Η σταθερότητα της ζωής μας εξαρτάται από δύο παράγοντες: Την εσωτερική μας επάρκεια και τις εξωτερικές συνθήκες. Και για μεν τις εξωτερικές συνθήκες λίγα πράγματα μπορούμε ατομικά να κάνουμε, προκειμένου οι συνθήκες να είναι συμβατές με τις δικές μας ανάγκες. Η εσωτερική όμως επάρκεια είναι αποκλειστικά προσωπικό  θέμα και ατομική ευθύνη.

Κανείς δεν θα μας πει πόσα κιλά λάχανα να αγοράσουμε ή πόσο θα ξοδέψουμε για την διασκέδασή μας. Όλα αυτά, τα οποία έχουν άμεση συνέπεια στην ατομική μας επάρκεια της ημέρας, είναι απόλυτα συνδεδεμένα με τις ατομικές μας εκτιμήσεις γύρω από τις πραγματικές μας ανάγκες. Και επειδή οι εκτιμήσεις και οι σκέψεις είναι προνόμιο μόνο του εσωτερικού μας κόσμου, δηλαδή των σκέψεων και των συναισθημάτων μας, είναι φανερό ότι η ευθύνη για το περιεχόμενο των σκέψεων και των συναισθημάτων δεν ανήκει σε τρίτους, αλλά ανήκει αποκλειστικά στο ίδιο το άτομο, το οποίο κρίνεται για τις πράξεις του, και απολαμβάνει τις συνέπειες όποιες και αν είναι.

Με λίγα λόγια, το άτομο έχει την ευθύνη των σκέψεων και των υπολογισμών, σύμφωνα με τις οποίες θα προβεί σε κάθε του πράξη, και όχι οι άλλοι. Αλλά επειδή σε όλους μάς αρέσει να αποποιούμαστε την ευθύνη και να αναζητούμε ενόχους εκτός του εαυτού μας, είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να φτάσουμε πουθενά, εάν δεν αποδεχθούμε αυτή την αλήθεια. Ότι, δηλαδή, η ευθύνη των σκέψεων και της αντίληψης του γύρω κόσμου, των συναισθημάτων – της αίσθησης όπως έλεγαν οι αρχαίοι – είναι αποκλειστική ευθύνη και αρμοδιότητα του ατόμου και όχι των άλλων, των οποίων τις γνώμες και τις προτάσεις ακούμε, αλλά η τελική απόφαση για το τί και για το πώς ανήκει αποκλειστικά στο άτομο που βιώνει την ατομική του πραγματικότητα.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός επικέντρωσε την αρχή της διδασκαλίας του στο άτομο, στον ένα άνθρωπο, ο οποίος αποτελεί και τον πυρήνα της συνολικής κοινωνίας των ανθρώπων κάθε εποχής. Όλα ξεκινούν από το ένα άτομο, το οποίο παραλαμβάνει και μεταφέρει στους απογόνους και στο κοινωνικό του περιβάλλον, τα στοιχεία που το ίδιο αυτό το άτομο έχει ήδη εντοπίσει ως θετικά ή αρνητικά, και τα έχει καλλιεργήσει για αποβολή ή για αύξηση. Στους άλλους, δηλαδή, μεταφέρουμε εμείς ό,τι καλλιεργήσαμε, χωρίς αυτή η μεταφορά να καλύπτει και όλο το περιεχόμενο και τις ανάγκες των άλλων. Διότι, κληρονομούμε, αλλά και δημιουργούμε με βάση την κληρονομιά, που έχουμε παραλάβει και αξιοποιήσει.

Και αυτό δεν είναι φιλοσοφία, αλλά είναι το καταστάλαγμα της ατομικής μας καθημερινότητας. Κανείς δεν ξεκινά από το μηδέν. Όσα έχουμε και ό, τι έχουμε, προέρχονται από τους προγόνους μας, είτε τους ξέρουμε είτε όχι. Από τα απλά στοιχεία του σώματος, μέχρι τις ιδέες και τις συνήθειες, όλα τα έχουμε κληρονομήσει από τους άλλους, μαζί με την γλώσσα που χρησιμοποιούμε και τις ανθρώπινες παραδόσεις. Πάνω σ’ αυτά κτίζει καθένας την ατομική του πορεία, και πάνω στο περιεχόμενο των άλλων κατακτούμε τους δικούς μας στόχους. Και όσο περισσότερο θέλει κάποιος να προβληθεί και να γίνει επώνυμος, τόσο μεγαλύτερη προσοχή απαιτείται, ώστε να υπάρξει η αύξηση των υπαρχόντων και όχι η ελάττωση. 

