Ο τρόπος διαχείρισης των πραγμάτων της ατομικής μας καθημερινότητας είναι και ο καθρέφτης της ατομικής μας συνειδήσεως. Διότι, ό,τι κάνουμε είναι απόρροια της δικής μας συνειδήσεως και των δικών μας αναγκών, αφού αυτές καθορίζουν και την ατομική μας δραστηριότητα ζωής. Και μπορεί οι άλλοι να μην βλέπουν την λειτουργία της δικής μου συνείδησης, αλλά μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα από τις δικές μου πράξεις, “μαντεύοντας” τις μη ορατές λειτουργίες που έλαβαν χώρα, ώσπου να καταλήξω στην συγκεκριμένη πράξη που τίθεται στο μικροσκόπιο της παρατήρησης των έξω από μένα ανθρώπων.

Άλλωστε, κάθε πράξη μας έχει αφετηρία την δική μας συνείδηση, είτε πρόκειται για πράξη ατομικής σκοπιμότητας, είτε πρόκειται για πράξη αντίδρασης στην πρόκληση άλλων. Όλες οι πράξεις της ατομικής μας ζωής αντανακλούν την εσωτερική μας πληρότητα και το δικό μας περιεχόμενο. Άρα, εκ του αποτελέσματος μπορεί να αναπαραχθεί – ως ένα βαθμό – και η εσωτερική διεργασία, από την οποία προήλθε και η συγκεκριμένη πράξη. Και αυτό μπορεί να είναι κατανοητό για πράξεις μεγάλες με συνέπειες σοβαρές, ωστόσο, η ίδια διαδικασία παράγει και τις μικρότερης σημασίας πράξεις μας, ώστε να είναι δυνατόν μέσα από την σύνθεση των διαφόρων πράξεων, να προκύψει και ένα γενικότερο συμπέρασμα για τον ατομικό μας μη ορατό εσωτερικό κόσμο.

Αυτό δηλώνει ότι όλα εξαρτώνται από τον εσωτερικό μας κόσμο, το “εργοστάσιο” των σκέψεων και των υπολογισμών μας, και τίποτα δεν γίνεται από εμάς χωρίς εμάς, δηλαδή χωρίς την ατομική μας συμμετοχή και την ατομική μας ευθύνη, κατά το τμήμα, βέβαια, που μάς αναλογεί. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος, για τον οποίο ο Χριστός δίδαξε τους μαθητές του πώς να αντιμετωπίζουν τις εξωτερικές προκλήσεις που επηρεάζουν την ατομική μας καθημερινότητα. Δεν αρκεί, δηλαδή, η διαπίστωση ότι οι άλλοι με αδικούν, αλλά θα πρέπει να γνωρίζω και το αντίδοτο, την διαφορετική δηλαδή σκέψη που θα έπρεπε να έχουν κάνει, και με βάση αυτή να αντιδρώ στην συγκεκριμένη κάθε φορά πρόκληση.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, εάν δηλαδή δεν διαθέτω εναλλακτική της στάσης των άλλων επιλογή, θα πρέπει να σιωπήσω, διότι και εγώ στην δική μου περίπτωση θα είχα κάνει το ίδιο. Άρα, το να κρίνω τον άλλο είναι η εύκολη απόκρυψη και αποβολή των εσωτερικών μου σκέψεων, όχι γιατί το έκαναν οι άλλοι, αλλά γιατί, εάν και εγώ ήμουν στην δική τους θέση, θα είχα πράξει το ίδιο. Άρα η κρίση και η άποψή μου δεν στηρίζονται στην αλήθεια, αλλά στην στιγμιαία άποψη, που βολεύει την δική μου αδράνεια σκέψης και συλλογισμού.

Και ο Χριστός εξήγησε ότι εάν κάνετε τα ίδια με τους άλλους, δηλαδή δεν βελτιώνετε την δική σας επίγνωση στην αλήθεια, τότε δεν μπορείτε να έχετε ανταπόδοση πίστεως από τον δημιουργό σας. Διότι για να λάβεις, πρέπει να κάνεις χώρο σε όσα ήδη διαθέτεις. Εάν αρκείσαι σε όσα έχεις ήδη, τίποτα δεν μπορεί να προστεθεί και η πορεία σου θα μείνει στην κατεύθυνση που εσύ αποφάσισες. 

