Κατάκτηση χωρίς στόχο δεν υπάρχει. Και στόχος δεν υπάρχει χωρίς ατομικό και προσωπικό ενδιαφέρον. Όλοι οι στόχοι μας είναι αποτέλεσμα των δικών μας επιλογών, γιατί εμείς αποφασίσαμε να δράσουμε για να κατακτήσουμε τον στόχο που έχουμε επιλέξει.

Και μπορεί αυτό να είναι ένα απλό ή ένα πιο σύνθετο ζήτημα, που κατά την γνώμη μας θα είναι για το δικό μας όφελος, αλλά σε κάθε περίπτωση καμιά κατάκτηση στόχου δεν υπάρχει χωρίς το άτομο να έχει κάνει τις επιλογές του, και να έχει πάρει τις αποφάσεις του. Όλα είναι εξαρτημένα από τις ατομικές μας επιλογές. Άρα, και όλα τα αρνητικά ή θετικά αποτελέσματα έρχονται σε πρώτη φάση στο άτομο που έλαβε την απόφαση και πορεύεται στην κατάκτηση, ή βρίσκεται στην διαδρομή της κατάκτησης.

Και αυτή η αλήθεια, δηλαδή της προσωπικής μας επιλογής και εμπλοκής στην απόφαση να κινηθούμε προς ένα στόχο, είναι το αντικείμενο της ατομικής μας καθημερινότητας. Και για όσο χρόνο βρίσκεται κάποιος στο στάδιο της νεότητας και της ωρίμανσης, είναι φυσικό τα θέματα που τον απασχολούν να είναι αυτής της τάξεως. Δηλαδή, να ικανοποιούν τις ανάγκες αυτής της ηλικίας του. Όσο όμως προχωρεί η ηλικία και το άτομο γίνεται ενήλικας/κη, οι στόχοι διαφοροποιούνται και άλλα θέματα έρχονται στο ατομικό προσκήνιο της καθημερινότητας.

Τα νήπια έχουν άλλους στόχους, γιατί έχουν αυτές τις ανάγκες. Οι ενήλικες έχουν άλλους στόχους, γιατί τώρα οι παιδικές ανάγκες δεν καλύπτουν πλέον τα ενδιαφέροντα για την ζωή και μένουν πίσω, ενώ υπεισέρχονται νέα θέματα, και το άτομο αναζητά τις απαντήσεις και τις λύσεις, όχι πλέον στο παιδικό και το ανέμελο περιβάλλον, αλλά μέσα στον αγώνα της ατομικής καθημερινότητας, η οποία δεν είναι πάντα εύκολη.

Και αυτό συμβαίνει, διότι πλέον δεν έχουμε μόνο τον εαυτό μας, αλλά έχουμε και το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον, που δεν είναι πάντα φιλικό και προστατευτικό, αλλά είναι εχθρικό ή επιθετικό, και θέτει εμπόδια στην κατάκτηση των προσωπικών μας στόχων. Οι συνοδοιπόροι, δεν είναι πάντα εκεί για βοήθεια, αλλά γίνονται σχεδόν πάντα συναγωνιστές, ανταγωνιστές και επιθετικοί στις δικές μας προσπάθειες, διότι μέσα στον άνθρωπο σπάνια κατοικεί η αυτάρκεια και η ευγένεια.

Αντίθετα, η φύση και η ζωή διδάσκει, ότι οι άλλοι θέλουν αυτό που θέλουμε και εμείς, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε αντιδράσεις και εχθρική στάση από τους άλλους και όχι μόνο από το αντικείμενο του στόχου, που θέλουμε εμείς να κατακτήσουμε. Και είναι φυσικό, αυτό το περιβάλλον να μην προσθέτει, αλλά να αφαιρεί από τις δυνάμεις που εμείς καταβάλλουμε για να κατακτήσουμε τον στόχο, μεγαλώνοντας το ήδη απαιτητικό σε ενέργεια και δύναμη σχέδιο κατάκτησης των στόχων που εμείς έχουμε θέσει.

