Η προσέγγιση του Χριστού στην εξήγηση για την διαφορετική τύχη του πτωχού Λαζάρου και του πλούσιου μετά την αναχώρησή τους από τον επίγειο βίο, είναι ένα κρίσιμο θέμα για κάθε άνθρωπο πίστεως. Ακριβώς, γιατί εκεί βρίσκονται οι απαντήσεις για την επιτυχημένη ή αποτυχημένη καθημερινότητα. Το γεγονός ότι ο Χριστός εξήγησε ότι η ακοή των λόγων του Μωϋσή και των Προφητών ήταν το κλειδί για τον καθορισμό της ορθής πορείας κατά την καθημερινότητα, ανοίγει άλλες προοπτικές για την δική μας πρακτική, όσο ζούμε πάνω στη γη.

Διότι η συναισθηματική ευαισθησία του πρώην πλούσιου – που αποδεικνύεται από την πρότασή του να σταλεί ο Λάζαρος στα αδέλφια του για να μην ακολουθήσουν την δική του πορεία – δεν υπήρξε ικανή για να αποφύγει την λάθος κατάληξη μετά το πέρασμά του από τον επίγειο στον επέκεινα του βίου χωρο-χρόνο. Αν και εμείς κατά κανόνα εκτιμούμε τις συναισθηματικές συμπεριφορές και κλαίμε με τους πάσχοντες ή χαιρόμαστε με τους χαρούμενους, ωστόσο ο Χριστός δεν έκρινε ικανό αυτό το τεκμήριο για την αλλαγή της κατεύθυνσης του πρώην πλούσιου Εβραίου προς τον λάθος τερματισμό. Ούτε η ευσεβής παράκληση προς τον πατέρα του Αβραάμ για λίγη αναψυχή από το χέρι του Λαζάρου βρήκε ανταπόκριση, αφού χάσμα μέγα υπήρχε μεταξύ τους. Και τελικά, το όλο θέμα μεταφέρθηκε στην σφαίρα ενός βαθύτερου θρησκευτικού προβληματισμού.

Ο πρώην πλούσιος εκτιμούσε – και προφανώς αυτή ήταν και η άποψή του όσο ζούσε πάνω στη γη – ότι η ανάσταση ενός ανθρώπου θα μπορούσε να μεταπείσει όσους ζουν και να αλλάξουν πορεία πριν είναι αργά. Και αυτή ουσιαστικά είναι και η δική μας άποψη. Θεωρούμε ότι ένα εξαιρετικά θαυμάσιο γεγονός θα είναι ικανό για να αλλάξει την ζωή μας. Ωστόσο, η κρίση του Χριστού δεν ήταν αυτή, διότι ο ίδιος γνώριζε τις βαθύτερες λειτουργίες της συνειδήσεώς μας και όχι μόνον τις συναισθηματικές ή τις εντυπωσιασμένες από ένα θαύμα.

Ο Χριστός με την άποψη που εξέφρασε για την ορθή ή λανθασμένη πορεία κατά τον επίγειο βίο, έδωσε την βαρύτητα στην αλλοίωση που επιφέρει στην συνείδηση του ατόμου η ακοή των λόγων του δημιουργού και όχι μόνον στα εξωτερικά γνωρίσματα και τα θαύματα. Διότι η εσωτερική μεταμόρφωση είναι η ασφαλής προϋπόθεση για την ανακάλυψη της οδού, της αλήθειας και της ζωής.

Τα εξωτερικά στοιχεία, όσο ισχυρά και αν είναι, σύντομα χάνουν την δύναμή τους, είτε γιατί δεν γίνονται κατανοητά κατά το τμήμα της ουσίας τους, είτε γιατί η μνήμη μας με την πάροδο του χρόνου παύει να τροφοδοτεί με πίστη τον εσωτερικό μας κόσμο, και φυσικά το αποτέλεσμα είναι η παρέκκλιση, η περιπλάνηση, και τελικά η παραπλάνηση και αποπλάνηση από τον στόχο της αναστάσεως και της αιωνιότητας.

Ο Χριστός εδώ αποφαίνεται κατηγορηματικά ότι η πίστη και η εσωτερική μεταμόρφωση δεν έρχονται μέσα από τα θαύματα – τα οποία έχουν και αυτά τον ρόλο τους, αλλά έρχονται μέσα από την ακοή, και την εσωτερική καλλιέργεια των λόγων του ίδιου του δημιουργού. Όλες οι άλλες πρακτικές είναι ανασφαλείς και δεν εγγυώνται το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.