Η ανωνυμία προσφέρει καταφύγιο στους αδύναμους. Και αυτό συμφέρει προσωρινά, για όσους είναι φτιαγμένοι να γίνουν επώνυμοι, δηλαδή να παρουσιάσουν κάποιο σπουδαίο έργο, ώστε να εκτιμηθεί – το έργο τους και όχι οι ίδιοι – και να γίνουν γνωστά τα ονόματά τους. Διότι, η δόξα που προσφέρουν οι άνθρωποι είναι απαραίτητη για την προβολή του έργου και όχι για την προβολή του ονόματος. Εάν συμβεί το αντίθετο, δηλαδή προβληθεί το άτομο χωρίς να έχει προσφέρει κάτι σπουδαίο, τότε οι “χειροκροτητές” αποδεικνύονται κόλακες, και το έργο είναι ανύπαρκτο.

Ενώ, δηλαδή, η αναγνώριση ενός έργου από τους άλλους είναι κρίσιμο δεδομένο για την καλή πορεία ενός δημιουργού, όταν δεν υπάρχει καλό έργο, αλλά υπάρχουν οι επευφημίες και τα χειροκροτήματα, τότε κάτι δεν πάει καλά και κάποιοι θέλουν να μας παγιδέψουν στην ματαιοδοξία και την νοσηρή αυταρέσκεια. Και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο αναφοράς. Διότι, εάν ένα έργο το αναγνωρίζουν οι άλλοι ως σπουδαίο, τότε θα πρέπει αυτό το έργο να υπάρχει στην πραγματικότητα, και όχι στην φαντασία. Εάν υπάρχει μόνο στην φαντασία του δημιουργού, τότε ο δημιουργός πρέπει να περιμένει να δει και το έργο του, πριν ακούσει τα χειροκροτήματα και την αναγνώριση του ονόματός του, δηλαδή να γίνει επώνυμος για την προσφορά του στην κοινωνία και φυσικά στον εαυτό του.

Εαν το έργο παραμένει στην φανταστική σφαίρα, τότε τα χειροκροτήματα είναι πονηρά, και κανένας δεν πρόκειται να ωφεληθεί. Αντίθετα, το άτομο, ο δημιουργός, κινδυνεύει να παραπλανηθεί και να νομίζει πράγματα που δεν υπάρχουν, μη υποπτευόμενος το κενό που περιμένει να τον καταπιεί. Διότι κάθε αιτιατόν πρέπει να έχει και την σταθερή αιτία που το προκαλεί. Σε αντίθετη περίπτωση, όλα ενεργούνται στην ατομική μας φαντασία και δεν επικοινωνούμε με τον πραγματικό κόσμο.

Και ο Χριστός επέστησε την προσοχή μας στην διάκριση μεταξύ φανταστικού και πραγματικού, προειδοποιώντας τους ενδιαφερομένους για την διδασκαλία του να μην μένουν στα λόγια, αλλά να προβαίνουν σε πράξεις, δοκιμάζοντας τους εαυτούς τους. Κάθε καλή προαίρεση και επιθυμία δεν είναι για χειροκροτήματα αλλά για έναρξη έργου που θα εκτιμηθεί. Διότι τον εσωτερικό μας κόσμο, δηλαδή τις επιθυμίες και τους συλλογισμούς μας, δεν τους ξέρουν οι άλλοι. Και αν τους πούμε χωρίς να έχουν γίνει πράξη, θα γελοιοποιηθούμε αντί να εισπράξουμε επωνυμία και έπαινο. Και στην διδασκαλία του Χριστού το πρώτο πράγμα είναι η πίστη, η εμπιστοσύνη προς και από τον θεό δημιουργό. Εάν υπάρχει πίστη και καλό έργο, τότε ο έπαινος γίνεται εργαλείο σωφροσύνης. Εάν υπάρχει μόνο ο έπαινος εκ μέρους των ανθρώπων, ο κίνδυνος της πτώσης είναι μεγάλος, και μαζί θα χαθούν και όλοι οι κόποι μας. 