Και ο Χριστός αυτό ακριβώς προσπάθησε να μας εξηγήσει. Εάν έχετε στόχους πέραν της καλής αλλά απλής καθημερινότητας, θα χρειαστείτε έξτρα δύναμη. Και όταν έχετε ανάγκες για έξτρα δύναμη, τότε έρχεστε προς τον θεό για να πάρετε την δύναμη που χρειάζεστε. Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μάθετε τον τρόπο που ο θεός ακούει και δίνει αυτό που χρειάζεστε για την κάλυψη των αναγκών σας. Με την προσευχή παίρνετε, αλλά πρέπει να μάθετε τον τρόπο παραλαβής και τον τρόπο διαχείρισης. Και η δική μου διδασκαλία σε αυτό τον στόχο αποσκοπεί. Να μάθετε το τι αλλά και το πώς θα χειρίζεστε την δύναμη στην ατομική σας καθημερινότητα, ώστε να φτάνετε στους στόχους που έχετε επιλέξει εσείς προσωπικά, και με δική σας ευθύνη πορεύεστε προς τα εκεί. 

Για να γίνει μία κατάκτηση είναι προφανές ότι απαιτείται πρώτα να “κατακτήσουμε” τον εαυτό μας, δηλαδή να έχουμε την κυριότητα του σώματος και της ψυχής μας. Δηλαδή, να έχουμε το “γνώθι σ’ αυτόν”, αυτό που ονομάζεται κυριότητα του εαυτού μας μέσω της επίγνωσης της αλήθειας των εφοδίων που διαθέτει καθένας στην ατομική του καθημερινότητα.

Το “αυτεξούσιον”, όπως έλεγαν οι πατέρες, είναι το πρώτο πράγμα που καλείται κάθε εχέφρων να πραγματοποιήσει για τον ίδιο του τον εαυτό, εάν, βεβαίως, θέλει να προχωρήσει και σε παραπέρα κατακτήσεις στην ατομική του πορεία μέσα στην καθημερινότητα. Διότι, εάν δεν ξέρω πρώτα ποιός είμαι και που πάω, είναι προφανές ότι θα πελαγοδρομώ χωρίς στόχους και αποτελέσματα. Αντίθετα, εάν ξέρω ποιός είμαι και τί θέλω να κατακτήσω στον σύντομο επί γης βίο μου, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να μην χάσω χρόνο και δυνάμεις σε μάταιες παραδιατριβές, αλλά να στοχεύσω στην πορεία που θα με φέρει με μεγαλύτερη – χωρίς τίποτα να είναι σίγουρο προ του τέλους της πορείας –  ασφάλεια στον προορισμό μου.

Άγνοια του εαυτού μας και των φυσικών εφοδίων που καθένας διαθέτει, δημιουργεί αρνητικό πεδίο για την επέκεινα πορεία. Διότι, απόκτηση πραγμάτων χωρίς γνώση είναι επικίνδυνη, αφού η άγνοια συνοδεύεται από αλαζονεία, όταν δεν στηρίζεται σε αγαθή συνείδηση, δηλαδή εάν δεν καταβάλλει προσπάθειες να ξεφύγει από την άγνοια, και να προχωρήσει στην περιοχή της γνώσης των θεμάτων ζωής που τον απασχολούν. Άρα, η κατάκτηση της γνώσης του εαυτού μας δεν είναι ανέκδοτο ιστορικό, αλλά έχει βάση αληθείας στην πραγματική ζωή, για όποιον, βεβαίως, ενδιαφέρεται για την πραγματική και όχι την πλασματική ή την νεφελώδη ονειρική πραγματικότητα.

Και αυτό ήταν το μήνυμα της διδασκαλίας του Χριστού. Μην παρασύρεστε σε φαντασιώσεις, αλλά αρχίσετε από τον εαυτό σας και τα ατομικά σας ελαττώματα, ώστε να βλέπετε πιο καθαρά την αλήθεια των πραγμάτων που αφορούν την ατομική σας ζωή, και όχι μόνο τις κοινωνικές εικόνες που κυκλοφορούν δίπλα σας. Διότι, η κοινωνική εικόνα είναι αληθινή, αλλά δεν ξέρεις πώς διαμορφώνεται, άρα δεν είσαι σε θέση να παρέμβεις και να αλλάξεις κάτι.

