Η προσπάθειά μας να γίνουμε καλύτεροι, έχει ως συνέπεια την αναγνωρισιμότητά μας σε ένα ευρύτερο κύκλο ανθρώπων, είτε ζουν σήμερα, είτε θα ζήσουν στο μέλλον, και το δικό μας έργο θα τους επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα. Αυτό εισπράττουμε όλοι μέσω της σύγχρονης τεχνολογίας, η οποία γεφυρώνει τις αποστάσεις, χρονικές και τοπικές, και μας προβάλλει σε περισσότερους ανθρώπους σε σχέση με το παρελθόν.

Αυτό, βέβαια, συνεπάγεται μεγαλύτερο βάρος ευθύνης για όσους εκτιμούν το προβαλλόμενο στην κοινωνία έργο τους, διότι η επωνυμία και η αναγνωρισιμότητα έχουν συνέπειες στον φυσικό μας κόσμο, αλλά και στον εσωτερικό μας κόσμο, δηλαδή στις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, με τα οποία όλοι σταθμίζουμε τις ενέργειες και τις πράξεις μας. Όσο αυξάνεται η επωνυμία μας, τόσο αυξάνεται και το αναγκαίο ειδικό βάρος, που πρέπει να διαθέτει το φυσικό πρόσωπο, προκειμένου να διατηρεί την προσωπική του “περιουσία”. Σε διαφορετική περίπτωση, η επωνυμία δεν θα αποβεί σε όφελος, αλλά σε ζημία, η οποία μπορεί να μην φανεί τώρα, αλλά να εμφανιστεί στο μέλλον, και τότε θα είναι αργά για να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειές της.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός στην δική του διδασκαλία τόνισε την ανάγκη της εσωτερικής πληρότητας των ανθρώπων που εκτιμούν τον εαυτό τους και το έργο τους, προκειμένου στο μέλλον, αλλά και τώρα, να μην βρεθούν αντιμέτωποι με την ελάττωση και όχι με την αύξηση του εσωτερικού τους αποθέματος. Διότι, το εσωτερικό απόθεμα είναι συνάρτηση των φυσικών μας δεδομένων, όπως εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός. Όποιος ακολουθεί την δική του διδασκαλία και όχι τις ανθρώπινες δοξασίες, οφείλει να μεριμνά για την ισορροπία μεταξύ ιδεών πίστεως και πρακτικής ζωής, προκειμένου να μένει στερεός στις κατακτήσεις του.

Κάθε απώλεια και νίκη των αντιπάλων συνεπάγεται μοιραία και απώλεια της εμπιστοσύνης προς την δική του διδασκαλία. Άρα, ο καθρέφτης της ατομικής μας ζωής δεν είναι οι ιδέες, τα πιστεύω, και οι πεποιθήσεις μας, αλλά είναι το έργο που παράγεται και αποταμιεύεται στο προσωπικό χαρτοφυλάκιο, και από αυτό προέρχεται η ατομική μας πληρότητα και αύξηση της πίστης. Χωρίς αύξηση της πίστης και της επίγνωσης της διδασκαλίας του Χριστού, η ζωή μας κινδυνεύει να ερημώσει από κατανόηση και αγάπη. Η αύξηση της πίστης και της επίγνωσης είναι η απόδειξη της ορθής πορείας από το καλό στο καλύτερο, από το παρελθόν στο μέλλον, από την μετριότητα στην πληρότητα των φυσικών αλλά και των πνευματικών μας ικανοτήτων, για την υπέρβαση της καθημερινότητας χωρίς απώλειες. 

Το όνομα και η προσωπικότητά μας είναι μοναδικά στον κόσμο. Κανένας δεν είναι με το ίδιο όνομα και την ίδια υπαρξιακή υπόσταση την ίδια στιγμή πάνω στη γη. Καθένας έχει κάτι μοναδικό ή πολλά μοναδικά, και αυτό είναι το χαρακτηριστικό της ζωής για τα πάντα πάνω στην γη. Ακόμη και όταν κάποια εξωτερικά στοιχεία φαίνεται να συμπίπτουν, αυτό σε καμία περίπτωση δεν δημιουργεί σύγχυση, ώστε να περνούν από το ένα άτομο στο άλλο στοιχεία που δεν του ανήκουν. Αυτός είναι μέχρι σήμερα ο κανόνας της ζωής, όπως τον έχει βιώσει η ανθρωπότητα διαχρονικά.