Κάθε προσπάθεια της ζωής μας για να κατακτήσουμε κάτι που μάς ενδιαφέρει, συναντά αντιστάσεις και προβλήματα. Αντιστάσεις από τους έξω, προβλήματα από εμάς τους ίδιους. Οι άλλοι από φθόνο και μίσος κρυμένα κάτω από τον “θεμιτό” ανταγωνισμό, και από την άλλη τον εσωτερικό μας άνθρωπο, τις σκέψεις και τους υπολογισμούς μας, όταν δεν έχουμε καθαρό το εσωτερικό πεδίο. Διότι, κάθε αντίσταση δεν προέρχεται μόνο από τους έξω, αλλά οφείλεται κατά πρώτο λόγο στην επιλογή του στόχου και του σκοπού για τον οποίο ξεκινώ το δικό μου ταξίδι.

Η πονηρία του κόσμου, το μίσος και ο φθόνος των έξω συνανθρώπων υπήρχε πάντοτε και θα υπάρχει και στο μέλλον. Συνεπώς, αυτό δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, διότι σε κάθε περίσταση είναι παρόντα και δημιουργούν αναστολές και εμπόδια. Όσον αφορά όμως τον ίδιο μας τον εαυτό, εάν δεν υπάρχουν εξωτερικά εμπόδια στην προσπάθειά μας να εμπλουτίσουμε τα κεκτημένα, εκεί τα πράγματα δεν επιδέχονται “προσευχές”, διότι καμία προσευχή δεν εισακούεται εάν εμείς δεν διορθώσουμε τις απόψεις και τις αντιλήψεις για τον εαυτό μας. Και αυτή η αλλαγή δεν θα έρθει από τους έξω, αλλά θα έρθει μέσα από την ατομική μας παρατήρηση και αναζήτηση των αιτιών που προκαλούν την εσωτερική μας αδυναμία.

Το ισοζύγιο αυτής της αντίληψης, δηλαδή στην επίδραση της αποτυχίας που οφείλεται στους εξωτερικούς παράγοντες ή στον ίδιο μας τον εαυτό, καθοριστικό ρόλο παίζει η αλήθεια των πραγμάτων. Όσο θεωρούμε ότι φταίνε για όλα μας τα κακά οι άλλοι και η κοινωνία, διατηρούμε τον εαυτό μας στο απυρόβλητο και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Όταν, όμως, κατανοήσουμε και τις δικές μας αδυναμίες και ελαττώματα, τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες να διορθωθούν τα πράγματα, διότι τα δικά μας τα λάθη, είναι κατά κανόνα μεγαλύτερα και πιο δύσκολο να λυθούν, διότι παρεμβαίνει και ο εγωισμός μας που “θολώνει τα νερά” της αλήθειας.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός εξήγησε ότι δεν αρκεί η διαπίστωση ότι φτάσαμε σε προσωπικά αδιέξοδα, αλλά με την προσπάθεια και την θέλησή μας να βρούμε ξανά την ορθή πορεία, θα διαπιστώσουμε τις πραγματικές αιτίες, και θα έχουμε την δυνατότητα να τις μετριάσουμε ή και να τις εξαλείψουμε. Εάν οφείλονται στους άλλους, με την συγγνώμη και την αναγνώριση. Εάν οφείλονται στο άτομό μας, η αναγνώριση των αιτιών που δημιουργούν τα αδιέξοδα, είναι το πρώτο βήμα για την έξοδο και την αποκατάσταση της αλήθειας των πραγμάτων. Τα αδιέξοδα και τα λάθη πάντα θα υπάρχουν. Εκείνο που συνιστά την ατομική μας εργασία, είναι να ανακαλύψουμε τις αιτίες και να τις θεραπεύσουμε με δική μας ευθύνη και σοβαρότητα, χωρίς να πετάμε μόνο στους άλλους τις δικές μας ευθύνες. 