Αντίθετα, εξήγησε ο Χριστός, εάν αρχίσεις να αλλάζεις εσύ, τότε θα αρχίσει να αλλάζει και η οπτική σου, για το τί πραγματικά συμβαίνει γύρω σου στην κοινωνία, ώστε, από την μια να αποφεύγεις τα επιζήμια, και από την άλλη να επιλέγεις τα ωφέλιμα. Διότι πρώτα έρχεται η διάκριση του καλού από το πονηρό και το κακό, και κατόπιν οι επιλογές και οι αποφάσεις για την ατομική μας πρακτική στην καθημερινότητα.

Συνήθως όλοι κάνουμε το ίδιο λάθος. Κρίνουμε και κατακρίνουμε τα λάθη των άλλων – πολλές φορές χωρίς να ξέρουμε την αλήθεια – και αφήνουμε για το τέλος ή για “το αιώνιο ποτέ” τις δικές μας “αμαρτίες”, δηλαδή τις αποτυχίες στην δική μας καθημερινότητα, δικαιώνοντας τους εαυτούς μας, ενώ και εμείς κάνουμε τα ίδια – ή και σοβαρότερα – λάθη.

Αυτή η πρακτική είναι προφανές ότι τυφλώνει και δηλητηριάζει την ατομική μας συνείδηση, διότι συσσωρεύει εγωισμό και αδικία, στοιχεία καταστροφικά για το ατομικό μας μέλλον. Η “άφεση” των λαθών των άλλων – ιδιαίτερα εάν δεν μάς αφορούν τα λάθη αυτά – είναι η πρώτη προτεραιότητα για την δική μας άφεση και ελευθερία από την δουλεία του εγωισμού και της αδικίας.

Η απόκτηση δεν είναι κατάκτηση κατά την κυριολεξία. Έχουν βέβαια και οι δύο έννοιες την λέξη κτήση, κτήμα, αλλά η κατάκτηση αναφέρεται σε σπουδαιότερα θέματα, όπου, βέβαια, δεν πρόκειται για απλή ιδιοκτησία, αλλά περιοχή άσκησης συνολικής εξουσίας και κυριότητας.

Και μπορεί να μην κατακτήσουμε περιουσίες πάνω στην γη, σπίτια, χωράφια, πολύτιμα αντικείμενα, κλπ, αλλά αυτό που είναι στην ατομική μας ευθύνη είναι να κατακτήσουμε γνώσεις, οι οποίες θα φέρουν στην ζωή μας ελευθερία και αυτάρκεια. Διότι, όλα μέσα στο μυαλό μας λειτουργούν και ικανοποιούν ή δημιουργούν ελλείψεις, με αποτέλεσμα την απουσία της ατομικής μας ευτυχίας. Και αυτό είναι δυσάρεστο. Διότι ενώ ζούμε μέσα στην αφθονία – όπως καθένας εννοεί αυτή την αλήθεια – εν τούτοις αισθανόμαστε πάντοτε ότι κάτι μάς λείπει, και αυτή η έλλειψη φέρνει στενότητα στον εσωτερικό μας κόσμο και στειρότητα στις σκέψεις και στις ορθές επιθυμίες μας.

Διότι όποιος δεν έχει επιθυμίες είναι ήδη νεκρός, όπως και όποιος έχει λάθος επιθυμίες βρίσκεται σε λάθος πορεία. Διότι όλα τα πράγματα του κόσμου, ακόμη και αυτά που εμείς θεωρούμε – και είναι πράγματι – καλά, στο τέλος όλα μένουν εδώ και κανένας ποτέ δεν πήρε για πάντα κάτι από αυτά μαζί του. Ακόμη και αν έχουμε απογόνους και αφήνουμε καλά πράγματα – και όχι χρέη – στα παιδιά μας, εμείς δεν μπορούμε να πάρουμε τίποτα απολύτως – και εδώ η έννοια του απόλυτου είναι απόλυτη δια παντός – αλλά τα αφήνουμε όλα πίσω, αν και έχουμε κοπιάσει για να τα κατακτήσουμε.

