Οι παιδικές καρικατούρες δεν μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο στην ώριμη ηλικία μας, διότι προξενούν θυμηδία, και όχι εμπιστοσύνη στο πρόσωπο που θέλει να παίξει κάποιο ρόλο στην σύγχρονη ζωή. Διότι οι καρικατούρες είναι για την ηλικία των παιδιών, και όχι των ενηλίκων, οι οποίοι εμπλέκονται μέσα στην καθημερινή ζωή της σύγχρονης κάθε φορά κοινωνίας. Οι ενήλικες παίρνουν αποφάσεις με συνέπειες, ενώ τα παιδιά παίρνουν αποφάσεις για παιχνίδι. Οι ενήλικες διαχειρίζονται θέματα ζωής, τα παιδιά απλά περνάνε καλά.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός είπε “των τοιούτων είναι η βασιλεία του θεού” και όχι τούτων. Δηλαδή, δεν απευθύνθηκε στα παιδιά, αλλά στους ενήλικες που τον ακολουθούσαν από προσωπικό ενδιαφέρον, για να ακούσουν την δυνατή σε λόγο – αλλά και πράξεις – διδασκαλία του. Τα παιδιά τον πλησίαζαν από παιδικό ενδιαφέρον για όσα έβλεπαν ή άκουγαν από τους άλλους. Οι ενήλικες είχαν ερωτήματα και αδιέξοδα στην ατομική και οικογενειακή – αλλά και κοινωνική τους – ζωή, και τον ακολουθούσαν, γιατί ήθελαν να πάρουν σοφία και δύναμη προς το δικό τους κέρδος, και όχι βέβαια για να διασκεδάσουν με παιδική αφέλεια.

Οι ενήλικες έχουμε ευθύνη. Τα παιδιά όχι. Και αυτό είναι το λάθος που διαπράττουμε – κατά κανόνα – όλοι. Θεωρούμε ότι ο Χριστός απευθύνθηκε στα παιδιά, ενώ το μήνυμα ήταν για τους ενήλικες και για την δική τους ευθύνη. Δεν ήθελε από τους ενήλικες καρικατούρες στην δική τους καθημερινή ζωή, αλλά ήθελε ωριμότητα σκέψης και επιλογών, ώστε η ζωή τους να έχει μια σταθερή πορεία προς τον σκοπό που όλοι οι ενήλικες κατανοούσαν. Επρεπε να ανακαλύψουν τα μυστικά της ζωής που πίστευαν ότι θα ήταν προς το δικό τους πρακτικό συμφέρον, και όχι να ακούν χωρίς να πράττουν.

“Των τοιούτων” εννοούσε την παιδική απλότητα της πίστης και εμπιστοσύνης των παιδιών προς τους γονείς τους, αλλά όχι την παιδική και ανώριμη ηλικία, δηλαδή ότι η διδασκαλία του απευθυνόταν μόνο σε παιδιά με την παιδική αφέλεια και άγνοια. Διότι ο ενήλικας έχει ευθύνη απέναντι στον εαυτό του, στην οικογένεια και στο κοινωνικό του σύνολο και όχι τα παιδιά. Και μάλιστα αυτή η ευθύνη δεν μεταβιβάζεται, ούτε υπολογίζεται εις βάρος άλλων.

Ο Χριστός ήταν ακριβής στον λόγο που εκφωνούσε. Οι άνθρωποι δεν κατανοούμε το περιεχόμενο, αλλά το διαστρεβλώνουμε από άγνοια ή το κακώς εννοούμενο συμφέρον, και αυτό είναι άκρως επικίνδυνο, όσο επικίνδυνο είναι να αγνοούμε την σημασία των χιλιάδων σημάτων της σύγχρονης καθημερινότητας: από τα σήματα της τροχαίας, μέχρι τα σήματα επί της συσκευασίας των τροφίμων. Η άγνοια δεν δικαιολογείται, όταν η σήμανση δηλώνει κάτι που μάς αφορά, και επισημαίνει το περιεχόμενο, αλλά εμείς δεν ενδιαφερόμαστε για την αλήθεια του περιεχομένου. Και τα λάθη τα πληρώνουμε κάθε μέρα χωρίς κανένα οίκτο.

