Ο εντοπισμός των στοιχείων με τα οποία γεμίζει ένας χάρτης για να είναι χρήσιμος σε όποιον τον χρειαστεί στην πορεία της ζωής του, δεν είναι εύκολο πράγμα. Διότι υπάρχουν μυριάδες πράγματα, μικρά και μεγάλα, τα οποία δεν χωρούν μέσα σε ένα χαρτί ή μια οθόνη του υπολογιστή. Και φυσικά, εάν θελήσεις να τα βάλεις όλα, θα βρεθείς μπροστά σε ανυπέρβλητη δυσκολία, διότι και εσύ δεν θα τα εντοπίσεις όλα, αλλά και όποιος θελήσει να χρησιμοποιήσει τον χάρτη αυτόν, θα καταλήξει στην απόρριψη λόγω πληθώρας πληροφοριών, οι οποίες θα του είναι αχρείαστες στην σύντομη διαδρομή της ζωής του.

Άρα, το περιεχόμενο ενός χάρτη δεν μπορεί να ξεπερνά τα όρια των αναγκών του συνθέτη, αλλά και των αγοραστών του χάρτη, προκειμένου και οι δύο πλευρές να είναι ικανοποιημένες με την κάλυψη των αναγκών τους. Ο συνθέτης, γιατί έβαλε όλα όσα κατά την γνώμη του είναι για εκείνον σημαντικά, και ο χρήστης του χάρτη, διότι έχει στην διάθεσή του ένα εργαλείο πληροφόρησης που θα του είναι χρήσιμο κατά την διαδρομή της ζωής του, ακόμη και αν αυτή η διαδρομή διαρκέσει περισσότερο από εκατό χρόνια.

Κατά συνέπεια, η χαρτογράφηση από την πλευρά του δημιουργού είναι ένα θέμα, και από την πλευρά του χρήστη είναι ένα άλλο, επίσης μεγάλο θέμα. Διότι, η ισορροπία μεταξύ αναγκών και διαθέσιμων δεδομένων είναι το ζητούμενο για κάθε λογικό άνθρωπο, που δεν ενδιαφέρεται για τις θεωρίες μόνο, αλλά θέλει να δει και το πρακτικό κομμάτι της εφαρμογής στην ατομική του ζωή.

Όλοι λοιπόν όσοι ενδιαφέρονται να κατανοήσουν τον τρόπο που δημιουργείται ένας χάρτης, θα πρέπει πρώτα να έχουν ενδιαφέρον για τον κόσμο και την ζωή, ατομική, κοινωνική και φυσική, μέσα στα όρια των ικανοτήτων έκαστος. Και επειδή, όπως σημειώθηκε παραπάνω, τα όρια της γης είναι περιορισμένα γεωγραφικά – όλοι ξέρουμε το σχήμα και την έκταση της ξηράς και των θαλασσών – το μόνο τμήμα που παραμένει άγνωστο, είναι οι έξω των γεωγραφικών ορίων εκτάσεις, τις οποίες όλοι ξέρουν ότι μάς είναι άγνωστες, τόσο σε έκταση όσο και σε περιεχόμενο, αφού αγνοούμε το 95,1% της παρουσίας του χώρου αυτού.

Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού έθεσε όρια, όχι για να περιοριστούμε και να κλαίμε την μοίρα μας, αλλά για να καλλιεργούμε τους εαυτούς μας, προκειμένου καθημερινά να αυξάνεται η ατομική μας γνώση και να κατανοούμε καλύτερα, όχι μόνο τα υφιστάμενα επί της γης και υπό αυτήν, αλλά πολύ περισσότερο να κατανοούμε τον ρόλο και την αξία των άλλων ορίων, τα οποία μας οδηγούν σε έμπνευση για νέες αποκαλύψεις, που φέρνουν όχι μόνο ανανέωση στα υπάρχοντα δεδομένα, αλλά και προοπτικές προς την κατεύθυνση της διαχρονικότητας και της αιωνιότητας.

Διότι, η διδασκαλία του Χριστού δεν παραβλέπει τις ανάγκες της καθημερινότητας σε υλικά και δύναμη, αλλά ανοίγει σε όποιον ενδιαφέρεται και ένα παράθυρο για επέκεινα του ορατού και φυσικού κόσμου διάσταση, η οποία λέγεται μεγαλοσύνη εν ουρανοίς, δηλαδή βασιλεία του μη ορατού θεού δημιουργού. 