Ωστόσο αυτή δεν είναι όλη η αλήθεια. Διότι μπορεί να μην παίρνει ουδείς (ουδέ ένας δηλαδή) κάποιο πολύτιμο αντικείμενο μαζί του, αλλά παίρνει τον χαρακτήρα και τον εσωτερικό του κόσμο, τουλάχιστον κατά την χριστιανική πίστη. Και εδώ τίθενται τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής. Γιατί να κοπιάζω, γιατί να προσπαθώ να κατακτήσω κάτι, αφού θα το αφήσω σε λίγα χρόνια πίσω μου και δεν θα το πάρω μαζί μου, διότι, προφανώς, δεν θα μου είναι αναγκαίο εκεί που πηγαίνω; Και αυτό το αδυσώπητο ερώτημα πλανάται στις ψυχές κάθε ανθρώπου όταν γίνει ώριμος και έχει κατακτήσει όσα του χρειάζονται για μια αξιοπρεπή καθημερινότητα.

Αυτά, τα ίδια ερωτήματα είχαν και οι άνθρωποι της εποχής του Χριστού, και αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει καμία απάντηση. Μάταια όλα, όταν αφορούν μόνον τον επίγειο βίο καθενός ανθρώπου. Αυτός ήταν και ο λόγος που λίγοι άνθρωποι την εποχή του Χριστού ακολουθούσαν με υψηλό καθημερινό κόστος, οικονομικό και κοινωνικό έναν δάσκαλο, που έλεγε κάτι πιο πέρα από το αυτονόητο. Δηλαδή, πέρα από τον τρόπο με τον οποίο θα αποκτήσω μόνο τα προς το ζην αναγκαία. Διότι εκείνοι βίωναν, όπως και πολλοί σήμερα βλέπουν, έναν κόσμο με μια καθημερινότητα πνιγμένη στην απληστία μας, στον εγωκεντρισμό μας και την αδικία, ενώ προφανώς υπάρχουν περιθώρια επέκτασης του ατομικού μας ορίζοντα πέραν από τα καθημερινά και τα αναγκαία με άδικο και μισητό τρόπο. Και ο Δάσκαλος Χριστός εξήγησε τα αυτονόητα.

Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει στην κοινωνία που ζούμε καθημερινά, εάν δεν αλλάξει ένα, το καθένα άτομο που αισθάνεται το άδικο και την μισητή απάτη σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, και σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Το άτομο συνιστά την κοινωνία. Το άτομο φέρνει το φως. Το άτομο δροσίζει με την αλήθεια τον σύγχρονο κάθε μέρα κόσμο.

Το φως διαδίδεται, αλλά έχει πάντα μια αφετηρία και μια ευθεία πορεία προς την μείωση και απομάκρυνση του σκότους και του μίσους που κυοφορούμε όλοι μέσα μας, μέχρι που να ανακαλύψουμε ότι εκτός από τις τροφές και την προστασία, όλα τα άλλα είναι θέματα έκτασης και έντασης, που το άτομο καθορίζει τα μεγέθη και όχι η ανώνυμη κοινωνία. Αυτό είναι το μήνυμα της διδασκαλίας του Χριστού για όποιον αναζητά απαντήσεις για τα ερωτήματα του μέλλοντος, αλλά και για τα αδιέξοδα του παρελθόντος. 

Οι κατακτήσεις στην ατομική μας καθημερινότητα, ανεξάρτητα από αυτή καθ αυτή την ουσία της κατάκτησης, είναι ένα μεγάλο προσωπικό μάθημα για το πώς κατακτούμε πράγματα που επιθυμούμε.

Διότι, μπορεί η επιθυμία και ο στόχος να είναι σήμερα κάτι απλό ή απλοϊκό, ωστόσο από την προσπάθεια που θα καταβάλλουμε, προκύπτει ένα πολύτιμο όφελος για τον ατομικό μας χαρακτήρα και την συμπεριφορά της υποστάσεώς μας, δηλαδή του εσωτερικού μας πραγματικού κόσμου και όχι μόνο του εξωτερικού και φαινομενικού.