Οι παιδικές αναμνήσεις είναι πολύτιμες για κάθε λογικό άνθρωπο, διότι αυτή η περίοδος της παιδικής ηλικίας είναι αυτή που τροφοδότησε με αγάπη ολόκληρη την ζωή μας. Και αυτό είναι ένα σταθερό υπόβαθρο για την επόμενη περίοδο της ωριμότητας. Η παιδική ανάμνηση στηρίζει την αγάπη για την οικογένεια και τους φίλους, και αυτό είναι χωρίς αμφιβολία πολύτιμο.

Ωστόσο αυτή η αξία, δεν μπορεί να υπερισχύει στην ώριμη ηλικία του ατόμου, το οποίο καλείται, εκτός από την αγάπη, να διαθετει και κρίση και διάκριση αξιών της καθημερινότητας, απλούστατα διότι στην ώριμη πλέον ηλικία, το κοινωνικό μας περιβάλλον δεν είναι μόνο το οικογενειακό, αλλά είναι και το ευρύτερο κοινωνικό, του σχολείου, της εργασίας, της ατομικής δημιουργίας, και αυτό σημαίνει ένα νέο περιβάλλον με υψηλές απαιτήσεις, οι οποίες μάς κατακλύζουν καθημερινά, και απαιτούν την δική μας συμμετοχή στις λύσεις που αναζητούνται.

Τότε, στην ώριμη πλέον ηλικία, η παιδική αφέλεια υποχωρεί – δεν εξαλείφεται – και παραδίδει τις προτεραιότητες στην κρίση και στην διάκριση, αλλά και στην εκτίμηση και υποστήριξη των σπουδαιότερων αξιών που εισέρχονται κατά την  διάρκεια της συγκεκριμένης ώριμης περιόδου. Και οι άνθρωποι της πίστεως καλούνται να ενώσουν την παιδική αγάπη και αφέλεια, στην νέα πραγματικότητα, με γνώμονα την διδασκαλία αλλά και την καθημερινότητα, όπως την διαχειρίστηκε εδώ στην γη ο ίδιος ο Χριστός και κατόπιν οι μαθητές του, και περιγράφονται στην Καινή Διαθήκη.

Μάλιστα, περιγράφεται μια σκηνή, κατά την οποία οι μαθητές ήθελαν να απομακρύνουν τα παιδιά από τον δάσκαλο, αλλά ο Χριστός βρήκε την ευκαιρία να δηλώσει ότι των τοιούτων είναι η βασιλεία του θεού, προφανώς σε αντίθεση με τους μαθητές του, οι οποίοι περίμεναν τα σοφά λόγια του δασκάλου και όχι τα παιχνίδια με τα παιδιά.

Ο Χριστός έδειξε τον δρόμο. Αγάπησε και φρόντισε τα παιδιά, αλλά από τους ώριμους επαγγελματίες μαθητές του – ξέρουμε ότι πολλοί από αυτούς είχαν σύγχρονα επαγγέλματα – απαιτούσε ωριμότητα και διάκριση αξιών ζωής, ώστε σε αυτή την στάθμη να θέσει τον πήχη της δικής του διδασκαλίας, και όχι μόνο στην παιδική αγάπη και αφέλεια. Κάλεσε με όλους τους τότε δυνατούς τρόπους τους ώριμους ακροατές του να θέσουν σε κίνηση την λογική και την κρίση τους, απέναντι στα θέματα της ζωής, μιλώντας με όρους ουρανού για την καθημερινότητα επί της γης. Κάτι που ήταν πρωτάκουστο.

Διότι, όποιος ζει πάνω στην γη ξέρει ότι η καθημερινότητα στην ώριμη ηλικία έχει ευθύνη για κάθε τι που προκύπτει και πρέπει να το επεξεργαστεί με βάση όχι μόνο το συμφέρον – συνήθως το οικονομικό – αλλά και με βάση τις ανώτερες αξίες της ζωής, η οποία δεν τελειώνει για τους μαθητές του στον τάφο, αλλά αρχίζει η αναστάσιμη περίοδος, για την εξήγηση της οποίας πλήρωσε με το αίμα του. 

