Το ζητούμενο σε μια προσπάθεια πλουτισμού δια της επωνυμίας είναι η σταθερότητα της ζωής. Δηλαδή, κάθε βελτίωση των υπαρχόντων να μην υποσκάπτει τα ήδη αποκτηθέντα, αλλά να προσθέτει χωρίς να αφαιρεί. Και αυτό είναι δύσκολο, διότι στην προσπάθειά μας να κατακτήσουμε κάτι νέο, εκθέτουμε – συνήθως – τον εαυτό μας σε άγνωστους κινδύνους, από τους οποίους μπορεί να προκύψουν ζημίες αντί για κέρδη και ωφέλεια.

Συνεπώς, δεν είναι μόνο η απαιτούμενη δύναμη για την προσπάθεια κατάκτησης νέων ή επαύξησης των υπαρχόντων αγαθών και κατακτήσεων, αλλά ελλοχεύει ο κίνδυνος όλα να έγιναν καλά, και το αποτέλεσμα να μην είναι το αναμενόμενο ή – πολλές φορές – να είναι το αντίθετο από το προσδοκώμενο. Αυτό, λοιπόν, που πολλές φορές συμβαίνει, είναι ότι δεν ξέρουμε πού να σταματήσουμε και “μάς παίρνει το ποτάμι”, χωρίς να έχουμε την δύναμη να αντισταθούμε. Περνάμε, δηλαδή, το όριο των δικών μας πραγματικών αναγκών και μπαίνουμε στις επιθυμίες άλλων, οι οποίες βγάζουν όμως εκτός στόχου τις δικές μας αποφάσεις και προσπάθειες.

Έτσι, ενώ η προσπάθεια και η δύναμη που διαθέσαμε για να κατακτήσουμε κάτι νέο ήταν ικανοποιητικά, τελικά φτάσαμε σε ζημία, όχι λόγο αντιστάσεων, αλλά λόγω κεκτημένης δικής μας ταχύτητας την οποία δεν είχαμε ελέγξει. Το αποτέλεσμα, δηλαδή, είναι αρνητικό, ενώ όλα έδειχναν ότι πηγαίναμε για θετικά νέα. Αυτός, λοιπόν, ο κίνδυνος υπάρχει σε όλες μας τις καλές προσπάθειες για κατάκτηση της επωνυμίας και του πλούτου, αλλά οι λάθος δικοί μας υπολογισμοί οδήγησαν σε τελική αποτυχία. Και αυτό ακριβώς το στοιχείο της υπερβολής – της πλεονεξίας – ήταν ένα σημαντικό, ίσως το πιο σημαντικό μάθημα που δίδαξε ο Χριστός στην τότε καθημερινότητα.

Διότι, εμείς σήμερα δεν χρειαζόμαστε ίππους και άρματα, αλλά χρειαζόμαστε σύγχρονα οχήματα για την δική μας εξυπηρέτηση. Δηλαδή, αυτό που άλλαξε δεν είναι η ανάγκη μας για μετακίνηση, αλλά άλλαξαν τα εξωτερικά δεδομένα, άρα δεν έχουμε στάβλους για τα άλογα, αλλά έχουμε parkings για τα δικά μας αυτοκίνητα, που μπορεί να είναι όσα χρειαζόμαστε πραγματικά, αλλά συνήθως περνάμε στο επίπεδο των μη αναγκαίων, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να φτάνουμε σε ατυχίες και αδιέξοδα. Και ο Χριστός εξήγησε ότι, αυτό που πρέπει να προσέχουν όσοι ενδιαφέρονται για την εφαρμογή της δικής του διδασκαλίας, δεν είναι η προσκόλληση στην άρνηση της ανάγκης, αλλά είναι ο έλεγχος των ατομικών μας υπερβολών, από τις οποίες προέρχονται οι έριδες και η φιλονικία που τραυματίζουν την ατομική μας καθημερινότητα. Η υπερβολή όταν ξεφεύγει από τα όρια, προαπαιτεί εγκράτεια, προκειμένου τα κέρδη να είναι περισσότερα από την ζημία. 