Η χαρτογράφηση, δηλαδή η απογραφή των δεδομένων του εσωτερικού και ατομικού μας κόσμου είναι ένα μεγάλο και δύσκολο εγχείρημα, διότι προϋποθέτει ταπείνωση – όλοι την αποφεύγουμε – και, φυσικά, δύναμη ψυχής για να αποδεχτούμε όχι μόνο τα λάθη μας, που είναι το αποτέλεσμα των πράξεών μας, και είναι εύκολα αντιληπτά και περιγραφικά, αλλά το δύσκολο είναι να ανιχνεύσουμε τις πηγές και τα αίτια που μας οδήγησαν στις λάθος σκέψεις, και στις λάθος επιλογές, από τις οποίες και προέκυψαν οι συνέπειες που μπορεί να μας ταλαιπωρούν κάθε στιγμή. 

Με λίγα λόγια η απογραφή των εσωτερικών μας καταστάσεων από τις οποίες προέρχονται οι σκέψεις και οι εκτιμήσεις μας για τα πάντα, είναι ένα πολύπλοκο και πιθανόν επικίνδυνο στάδιο της ατομικής μας καθημερινότητας. Διότι για ένα λάθος δεν σημαίνει ότι η ευθύνη είναι όλη δική μας, διότι παρεμβαίνουν και εξωτερικοί παράγοντες που και αυτοί έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης, άρα δεν χρειάζεται για όλα να παραπονούμαστε και να κατακρίνουμε πάντα μόνο τον εαυτός μας. Μια τέτοια στάση μπορεί να μας οδηγήσει σε εσωστρέφεια και θλίψη χωρίς να υπάρχει και η ανάλογης έντασης ευθύνη μας.

Δηλαδή, οι εσωτερικές μας εκτιμήσεις δεν είναι κάτι απλοϊκό, αλλά είναι μια σύνθετη εξίσωση, στην οποία μπορεί να εμπλέκονται δικές μου ευθύνες, αλλά μπορεί και όχι μόνον. Διότι στα δικαστήρια της καθημερινής ζωής, πρώτα πρέπει να διαπιστωθεί η μη νόμιμη πράξη, ώστε στην συνέχεια να εξεταστεί και η συμμετοχική ευθύνη κάθε ατόμου. Και αυτό είναι εύκολα κατανοητό, και πρέπει να τύχει προσοχής για όποιον ενδιαφέρεται για την ατομική του πορεία στην καθημερινότητα. Διότι οι λάθος πράξεις μπορεί – και συνήθως δεν είναι – ενός ανθρώπου μόνο λάθος εκτίμηση και λάθος πράξη. Συνήθως το κοινωνικό μας περιβάλλον εμπλέκεται στις σκέψεις και στις αποφάσεις μας, και κατά συνέπεια και στις πράξεις μας, άρα η απόδοση όλης της ευθύνης για μια λάθος πράξη ή λάθος εκτίμηση δεν είναι θέμα μόνο ενός ατόμου αλλά είναι και θέμα συνθηκών, κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε και εκτελέστηκε μια ατομική μας πράξη.

Και αυτή η διάκριση για τον επιμερισμό της ευθύνης δεν είναι εύκολη υπόθεση. Διότι όλοι ζούμε μέσα σε ένα κόσμο που προφανώς δεν τον επιλέγουμε και δεν τον καθορίζουμε στην δική του συμπεριφορά της καθημερινότητας. Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ξεχωρίζουμε, να διακρίνουμε δηλαδή τις αξίες των πραγμάτων, ώστε να αποδίδουμε στον καθένα εκείνο που πραγματικά του αξίζει. Και η διδασκαλία του Χριστού στην αυθεντική της έκφραση όπως μας παραδόθηκε από τους αυτόπτες μάρτυρες, βοηθά τον ενδιαφερόμενο να εφαρμόσει την διδασκαλία αυτή στην δική του καθημερινότητα, να έχει ένα ακόμη κριτήριο, εκτός από την δική του άποψη, εκείνο του ίδιου του Χριστού. Ο οποίος είναι παρών μέσω της διδασκαλίας και του πνεύματος που αποπνέει αυτή, σε όποιον ενδιαφερθεί να την ανακαλύψει και να την εφαρμόσει στην καθημερινές του πράξεις. 