Η επωνυμία, δηλαδή η αναγνωρισιμότητα και η ανθρώπινη δόξα και προβολή, είναι πολύτιμα εργαλεία, τα οποία όλοι τα αξιοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή. Καθένας, δηλαδή, προβάλλει και εκθέτει τα έργα του στο περιβάλλον του, από το οποίο και περιμένει την αναγνώριση και το “χειροκρότημα”. Κανείς άνθρωπος δεν κάνει κάτι χωρίς να έχει στο πίσω μέρος του νου του αυτή την αλήθεια, γιατί όλοι θέλουμε να κάνουμε κάτι, το οποίο από τη μια θα ικανοποιήσει την δική μας ανάγκη, αλλά και από την άλλη θέλουμε να κατακτήσουμε και ένα καλύτερο μερίδιο αναγνωρισιμότητας από τον κόσμο που μας περιβάλλει.

Και αυτή η τάση είναι θεϊκό δώρο, διότι αυτό το στοιχείο μάς οδηγεί σε προσωπικές καθημερινές περιπέτειες, από τις οποίες μαθαίνουμε να διαλέγουμε το καλύτερο, για να φτάσουμε σε όποιον στόχο έχουμε θέση στην καθημερινή μας ζωή – και όχι μόνο. Διότι, είναι προφανές ότι κανείς δεν εργάζεται μόνο για την επόμενη ώρα, αλλά όλοι βλέπουμε και προσδοκούμε ένα καλύτερο αύριο για μας και τους δικούς μας ανθρώπους. Αυτή η άποψη της ζωής είναι ένα διαχρονικό και πανανθρώπινο στοιχείο, το οποίο φέρνει τον καθένα σε ενεργητικότητα και δράση, προκειμένου να ικανοποιήσει τους προσωπικούς του στόχους.

Κανείς λογικός άνθρωπος, όσο ταπεινός και αν εμφανίζεται, δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτή την πραγματικότητα, διότι αυτή είναι η αλήθεια της ζωής, και όχι η φιλοσοφική και θεωρητική μόνο ανάλυση. Για όσους λοιπόν αναγνωρίζουν ότι ο “άρτος ο επιούσιος” δεν είναι μόνο “επιούσιος”, δηλαδή δεν καλύπτει μόνο μια ημερήσια και περιορισμένου χρόνου ανάγκη, αλλά αποταμιεύει μέσα στον άνθρωπο και ένα ακόμη στοιχείο, το οποίο ονομάζεται πείρα και ατομική εμπειρία, και αναγνωρίζει ότι αυτό το στοιχείο αποτελεί την βάση για κάθε επόμενη κίνηση και εκτίμησή μας για τα γεγονότα που θα αντιμετωπίσουμε στο μέλλον, για όλους αυτούς η διδασκαλία του Χριστού αποκαλύπτει την αξία του “επιούσιου” αλλά και του μελλοντικής αξίας “άρτου”.

Με λίγα λόγια, η διδασκαλία του Χριστού για όποιον ενδιαφέρεται να την μάθει και να την βάλλει σε εφαρμογή στην ατομική του καθημερινότητα, δεν έχει μόνο εφήμερη και ημερήσια αξία, αλλά αποταμιεύει μέσα στο άτομο και το υλικό εκείνο, το οποίο θα αποτελέσει την βάση για κάθε μελλοντικό του σχεδιασμό και προβολή στόχου. Αυτό το πολύτιμο καταστάλαγμα θα χρησιμοποιηθεί ως ασφαλής προϋπόθεση για οτιδήποτε θελήσουμε να σχεδιάσουμε για το ατομικό μας μέλλον. Και αυτό το στοιχείο της προσωπικής και ατομικής εμπειρίας κάθε ανθρώπου που έχει απομείνει μετά την λήξη της ημερομηνίας και της αξίας του “ημερήσιου” άρτου, αυτό το στοιχείο θα τροφοδοτήσει και θα εμπλουτίσει και το εφόδιο της πίστης, το οποίο είναι η άγκυρα του  εσωτερικού μας κόσμου προς το ατομικό μας μέλλον.