Η προσπάθειά μας να εμπλουτίσουμε τα υπάρχοντά μας, μάς φέρνει πιο κοντά στην προβολή και την επωνυμία, γεγονός που φέρνει χαρά και ικανοποίηση στον εσωτερικό μας κόσμο, ακόμη και όταν αφορά πράγματα της απλής καθημερινότητας, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για θέματα που σχετίζονται με τον εσωτερικό μας άνθρωπο, τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας, τις επιθυμίες και τις προσωπικές μας επιδιώξεις. Διότι, η εκπλήρωση εσωτερικών μας επιθυμιών, δεν φέρνει απλή ικανοποίηση, αλλά συμπαρασύρει και αμέτρητες άλλες παραμέτρους, οι οποίες τροφοδοτούν τον εσωτερικό μας κόσμο με υλικό ελπίδας και αισιοδοξίας, γεγονός που συναρπάζει τις μη ορατές λειτουργίες του σώματος.

Κάθε εκπλήρωση επιθυμίας, πολλαπλασιάζεται με την δυναμική του εσωτερικού μας κόσμου, ο οποίος με την σειρά του ευεργετεί και τις λοιπές λειτουργίες των οργάνων του φυσικού μας σώματος, και αυτή η αλληλουχία δημιουργεί το υπόβαθρο για χαρά και πληρότητα, στοιχεία που αποτελούν την βάση της επιτυχημένης μας ζωής. Η αναγνώριση της αξίας μας από τους άλλους, δεν ικανοποιεί μόνο τις πρακτικές μας ανάγκες, αφού η προβολή θα φέρει και καλύτερες αποδοχές πάσης φύσεως, αλλά κινητοποιεί ολόκληρο το εσωτερικό μας είναι προς την ελπίδα για κάτι καλύτερο από αυτό που είχαμε έως τώρα.

Η προβολή του ονόματός μας, δηλαδή από την ανωνυμία στην επωνυμία, ξεπερνά τα όρια του φυσικού μας κόσμου, ενεργοποιεί τις αόρατες εσωτερικές λειτουργίες των οργάνων του φυσικού μας σώματος, και το αποτέλεσμα είναι η χαρά, ζωτικό στοιχείο, το οποίο μπορεί να μην ξέρουμε πού ακριβώς κατοικεί μέσα στο φυσικό μας σώμα, αλλά όλοι αισθανόμαστε την ευεργετική του επίδραση στην καθημερινή μας συμπεριφορά. Ο χαρούμενος άνθρωπος βλέπει τον κόσμο διαφορετικά, από ό,τι ένας λυπημένος και απελπισμένος. Και αυτό είναι πολύτιμο. Διότι, όταν η επιτυχία και η προβολή, η επωνυμία και ο πλούτος συνοδεύονται και από χαρά, τότε το cocktail της ατομικής μας εσωτερικής πραγματικότητας, μετατρέπεται σε δύναμη και μάλιστα παραγωγική, η οποία έχει την ικανότητα να παραμερίζει τις μικρές δυσκολίες και να μας οδηγεί σε άλλους ορίζοντες, πολύ μακρύτερους από την απλή ικανοποίηση των φυσικών μας αναγκών σε τροφή και ενδυμασία.

Και ο Χριστός αυτό ακριβώς δίδαξε. Η χαρά δεν είναι μόνο συναίσθημα, αλλά είναι δύναμη που τροφοδοτεί τον εσωτερικός μας κόσμο, προσθέτει στοιχεία αύξησης της πίστης στο αντικείμενο που έχει προκαλέσει την επιτυχία και την χαρά, και το άτομο προσηλώνεται ασφαλέστερα στον στόχο που τον καλεί το αντικείμενο της πίστης του. Η χαρά της επιτυχίας και της επωνυμίας δεν υποκαθίσταται από κανένα φυσικό αγαθό, και αυτό συμβαίνει διότι η χαρά κινητοποιεί χορδές του εσωτερικού μας κόσμου, οι οποίες με την σειρά τους επηρεάζουν την γενικότερη συμπεριφορά, μέσα στην οποία περιλαμβάνεται και η σύνεση, η εσωτερική μας, δηλαδή, ικανότητα να μένουμε σταθεροί και όχι έωλοι μετά από κάθε επιτυχία και προβολή του ονόματός μας. 