Η χαρτογράφηση του εσωτερικού μας κόσμου έχει ιδιαίτερη σημασία, διότι όλα ξεκινούν και καταλήγουν στο ένα άτομο, το άτομο που ενδιαφέρεται για το προσωπικό του ταξίδι στην καθημερινότητα της ζωής του. Αφήνοντας, δηλαδή, για λίγο την εικόνα και την χαρτογράφηση του εξωτερικού κόσμου που ζει και κινείται δίπλα μας, καθένας καταλαβαίνει ότι υπάρχει άμεση ανάγκη κατανόησης πρώτα του ίδιου μας του εαυτού, δηλαδή των ικανοτήτων και των αδυναμιών, των εφοδίων και των ελλείψεων, ώστε να διατηρεί την ισορροπία μεταξύ σκέψεων και πράξεων.

Αυτή η ισορροπία είναι μεγάλης σημασίας, διότι εάν δεν έχουμε σκέψεις και μάλιστα ανανεούμενες, τότε κινδυνεύουμε να εγκλωβιστούμε στο ατομικό μας παρελθόν και να αναπαράγουμε τα αρνητικά του στοιχεία. Εάν πάλι δεν έχουμε πράξεις από τις σκέψεις και τις επιθυμίες μας, κινδυνεύουμε να μείνουμε θεωρητικοί χωρίς καλή εμπειρία της ατομικής μας επιτυχίας ή αποτυχίας. Διότι, η εμπειρία δεν έχει σχέση με το αποτέλεσμα, αλλά με την διαδικασία της πράξης.

Εάν γίνει η πράξη, και έχει θετικό αποτέλεσμα, τότε η εμπειρία είναι θετική και κερδοφόρα. Εάν έχει αρνητικό αποτέλεσμα, τότε η εμπειρία έχει αρνητικό αποτέλεσμα, αλλά το μάθημα είναι το ίδιο. Μαθαίνουμε από τις επιτυχίες, αλλά μαθαίνουμε και από τα λάθη μας. Επιτυχίες για να τις επαναλαμβάνουμε, αποτυχίες για να τις αποφεύγουμε στην ατομική μας καθημερινότητα. Ουδέτερη κατάσταση απραξίας δεν υπάρχει.

Κάθε στιγμή που δεν περιλαμβάνει μια πράξη ή συνειδητή απραξία – αλλά καλλιεργημένη μέσα μας ως στοιχείο αναγκαστικής εμπειρίας -, φέρνει το άτομο πίσω από τους άλλους που ήδη έχουν κάνει τα δικά τους βήματα, ενώ η δική μας ουδετερότητα απλά δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα, δηλαδή ήταν ζημία σε σχέση με τους άλλους συγχρόνους μου. Και αυτή η εκτίμηση δεν είναι θεωρητική αλλά είναι το καταστάλαγμα της ατομικής μας καθημερινότητας, εφόσον βέβαια είμαστε διατεθειμένοι να αναγνωρίσουμε στον εσωτερικό μας χάρτη, κενά και αδυναμίες που μπορεί να μας φέρουν σε αδιέξοδα αργότερα.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός εξήγησε ότι η γνώση της διδασκαλίας του χωρίς να συνοδεύεται από πράξεις στην εφαρμογή της μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα είναι μάταιη και δημιουργεί σύγχυση  στον χάρτη των ικανοτήτων μας. Άρα, ο κίνδυνος του “μετεωρισμού” ελλοχεύει και η πτώση είναι κοντά. Διότι αυτό που είπε ο Χριστός δεν είναι να μην συμμετέχετε των αχράντων μυστηρίων, αλλά να προσέχετε τα λόγια, τις σκέψεις και τις ατομικές σας πράξεις, διότι από αυτά εξαρτάται η ατομική σας προκοπή και όχι μόνο από την συμμετοχή σας στα μυστήρια της εκκλησίας. 

