Αρωγός σημαίνει βοηθός.

Είναι εκείνος που έρχεται να βοηθήσει στη στιγμή της ανάγκης. Και όλοι γνωρίζουμε ότι την τελευταία στιγμή είναι δύσκολο να εντοπίσει κάποιος εκείνον που θα τον βοηθήσει, γιατί κάθε ανάγκη δεν είναι ίδια με κάποια προηγούμενη.

Στα ζητήματα της πίστης αρωγός είναι πάντα ο θεός, αλλά χωρίς γνώση των πραγμάτων προφανώς όλα είναι δύσκολα. Για τον λόγο αυτό και η ζωή της καθημερινότητας δεν μπορεί να είναι αδιάφορη έως την στιγμή της ανάγκης, αλλά όπως για όλα μεριμνούμε έγκαιρα και όπως λέει η παροιμία, του φρόνιμου το παιδί πριν πεινάσει μαγειρεύει, έτσι και στα ζητήματα της πίστης η πρόβλεψη και η πρόνοια είναι ο καλύτερος σύμβουλος.

Η αύξηση της πίστης που προσφέρει η καθημερινή επαφή με τα Ιερά Γράμματα, είναι ο πρώτος κανόνας για την αρωγή που προσφέρει ο θεός στον άνθρωπο της πίστης. Η αμέλεια, η αδιαφορία και η άρνηση, είναι η χείριστη επιλογή, γιατί πάντοτε οι ανάγκες οι οποίες είναι πάνω από τις σημερινές δυνάμεις μας είναι μια αδήριτη πραγματικότητα που αργά ή γρήγορα εμφανίζεται στην φυσική ζωή μας.

Η άσκηση στην καθημερινή ζωή αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο και συνεργάτη για την σωματική μας ετοιμότητα. Αντίστοιχα και η άσκηση στην εφαρμογή των θεμάτων της πίστης είναι ο καλύτερος σύμμαχος και συνεργάτης, ο καλύτερος αρωγός για την ψυχική και εσωτερική μας πληρότητα.

Η αντιμετώπιση των προβλημάτων της καθημερινότητας με όρους εμπορικού καταστήματος, δηλαδή όταν έχω ανάγκη τρέχω να προμηθευτώ τα αναγκαία, δεν είναι η καλύτερη λύση, διότι οι ανάγκες του εσωτερικού μας κόσμου είναι βαθύτερες και ουσιαστικότερες και η επίλυση των θεμάτων που υπάρχουν εκεί δεν καλύπτονται εύκολα ούτε γρήγορα.

Στην διαχείριση των οικονομικών μας ένας μεγάλος καταθετικός τραπεζικός λογαριασμός λύνει κάθε οικονομική ανάγκη και μάλιστα μέσω των παγίων εντολών, χωρίς να το καταλαβαίνουμε καθόλου.

Τούτο διότι το ποσόν που υπάρχει εκεί μπορεί να υπερκαλύπτει πολλές φορές την ανάγκη που εμφανίζεται στην καθημερινή μου ζωή. Δηλαδή, όσο μεγαλύτερο ποσόν διαθέτω στον τραπεζικό μου λογαριασμό, τόσο μικρότερο φαίνεται κάθε οικονομικό ζήτημα που προκύπτει κάθε μέρα στις ανάγκες μου. Και είναι προφανές και το αντίθετο.

Όσο μικρότερο ποσό διαθέτω στον τραπεζικό μου λογαριασμό, τόσο μεγαλύτερο εμφανίζεται κάθε πρόβλημα που απαιτεί χρήματα για να λυθεί. Και ενώ αυτό είναι προφανές στην καθημερινή μας ζωή, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης και του μέλλοντος, στα ζητήματα ζωής και θανάτου, στα ζητήματα της αιώνιας αλλά και της καθημερινής ζωής της πίστης, κατά ένα αφύσικο τρόπο πιστεύουμε και πράττουμε το αντίθετο. Ενώ δηλαδή θα έπρεπε να διαθέτουμε ισχυρούς λογαριασμούς στον εσωτερικό μας κόσμο, εκεί όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις της ζωής μας για όλα τα ζητήματα, παρόντα και μέλλοντα, δεν πράττουμε το αυτονόητο.