Ο πλουτισμός, δηλαδή η απόκτηση περισσότερων πραγμάτων που εγώ θεωρώ ότι αξίζουν, είναι θέματα ατομικά και προσωπικά. Κανένας δεν μπορεί να υπολογίσει για κάποιον άλλον, εάν αυτά που θέλει να αυξήσει τα έχει ανάγκη, ή απλά έχει συνηθίσει να εργάζεται, και αυτό φέρνει τον πλούτο αυτόματα στην ζωή του. Σε κάθε περίπτωση, οι υπολογισμοί είναι ατομικοί και αφορούν πάντα το άτομο που μπαίνει στην διαδικασία της ζωής με σκοπό τον εμπλουτισμό των υπαρχόντων του.

Αυτή είναι μια αλήθεια η οποία δεν μπορεί να αμφισβητηθεί στην ανθρώπινη καθημερινότητα, διότι όλοι θέλουμε το καλύτερο για τον εαυτό μας, όσα χρόνια ζούμε πάνω στην γη. Και αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινά μέσα από την εμπειρία των οκτώ δισεκατομμυρίων ανθρώπων που βιώνουμε τις ατομικές μας εμπειρίες κάθε στιγμή. Και μπορεί εμείς να κατηγορούμε τους άλλους για πλουτισμό, ωστόσο η κρίση μας είναι ελλιπής, διότι ούτε τις ανάγκες του άλλου μπορούμε να ξέρουμε με βεβαιότητα, ούτε και μάς πέφτει λόγος για την οικονομική ζωή των άλλων, οι οποίοι πασχίζουν για τον ατομικό τους εμπλουτισμό.

Εκεί που καθένας μπορεί να αναζητήσει το μέτρο, είναι μόνο ο ίδιος του ο εαυτός, τον οποίο, εάν τον γνωρίζει – πράγμα αβέβαιο – μπορεί λογικά να τον προσαρμόσει στην ατομική του μόνο περιοχή ευθύνης και όχι των άλλων. Η περιοχή των άλλων είναι δική τους υπόθεση και η δική μας κριτική δεν προσφέρει κάτι, εκτός από την δική μας κατάκριση, διότι εάν κρίνουμε τους άλλους με το δικό μας μέτρο, και οι άλλοι θα μας κρίνουν με τα δικά τους μέτρα και όχι τα δικά μας.

Όσοι, λοιπόν, θέλουμε να εφαρμόσουμε την διδασκαλία του Χριστού στην ατομική μας καθημερινότητα, χρήσιμο είναι να εξετάζουμε τους εαυτούς μας με βάση την κοινή λογική, όχι αγνοώντας τους άλλους, αλλά παίρνοντας μηνύματα προσαρμογής στην κοινή καθημερινή πρακτική ζωή. Διότι, η κοινωνική κριτική προσφέρει ευκαιρίες αξιολόγησης, αλλά εάν μείνουμε μόνο στην αξιολόγηση των πράξεων των άλλων, κινδυνεύουμε να χάσουμε το δικό μας τρένο και να καταλήξουμε σε ανθρώπινες δυσάρεστες καταστάσεις.

Γι αυτό και ο Χριστός εξήγησε τους νόμους της ομαλής αύξησης των υπαρχόντων, όχι από την μια μέρα στην άλλη, αλλά σε διάστημα χρόνου, ο οποίος θα είναι αρκετός και για μάς, αλλά και για τους γύρω, ώστε να μην πέσουμε στην κατάκριση των άλλων, αλλά και εμείς προσωπικά να αντέξουμε την ούτως ή άλλως κατάκριση των άλλων, διότι αυξήσαμε τον ατομικό μας πλούτο. Διότι, μπορεί να μην κλέψαμε τους άλλους, αλλά ο δικός μας πλουτισμός πάντα προκαλεί φθόνο, και ο φθόνος θα φέρει ζημία. Ο Χριστός εξήγησε ότι όταν βρεις ένα πολύτιμο στοιχείο που σε κάνει πλούσιο, μην το αποκαλύπτεις στους άλλους εύκολα, γιατί μπορεί να ορμήξουν πάνω σου και να χάσεις και αυτά που ήδη έχεις κατακτήσει. Η πείρα της καθημερινότητας θα σε βοηθήσει να σταθμίζεις τις καταστάσεις, πριν εκτεθείς στην κριτική των άλλων. 