Το απροσπέραστο μεσοδιάστημα μεταξύ δύο περιοχών, όπως είναι ένα βαθύ φαράγγι, είναι κρίσιμο θέμα στην καθημερινότητα του ατόμου. Διότι σε διαφορετική περίπτωση, αν δηλαδή δεν υπάρχουν διαχωριστικά απροσπέλαστα, τότε, καθένας μπορεί να καπηλεύεται τις αξίες του άλλου χωρίς απόδειξη της ληστείας του. Για τον λόγο αυτό και στον φυσικό κόσμο οι διαχωριστικές γραμμές είναι υπαρκτές, ισχύουν πάντοτε, και αλλοίμονο αν αυτό δεν ήταν μια απαράβατη αλήθεια.

Από τους τοίχους του σπιτιού μας, μέχρι τους αυστηρούς κωδικούς των τραπεζικών μας λογαριασμών, πάντοτε ισχύει το απροσπέλαστο από την μια ιδιοκτησία στην άλλη, από την μια περιοχή εξουσίας στην άλλη, από την μια κατάσταση στην άλλη. Και αυτό ακριβώς είναι κρίσιμο θέμα στην κατανόηση της αλήθειας και στην παράβλεψη και αποφυγή της σύγχυσης.

Διότι μόνον μέσα στην καθαρότητα η όρασή μας λειτουργεί με ευκρίνεια και ορθή αντιληπτική ικανότητα, άρα η σύγχυση αυξάνει τις πιθανότητες των λαθών μας. Και μπορεί σε παλιότερες εποχές, πχ τον μεσαίωνα, να διατηρούνταν μια σύγχυση στις συνειδήσεις των ανθρώπων για τα όρια, τις κατακτήσεις και τις υπερβάσεις των εσκαμμένων, ωστόσο, στους δικούς μας καιρούς όλα αυτά, δηλαδή οι νοθείες μέσα από την σύγχυση, δεν έχουν θέση πια στην καθημερινότητά μας, ακριβώς γιατί η γνώση των πραγμάτων είναι διαθέσιμη σε καθένα σύγχρονο άνθρωπο, άρα αυτό που μένει δεν είναι η γνώση, αλλά οι επιλογές μας και η πορεία των επιλογών μας.

Και μπορεί όλα αυτά να ακούγονται θεωρητικά, ωστόσο, όλοι ξέρουμε στην πρακτική καθημερινότητα ότι ισχύουν σε κάθε περίπτωση. Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν στήριξε την διδασκαλία του στο σκοτάδι της άγνοιας ή στην σύγχυση και την απόκρυψη της αλήθειας, αλλά την στήριξε στο φως, στην γνώση και στην φανέρωση της αλήθειας, λύνοντας και εξηγώντας τα μυστήρια της πίστης και του δημιουργού του ίδιου.

Στην περίπτωση των δέκα παρθένων εξήγησε ότι η είσοδος στην δική του παρουσία και εξουσία δεν είναι θέμα συναισθήματος, αλλά σκληρής δουλειάς στην καθημερινότητα, με πρόβλεψη για το μέλλον. Και μπορεί αυτό να ακούγεται σκληρό, ωστόσο, όλοι αναζητούμε έμπειρους και δοκιμασμένους ανθρώπους για στελέχη και συνεργάτες μας. Πολύ περισσότερο η αναγωγή σε θέματα κρίσεως, δικαίου και ανταμοιβής, δεν είναι δυνατόν να γίνεται με ευτελέστερους όρους, ακριβώς γιατί και το διακύβευμα είναι πολύ πιο αξιόλογο από κάθε τι πάνω στην γη.

Από την διήγηση του πλούσιου και του πτωχού Λαζάρου, μαθαίνουμε ότι οι εδώ συνθήκες ζωής, με τους απαράβατους όρους και την αδυναμία οικειοποίησης ξένων πραγμάτων, δεν καταστρατηγούνται στην επέκεινα του φυσικού μας βίου ζωή, αλλά, αντίθετα, γίνονται ισχυρότερες. Διότι δεν είναι εφικτή ακόμη και η μετάνοια και η συγγνώμη, στοιχεία που ισχύουν για τον επίγειο βίο μας.

Το αδιαπέραστο φαράγγι της διήγησης του Χριστού, το μέγα χάσμα που διαχωρίζει το μέλλον του κάθε φυσικού προσώπου, δεν είναι για φόβο, αλλά για κατανόηση της αλήθειας των πραγμάτων. Και επειδή η γνώση ελευθερώνει, καθένας καλείται να αποδεχθεί τις αλήθειες που αφορούν την επέκεινα του φυσικού βίου περιοχή της ζωής μας, διότι ισχύουν όπως ακριβώς και κατά την περίοδο του επίγειου βίου μας.