Κάθε εμπειρία από την εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού συντελεί στην αύξηση της πίστης του ατόμου, και ανοίγει δρόμους για ένα καλύτερο προσωπικό αύριο και μια ελπίδα για δημιουργία μιας βάσης με προοπτική την ατομική διαχρονικότητα έργων, αλλά και ελπίδα αιωνιότητας. 

Το κίνητρο που υπάρχει μέσα μας για να κατακτήσουμε κάτι που δεν έχουμε ήδη, αποτελεί ένα σπουδαίο εφόδιο του οργανισμού μας, σωματικού και ψυχικού. Αυτό το εφόδιο μάς οδηγεί σε περιπέτειες αναζήτησης και κατάκτησης ενός ή πολλών πραγμάτων, που δεν τα διαθέτουμε, αλλά θέλουμε να τα αποκτήσουμε. Και αυτή η θέληση ακονίζει την συνείδησή μας, ενεργοποιεί τον εσωτερικό μας κόσμο και το σύνολο των δυνάμεων του σώματος και της ψυχής, και μας οδηγεί σε νέες κατακτήσεις, ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του καθενός μας.

Επομένως, η θέληση για πρόοδο και αναγνώριση, δηλαδή η αναβάθμιση της ανωνυμίας σε επωνυμία, είναι η βάση, η οποία θα οδηγήσει στην ενεργοποίηση του κινήτρου για τις νέες κατακτήσεις ενός ατόμου ή μιας κοινωνίας. Το πώς ή το πότε και σε ποιά ένταση θα χρησιμοποιηθούν όλα αυτά, είναι αποκλειστικά προσωπικό θέμα κάθε ενδιαφερόμενου. Διότι, διαφέρει από άτομο σε άτομο η ένταση και τα ατομικά εφόδια για μια κατάκτηση. Άρα, και ο τρόπος θα είναι διαφορετικός, όπως και τα αποτελέσματα του κόπου.

Δεν είμαστε, δηλαδή, ρομπότ – μηχανές, αλλά σε κάθε θέλησή μας ενεργοποιείται ο ατομικός εσωτερικός μηχανισμός, ο οποίος και θα διαπράξει την υλοποίηση όσων απαιτούνται στην συγκεκριμένη αποστολή μας. Διότι, αφού το κίνητρο είναι καλό, δηλαδή η αναβάθμιση του ονόματος από ανώνυμο σε επώνυμο, τότε και στην θέληση αυτή θα υποταχτούν και όλες οι διαθέσιμες δυνάμεις, οι οποίες θα διατεθούν στην εκτέλεση του σκοπού για τον οποίο ξεκινήσαμε.

Βασικός τροφοδότης δυνάμεως και ενέργειας για την έμπνευση-θέληση, αλλά και κατά την διάρκεια μιας νέας κατάκτησης είναι το εφόδιο της πίστης που όλοι διαθέτουμε, άσχετα από τον βαθμό καλλιέργειας ή το αντικείμενο της πίστης. Σε κάθε περίπτωση, το εφόδιο είναι εδώ, μέσα μας, και εναπόκειται στο κάθε άτομο να αρχίσει την καλλιέργειά του, ώστε να μάθει μέσα από την ατομική του εμπειρία τους τρόπους, με τους οποίους θα αυξάνει την δύναμή του και θα αποφεύγει λάθη, που μπορεί να μειώσουν τις υφιστάμενες δυνάμεις του. Εάν η καλλιέργεια αποδίδει καρπούς και η θέλησή μας είναι θετική για το καλό, τότε η εμπειρία μετατρέπεται σε συνήθεια, και ο δρόμος της επιτυχίας είναι βατός, αποφέροντας σύντομα τα αποτελέσματα τού σκοπού, για τον οποίο ξεκινήσαμε. Η αδράνεια στην καλλιέργεια της πίστης, έχει πάντα αρνητικά αποτελέσματα και δύσκολα φτάνουμε στον σκοπό για τον οποίο ξεκινήσαμε.