Η επωνυμία και η αναγνωρισιμότητα είναι απαραίτητα στη ζωή μας, όχι για να ανεβαίνει ο εγωισμός μας – αυτό το έχουμε έμφυτο και δεν χρειάζεται καλλιέργεια από άλλους -, αλλά για να είμαστε σίγουροι ότι αυτό που κάνουμε είναι αρμόζον, δηλαδή το έχει ανάγκη η κοινωνία των ανθρώπων. Σε διαφορετική περίπτωση, εάν δηλαδή αγνοήσουμε την κοινή γνώμη, τότε κινδυνεύουμε με πλάνη, και η επιστροφή θα είναι δύσκολη, διότι κάθε τι που κάνουμε – ιδιαίτερα εάν είναι αρνητικό – έχει και συνέπειες στον ψυχικό μας κόσμο, δηλαδή αφήνει αποτυπώματα ανεξίτηλα, τα οποία μπορεί να μας ταλαιπωρήσουν στο μέλλον.

Για τον λόγο αυτό και καθένας ζωντανός άνθρωπος καλείται να σταθμίζει κάθε στιγμή τις επιδιώξεις του, προκειμένου να είναι σε γραμμή θετικής και παραγωγικής διαδικασίας, και όχι σε αδιέξοδη γραμμή, η οποία θα φέρει στασιμότητα και, εάν συνεχιστεί, θα καταλήξει σε ατομική δυστυχία. Διότι, η υπερβολή είναι υπέρβαση ορίων, και κάθε υπέρβαση έχει κόστος στην καθημερινότητα. Και αυτό σημαίνει ότι το άτομο καλείται να σταθμίζει τις δυνάμεις του, και ανάλογα να ενεργεί προς τον στόχο, που ο ίδιος έχει θέσει ή έχει αποδεχθεί ως δικό του.

Το μυστικό, δηλαδή, δεν είναι στο πολύ ή το λίγο, στην ποσότητα και στην ποιότητα μόνο, αλλά το μυστικό της επιτυχίας βρίσκεται στην ορθή εκτίμηση των αναγκών, ανάλογα με τον στόχο που θέτει καθένας στην ατομική του ζωή. Και καθώς πάντα πρέπει να  υπάρχει αντιστοίχηση στόχου και δυνατοτήτων άφιξης στον στόχο, είναι προφανές ότι απαιτείται επαγρύπνηση κατά την πορεία προς τον στόχο και όχι επανάπαυση μόνο στα χειροκροτήματα και στην αναγνώριση από την κοινωνία. Διότι, η κοινωνία παρουσιάζει διάφορα φαινόμενα, τα οποία δεν μπορεί να ξέρει κάποιος εάν είναι πραγματικά ή στιγμιαία και συναισθηματικά, χωρίς να έχει ληφθεί ο παράγων κέρδος και ζημία.

Άρα, η αναγνώριση και το χειροκρότημα δεν πρέπει να μας παρασύρουν, αλλά πρέπει μαζί με αυτά, να συμφωνεί και η κοινή λογική μεταξύ στόχου, δαπάνης, ζημίας ή κέρδους, και αυτό να δίνει τον τελικό προβληματισμό όταν πρόκειται για θετική σκοπιμότητα και όχι για παραλογισμούς. Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν έδωσε γραπτές εντολές, “ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώστε”, αλλά ανέθεσε στον καθένα να διευθετεί τα του οίκου του, διότι μόνο ο ιδιοκτήτης ξέρει σε βάθος – όσο μπορεί – την αλήθεια των πραγμάτων. Και από την άλλη, ο ιδιοκτήτης θα κερδίσει ή θα ζημιωθεί και αυτό είναι κρίσιμος παράγοντας, αφού το κέρδος και η ζημία δεν είναι έννοιες αφηρημένες, αλλά έχουν πρακτικές συνέπειες στην ατομική μας καθημερινότητα, και το κέρδος είναι κέρδος για το άτομο, και η ζημία επίσης, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές συνέπειες στο μέλλον. 