Συνήθως στα παιδιά της προσχολικής ηλικίας αρέσει να ζωγραφίζουν, και κάνουν διάφορες καρικατούρες με θέματα της καθημερινότητας, και ένα από αυτά είναι και τα αυτοκίνητα. Συνήθως δε, πρόκειται για αστεία σκίτσα, μερικές φορές και έγχρωμα, τα οποία και προκαλούν ευχαρίστηση στους γονείς – και στις γιαγιάδες κυρίως – αλλά δεν παύουν να είναι αστειότητες παιδικές και τίποτα περισσότερο.

Η χαρά που προκαλούν δεν προέρχεται από την ακρίβεια της ζωγραφικής και του σχεδίου, αλλά από την ικανοποίηση, ότι το μικρό παιδί αρχίζει να κατανοεί το γύρω κόσμο, και αισθάνεται την ανάγκη να τον απεικονίσει σε ένα κομμάτι χαρτί, προς τέρψη των συγγενών. Αυτό είναι μεν καταπληκτικό, αλλά δεν είναι όλα τα πράγματα αστεία στην ζωή του παιδιού, αλλά ούτε και των συγγενών.

Διότι η παιδική καρικατούρα ικανοποιεί προς το παρόν, αλλά κανείς δεν επιθυμεί ένα παιδί που μεγαλώνει – όλα τα παιδιά μεγαλώνουν θέλοντας και μη – να συνεχίζει να ζωγραφίζει καρικατούρες χωρίς λογικό περιεχόμενο. Αντίθετα, όλοι αισθάνονται υπερήφανοι όταν το παιδί αναπτύσσεται φυσιολογικά, και από τις παιδικές καρικατούρες περνά στα σχέδια κατασκευών ή πολύπλοκων εργαλείων, τα οποία και θα γίνουν χρήσιμα για το ίδιο το παιδί ως ενήλικα πλέον, αλλά και στο περιβάλλον – φυσικό και κοινωνικό -, μέσα στο οποίο θα βιώνει την ατομική του καθημερινότητα.

Και φυσικά αυτή η λογική της ανάπτυξης του ατόμου είναι μια πραγματικότητα, την οποία ωστόσο συχνά παραβλέπουμε, και ξεχνάμε την παιδική ηλικία, η οποία όμως ήταν η βάση για την ώριμη επιτυχία. Δηλαδή, η παιδική ηλικία δεν είναι “για πέταμα”, αλλά είναι προς μελέτη η μετάβαση από την παιδική άγνοια και αφέλεια, στην ώριμη πραγματικότητα της ατομικής ζωής ενός προσώπου. Και στην διδασκαλία του Χριστού αυτή η μελέτη είναι απαραίτητη για την κατανόηση της γύρω και της μέσα μας πραγματικότητας.

Διότι κανείς δεν γεννήθηκε ώριμος, αλλά όλοι περνάμε από τα στάδια της παιδικής αφέλειας και ανωριμότητας, για να καταλήξουμε στην ώριμη σκέψη της σοφίας και της σύνεσης, όπως υπαγορεύει η σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης ιδιαίτερα καθημερινής μας ζωής. Ο Χριστός αγκάλιασε τα παιδιά, αλλά ζήτησε από τους μεγάλους να επιδεικνύουν ώριμη και λογική σκέψη και συνέπεια στην ατομική, οικογενειακή, και κοινωνική τους ζωή. Η παιδική αφέλεια και απλότητα, δεν συγχωρείται στις μεγαλύτερες ηλικίες, αλλά αποτελούν μωρία και επικίνδυνη ανοησία, η οποία μπορεί να προκαλέσει ζημία ή και θάνατο.

Και ο Χριστός αυτό ακριβώς ήθελε να τονίσει: την αναζήτηση της ώριμης σκέψης, όχι από τα παιδιά, αλλά από τους ενήλικες, διότι αυτή η ώριμη ηλικία μπαίνει σε κρίση από την κοινωνία των ανθρώπων και του θεού. Οι παιδικές καρικατούρες την περίοδο της άγνοιας, συνεχίζουν να υπάρχουν ως ανάμνηση, αλλά η επανάληψή τους στον ώριμο βίο δεν συγχωρείται, αλλά τιμωρείται ανάλογα. 