Φαράγγι είναι ο σχηματισμός της γης που χωρίζει δυο περιοχές (χάσμα) και, ανάλογα με το πλάτος και το βάθος του, κάνει αδύνατη την μετάβαση από την μια πλευρά του στην άλλη. Και επειδή στα χρόνια του Χριστού αυτός ήταν ο καλύτερος ορισμός για να δηλωθεί η αδυναμία μετάβασης από το ένα μέρος στο άλλο, ο Χριστός χρησιμοποίησε αυτή την γνώριμη εικόνα, για την επέκεινα του φυσικού μας βίου περιοχή, προκειμένου να καταστήσει ακριβές και σαφές ότι οι επιλογές μας, όσο χρόνο ζούμε πάνω στη γη, καθορίζουν και οριστικά την επέκεινα του βίου κατάστασή μας.

Παρουσιάζοντας τον βίο ενός πλούσιου Εβραίου και ενός άλλου σύγχρονου Εβραίου αλλά ρακένδυτου ζητιάνου, αναλύει την εμπειρία που θα έχουμε όλοι, αφού εκ των πραγμάτων κανείς δεν επιβιώνει πάνω στην γη στο διηνεκές. Μάλιστα η σύγκριση των δυο πρωταγωνιστών της διήγησης είναι εξαιρετικά παραστατική, ακριβώς γιατί ο Χριστός δεν ήθελε να αφήσει περιθώρια παρεξηγήσεων και παρανοήσεων.

Το γεγονός ότι και οι δυο πρωταγωνιστές ήταν Εβραίοι, – επικαλείται και για τους δυο την γνωστή σ’ αυτούς μορφή του Αβραάμ – δεν ήταν τελικά η ασφαλής προϋπόθεση για την δίκαιη κρίση. Εκείνο που καθόρισε την τελική έκβαση των συνθηκών της επέκεινα του φυσικού βίου διαβίωσης ήταν τα ακούσματα και η ανταπόκριση που είχε καθένας κατά την επίγεια παραμονή του.

Τα ακούσματα των Ιερών Γραμμάτων της εποχής εκείνης – Μωϋσής και Προφήτες – ήταν το κρίσιμο στοιχείο και όχι μόνον η ύπαρξη του πλούτου στον ένα εκ των δύο. Το ασφαλές συμπέρασμα από την διήγηση αυτή είναι ότι έκαστος τον καιρό της εδώ παραμονής του οφείλει αυτός προσωπικά να ανακαλύψει την αλήθεια της Ανάστασης, και να προσαρμόζει την καθημερινότητά του σε αυτήν την παράμετρο.

Το πόσο καθένας θα ενεργοποιεί την δύναμη της ανάστασης στην προσωπική του ζωή δεν εξαρτάται από νόμους και διατάγματα, αλλά εξαρτάται από την κάλυψη των προσωπικών του αναγκών, ώστε να υπάρχει επάρκεια και εν τέλει και περίσσευμα δυνάμεων ανάστασης και αιωνιότητας κατά την καθημερινότητα. Η μετατόπιση της ανακάλυψης των στοιχείων της ανάστασης στην εποχή της εκδημίας μας εκ του κόσμου τούτου, δεν είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για μια κανονικότητα.

Η παράβαση των φυσικών νόμων δεν συνεπάγεται πάντοτε και την τιμωρία του παραβάτη. Ωστόσο, κανείς δεν ξέρει πότε και πως θα βρεθεί αντιμέτωπος με την πραγματικότητα της αλήθειας, και για τον λόγο αυτό ο ίδιος ο Χριστός εφιστά την προσοχή μας κατά την καθημερινότητα, και όχι μόνον κατά την μετάβαση εκ του κόσμου τούτου στον επέκεινα του φυσικού βίου χώρο και χρόνο.

Η ανακάλυψη των στοιχείων της ανάστασης δεν είναι έργο τρίτων, αλλά είναι ένα απολύτως προσωπικό ζήτημα χωρίς αναπληρωτές και “αντ’ αυτού”, και καθένας καλείται να ενημερώνει την συνείδησή του για την φυσική πραγματικότητα, παρακάμπτοντας τις εύκολες υπεκφυγές, οι οποίες – κατά κανόνα – οδηγούν σε φαύλο κύκλο αδιαφορίας και φαύλο βίο ανέμελης ουδετερότητας.