Και αυτό δεν μόνο θαυμάσιο, αλλά είναι και εξαιρετικά θετικό για την ατομική μας ζωή. Διότι, τα δικά μου λάθη δεν μπορεί να καταλογιστούν σε κάποιον άλλον, ή το αντίθετο, τα λάθη ενός τρίτου να καταλογιστούν σε μένα. Και αυτή η αλήθεια που λειτουργεί μέσα στην ζωή όλων των ζωντανών οργανισμών είναι ο κανόνας της ζωής, άρα αυτό δηλώνει ότι καθένας έχει όχι μόνο του δικό του όνομα, αλλά έχει και τα ατομικά του εφόδια, με τα οποία κινείται στην δική του καθημερινότητα, όσο χρόνο ζει πάνω στη γη.

Το γεγονός, δηλαδή, ότι δεν μεταφέρονται με φυσικό τρόπο στοιχεία ζωής από τον ένα οργανισμό στον άλλον, δηλαδή το κάθε όνομα και το κάθε άτομο κερδίζει ή χάνει αυτός και όχι κάποιος άλλος, είναι ο βασικός τρόπος λειτουργίας της ζωής, και σε αυτόν βασίζεται όλη η ατομική μας καθημερινότητα. Το κέρδος είναι πάντα πρώτα ατομικό στο όνομα του ατόμου, και κατόπιν μπορεί να επεκταθεί και σε τρίτους με αναλογία, σύμφωνα με την κοινωνική μας σύμπραξη. Σε αυτή την βάση κινείται η ατομική και κοινωνική μας ζωή, και στην ίδια βάση έθεσε και ο Χριστός την δική του διδασκαλία.

Δηλαδή, εξήγησε ότι καθένας έχει ένα ατομικό όνομα χωρίς σύγχυση, και σε αυτό το όνομα καταχωρούνται τα υπέρ και τα κατά της ατομικής του ζωής, χωρίς να υπάρχει καμία σύγχυση μεταξύ των ατόμων μιας κοινωνίας, ακόμη και εάν μετράμε με δισεκατομμύρια. Και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο της ατομικής κατανόησης του γύρω κόσμου. Διότι, μπορεί ο κόσμος να χειροκροτεί ή να “λιθοβολεί” ένα όνομα ή μια ύπαρξη, αλλά αυτό παραμένει πάντοτε σε προσωπική και ατομική κλίμακα, άσχετα από το πλήθος που συμμετέχει σε μια τέτοια πράξη.

Καταχωρούνται, δηλαδή, οι θετικές και αρνητικές πράξεις στο καθένα όνομα χωριστά, χωρίς να συγχέονται οι ευθύνες, όσο και αν μέσα στον κοσμικό θόρυβο μάς φαίνεται εύκολο να χαθεί η ατομικότητα και το άτομο να φορτωθεί με την ευθύνη κάποιου άλλου. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί, ή εάν συμβαίνει πρόκειται για λάθος και οι συνέπειες δεν μπορεί να επιβαρύνουν τον μη υπεύθυνο. Η επωνυμία, συνεπώς, είναι ένα θείο δώρο, φτάνει να περιορίζεται στις δυνατότητες του ατόμου που προβάλλεται το όνομά του, και να προκύπτει θετικό ισοζύγιο για το ίδιο το επώνυμο άτομο. Και αυτή η θετική εξέλιξη συμβαίνει όταν προηγείται το μέγεθος της ατομικής πίστης και τα θετικά της αποτελέσματα, και ακολουθεί η επωνυμία και όχι το αντίθετο. 