Στην διδασκαλία του Χριστού αυτή η παράμετρος της καλλιέργειας της πίστης καταλαμβάνει το κεντρικό κομμάτι στον εσωτερικό λειτουργικό κόσμο κάθε ατόμου. Η θέληση είναι δώρο θεού. Η καλλιέργεια είναι ατομική υπόθεση, και καθένας καλείται να εφαρμόσει την διδασκαλία αυτή, ωστε να μετατρέπει το όνομά του σε επώνυμο, κατακτώντας με σωστή σειρά νέες επιτυχίες, χωρίς απώλειες των υφισταμένων. 

Η προβολή και η αναγνώριση των ικανοτήτων μας απαιτεί προσοχή, διότι είναι συνάρτηση και των δυνάμεων του εσωτερικού μας κόσμου. Εάν η προβολή και η επωνυμία δεν έχουν αντίβαρο στον εσωτερικό μας κόσμο, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, τότε κινδυνεύουμε να χάσουμε αντί να κερδίσουμε από την επωνυμία και την προβολή μας στον έξω κόσμο. Αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο, διότι η εσωτερική μας δύναμη δεν είναι ανεξάντλητη, αφού κάθε στιγμή αντιμετωπίζουμε προβλήματα και προβληματισμούς, οι οποίοι απαιτούν ενέργεια και δύναμη, όχι μόνο μυϊκή, αλλά και εσωτερική, δύναμη ψυχής.

Αυτό σημαίνει ότι κάθε έκθεση στον κόσμο απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή από όσους ενδιαφέρονται να κρατήσουν την πληρότητα στον εσωτερικό τους κόσμο – και κατά συνέπεια και στην πρακτική τους καθημερινότητα – προκειμένου να επιβιώνουν και να φτάνουν στους καθημερινούς – και όχι μόνο – στόχους. Δηλαδή, η ημερήσια κατανάλωση δυνάμεων από τον εσωτερικό μας κόσμο, όπως και στον φυσικό κόσμο, για να διατηρείται σε ικανοποιητικό επίπεδο, πρέπει να έχει τρόπους τροφοδοσίας, ώστε να αναπληρώνονται τα κενά από την δαπάνη που απαιτείται κάθε στιγμή στην ατομική μας καθημερινότητα. Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν αρκέστηκε μόνο σε μηχανικούς υπολογισμούς, αλλά προχώρησε σε εξήγηση της λειτουργίας του εσωτερικού κόσμου του ατόμου, προκειμένου να διδάξει τρόπους αποφυγής λαθών, και επιλογές με θετικό αποτέλεσμα.

Η παροχή, δηλαδή, της απαραίτητης για το κάθε άτομο ενέργειας για τον εσωτερικό του κόσμο, είναι κρίσιμο θέμα, τόσο όσον αφορά τον πάροχο, όσο και τις διαδικασίες που συντελούν στην ομαλή παροχή. Και επειδή ο μοναδικός πάροχος αυτής της εσωτερικής ενέργειας που έχουμε ανάγκη είναι ο ίδιος ο δημιουργός, απαραίτητο στοιχείο για την κάλυψη αυτής της ατομικής μας καθημερινής ανάγκης, όπως συμβαίνει και στις φυσικές ανάγκες του σώματος, είναι η κατανάλωση από τον εσωτερικό-ψυχικό μας κόσμο των υλικών εκείνων που συμβάλλουν στην αύξηση ή την διατήρηση της ατομικής μας πίστης. Διότι, όπως συμβαίνει και στις τροφές του σώματος, και η ωφέλεια δεν μεταφέρεται από άτομο σε άτομο, έτσι και στην περίπτωση του ψυχικού μας κόσμου η ικανοποίηση είναι ατομική και προσωπική και κανείς δεν μπορεί να φάει για λογαριασμό τρίτου, ή να πιει για λογαριασμό άλλου.