Όπως δηλαδή για τις οικονομικές ανάγκες διατηρώ άφθονα περιθώρια για να αντιμετωπίζω κάθε ανάγκη, έτσι θα έπρεπε και στον εσωτερικό μου κόσμο να διατηρώ πλούσια και άφθονα αποθέματα για κάθε πρακτική ανάγκη της ζωής μου σήμερα και στο μέλλον. Όσο μεγαλύτερος είναι ο θεός στον οποίο πιστεύω, δηλαδή εμπιστεύομαι την καθημερινότητα της ζωής μου, τόσο οι καθημερινές μου ανάγκες καλύπτονται χωρίς αγωνία.

Αντίθετα, αν ο θεός μου είναι “θεούλης, μικρούλης, χριστούλης, παναγίτσα”, τόσο και τα περιθώρια της δικής του παρέμβασης στη ζωή μου γίνονται όλο και μικρότερα και στο τέλος αδύναμα να καλύψουν τις ανάγκες μου. Μεγάλος θεός κατά την πίστη μου σημαίνει μεγάλα αποθέματα δυνάμεως και σωφρονισμού για τις ανάγκες της καθημερινότητάς μου.

Πληρώνω εδώ και τώρα ή αφήνω χρέος για το μέλλον;

Αυτή είναι μια όψη της καθημερινής ζωής. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη. Όχι μόνον πληρώνω τοις μετρητοίς – γιατί έχω το ανάλογο κεφάλαιο, αλλά πιστώνομαι και στο μέλλον, καταθέτω δηλαδή ή αξιοποιώ υπάρχοντα κεφάλαια τα οποία θα χρησιμοποιηθούν στο μέλλον.

Αυτή νομίζω η προσέγγιση είναι η καλύτερη, γιατί αυτό κάνουμε στην καθημερινή μας ζωή. Όλοι εργαζόμαστε για τον άρτο της ημέρας, αλλά καταθέτουμε και σε ένα ασφαλιστικό ταμείο ή τράπεζα ένα μικρό κεφάλαιο, το οποίο δεν το χρησιμοποιώ σήμερα, αλλά υπάρχει εκεί για να το χρησιμοποιήσω στο μέλλον, όταν θα το χρειαστώ.

Ο σοφός άνθρωπος μεριμνά και για το σήμερα, αλλά προφανώς μεριμνά και για το αύριο και για το μέλλον. Όλοι δε εμείς που ζούμε με τον δυτικό τρόπο, κατανοούμε πολύ καλά την αξία της πίστωσης αξιών για το μέλλον στο όνομά μας. Και αυτό πρέπει να κάνουμε και για τα ζητήματα της πίστης. Όχι μόνον για σήμερα, αλλά και για το μέλλον, εγγύς, απώτερο και αιώνιο.

Οι υποσχέσεις της παρουσίας του ζωντανού θεού δεν αφορούν μόνον το σήμερα, προφανώς και αφορούν και το σήμερα, αλλά όχι μόνον το σήμερα. Και όλοι οι αναζητητές του ζωντανού θεού δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Ο θεός όχι μόνον μας υποδεικνύει πως να επιλύουμε τα καθημερινά ζητήματα, αλλά εγγράφει στο δικό του βιβλίο της ζωής και όσα καταθέτουμε για το μέλλον.

Και μπορεί οι τράπεζες και το ασφαλιστικό σύστημα να μην αντέξουν στον χρόνο, η παρακαταθήκη όμως της παρουσίας του θεού και ο θησαυρός που μπαίνει εκεί, δεν έχει τέτοιους κινδύνους, ακριβώς γιατί εγγυητής δεν είναι κάποιος άνθρωπος ή κάποιο ανθρώπινο ίδρυμα, αλλά ο ίδιος ο Χριστός.