Η επωνυμία συμβάλλει στην επιτυχία και, αντίστροφα, η επιτυχία συμβάλλει στην επωνυμία, δηλαδή να γίνουμε γνωστοί σε ένα ευρύτερο κοινό, κάτι που θα προκαλέσει και μεγαλύτερο πλούτο στην ατομική μας ζωή. Η προβολή, δηλαδή, του έργου και της προσωπικότητάς μας έρχεται να συμπληρώσει το απόθεμα που ήδη διαθέτουμε, τόσο σε εξωτερικά στοιχεία [υπάρχοντα, κινητές και ακίνητες αξίες] όσο και σε πληρότητα του εσωτερικού μας κόσμου [σκέψεις, αισθήματα, κλπ]. Με λίγα λόγια η επιτυχία και η επωνυμία παρέχουν στο άτομο την δυνατότητα να αυξήσει γενικά τον πλούτο του, και αυτό πολλές φορές γίνεται σκοπός και τρόπος ζωής.

Ωστόσο, είναι προφανές ότι αυτό απαιτεί και μια ισορροπία εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου, δηλαδή να υπάρχουν αποθέματα ψυχής, προκειμένου οι εξωτερικές συνθήκες να μην αποβούν εις βάρος του ψυχικού-εσωτερικού μας κόσμου, διότι στην περίπτωση αυτή το κόστος είναι βαρύ και πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει την ατομική ζωή σε αδιέξοδο.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν απέκλεισε την δόξα από τους άλλους ανθρώπους, αλλά την έθεσε κάτω από το πρίσμα της διατήρησης της ατομικής πίστης στον ίδιο τον δημιουργό, διότι σε διαφορετική περίπτωση το άτομο κινδυνεύει να χάσει μέρος ή και το όλον  του εσωτερικού του αποθέματος, και να πλανάται χαμένος σε ορίζοντες νεκρούς από χαρά και πληρότητα. Έθεσε, δηλαδή, την δόξα που μας αποδίδουν οι άλλοι άνθρωποι κάτω από το πρίσμα της διατήρησης της πίστης στον δημιουργό, διότι μόνο έτσι θα διατηρηθεί και η ισορροπία μεταξύ εξωτερικής αναγνώρισης και εσωτερικής πληρότητας.

Διότι, το όργανο που χρησιμοποιεί κάθε άνθρωπος για να λάβει κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη διαθέτει, είναι το όργανο της πίστεως, το οποίο είναι ένα ευαίσθητο – ίσως το πιο ευαίσθητο – εφόδιο του εσωτερικού μας κόσμου, διότι με αυτό το εφόδιο που υφίσταται μέσα σε κάθε ζωντανό οργανισμό, ξεφεύγουμε από τα παρόντα και οραματιζόμαστε τα μελλοντικά, κάτι που είναι το όχημα της τροφοδοσίας του εσωτερικού μας κόσμου με ελπίδα, για κάτι καλύτερο από αυτό που διαθέτει καθένας σήμερα. Και είναι προφανές, ότι εάν αυτό το εφόδιο της πίστης ελαττωθεί, θα ελαττωθούν και οι δυνατότητες καλύτερης κατανόησης του κόσμου, άρα και του εαυτού μας και της γύρω πραγματικότητας. Αντίθετα, εάν αυτό το εφόδιο της πίστης καλλιεργηθεί και αναπτυχθεί μέσα μας σε βαθμό αναγκαίο για την προσπάθεια που καταβάλλουμε, τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες να πετύχουμε τους σκοπούς της ζωής μας.

Η αντίθετη πορεία, δηλαδή να επιδιώξουμε την επωνυμία πάση θυσία για να πλουτίσουμε, ενέχει σοβαρούς κινδύνους αυτοκαταστροφής στο μέλλον, και στην περίπτωση αυτή η επιστροφή θα είναι από δύσκολη έως αδύνατη. Στην διδασκαλία του Χριστού η ενδεικνυόμενη πορεία είναι από την ανωνυμία να φτάσει κάποιος στην επωνυμία μέσα από σκληρή δουλειά, χωρίς όμως να χάσει ποτέ την ευαισθησία της ατομικής συνειδήσεως και την δική του ικανότητα ορθής αντίληψης του γύρω κόσμου, μέσα από την δύναμη και τα λοιπά εφόδια που χορηγεί ο δημιουργός. 