Στην συνείδησή μας η επωνυμία είναι συνδυασμένη με το κέρδος και τον πλούτο, ενώ η ανωνυμία έχει συνδυαστεί με την μοναξιά και την απλότητα. Και αυτό προκαλεί μεγάλη ένταση στους ανθρώπους που επιλέγουν να αυξήσουν την επωνυμία τους, φεύγοντας από την συνηθισμένη ανωνυμία, δηλαδή εκείνη την κατάσταση που μάς κάνει γνωστούς μόνο στο οικείο περιβάλλον χωρίς άλλες προεκτάσεις.

Μάλιστα στις μέρες μας η προβολή και η επωνυμία είναι συνδυασμένη με την πολιτική και την τέχνη, τομείς που απαιτούν μεγάλη προσπάθεια κατάκτησης τίτλων αναγνώρισης, αλλά και μεγάλη προσπάθεια διατήρησης των νέων τίτλων. Διότι, κάθε προσπάθεια προβολής ή διατήρησης της προβολής, έχει ανάγκη από υποστήριξη καθημερινή, άρα το άτομο δεσμεύεται με υποχρεώσεις οι οποίες τον κρατούν “δέσμιο” σε μια κατεύθυνση. Μάλιστα, εάν η προβολή και η επωνυμία είναι συνδυασμένη και με αμοιβές οικονομικές, τότε το θέμα γίνεται πιο πολύπλοκο, διότι η ατομική οικονομία δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο σχολιασμού, αφού κανένας άλλος δεν ξέρει την πραγματική οικονομική κατάσταση του άλλου. Και αυτό σημαίνει ότι η κριτική μας για την προβολή ενός φυσικού προσώπου δεν μπορεί να είναι δίκαιη, διότι κανείς άλλος δεν μπορεί να ξέρει τις πραγματικές ανάγκες του άλλου.

Άρα, ο όρος “αυτάρκεια” και “πληρότητα” παραμένει στην αποκλειστική ευθύνη του ατόμου, προκειμένου να προφυλάξει τον εαυτό του από την πλεονεξία και την φιλαργυρία, πλευρές επικίνδυνες από κάθε άποψη μέσα στην πρακτική μας καθημερινότητα. Μάλιστα ο Χριστός έθεσε την πλεονεξία σε υψηλότερη κλίμακα από πολλές άλλες “αμαρτίες”, διότι η κλοπή – για παράδειγμα – γίνεται μια στιγμή, ενώ η πλεονεξία δεσμεύει και χειραγωγεί το άτομο προς την απληστία και το ανικανοποίητο, και εάν συνεχιστεί, μπορεί να φέρει το άτομο στην αδιαλλαξία και την ψυχρότητα, μη αντιλαμβανόμενο τον κίνδυνο για την ισορροπία της ατομικής του ζωής.

Η απληστία είναι μητέρα κάθε παγίδας, απάτης, και εξαπάτησης των άλλων ανθρώπων, η οποία με διάφορα αληθοφανή καλύμματα φέρνει το άτομο σε απελπισία και υποχώρηση των αξιών της πραγματικής ζωής. Και αυτό σημαίνει ότι καθένας που αναζητά την προβολή και την επωνυμία, καλό είναι να ζυγίζει τί δίνει και τί θα πάρει για την ατομική του ζωή. Διότι τα χρήματα είναι καλά και βοηθούν στην αντιμετώπιση της καθημερινότητας. Ωστόσο, εάν αποκοπούν από την κοινή λογική και την αυτάρκεια, μπορεί να οδηγήσουν το άτομο σε απελπισία και απώλεια της ψυχικής του ισορροπίας. Και η προβολή μπορεί να μην είναι μόνο για χειροκροτήματα και χρήματα, αλλά μπορεί να είναι και ιδεολογική προβολή, η οποία όμως πρέπει να βρίσκεται μέσα στα πλαίσια της ατομικής αρετής και καλύτερης προοπτικής ζωής, και όχι σε προοπτικές θανάτου και αποκοπής από την αληθινή ζωή.