Η ημέρα της πληρωμής είναι η ημέρα που ολοκληρώνεται, “συμπληρώνεται” από πολλά κομμάτια μια πράξη και εισπράττουμε τον μισθό του κόπου ή της συμφωνίας.

Είναι η ημέρα της πληρωμής, δηλαδή της ολοκλήρωσης και της τελειότητας για το μικρό ή το μεγάλο που έχουμε πράξει. Αυτή η έννοια της πληρωμής, δηλαδή της ολοκλήρωσης και της τελειότητας, παραπέμπει σε μια διαρκή μετακίνηση από το καλό στο καλύτερο, από την απειρία στην εμπειρία, από το λίγο στο πολύ, από την φτώχεια στην επάρκεια και τον πλούτο.

Αυτό είναι το μυστικό της ζωής. Όχι στην στασιμότητα, όχι την αδράνεια και την απραξία, αλλά ναι στην δράση, στην συμμετοχικότητα, στην προσπάθεια, στους νέους κάθε μέρα στόχους της ζωής. Ναι στην προσπάθεια να φτάσω στο όραμά μου, ναι στην τελειότητα που έχω ως πρότυπο, ναι στην αναζήτηση και την εμπειρία, στο ταξίδι της γνώσης και της επίγνωσης.

Ναι στο καλύτερο αύριο. Και είναι προφανές ότι στην προσπάθεια αυτή, την προσωπική προσπάθεια, τα εμπόδια δεν θα είναι λίγα, αλλά θα είναι τόσα όσα χρειάζεται και όσα μπορώ να υπερβώ για να κερδίσω αυτό που έχω ως στόχο. Όχι ως δώρο, αλλά ως καρπό εμπειρίας μέσα από την υπέρβαση των εμποδίων.

Διότι κάθε εμπειρία είναι πολύτιμη, όταν αποτελεί την βάση για μια επόμενη δοκιμασία, που με φέρνει εμπειρικά προς την τελειότητα, προς την ημέρα  της πληρότητας και της πληρωμής.

.

Η τελειότητα είναι μια σχετική έννοια και μπορεί να αναφέρεται σε οτιδήποτε: από την τέλεια εξωτερική μας εμφάνιση έως τον τέλειο καιρό που επικρατεί σήμερα.

Φυσικά όλοι καταλαβαίνουμε ότι κανένας δεν είναι τέλειος ούτε υπάρχει πάνω στον μεταβαλλόμενο κόσμο μας η απόλυτη τελειότητα. Για τον λόγο αυτό ο άνθρωπος καλείται σε μια μεταβαλλόμενη πορεία προς το καλύτερο, άρα και προς το τέλειο, χωρίς αυτό να δηλώνει και το τέλος της υπόθεσης.

Κάθε βήμα προς την τελειότητα είναι μια νέα τελειότητα, η οποία θα ξεπεραστεί σε λίγο από μια επόμενη επιτυχία. Και για να μην χαθούμε στο αχανές διάστημα και στο απέραντο σύμπαν, ο θεός έχει δώσει το πρότυπο της τελειότητας στο πρόσωπο του Χριστού.

Εκείνος είναι ο τέλειος και η κίνηση η δική μας αποσκοπεί στην δική του μίμηση, στην καθημερινή μετακίνησή μας από την σημερινή επιτυχία στην αυριανή προσπάθεια που θα φέρει μια νέα κατάσταση και εξομοίωση με εκείνον. Αυτό άλλωστε δηλώνει η ζωή. Ζω σημαίνει αλλάζω, μεταμορφώνομαι και το δικό μου έργο είναι να κρατώ το τιμόνι προς την αύξηση της τελειότητας και όχι στην επιστροφή στο χθες.

Ο άνθρωπος φτιάχτηκε για να μοιάσει στον δημιουργό του, γνωρίζοντας καθημερινά το δικό του το έργο και την δική του την προσωπικότητα.

Κάθε πορεία έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την αφετηρία, τον στόχο, αλλά και την ζωή ως μέσον επιβίωσης κατά την διάρκεια της πορείας.

Όσο μακρύτερος ο στόχος, τόσο περισσότερη διάρκεια και επάρκεια ζωής απαιτείται. Άρα όσο μακρύτερους στόχους θέτουμε, τόσο περισσότερα εφόδια και διάρκεια ζωής πρέπει να εξασφαλίζουμε. Έτσι, όταν γίνεται λόγος για ζωή πέραν του ορίου που σήμερα θεωρούμε ως υπαρκτό, είναι φυσικό να σκεφτόμαστε και τα αντίστοιχα αναγκαία: σε εφόδια και σε διάρκεια ζωής.

Για τον λόγο αυτό ο ίδιος ο Χριστός μας προετοιμάζει λέγοντας ότι για να φτάσουμε στην παρουσία του Πατέρα θεού απαιτείται ζωή την οποία μόνον εκείνος κρατεί, αλλά απαιτείται και γνώση του δρόμου τον οποίο μόνον εκείνος διασφαλίζει. Άρα, αν ο στόχος μας φτάνει μέχρι το τέλος, στην παρουσία του δημιουργού, τότε και τα εφόδια που πρέπει να διαθέτουμε θα είναι ανάλογα, ενώ οι καθημερινές μας δαπάνες για την μεταφορά άχρηστων βαρών θα πρέπει να έχουν μηδενιστεί με την έναρξη της πορείας.