Τα σημεία και τα στοιχεία αναφοράς της ατομικής μας καθημερινής πρακτικής μπορεί να φαίνονται κοινά με όλους ή με πολλούς άλλους, αλλά σε κάθε περίπτωση πρόκειται για εξατομικευμένη ιστορία και στιγμή. Πολλά μοιάζουν μεταξύ τους, αλλά τίποτα δεν ταυτίζεται στην πραγματική ζωή και κάτω από τις συνήθεις περιστάσεις. Διότι, τόσο το άτομο όσο και οι συνθήκες μεταβάλλονται κάθε στιγμή, ώστε το φαινομενικά όμοιο, να μην αποδεικνύεται στο τέλος ότι είναι πράγματι όμοιο σε όλα, δηλαδή τόσο στην εξωτερική εικόνα, όσο και στο περιεχόμενο που η εικόνα περικλείει στο εσωτερικός της.

Διότι, δεν μεταβάλλονται μόνο τα εξωτερικά σχήματα και εξωτερικά δεδομένα, αλλά μεταβάλλονται και οι εσωτερικές διεργασίες, οι οποίες μεταβάλλουν και το άτομο κατά τον εσωτερικό και αντιλήψιμο κόσμο του. Αυτό σημαίνει ότι κάθε λογικός άνθρωπος που ενδιαφέρεται για την επωνυμία και την αύξηση των υπαρχόντων του, φυσικών και πνευματικών, οφείλει να είναι προετοιμασμένος και για απρόβλεπτες καταστάσεις, μάλλον θα έλεγα να είναι πάντοτε προετοιμασμένος για κάτι άλλο από αυτό που έχει την εντύπωση ότι το ξέρει καλά.

Οι μεταβλητοί δηλαδή παράγοντες δεν είναι εύκολα πάντα ανιχνεύσιμοι, διότι όλα μπορεί να κρίνονται από διαφορετικούς παράγοντες ή από διαφορετικές συνθήκες των γνωστών παραγόντων. Και αυτό σημαίνει ότι το άτομο παραμένει πάντοτε ευάλωτο, και για την προστασία και σωτηρία του απαιτείται αυξημένη προσοχή στην ατομική μας καθημερινότητα. Όλα μπορεί να φαίνονται όμοια, αλλά τίποτα δεν ταυτίζεται. Όλα μπορεί να φαίνονται εύκολα, αλλά στο τέλος αποδεικνύεται η ευκολία ή η αποτυχία. Και καθένας καλείται να περνά από προσωπικό έλεγχο, έλεγχο-κόσκινο από την ατομική συνείδηση βάθους, όχι μόνον των ορατών δεδομένων, αλλά και των μη ορατών αλλά κρίσιμων για την ατομική μας πορεία παραγόντων, εσωτερικών και εξωτερικών.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν υπολόγιζε μόνο όσα έβλεπαν και κατανοούσαν οι άλλοι, υπογραμμίζω το “μόνο”, διότι εκτός από τον ορατό κόσμο, υπάρχει και ο μη ορατός εσωτερικός κόσμος του ατόμου, τον οποίο δεν τον ελέγχει και δεν τον ξέρει κανένας, αλλά μπορεί να οδηγήσει εσένα στην δική σου καταστροφή. Ο φυσικός και ο εξωτερικός κόσμος είναι ένα δεδομένο που κανείς δεν πρέπει να αμφισβητεί την αξία και την σημασία του στην καθημερινή του ζωή. Ωστόσο, ο κόσμος είναι βαθύτερος και κανένας μέχρι τώρα δεν ισχυρίστηκε ότι τον ξέρει ή ότι μπορεί να τον διαχειριστεί κατά το δικό του συμφέρον.

Η ευαισθησία και η ορθή αντίληψη του φυσικού κόσμου είναι η βάση. Αλλά οι παράγοντες που καθορίζουν την ατομική μας ζωή, είναι μη ορατοί και δεν ελέγχονται από εμάς. Διότι, η κοινωνική ζωή δεν είναι εύκολα κατανοητή και εύκολα διαχειρίσιμη από το άτομο που μπορεί να περνά τις δυσκολίες του και αναζητά απαντήσεις στα αιώνια ή και τα μικρά καθημερινά του ερωτηματικά. Η αποκάλυψη του δημιουργού είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να αποφεύγουμε τα πολλά λάθη και τα ατομικά αδιέξοδα. 