Η χαρτογράφηση του κόσμου είναι μια κοπιαστική εργασία που απαιτεί μεγάλη προσοχή και ευθύνη, γιατί όπως τον καταλαβαίνεις και τον τοποθετείς πάνω στο χαρτί, έτσι θα κανονίσεις και την ατομική σου πορεία. Εάν έχεις κάνει λάθη στην χαρτογράφηση και έχεις παραλείψει πράγματα που υπάρχουν ή έχεις προσθέσει πράγματα που δεν υπάρχουν, τότε εσύ και μόνο εσύ θα περάσεις δύσκολα ή θα φτάσεις σε αδιέξοδα που θα σε αναγκάσουν να κατανοήσεις μεν το λάθος σου, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα έχεις και τον απαιτούμενο χρόνο στην διάθεσή σου για να επιστρέψεις και να ξαναβρείς τον σωστό για σένα δρόμο και να φτάσεις στον ατομικό σου προορισμό.

Με λίγα λόγια, δεν μιλάμε για την χαρτογράφηση των νησιών και των ωκεανών, αλλά μιλάμε για την ατομική μας πορεία μέσα στην σκληρή καθημερινότητα, όπου συμπληγάδες και σειρήνες, και κάθε είδους αρνητικές φωνές και καταστάσεις σε καθιστούν ανίκανο να προχωρήσεις στο ατομικό σου ταξίδι, για να φτάσεις στην δική σου Ιθάκη και να κερδίσεις την ατομική σου ζωή. Διότι, μπορεί να υπάρχουν χάρτες για όλη την υδρόγειο πλέον, αλλά αυτοί οι χάρτες είναι στα χαρτιά, ενώ εσύ θα τους περπατήσεις και θα τους ζήσεις στην δική σου προσωπική ζωή. Και αυτό σημαίνει ευθύνη, όχι για να φτιάξεις τους χάρτες, αλλά για να ξέρεις από την πείρα σου τί σημαίνουν τα σημάδια που έχει τοποθετήσει ο χαρτογράφος στο δικό του χαρτί, τα οποία όμως εσύ πρέπει να τα μάθεις για να μην ταλαιπωρείσαι στο δικό σου ταξίδι της καθημερινότητας.

Και όσο πιο αναλυτικός και καθαρός είναι ο χάρτης, τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να καταλάβεις το δικό σου λάθος, με αποτέλεσμα εσύ να μην φτάνεις στον δικό σου προορισμό. Διότι, το ζητούμενο δεν είναι ο χάρτης της πραγματικότητας και της αλήθειας, αλλά το ζητούμενο είναι η ατομική μας ορθή κατανόηση των όσων περιγράφει ο χάρτης, για όποιον, βέβαια, θέλει να ζήσει μια ζωή με στόχους, επιθυμίες, αλλά όχι μόνο στο χαρτί, αλλά και στην ατομική του καθημερινότητα.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν έκανε μόνο θεωρητική εξήγηση για τον τρόπο της καθημερινής ζωής για όποιον θέλει να φτάσει στους δικούς του στόχους, αλλά έθεσε σε προσωπική εφαρμογή τους νόμους της αλήθειας και της πραγματικότητας, υποδεικνύοντας τον τρόπο της επιτυχίας για όποιος ενδιαφέρεται να τον ακολουθήσει μέχρι το τέλος της διαδρομής. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν καυχιέται για τις επιτυχίες του πριν φτάσει στο τέλος και κατακτήσει τους δικούς του σκοπούς.

Πολλοί ταξιδεύουμε μέσα στο ίδιο ποτάμι αυτοκινήτων, αλλά καθένας έχει μόνο ένα στόχο και προορισμό, και μένει προσηλωμένος εκεί μέχρι το τέλος. Τα ενδιάμεσα στάδια και στάσεις, είναι για να ελέγχουμε την ατομική μας διαδρομή και να είμαστε βέβαιοι ότι δεν έχουμε χάσει τον ατομικό μας δρόμο. Οι άλλοι έχουν καθένας την δική του ευθύνη να ξέρει πού πηγαίνει και να κάνει τους δικούς του λογαριασμούς και υπολογισμούς για να ζήσει την δική του επιτυχία και όχι των άλλων που κυκλοφορούν με τον ίδιο ή άλλο χάρτη για τον ίδιο ή άλλο προορισμό. 