Η ημέρα της πληρωμής είναι η ημέρα που ολοκληρώνεται, “συμπληρώνεται” από πολλά κομμάτια μια πράξη και εισπράττουμε τον μισθό του κόπου ή της συμφωνίας.

Είναι η ημέρα της πληρωμής, δηλαδή της ολοκλήρωσης και της τελειότητας για το μικρό ή το μεγάλο που έχουμε πράξει. Αυτή η έννοια της πληρωμής, δηλαδή της ολοκλήρωσης και της τελειότητας, παραπέμπει σε μια διαρκή μετακίνηση από το καλό στο καλύτερο, από την απειρία στην εμπειρία, από το λίγο στο πολύ, από την φτώχεια στην επάρκεια και τον πλούτο.

Αυτό είναι το μυστικό της ζωής. Όχι στην στασιμότητα, όχι την αδράνεια και την απραξία, αλλά ναι στην δράση, στην συμμετοχικότητα, στην προσπάθεια, στους νέους κάθε μέρα στόχους της ζωής. Ναι στην προσπάθεια να φτάσω στο όραμά μου, ναι στην τελειότητα που έχω ως πρότυπο, ναι στην αναζήτηση και την εμπειρία, στο ταξίδι της γνώσης και της επίγνωσης.

Ναι στο καλύτερο αύριο. Και είναι προφανές ότι στην προσπάθεια αυτή, την προσωπική προσπάθεια, τα εμπόδια δεν θα είναι λίγα, αλλά θα είναι τόσα όσα χρειάζεται και όσα μπορώ να υπερβώ για να κερδίσω αυτό που έχω ως στόχο. Όχι ως δώρο, αλλά ως καρπό εμπειρίας μέσα από την υπέρβαση των εμποδίων.

Διότι κάθε εμπειρία είναι πολύτιμη, όταν αποτελεί την βάση για μια επόμενη δοκιμασία, που με φέρνει εμπειρικά προς την τελειότητα, προς την ημέρα  της πληρότητας και της πληρωμής.

.

Η τελειότητα είναι μια σχετική έννοια και μπορεί να αναφέρεται σε οτιδήποτε: από την τέλεια εξωτερική μας εμφάνιση έως τον τέλειο καιρό που επικρατεί σήμερα.

Φυσικά όλοι καταλαβαίνουμε ότι κανένας δεν είναι τέλειος ούτε υπάρχει πάνω στον μεταβαλλόμενο κόσμο μας η απόλυτη τελειότητα. Για τον λόγο αυτό ο άνθρωπος καλείται σε μια μεταβαλλόμενη πορεία προς το καλύτερο, άρα και προς το τέλειο, χωρίς αυτό να δηλώνει και το τέλος της υπόθεσης.

Κάθε βήμα προς την τελειότητα είναι μια νέα τελειότητα, η οποία θα ξεπεραστεί σε λίγο από μια επόμενη επιτυχία. Και για να μην χαθούμε στο αχανές διάστημα και στο απέραντο σύμπαν, ο θεός έχει δώσει το πρότυπο της τελειότητας στο πρόσωπο του Χριστού.

Εκείνος είναι ο τέλειος και η κίνηση η δική μας αποσκοπεί στην δική του μίμηση, στην καθημερινή μετακίνησή μας από την σημερινή επιτυχία στην αυριανή προσπάθεια που θα φέρει μια νέα κατάσταση και εξομοίωση με εκείνον. Αυτό άλλωστε δηλώνει η ζωή. Ζω σημαίνει αλλάζω, μεταμορφώνομαι και το δικό μου έργο είναι να κρατώ το τιμόνι προς την αύξηση της τελειότητας και όχι στην επιστροφή στο χθες.

Ο άνθρωπος φτιάχτηκε για να μοιάσει στον δημιουργό του, γνωρίζοντας καθημερινά το δικό του το έργο και την δική του την προσωπικότητα.