Ο πύργος ήταν μέρος της αρχαίας οχυρωματικής και χρησίμευε για την προστασία κυρίως των στρατιωτικών. Κατέφευγαν μέσα σ’ αυτόν σε καιρό πολέμου προκειμένου να ετοιμάσουν την άμυνα ή την επίθεσή τους προς τους εξωτερικούς εχθρούς. Ήταν δηλαδή οχυρό πολέμου και όχι ειρήνης. Η αλλαγή ωστόσο στα σύγχρονα πολεμικά μέσα, ακύρωσε κατά κύριο λόγο την λειτουργία ενός πύργου, η ανέγερση νέων πύργων διακόπηκε, και οι υφιστάμενοι πύργοι μετατράπηκαν σε κενούς χώρους για κάθε χρήση, κυρίως μουσειακή (οι εντός των αστικών κέντρων) ή χρήση άσχετη για τον λόγο που είχαν κτιστεί. Σήμερα λοιπόν, το να κτίσει κάποιος ένα πύργο στην Ελλάδα, προφανώς είναι εκτός λογικής, αλλά ταυτόχρονα δηλώνει και τις ύποπτες σκέψεις του κτίστη ενός τόσο ακριβού κτιρίου. Τι μπορεί λοιπόν να έχει στο νου του ένας σύγχρονος Έλληνας που θέλει να κτίσει ένα πύργο; Η απάντηση βρίσκεται στο μήνυμα που ακολουθεί!

Στην ελληνική γλώσσα η λέξη κώδικας σημαίνει βιβλίο. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι ένα βιβλίο δεοντολογίας δεν είναι νομικό βιβλίο με την έννοια του γραπτού νόμου, αλλά είναι ένα βιβλίο μέσα στο οποίο περιλαμβάνονται τα στοιχεία εκείνα που δεν μπορούν να καταχωρηθούν ως νόμος, αλλά έχουν μεγάλη αξία για το πώς εφαρμόζεται ένας νόμος. Αυτό βοηθά όλους τους ανθρώπους να μην ζουν κάτω από ένα άτεγκτο νόμο = λιθοβολώ τον παραβάτη, αλλά ακόμη και όταν κάποιος αρχίζει να παραβαίνει σταδιακά ένα νόμο, να του δοθεί η ευκαιρία να αντιληφθεί τις συνέπειες και μόνος του να αποφασίζει την διακοπή της παρανομίας. Για τα ζητήματα της ζωντανής πίστης, αυτός ο κώδικας δεοντολογίας περιλαμβάνεται μέσα στα Ιερά Γράμματα που εξετάζουμε, δηλαδή εμπεριέχεται μέσα στο βιβλία της Καινής αλλά και της Παλαιάς Διαθήκης και καθώς αναζητούμε την παρουσία του ζωντανού θεού, είμαστε προσεκτικοί στις αποφάσεις μας και κυρίως, είμαστε ερευνητικοί και αναζητούμε πάντα τις καλές και ωφέλιμες λύσεις στα προβλήματα όχι μόνο της πίστης στον ζωντανό θεό, αλλά ακόμη και στα θέματα της καθημερινότητας. Με λίγα λόγια, ο κώδικας δεοντολογίας της ζωντανής και αποτελεσματικής πίστης στον ζωντανό θεό είναι εδώ, και εμείς οφείλουμε να τον ανακαλύψουμε και να τον εφαρμόζουμε καθημερινά, ώστε οι προσπάθειές μας να έχουν ωφέλιμα και ουσιαστικά αποτελέσματα.

Ο εμποράκος, δηλαδή ο μικρός έμπορος, είναι τύπος ανθρώπου που δραστηριοποιείται στον τομέα των αγοραπωλησιών. Αγοράζει και πουλά, και από τη δραστηριότητα αυτή κερδίζει τα προς το ζην, αλλά και θησαυρίζει κεφάλαια και χρυσάφι για τον κύριο που του έδωσε όχι μόνο το πρώτο κεφάλαιο της επιχείρησής του, αλλά και στη συνέχεια τον στήριζε σε κάθε του δραστηριότητα. Ο καλός κύριος που του χορήγησε το πρώτο επιχειρηματικό του κεφάλαιο, δεν τον ελέγχει καθημερινά, γιατί είναι μακρόθυμος, ξέρει να περιμένει, όχι για να δει το αποτέλεσμα το βράδυ της πρώτης εμφάνισης του εμποράκου στις πλατείες, αλλά και για να αντιληφθεί πόσο επιτυχές θα είναι το μέλλον. Αν ο εμποράκος τελικά είναι έξυπνος και εργατικός θα αυξήσει το κεφάλαιο που του έχει δανείσει ο κύριός του. Αν όμως ο εμποράκος που πήρε το κεφάλαιο, το σπατάλησε απρόσεκτα σε καθημερινές ανοησίες, τελικά δεν θα έχει τίποτα όχι μόνο να δώσει ως τόκο στον καλό του κύριο, αλλά κινδυνεύει ακόμη και με λιμοκτονία λόγω έλλειψης ακόμη και της καθημερινής του τροφής.  Ο θάνατος του εμποράκου  που δεν τίμησε το κεφάλαιο που του εμπιστεύτηκε ο καλός εκείνος κύριος, είναι απολύτως βέβαιος και μάλιστα όχι πολύ αργότερα, ακόμη και αν το μαγαζί που είχε ήταν στην πλατεία του Αγίου Μάρκου της ευημερούσας Βενετίας.

Με τον απρόβλεπτο αυτό τίτλο για μηνύματα σχέσεων με τον Δημιουργό μας θέλω να κατευθύνω τη σκέψη μας όχι στην τέλεια εμφάνιση ενός πανάκριβου αυτοκινήτου, αλλά θέλω να κινηθούμε στον κόσμο των εμπορικών αξιών που έχουν τα σύγχρονα αντικείμενα. Αν και οι εμπορικές αξίες των σύγχρονων αντικειμένων και θησαυρών δεν θίγονται από τον ίδιο τον Μεγάλο Δάσκαλό μας, ωστόσο εκείνος άλλαξε την οπτική γωνία προσέγγισης του θελήματος του Δημιουργού μας. Η νέα οπτική γωνία δεν είναι μόνο η ανακάλυψη και απόκτηση θησαυρών, αλλά είναι κυρίως το εμπορικό κέρδος που προκύπτει από την εμπορική συναλλαγή των θησαυρών μας. Ο έμπορος δεν κερδίζει όταν αγοράζει, γιατί εκείνη τη στιγμή βγάζει από το πορτοφόλι του. Κερδίζει και βάζει το κέρδος στο πορτοφόλι του όταν πουλά τα υφιστάμενα αποθέματα των αντικειμένων που εμπορεύεται. Και για να προέλθει κέρδος απαιτείται σκληρή εργασία από τον έμπορο, σκληρός προγραμματισμός, άριστη γνώση της πιάτσας [πιάτσα, ιταλική λέξη που σημαίνει πλατεία], δηλαδή εκεί που συγκεντρώνονται οι έμποροι, εκεί που υπάρχει σκληρός ανταγωνισμός, εκεί που θα παρουσιάσει κάποιος το εμπόρευμά και κάποιος άλλος θα το αγοράσει. Ο έμπορος δεν δραστηριοποιείται μόνος του. Δεν είναι κλεισμένος στον πλούσιο πύργο του. Αγοράζει και πουλά, από την αγοραπωλησία κερδίζει, γιατί αν σταματήσει αυτή τη δραστηριότητα και τον πύργο θα χάσει και ο ίδιος θα καταστραφεί.