Διότι, όταν υπάρχει ένας αγαθός στόχος, και υπάρχει και αγαθή συνείδηση του προσώπου που επιθυμεί την κατάκτηση αυτού του αγαθού στόχου, τότε και οι αποτυχίες είναι πολύτιμες. Διότι πίσω από την αποτυχία της στιγμής ή της περίστασης, σφυριλατείται ένας εσωτερικός χαρακτήρας υπομονής, ώστε η ελπίδα για την κατάκτηση του αγαθού στόχου να μετατρέπεται σε αισιοδοξία και πίστη στην κατάκτηση, άρα και αλλαγή των μεθόδων, οι οποίες μάς οδήγησαν στην προηγούμενη αποτυχία της κατάκτησης.

Και αυτό είναι πολύτιμο. Διότι προκαλεί ενδιαφέρον και παρακινεί όλο το εσωτερικό μας “σύστημα” της θέλησης και της προόδου, ώστε να κατανοήσει τα λάθη, και να υιοθετήσει νέα μέθοδο για την επιτυχία στην επόμενη προσπάθεια. Αυτό λοιπόν το κέρδος από την ατομική μας προσπάθεια μέσα στις καθημερινές μας επιδιώξεις για κατακτήσεις έστω και μικρών στόχων, μάς οδηγεί σε μαθήματα για μεγαλύτερες κατακτήσεις σπουδαιότερων στόχων, οι οποίοι πλέον δεν θα είναι απλοί και απλοϊκοί, αλλά θα είναι για μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα ζητήματα της ζωής, όπως είναι η  ποιότητα, αλλά και το μήκος της ατομικής μας ζωής.

Διότι, εκόντες άκοντες, όλοι εργαζόμαστε να κατακτήσουμε ένα στόχο σήμερα, αλλά αυτός ο στόχος δεν είναι αποκομμένος από την συνολική προσπάθεια της ζωής μας για ένα καλύτερο μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο ή και αιώνιο για όσους έχουν τέτοιες επιδιώξεις. Και είναι προφανές ότι όπου θέσει κάποιος τους ατομικούς του στόχους, μέχρι εκεί και θα φτάσει. Άρα, καλό και ωφέλιμο είναι οι ατομικοί μας στόχοι στην προσωπική μας καθημερινότητα να μην έχουν αποκλεισμούς, αλλά να αφήνουν περιθώρια και για ευρύτερους ορίζοντες, κατά τις ατομικές μας επιθυμίες και ανάγκες. Διότι, εάν εμείς βάζουμε όρια, αυτό σημαίνει ότι δημιουργούμε ένα πλέγμα αρνητικό για το μέλλον. Αντίθετα, μια ελεύθερη σκέψη και ένας ανοιχτός σχεδιασμός ζωής, αφήνει ελεύθερο τον ορίζοντα του μέλλοντος, διότι κανείς δεν γνωρίζει τι θα φέρει αύριο η ημέρα.

Και αυτό ήταν το μήνυμα της διδασκαλίας του Χριστού. Ήρθα, είπε, να φέρω ένα καλύτερο μέλλον με τις ορθές επιλογές σας, αλλά και να καλλιεργήσω την πίστη και την αισιοδοξία σας για κάτι σπουδαιότερο, το οποίο μπορεί σήμερα να μην σας απασχολεί, αλλά είναι απόλυτα βέβαιο ότι θα το χρειαστείτε κάποια στιγμή. Διότι, μπορεί να πετύχετε πολλά και καλά τώρα στην καθημερινότητά σας, αλλά είναι βέβαιο ότι θα χρειαστείτε και εφόδια για ένα μακρύτερο μέλλον, το οποίο θα επεκτείνεται και πέραν του τάφου, στην προοπτική της αιωνιότητας. Και αυτή την διδασκαλία την επικύρωσε ο ίδιος με την Ανάστασή του από τους νεκρούς. 

Η κατάκτηση σπουδαίων πραγμάτων ξέρουμε ότι απαιτεί και υψηλές δαπάνες. Και επειδή ξέρουμε από την ατομική μας εμπειρία στην καθημερινότητα ότι δαπάνες δεν είναι μόνο οι οικονομικές, αλλά είναι και δαπάνες χρόνου, δυνάμεων και κάθε είδους κεφάλαια τα οποία διαθέτει κάποιος, όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτή η δαπάνη είναι η βάση για την κατάκτηση.