Το μόνο στοιχείο που αφορά αυτή την κατηγορία της τροφής, δηλαδή της τροφής της ψυχής και γενικά του εσωτερικού μας κόσμου, είναι ο λόγος του δημιουργού, στοιχείο που καταναλίσκεται από ένα άτομο, παραμένει ατομική και προσωπική υπόθεση, και συμπληρώνει στο άτομο τις ημερήσιες ανάγκες του σε ψυχική δύναμη. Ο λόγος του αιώνιου δημιουργού έχει την ικανότητα να γεμίζει τις δεξαμενές που καθένας διαθέτει, και το περιεχόμενο αυτό του λόγου γίνεται το υλικό, με το οποίο αναπτύσσεται και διατηρεί την δύναμή του ο εσωτερικός κόσμος των σκέψεων, των υπολογισμών και των αποφάσεων. 

Η προσπάθειά μας να γίνουμε καλύτεροι, έχει ως συνέπεια την αναγνωρισιμότητά μας σε ένα ευρύτερο κύκλο ανθρώπων, είτε ζουν σήμερα, είτε θα ζήσουν στο μέλλον, και το δικό μας έργο θα τους επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα. Αυτό εισπράττουμε όλοι μέσω της σύγχρονης τεχνολογίας, η οποία γεφυρώνει τις αποστάσεις, χρονικές και τοπικές, και μας προβάλλει σε περισσότερους ανθρώπους σε σχέση με το παρελθόν.

Αυτό, βέβαια, συνεπάγεται μεγαλύτερο βάρος ευθύνης για όσους εκτιμούν το προβαλλόμενο στην κοινωνία έργο τους, διότι η επωνυμία και η αναγνωρισιμότητα έχουν συνέπειες στον φυσικό μας κόσμο, αλλά και στον εσωτερικό μας κόσμο, δηλαδή στις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, με τα οποία όλοι σταθμίζουμε τις ενέργειες και τις πράξεις μας. Όσο αυξάνεται η επωνυμία μας, τόσο αυξάνεται και το αναγκαίο ειδικό βάρος, που πρέπει να διαθέτει το φυσικό πρόσωπο, προκειμένου να διατηρεί την προσωπική του “περιουσία”. Σε διαφορετική περίπτωση, η επωνυμία δεν θα αποβεί σε όφελος, αλλά σε ζημία, η οποία μπορεί να μην φανεί τώρα, αλλά να εμφανιστεί στο μέλλον, και τότε θα είναι αργά για να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειές της.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός στην δική του διδασκαλία τόνισε την ανάγκη της εσωτερικής πληρότητας των ανθρώπων που εκτιμούν τον εαυτό τους και το έργο τους, προκειμένου στο μέλλον, αλλά και τώρα, να μην βρεθούν αντιμέτωποι με την ελάττωση και όχι με την αύξηση του εσωτερικού τους αποθέματος. Διότι, το εσωτερικό απόθεμα είναι συνάρτηση των φυσικών μας δεδομένων, όπως εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός. Όποιος ακολουθεί την δική του διδασκαλία και όχι τις ανθρώπινες δοξασίες, οφείλει να μεριμνά για την ισορροπία μεταξύ ιδεών πίστεως και πρακτικής ζωής, προκειμένου να μένει στερεός στις κατακτήσεις του.

Κάθε απώλεια και νίκη των αντιπάλων συνεπάγεται μοιραία και απώλεια της εμπιστοσύνης προς την δική του διδασκαλία. Άρα, ο καθρέφτης της ατομικής μας ζωής δεν είναι οι ιδέες, τα πιστεύω, και οι πεποιθήσεις μας, αλλά είναι το έργο που παράγεται και αποταμιεύεται στο προσωπικό χαρτοφυλάκιο, και από αυτό προέρχεται η ατομική μας πληρότητα και αύξηση της πίστης. Χωρίς αύξηση της πίστης και της επίγνωσης της διδασκαλίας του Χριστού, η ζωή μας κινδυνεύει να ερημώσει από κατανόηση και αγάπη. Η αύξηση της πίστης και της επίγνωσης είναι η απόδειξη της ορθής πορείας από το καλό στο καλύτερο, από το παρελθόν στο μέλλον, από την μετριότητα στην πληρότητα των φυσικών αλλά και των πνευματικών μας ικανοτήτων, για την υπέρβαση της καθημερινότητας χωρίς απώλειες.