μας δαπάνες για την μεταφορά άχρηστων βαρών θα πρέπει να έχουν μηδενιστεί με την έναρξη της πορείας.

Η απόρριψη κάθε περιττού βάρους και αρνητικής τριβής μέσα στην καθημερινότητα, είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την ασφαλέστερη πορεία προς τους νέους στόχους της ζωής μας.

Η εικόνα της ζωής μας ως δρόμος, ως πορεία την οποία ακολουθούμε δεν είναι νέα.

Είναι μια απλή φιλοσοφική εικόνα, διότι η μια πράξη διαδέχεται την προηγούμενη και αυτό λειτουργεί ως αλυσίδα, η οποία συνθέτει την καθημερινότητα και τελικά και το σύνολο της ζωής μας.

Το κύριο όμως θέμα είναι προς ποιο στόχο πορεύομαι και ποια πορεία ακολουθώ. Διότι εκεί που είναι ο στόχος μου, εκεί πρέπει να οδηγεί και ο δρόμος μου. Και ο δρόμος μου πρέπει να φτάνει μέχρι το στόχο μου και μάλιστα να είναι δοκιμασμένος, ώστε να φτάσω με ασφάλεια στον στόχο μου.

Εμείς οι Έλληνες κατά κανόνα ή δεν έχουμε καθόλου στόχους ή δεν γνωρίζουμε το δρόμο για να φτάσουμε εκεί. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γυρνάμε συνεχώς στα ίδια και στα ίδια χωρίς πρόοδο και χωρίς μέλλον. Ένα σοβαρό θέμα είναι ότι εγώ πρέπει να προχωρώ και όχι ο δρόμος.

Εγώ πρέπει να πορεύομαι και όχι κάποιος άλλος για μένα. Εγώ πρέπει να κάνω βήματα και να αλλάζω καθημερινά τη θέση μου, ακολουθώντας την πορεία μου και όχι την πορεία των άλλων. Και βέβαια αυτό προϋποθέτει ισχυρή προσωπικότητα που λαμβάνει αποφάσεις και εφαρμόζει τους κανόνες της πορείας και όχι μωρά τα οποία δεν θέλουν να αφήσουν το φόρεμα της μητέρας τους, φοβισμένα από το νέο κάθε μέρα περιβάλλον που αποκαλύπτεται κατά την διάρκεια της πορείας μας.

Ο Χριστός έθεσε τον εαυτό του στην διάθεσή μας να προχωρήσουμε πάνω στα ίχνη που εκείνος άφησε. Δεν προχωρά εκείνος για μας, αλλά εμείς πρέπει να βαδίζουμε την δική μας πορεία.

Προοπτική ονομάζεται μια πιθανή εικόνα του μέλλοντος, μια πιθανή εξέλιξη σε ένα τομέα της ζωής. Και αυτή ακριβώς η αναφορά και περιγραφή μιας πιθανής μελλοντικής κατάστασης είναι στοιχείο ισχυρό, το οποίο μας οδηγεί σε μια εξελικτική πορεία προς την κατεύθυνση αυτή.

Κάτι μας τραβάει, κάτι μας σπρώχνει να προχωρήσουμε. Μια βαθιά και πολλές φορές ανεξέλεγκτη δύναμη μας ωθεί να προχωρήσουμε σε πράξεις που συμβάλλουν προς την πορεία αυτή. Είναι η ελπίδα για κάτι καλύτερο; Είναι η εσωτερική απόφαση στην οποία δεν αφήσαμε περιθώρια αμφισβήτησης; Όσες εξηγήσεις και αν προσπαθήσουμε να δώσουμε, στο τέλος το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Κινούμαστε προς την προοπτική που έχουμε θέσει ως στόχο της ζωής μας. Τότε τα εμπόδια γίνονται ασκήσεις για την ενδυνάμωση του εσωτερικού μας κόσμου. Τότε τα αδιέξοδα μετατρέπονται σε προκλήσεις της καθημερινότητας για να τις ξεπεράσουμε.

Σχεδόν θα μπορούσαμε να πούμε, τίποτα δεν μας σταματά στην πορεία προς την κατεύθυνση της ατομικής μας προοπτικής, του δικού μας στόχου. Αυτό δηλώνει ότι όσο καλύτερους στόχους και καλύτερες προοπτικές θέτουμε ως προτεραιότητα της σύντομης επί γης ζωής μας, τόσο καλύτερες ευκαιρίες μας δίνονται για καθημερινή άσκηση και εξάσκηση των ικανοτήτων μας.

Τόσο καλύτερες προοπτικές ανοίγονται μετά την πρώτη κατάκτηση. Τόσο ισχυροποιείται ο εσωτερικός μας άνθρωπος και γίνεται ικανότερος να καταλαβαίνει σε βάθος τα γεγονότα, και την ίδια στιγμή να έχει τη δύναμη να επιλέξει το συμφέρον του, αυτό που θα τον οδηγήσει με ασφάλεια και σύντομα στο στόχο του.