Ένα κύπελλο δεν κατακτάται με ξαπλωμένους παίκτες, μια κορυφή δεν κατακτάται χωρίς κάποιος να κοπιάσει και να αφιερώσει χρόνο και χρήμα, και γενικά κάθε κατάκτηση κρύβει μέσα της και το κόστος για εκείνον ή εκείνη που έκανε την κατάκτηση. Αυτός είναι ο κανόνας. Ακόμη και εάν μάς δωρίσουν κάτι, απαιτείται προσοχή για την εξασφάλιση της δωρεάς και την διαχείρισή της. Διαφορετικά η κατάκτηση δεν θα διατηρηθεί στα δικά μας πλαίσια, αλλά θα περάσει σε άλλους που θα διαθέσουν τα αναγκαία κεφάλαια δυνάμεων.

Και μπορεί μέσα στα καθημερινά πράγματα αυτές οι αλήθειες να φαίνονται απλές, αλλά όταν ερχόμαστε στα θέματα ουσίας και ζωής, εκεί τα πράγματα είναι σύνθετα και απαιτούν την ατομική μας προσοχή. Διότι δεν ζούμε πολλές φορές, αλλά ζούμε μόνο μία. Και δεν είναι βέβαιο ότι θα έχουμε και άλλη ευκαιρία να κατακτήσουμε ή να διατηρήσουμε τις κατακτήσεις μας κατά την διάρκεια της ζωής μας. Και εάν μεν πρόκειται για φυσικά θέματα, σπίτια, αυτοκίνητα, υλικές κατακτήσεις ή κατακτήσεις που εμπεριέχουν εφήμερη και αναλώσιμη αξία, τότε υπάρχει πιθανότητα να έχουμε και άλλη ευκαιρία.

Όταν όμως πρόκειται για την ίδια την ζωή μας, τότε το θέμα γίνεται πιο δύσκολο, διότι δεν έχουμε περιθώρια δεύτερης ευκαιρίας. Άρα οι αποφάσεις είναι καθοριστικής σημασίας για το σήμερα, διότι αυτές προδικάζουν και το μέλλον. Εάν, δηλαδή, κάποιος ξεκινήσει από την Αθήνα για την Αλεξανδρούπολη, έχει περιθώρια επιστροφής προς την σωστή κατεύθυνση όσο είναι μέσα στην Αθήνα, εάν έχει πάρει λάθος δρόμο. Εάν όμως ανακαλύψει ότι είναι έξω από την Καλαμάτα, τότε ο χρόνος της ημέρας δεν θα του αρκέσει, για να κάνει στροφή προς την Αλεξανδρούπολη. Ο χρόνος και οι δυνατότητες έχουν ελαττωθεί ή και εκλείψει οριστικά για την κατάκτηση του στόχου στην Αλεξανδρούπολη.

Εάν όμως πρόκειται για ταξίδι που γίνεται μια φορά μόνο στην ζωή μας, τότε το θέμα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, διότι δεν θα έχουμε δεύτερη ευκαιρία να επανορθώσουμε τα λάθη μας. Και αυτό ακριβώς διδάσκει ο Χριστός. Για τα απλά πράγματα μπορείτε να καθυστερείτε. Για τα θέματα όμως που καθορίζουν το μέλλον, ο χρόνος και οι δυνατότητες εξαντλούνται σύντομα, και ο στόχος για κατάκτηση παραμένει μεν εκεί, αλλά εσείς έχετε χάσει το χρόνο και τις δυνάμεις σας απρόσεχτα σε δευτερεύοντα θέματα της καθημερινότητας, ξεχνώντας τον αρχικό σας προορισμό.

Διότι, μπορεί ένας στόχος για κατάκτηση να είναι εκεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τον κατακτήσαμε κιόλας, εάν δεν φτάσουμε ως εκεί, για να τον θέσουμε στην δική μας εξουσία της εμπειρίας. Διότι η εικόνα και οι ιδέες των πραγμάτων δεν είναι αυτά καθ’ αυτά τα πράγματα, αλλά πρέπει να φτάσουμε ως τα ίδια τα πράγματα, για να έχει αξία το ταξίδι της κατάκτησης. Με τις εικόνες και τα αρώματα δεν ζει κανείς, εάν δεν φτάσει στο περιεχόμενο και στην ουσία του στόχου της ζωής του.