Η ανωνυμία προφυλάει το άτομο από την έκθεση στην κριτική και την κατάκριση των άλλων. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μας ξέρει ο κόσμος, αλλά αυτοί που μας ξέρουν δεν έχουν τίποτα εναντίον μας που να μην μπορούμε να το ελέγξουμε αν είναι αληθές και να το αποκαταστήσουμε στην αλήθεια που μόνο εμείς γνωρίζουμε. Ανήκουν, δηλαδή, στο δικό μας ελεγχόμενο περιβάλλον και αυτό εξυπηρετεί την προσωπική μας ασφάλεια στον εσωτερικό μας κόσμο, και προστατεύει το απόθεμα της ψυχής που διαθέτουμε. Ο ανώνυμος πληθυσμός που δεν μας ξέρει είναι επικίνδυνος, εάν πέσουμε στην δική τους κριτική, χωρίς ούτε αυτοί να ξέρουν, αλλά και εμείς οι ίδιοι να μην μπορούμε να αντισταθούμε.

Για τον λόγο αυτό η ανωνυμία είναι προνόμιο για τον καθένα που θέλει να προστατεύσει τον εαυτό του και το έργο του. Διότι, η ανεπίκαιρη έκθεση στην κριτική των άλλων μπορεί να αποβεί καταστροφική για τον δικό μας κόσμο και τα δικά μας συμφέροντα.  Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν εξέθεσε όλη την διδασκαλία του στους ξένους – αν και είπε εξαιρετικές αλήθειες εις επήκοον όλων – αλλά επέλεξε εκείνους που θα ήταν σε θέση να κατανοήσουν τα μηνύματα της διδασκαλίας του για ολόκληρο τον κόσμο σε βάθος χρόνου, μια πρακτική η οποία εκείνη την περίοδο φαινόταν ανίσχυρη, αλλά λόγω της διαχρονικής και αιώνιας αξίας της, εκτιμήθηκε σε βάθος αιώνων μέχρι σήμερα.

Και αυτό δηλώνει ότι η προσωρινή εκείνη ανωνυμία των μαθητών και του δασκάλου, όχι μόνο δεν επηρέασε αρνητικά την ίδια την διδασκαλία και την αξία της, αλλά αντίθετα έφερε και φέρνει τους καρπούς σε όποιον θελήσει να εντρυφήσει στο περιεχόμενο της διδασκαλίας προς ίδιον όφελος δια μέσου των αιώνων. Ο Χριστός δεν πρόβαλε τον εαυτό του χωρίς βάση και αλήθεια, αλλά αυτό δεν ήταν αποδεκτό εκείνη την περίοδο από τους ακροατές και το περιβάλλον μέσα στο οποίο έκανε την διδασκαλία του. Όμως, ξέροντας την αξία των λόγων του, προτίμησε την διαχρονικότητα και όχι μόνον την προσωρινότητα, αφού το περιεχόμενο είχε – και έχει – αντοχές μέσα στον χρόνο, προκειμένου να φέρει τους καρπούς του στον κατάλληλο καιρό, δηλαδή όταν τα χειροκροτήματα δεν θα ενθουσιάζουν μόνο, αλλά θα αποτελούν και μια διέξοδο από την κληρότητα της καθημερινής μας ζωής.

Αυτό δηλώνει ότι στόχος του Χριστού δεν ήταν να απολαύσει τιμές, αλλά να εκτελέσει το δικό του έργο, ένα έργο που προσφέρει ελπίδα για όσους θέλουν να το ακολουθήσουν με τον δικό του τρόπο. Αν κάποιος αποφασίσει να ακολουθήσει προσωπικούς ή αλλότριους τρόπους που δεν εφάρμοσε ο Χριστός, αυτός απολαμβάνει την δική του αμοιβή στην καθημερινότητα με βάση τα πιστεύω του, αλλά και τις προοπτικές του μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου και αιώνιου. 