Οι προοπτικές είναι για μας ένα εργαλείο φαντασίας που κατεργάζεται μέσα μας και αθόρυβα το μέλλον μας. Τα γεγονότα αποδεικνύουν αν είμαστε σώφρονες στους στόχους και τις μεθόδους και πετύχαμε, ή είμαστε ανεύθυνοι και πρόχειροι, χωρίς βάθος ψυχής και αποτύχαμε.

Η εξερεύνηση και η κατάκτηση του άγνωστου δεν είναι μόνον γοητευτική, αλλά γεννά μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον και αλλάζει τόσο την ψυχολογία του ερευνητή, όσο και την ζωή των ανθρώπων που ζουν και κινούνται γύρω του.

Κάθε νέα ανακάλυψη, κάθε νέα κατάκτηση της γνώσης της αλήθειας των πραγμάτων, φέρνει νέο αέρα στην ψυχή του ερευνητή και στην σύγχρονή του κοινωνία. Οι ανακαλύψεις αλλάζουν τον κόσμο και όχι η στείρα εκμετάλλευση των παλαιών αξιών. Οι ανακαλύψεις διευρύνουν τους ορίζοντες όλων των ανθρώπων. Οι ανακαλύψεις και οι κατακτήσεις είναι το στοιχείο που μεταμορφώνει τον άνθρωπο και τον ξεχωρίζει από τα ζώα.

Οι ανακαλύψεις του σήμερα είναι η βάση και η προϋπόθεση για τη ζωή του αύριο. Και ο φυσικός κόσμος γύρω μας είναι έτοιμος να μας αποκαλύψει τα μυστικά του, όταν εμείς μπαίνουμε στον κόπο να τον εξετάσουμε προσεκτικά και αληθινά. Και αν για τις μικρές καθημερινές ανακαλύψεις ο άνθρωπος ενθουσιάζεται και αισθάνεται δυνατός, όλοι καταλαβαίνουμε ότι για τις μεγάλες ανακαλύψεις της αλήθειας και μάλιστα της αιώνιας αλήθειας, ο ενθουσιασμός είναι άκρατος και διαρκής.

Όσο χαιρόμαστε όταν ανακαλύπτουμε τα φυσικά δώρα και εφόδια της καθημερινής ζωής μας, τόσο και πολύ περισσότερο η χαρά είναι αστείρευτη όταν ανακαλύπτουμε δώρα και αξίες που διατηρούν την τιμή τους στο διηνεκές, στο βάθος της ύπαρξης της ανθρώπινης παρουσίας πάνω στη γη.

Προπόνηση ονομάζεται η προετοιμασία, η επίπονη προσπάθεια, για κάτι μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο. Όσο πιο σημαντικό είναι το ζητούμενο, τόσο και η προπόνηση είναι σκληρότερη, σε μεγαλύτερη διάρκεια χρόνου, και σε αυξανόμενη δυσκολία.

Ξεκινά η προπόνηση με απλά πράγματα, αλλά όσο περισσότερο θέλει κάποιος να αναδειχθεί και να πετύχει, τόσο πιο σκληρή και κοπιώδης είναι η προπόνηση στην οποία πρέπει να υποβάλλεται τακτικά και συστηματικά. Και αυτό αποτελεί κοινό τόπο για την κατάληψη μιας θέσης στον σύγχρονο κόσμο, είτε σε επιστήμες, είτε σε άλλες διεκδικήσεις.

Αντίθετα, δεν είναι γνωστή αυτή η πρακτική όταν μιλάμε για πράγματα έξω από τις πέντε αισθήσεις μας. Δεν θωρούμε αναγκαίο να υποβληθούμε σε εξετάσεις και προπονήσεις, όταν ομιλούμε για τα ζητήματα της πίστης. Με αυτά κρίνουμε ότι ασχολήθηκαν οι πρόγονοί μας και εμείς δεν έχουμε λόγο σε τέτοια ζητήματα. Για όλα εκείνοι μίλησαν, έγραψαν, μας παρέδωσαν τις απόψεις τους, άρα δεν συντρέχει λόγος να ασχοληθώ και εγώ. Και προφανώς αυτό είναι προσωπικά επιζήμιο, γιατί μου στερεί την ευκαιρία να εργασθώ για κάτι έξω από την βιοποριστική μου καθημερινότητα και έξω από όσα πετυχαίνω στα πλαίσια των αναγκών των πέντε αισθήσεών μου.

Και ενώ γνωρίζω ότι η ζωή δεν μπορεί να είναι τόσο άδικη και τόσο πρόσκαιρη, αρκούμαι μόνο στο γνωστό “έτσι είναι η ζωή και δεν αλλάζει”, χωρίς να είμαι πρόθυμος να μπω σε αναζητήσεις πέραν των φυσικών οφθαλμών μου. Όμως η ζωή μας διδάσκει ότι όπως για κάθε καλή επιτυχία απαιτείται και καλή προπόνηση και προετοιμασία, έτσι και για τα θέματα της αιώνιας ζωής, η προπόνηση  πρέπει να είναι εφάμιλλη της τιμής που εγώ αποδίδω στην αξία αυτή.