Ο στόχος που πρέπει να κατακτήσει το άτομο μέσα στην προσωπική του καθημερινότητα καθορίζεται από το ίδιο, όσο και αν οι γύρω επιδρούν με τις δικές τους προτάσεις. Διότι όλες οι επιδράσεις είναι εξωτερικές, ενώ η επιλογή του στόχου είναι μια εσωτερική απόφαση που λαμβάνεται από το κάθε άτομο ξεχωριστά, ανάλογα με τις προσωπικές του ανάγκες.
Και αυτή είναι κρίσιμη παράμετρος, διότι κατά κανόνα όλοι νομίζουμε ότι οι στόχοι καθορίζονται από τους εξωτερικούς παράγοντες, ενώ η αλήθεια είναι ότι την τελική απόφαση την λαμβάνει το ενδιαφερόμενο άτομο και όχι οι εξωτερικοί άνθρωποι. Αυτό είναι απόλυτα κατανοητό σήμερα, διότι ακούμε πολλά, και μάλιστα πολύ περισσότερα από τους παλαιότερους ανθρώπους, αλλά στο τέλος το άτομο επιλέγει τι θα δει στο κινητό του και στην τηλεόρασή του, τί θα ακούσει με τα αυτιά του, τι θα καταναλώσει ως τροφή, ποια/πιο σύντροφο θα επιλέξει για την καθημερινή του ζωή, και αυτά είναι μόνο λίγα από τα χιλιάδες θέματα που καλούμαστε να διαχειριστούμε προσωπικά και να πάρουμε αποφάσεις για το σήμερα ή το αύριο, για το παρόν ή για το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο και αιώνιο για όσους πιστεύουν στην Ανάσταση.
Άρα δεν είναι οι εξωτερικές επιδράσεις, αλλά οι προσωπικές μας επιλογές για την επιλογή του στόχου που θέλουμε να κατακτήσουμε, αλλά και ο τρόπος και ο χρόνος μέσα στον οποίο θα γίνει η κατάκτηση. Δηλαδή, η κύρια ευθύνη ανήκει στο άτομο που ζει και κινείται μέσα στην ατομική του καθημερινότητα, και όχι στην κοινωνία των ανθρώπων που είναι άγνωστη σε σύνθεση και πεποιθήσεις. Αυτή η διαπίστωση φέρνει το άτομο στο κέντρο της ευθύνης για το τι ακούει και βλέπει, ποιο/ποιά σύντροφο επιλέγει, τι τροφές καταναλώνει, πώς διαχειρίζεται την προσωπική του ζωή.
Με λίγα λόγια, το άτομο έχει την ζωή του στα χέρια του, όσο και αν πολλές φορές αισθανόμαστε την ανάσα της κοινωνίας δίπλα στο δικό μας κεφάλι. Και αυτό δηλώνει ότι η ενίσχυση του ατόμου κατά τον εσωτερικό του κόσμο, δηλαδή τον κόσμο που λειτουργεί μέσα του ως σκέψεις, συλλογισμοί με υπολογισμοί, είναι το κυριότερο εφόδιο που διαθέτει κάθε ζωντανός άνθρωπος, και έχει ευθύνη να το διαφυλάξει με τον πληρέστερο τρόπο, ώστε να μην υπεισέρχονται παράγοντες ανεπιθύμητοι στην προσωπική μας εσωτερική ζωή. Και αυτό ήταν το κέντρο της διδασκαλίας του Χριστού.
Ο Χριστός δεν απευθύνθηκε στην κοινωνία των ανθρώπων, αλλά σε φυσικά πρόσωπα με όνομα, επώνυμο, και επάγγελμα, προκειμένου να διδάξει αυτό ακριβώς το στοιχείο: την αύξηση της προσωπικής ικανότητας για ατομική προστασία και ατομικές επιλογές συμφέροντος. Διότι πολλές φορές – ίσως τις περισσότερες – τα συμφέροντα ενός ατόμου δεν είναι και συμφέροντα της κοινωνίας, άρα το άτομο κάνει τις δικές του επιλογές με δική του ευθύνη, και εάν χρειαστεί, διαφοροποιεί την στάση του απέναντι στην κυριαρχούσα άποψη για το συμφέρον. Αυτό προϋποθέτει τον εντοπισμό στόχου και μεθόδων κατάκτησης όχι πάντα σε απόλυτη συνάρτηση ή εξάρτηση από την κοινωνία, αλλά πάντα προς την κατεύθυνση του κυρίαρχου ατομικού συμφέροντος, ακόμη και εάν αυτό δεν εμφανίζεται ως συμφέρον της σύγχρονης κάθε φορά κοινωνίας των ανθρώπων.