Η διάθεση που έχουμε όλοι να πετύχουμε στην ζωή την καθημερινή είναι θεϊκό δώρο, διότι αυτή μας παρακινεί να κάνουμε οτιδήποτε κάνουμε. Κινητήρια, δηλαδή, δύναμη δεν είναι μόνο τα μέλη του σώματός μας, αλλά είναι και η διάθεση, οι σκέψεις, οι υπολογισμοί, οι αποφάσεις και η εμπειρία, μέσα από τα οποία προέρχεται τελικά η πράξη που θα γίνει και θα αξιολογηθεί. Με λίγα λόγια, όλα προετοιμάζονται και επεξεργάζονται μέσα μας, στον εσωτερικό μας κόσμο, τον εσωτερικό και μη ορατό από τρίτους έσω άνθρωπο, και κατόπιν συμβαίνουν όλα όσα θα γίνουν πράξη και θα κριθούν από τους άλλους.

Αυτό σημαίνει ότι το κέντρο δεν είναι οι πράξεις, αλλά η προετοιμασία για τις πράξεις, μια προετοιμασία η οποία αποτελεί καθαρά προσωπικό και ατομικό ζήτημα για τον καθένα άνθρωπο. Όσο λοιπόν καλύτερα γίνεται η προετοιμασία, με όσες πληροφορίες και δύναμη καθένας διαθέτει, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να κάνουμε λιγότερα λάθη και να πετύχουμε τον στόχο στην καθημερινή πρακτική ζωή μας. Πολύ περισσότερο, το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο και αιώνιο. Και εδώ τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα.

Διότι, αυτή η διάσταση του μέλλοντος προκαλεί φόβο, όταν ξεφεύγει από τα συνήθη μέτρα της γύρω κοινωνίας μας. Διότι η κοινωνία έχει το δικό της περίγραμμα, τους δικούς της κανόνες και το δικό της περιεχόμενο. Εκείνος, λοιπόν, που θα επιχειρήσει να υπερβεί αυτά τα κοινωνικά δεδομένα, κινδυνεύει να εκτεθεί ως σπουδαίος και επώνυμος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ατομική του ζωή. Συνεπώς, καλές είναι οι ιδέες και οι απόψεις, αλλά ο εσωτερικός μας κόσμος πρέπει να είναι άγρυπνος, διότι σε περίπτωση που υπάρξουν αντιστάσεις απ’ έξω, το άτομο κινδυνεύει να χάσει και αυτά τα οποία διαθέτει στο ατομικό του χαρτοφυλάκιο, μέσα στον εσωτερικό του κόσμο.

Η επωνυμία, συνεπώς, είναι καλή και όλοι την θέλουμε, αλλά απαιτείται και η εσωτερική πληρότητα, ώστε η αναγνώριση από τους άλλους να είναι μια πρόσθετη αξία και όχι αφαιρετική, η οποία θα ζημιώσει τις υπάρχουσες ήδη κατακτήσεις μας. Και όσοι ενδιαφέρονται για την ζωή στο μέλλον, ξέρουν πολύ καλά, ότι καλύτερα είναι να είσαι ταπεινός, αυτάρκης και απλός, παρά να εμφανίζεσαι σπουδαίος, αλλά χωρίς το ανάλογο αντίκρυσμα στον εσωτερικό σου κόσμο, στοιχείο που θα προστατεύσει και τις πράξεις από ανεπιθύμητη κατάκριση και φθορά. Ο Χριστός εξήγησε ότι καθένας κρίνεται, όχι μόνο για τις πράξεις του, αλλά και για τους συλλογισμούς που τον οδήγησαν σε μια πράξη αξιέπαινη μεν από τους άλλους ανθρώπους, αλλά χωρίς ο ίδιος να μπορεί να ωφεληθεί από την επωνυμία και την αναγνώριση των άλλων.