Στην πραγματικότητα όλοι ξέρουμε ότι αγνοούμε πολλά – ίσως περισσότερα από όσα φανταζόμαστε ή πιστεύουμε – και αυτή η άγνοια μάς καθιστά ευάλωτους. Διότι εάν αγνοείς κάτι σε μικρό ποσοστό, τότε μπορείς να καλύψεις το κενό της άγνοιας με επικαλύψεις από τις παρεμφερείς γνώσεις σου. Εάν όμως αγνοείς μεγάλο τμήμα – υπολογίζεται ότι αγνοούμε το 95 τοις εκατό περίπου από όσα μάς περιβάλλουν στο φυσικό περιβάλλον αλλά, υποθέτω και στο κοινωνικό, – τότε η άγνοια μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτη, αφού ουσιαστικά βαδίζουμε στα τυφλά ή με ελάχιστη όραση μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα.

Και μπορεί αυτό να ακούγεται φιλοσοφικό, αλλά εάν κοιτάξουμε με ειλικρίνεια την γύρω μας ή και μέσα μας πραγματικότητα, τότε είναι βέβαιο ότι θα πανικοβληθούμε από τις τραγικές συνέπειες της άγνοιας που μάς κατέχει. Διότι, από άγνοια των συνεπειών γίνονται τα τερατώδη λάθη και οι παράλογες καταστάσεις, τις οποίες όλοι εκ των υστέρων διαπιστώνουμε ότι ήταν λάθος από άγνοια των συνεπειών τους. Και αυτό ακριβώς δηλώνει το μέγεθος της άγνοιας, αλλά και το μέγεθος του κόσμου που έχουμε να ανακαλύψουμε και να κατανοήσουμε στην ατομική μας καθημερινότητα. Αφού η άγνοια σκοτώνει, είναι φυσικό η γνώση να ελευθερώνει και να παίζει καθοριστικό ρόλο στην δική μας καθημερινή ζωή.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός έβαλε την γνώση ως βάση για την ελευθερία από λάθη, τόσο του ατομικού μας παρελθόντος, όσο και των καθημερινών μας επιδιώξεων. Διότι τα λάθη δεν τα κάνουμε όταν είμαστε μέσα στην Εκκλησία, αλλά τα κάνουμε εκτός αυτής, με αποτέλεσμα και εμείς να υποφέρουμε από τις συνέπειες των λαθών και των αμαρτιών μας, αλλά και το έργο της Εκκλησίας να μηδενίζει την επίδρασή του στην προσωπική μας ζωή. Είναι δηλαδή φανερό ότι η χαρτογράφηση του εαυτού μας, των ορίων που μπορούμε να φτάσουμε καθένας ανάλογα με τα εφόδια που διαθέτει, και στην συνέχεια – ή και παράλληλα – την χαρτογράφηση και του κοινωνικού μας περιβάλλοντος σε σχέση με το φυσικό, είναι η προϋπόθεση για ασφαλέστερη πορεία στην ούτως ή άλλως δύσκολη καθημερινότητα της εποχής μας.

Το προσέχετε τους εαυτούς σας και την διδασκαλία μου, σημαίνει ότι όταν αγνοείτε κάτι σε σχέση με το καλό ή το κακό, ανοίξτε το δικό μου “εγχειρίδιο”, δηλαδή την Καινή μου Διαθήκη, και μελετήστε με προσωπική ευθύνη την δική μου συμπεριφορά σε ανάλογες περιπτώσεις. Και δοκιμάζοντας την δική μου διδασκαλία αλλά με προσωπική ευθύνη, και έχοντας ως κριτήριο και την γνώμη των έξω ανθρώπων του περιβάλλοντος σας, θα μάθετε με τον καιρό να κάνετε λιγότερα λάθη και να αποκτάτε την απαιτούμενη ωριμότητα μέσα από την καλή συνήθεια της τήρησης της δικής μου οδηγίας για αντίστοιχα θέματα της δικής σας καθημερινότητας.

Μην ψάχνετε πρώτα βοήθεια από τους άλλους. Εξαντλήστε όλες τις προσωπικές σας δυνάμεις γνώσεως και θέλησης, και εγώ θα σας αποκαλύψω το θέλημά μου για τώρα. Και να θυμάστε ότι το δικό μου θέλημα δεν είναι ενάντια στο δικό σας, αλλά το δικό σας συνήθως είναι εκτός πραγματικότητας και αλήθειας και αυτό το λάθος σάς φέρνει σε προσωπικά αδιέξοδα.