Η αναζήτηση των πραγμάτων προϋποθέτει δράση εκ μέρους μας.
Χωρίς δράση δεν υπάρχει πιθανότητα ποτέ κάποιος να ανακαλύψει κάτι. Μέσα από την αναζήτηση, τον προβληματισμό, την δράση και την έρευνα ανακαλύπτουμε τα πάντα. Είτε τον εαυτό μας, είτε το περιβάλλον μας. Όλα βρίσκονται εκεί και περιμένουν εμάς να τα ανακαλύψουμε.
Τίποτα δεν μας αποκαλύπτεται αν εμείς δεν κάνουμε το πρώτο βήμα, αν εμείς δεν αποδείξουμε ότι διαθέτουμε και την όρεξη αλλά και την ικανότητα να προχωρήσουμε στις ανακαλύψεις που μας περιμένουν. Και επειδή αυτό είναι κοινοτυπία στην καθημερινή πρακτική της ζωής μας, αποτελεί παράδοξο το γεγονός ότι όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης, εκεί μένουμε στα καθιερωμένα, σε όσα άλλοι είπαν και έκαναν και εμείς είμαστε αδρανείς και απλά παρακολουθούμε τα γεγονότα ως θεατές και όχι ως συμμέτοχοι. Και αυτό φυσικά αδικεί όχι κάποιον άλλον αλλά εμάς τους ίδιους.
Γιατί μπορεί οι δεξαμενές να είναι γεμάτες νερό, μπορεί τα ποτάμια να τρέχουν άφθονα και καθαρά νερά, αλλά αν εγώ δεν απλώσω το χέρι μου και δεν μάθω να αναζητώ το ζωντανό νερό και να το χρησιμοποιώ για τις ανάγκες μου, τότε ο θάνατος δεν επέρχεται λόγω έλλειψης των αναγκαίων, αλλά επέρχεται λόγω της δικής μου αδράνειας και αμάθειας.
Η νεκρή ζωή της πίστης μου δεν οφείλεται σε άλλους, αλλά είναι παράγωγο της δικής μου προσωπικά επιλογής να παραμένω αδρανής και αδιάφορος για τα μεγαλύτερα ζητήματα και ερωτήματα της ζωής. Και ενώ αναλώνω το καλύτερο τμήμα της ζωής μου στην εξοικονόμηση των αναγκαίων της καθημερινής μου ζωής, παραμελώ και αδιαφορώ για το κυριότερο: την ανακάλυψη της αλήθειας και μάλιστα της αιώνιας αλήθειας που εκτείνεται στο σήμερα και στο αύριο και πολύ πιο πέρα από αυτό.