Αν και η καθημερινή αυτή έκφραση στη γλώσσα μας έχει επίθετο με αντίθετη έννοια, ωστόσο επέλεξα τον τίτλο αυτό διότι ο καιρός είναι ένας ουδέτερος παράγοντας. Ο χρόνος, ο καιρός, η περίσταση, μπορεί να είναι και καλός και κακός, ανάλογα πώς θέλει κάποιος να ερμηνεύσει την καθημερινότητά του. Ενώ δηλαδή είναι κατά κανόνα στο χέρι μας να εστιάσουμε στα θετικά και ωφέλιμα, συνήθως όλοι αρχίζουμε την γκρίνια διότι δεν πετύχαμε αυτό που είχαμε οραματιστεί και πάντοτε φταίνε οι άλλοι για την αποτυχία μας. Διότι ενώ κάθε περίπτωση μπορεί να έχει εξ ίσου καλές και κακές πλευρές, συνήθως αναδεικνύουμε την κακή πλευρά, με αποτέλεσμα ο ψυχικός μας κόσμος να στερείται τη χαρά που προσφέρει έστω και μια μικρή επιτυχία. Αν μάλιστα αποδεχθεί κάποιος τον χρυσό κανόνα ότι κανένα κακό δεν είναι αμιγές καλού, δηλαδή μέσα στις κακές πλευρές μπορεί κάποιος να δει και θετικά στοιχεία, τότε είναι προφανές ότι η προβολή των κακών και γκρίζων και η αποσιώπηση των θετικών, ζημιώνει τη δική μας εικόνα. Αποτέλεσμα; Επειδή δεν εστιάζουμε και δεν αναπαράγουμε την καλή πλευρά αλλά την κακή, εμείς οι ίδιοι παραχωρούμε το δικαίωμα στον εχθρό να γεμίζει την εικόνα της ζωής μας με άρνηση και καταστροφικό δηλητήριο, και αυτό είναι ισχυρό στοιχείο της προσωπικής μας αποτυχίας, δηλαδή άλλοι να έχουν τον πρώτο λόγο στη ζωή μας και όχι εμείς.

Όπως κάθε καλός επαγγελματίας, έτσι και ο κλέπτης έχει και αυτός τα καθήκοντά του, τον τρόπο που τα εφαρμόζει και τους στόχους του για καλύτερα αποτελέσματα. Πρώτα εντοπίζει το θύμα του, εξετάζει τα ευαίσθητα σημεία του, μελετά τις κινήσεις του και τελικά, την κατάλληλη στιγμή κάνει την επίθεσή του, αρπάζει το μεμονωμένο πρόβατο, το σφάζει και του αφαιρεί τη ζωή. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά του κλέπτη. Δεν λυπάται, δεν ντρέπεται, δεν εκτιμά τη ζωή. Για εκείνον, το καλύτερο είναι η σφαγή, ο θάνατος και όχι η ζωή. Σε αντίθεση με τον άσπλαχνο κλέπτη, ο Χριστός δίδαξε με την ίδια ακρίβεια και με κάθε λεπτομέρεια, τα δικά του καθήκοντα, τον τρόπο που ο ίδιος τα εφαρμόζει, αλλά και τους στόχους του για καλύτερα αποτελέσματα. Στόχος του Χριστού είναι η perpetua vitae, δηλαδή η συνεχόμενη και συνεχιζόμενη ζωή, χωρίς κενά και αδιέξοδα, χωρίς τραύματα στο χαμένο πρόβατο, αλλά με ασφάλεια να το οδηγήσει στον δικό του ασφαλή πύργο και, όταν συνέλθει από την ταλαιπωρία που του είχε προξενήσει ο κλέπτης, να βγαίνει έξω, να βρίσκει τροφή και να επιστρέφει στην ασφάλεια του κυρίου του. Αυτό είναι το έργο του Χριστού και το έργο του κλέπτη.