Η αδιαφορία ή η έλλειψη σοβαρής προσοχής κατά την διάρκεια ενός ταξιδιού, όπως είναι και η σύντομη ζωή μας πάνω στην γη, προκαλεί πονοκεφάλους, μεταφορικά αλλά και κατά κυριολεξία. Διότι, κάθε λάθος πληρώνεται, και όταν μάλιστα οφείλεται στην δική μας αδιαφορία, τότε συνήθως είναι και δαπανηρό.

Πολλές φορές, δηλαδή, όταν μπλέκουμε με ένα λάθος δικό μας ή των άλλων, κάποιος πληρώνει το κόστος, και αυτό δεν είναι θεωρία, αλλά είναι η πρακτική μας καθημερινότητα. Και αυτό σημαίνει ότι προσέχουμε, τόσο τον εαυτό μας, όσο και τους γύρω, ώστε και τα δικά μας να αποφεύγουμε, αλλά και στα λάθη  των άλλων να μην μπλέκουμε εύκολα. Αυτή η προσοχή μάς σώζει, και όσοι οδηγούμε αυτοκίνητο το ξέρουμε από την πείρα μας.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε όλες τις καθημερινές μας διαδικασίες. Όσο περισσότερο προσέχουμε και κάνουμε αυτό που ξέρουμε ότι είναι το σωστό, τόσο λιγότερες πιθανότητες έχουμε να χάσουμε αντί να κερδίσουμε. Διότι στον καθημερινό αγώνα κανείς δεν εμπλέκεται για να χάνει, αλλά όλοι θέλουμε και επιδιώκουμε το κέρδος. Και αυτή η πραγματικότητα μας προφυλάγει ως άτομα από άσκοπες εμπλοκές, και ως κοινωνία από πολέμους και διχόνοιες. Κάθε διχόνοια, προκαλεί πολέμους και αίμα, και κάθε πόλεμος φέρνει άπειρες και αγιάτρευτες συμφορές.

Και αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο ο Χριστός εξήγησε ότι το άτομο που ενδιαφέρεται για την δική του ζωή, πρέπει να προσέχει τον εαυτό του, αλλά και το κοινωνικό και φυσικό του περιβάλλον, ώστε να μην εμπλέκεται σε ξένες ή επικίνδυνες καταστάσεις χωρίς να το επιδιώκει ο ίδιος. Διότι, κάθε εμπλοκή θα φέρει ζημία, και το χάσιμο χρόνου και δυνάμεων δύσκολα αναπληρώνεται. Κάθε, λοιπόν, ατομική μου προσπάθεια να αυξήσω τον ατομικό μου πλούτο, είτε αυτό αφορά προσωπικές κατακτήσεις, είτε εμπεριέχει και κοινωνικές προεκτάσεις, προκαλεί διαταραχή στο “περιβάλλον”, και κατά συνέπεια θα προκύψουν προβλήματα. Όχι γιατί θα πάρω από τον πλούτο του άλλου, αλλά γιατί αυτό που εγώ κατάφερα δεν το κατάφερε εκείνος, με αποτέλεσμα να προκύπτει η εσωτερική αντιπαράθεση, η οποία και θα εκδηλωθεί αργότερα με πράξεις.

Η δική μου επιτυχία δεν συνεπάγεται πάντοτε αποτυχία για τον τρίτο, εκτός εάν εκείνος μπορούσε αλλά δεν ήθελε ή δεν είχε τη δύναμη να το κάνει και το έκανα εγώ. Αυτό βέβαια δεν με απαλλάσσει από τον φθόνο, διότι δεν είναι άδικο, αλλά οι συνέπειες θα φέρουν ανατροπές στην υφιστάμενη ισορροπία πλούτου και θα φέρει την ζηλοφθονία και το μίσος μεταξύ ακόμη και φίλων. Κάθε ατομική μας κατάκτηση και πλουτισμός, προϋποθέτει την εκ των προτέρων θωράκισή μας, ώστε η ανατροπή της υφιστάμενης ισορροπίας να βρει ενισχυμένο και το δικό μου οργανισμό, σωματικό και ψυχικό, ώστε τα εμπόδια που θα παρουσιαστούν να ξεπεραστούν και αυτά με επιτυχία.