Η απόρριψη κάθε περιττού βάρους και αρνητικής τριβής μέσα στην καθημερινότητα, είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την ασφαλέστερη πορεία προς τους νέους στόχους της ζωής μας.

Η εικόνα της ζωής μας ως δρόμος, ως πορεία την οποία ακολουθούμε δεν είναι νέα.

Είναι μια απλή φιλοσοφική εικόνα, διότι η μια πράξη διαδέχεται την προηγούμενη και αυτό λειτουργεί ως αλυσίδα, η οποία συνθέτει την καθημερινότητα και τελικά και το σύνολο της ζωής μας.

Το κύριο όμως θέμα είναι προς ποιο στόχο πορεύομαι και ποια πορεία ακολουθώ. Διότι εκεί που είναι ο στόχος μου, εκεί πρέπει να οδηγεί και ο δρόμος μου. Και ο δρόμος μου πρέπει να φτάνει μέχρι το στόχο μου και μάλιστα να είναι δοκιμασμένος, ώστε να φτάσω με ασφάλεια στον στόχο μου.

Εμείς οι Έλληνες κατά κανόνα ή δεν έχουμε καθόλου στόχους ή δεν γνωρίζουμε το δρόμο για να φτάσουμε εκεί. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γυρνάμε συνεχώς στα ίδια και στα ίδια χωρίς πρόοδο και χωρίς μέλλον. Ένα σοβαρό θέμα είναι ότι εγώ πρέπει να προχωρώ και όχι ο δρόμος.

Εγώ πρέπει να πορεύομαι και όχι κάποιος άλλος για μένα. Εγώ πρέπει να κάνω βήματα και να αλλάζω καθημερινά τη θέση μου, ακολουθώντας την πορεία μου και όχι την πορεία των άλλων. Και βέβαια αυτό προϋποθέτει ισχυρή προσωπικότητα που λαμβάνει αποφάσεις και εφαρμόζει τους κανόνες της πορείας και όχι μωρά τα οποία δεν θέλουν να αφήσουν το φόρεμα της μητέρας τους, φοβισμένα από το νέο κάθε μέρα περιβάλλον που αποκαλύπτεται κατά την διάρκεια της πορείας μας.

Ο Χριστός έθεσε τον εαυτό του στην διάθεσή μας να προχωρήσουμε πάνω στα ίχνη που εκείνος άφησε. Δεν προχωρά εκείνος για μας, αλλά εμείς πρέπει να βαδίζουμε την δική μας πορεία.

Προοπτική ονομάζεται μια πιθανή εικόνα του μέλλοντος, μια πιθανή εξέλιξη σε ένα τομέα της ζωής. Και αυτή ακριβώς η αναφορά και περιγραφή μιας πιθανής μελλοντικής κατάστασης είναι στοιχείο ισχυρό, το οποίο μας οδηγεί σε μια εξελικτική πορεία προς την κατεύθυνση αυτή.

Κάτι μας τραβάει, κάτι μας σπρώχνει να προχωρήσουμε. Μια βαθιά και πολλές φορές ανεξέλεγκτη δύναμη μας ωθεί να προχωρήσουμε σε πράξεις που συμβάλλουν προς την πορεία αυτή. Είναι η ελπίδα για κάτι καλύτερο; Είναι η εσωτερική απόφαση στην οποία δεν αφήσαμε περιθώρια αμφισβήτησης; Όσες εξηγήσεις και αν προσπαθήσουμε να δώσουμε, στο τέλος το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Κινούμαστε προς την προοπτική που έχουμε θέσει ως στόχο της ζωής μας. Τότε τα εμπόδια γίνονται ασκήσεις για την ενδυνάμωση του εσωτερικού μας κόσμου. Τότε τα αδιέξοδα μετατρέπονται σε προκλήσεις της καθημερινότητας για να τις ξεπεράσουμε.

Σχεδόν θα μπορούσαμε να πούμε, τίποτα δεν μας σταματά στην πορεία προς την κατεύθυνση της ατομικής μας προοπτικής, του δικού μας στόχου. Αυτό δηλώνει ότι όσο καλύτερους στόχους και καλύτερες προοπτικές θέτουμε ως προτεραιότητα της σύντομης επί γης ζωής μας, τόσο καλύτερες ευκαιρίες μας δίνονται για καθημερινή άσκηση και εξάσκηση των ικανοτήτων μας.

Τόσο καλύτερες προοπτικές ανοίγονται μετά την πρώτη κατάκτηση. Τόσο ισχυροποιείται ο εσωτερικός μας άνθρωπος και γίνεται ικανότερος να καταλαβαίνει σε βάθος τα γεγονότα, και την ίδια στιγμή να έχει τη δύναμη να επιλέξει το συμφέρον του, αυτό που θα τον οδηγήσει με ασφάλεια και σύντομα στο στόχο του.

Οι προοπτικές είναι για μας ένα εργαλείο φαντασίας που κατεργάζεται μέσα μας και αθόρυβα το μέλλον μας. Τα γεγονότα αποδεικνύουν αν είμαστε σώφρονες στους στόχους και τις μεθόδους και πετύχαμε, ή είμαστε ανεύθυνοι και πρόχειροι, χωρίς βάθος ψυχής και αποτύχαμε.