Με τον απρόβλεπτο αυτό τίτλο για μηνύματα σχέσεων με τον Δημιουργό μας θέλω να κατευθύνω τη σκέψη μας όχι στην τέλεια εμφάνιση ενός πανάκριβου αυτοκινήτου, αλλά θέλω να κινηθούμε στον κόσμο των εμπορικών αξιών που έχουν τα σύγχρονα αντικείμενα. Αν και οι εμπορικές αξίες των σύγχρονων αντικειμένων και θησαυρών δεν θίγονται από τον ίδιο τον Μεγάλο Δάσκαλό μας, ωστόσο εκείνος άλλαξε την οπτική γωνία προσέγγισης του θελήματος του Δημιουργού μας. Η νέα οπτική γωνία δεν είναι μόνο η ανακάλυψη και απόκτηση θησαυρών, αλλά είναι κυρίως το εμπορικό κέρδος που προκύπτει από την εμπορική συναλλαγή των θησαυρών μας. Ο έμπορος δεν κερδίζει όταν αγοράζει, γιατί εκείνη τη στιγμή βγάζει από το πορτοφόλι του. Κερδίζει και βάζει το κέρδος στο πορτοφόλι του όταν πουλά τα υφιστάμενα αποθέματα των αντικειμένων που εμπορεύεται. Και για να προέλθει κέρδος απαιτείται σκληρή εργασία από τον έμπορο, σκληρός προγραμματισμός, άριστη γνώση της πιάτσας [πιάτσα, ιταλική λέξη που σημαίνει πλατεία], δηλαδή εκεί που συγκεντρώνονται οι έμποροι, εκεί που υπάρχει σκληρός ανταγωνισμός, εκεί που θα παρουσιάσει κάποιος το εμπόρευμά και κάποιος άλλος θα το αγοράσει. Ο έμπορος δεν δραστηριοποιείται μόνος του. Δεν είναι κλεισμένος στον πλούσιο πύργο του. Αγοράζει και πουλά, από την αγοραπωλησία κερδίζει, γιατί αν σταματήσει αυτή τη δραστηριότητα και τον πύργο θα χάσει και ο ίδιος θα καταστραφεί.

Σε μια θεωρητική προσέγγιση η γνώση μοιάζει να μην έχει πρακτικό ενδιαφέρον, αφού έστω και με λίγα πράγματα που γνωρίζω τα καταφέρνω στη ζωή μου. Αν όμως αναζητήσουμε τις πραγματικές διαστάσεις της γνώσης στην καθημερινή μας ζωή, τότε αποδεικνύεται ότι κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς γνώση. Και όχι μόνο αυτό. Όσο καλύτερα γνωρίζει κάποιος κάτι, τόσο καλύτερα μπορεί να το διαχειριστεί, είτε αυτό αφορά σχέσεις ανθρώπων, είτε αφορά τεχνικές δεξιότητες, είτε αφορά γενικότερα θέματα γνώσης και αντίληψης των πραγμάτων. Υπάρχουν έμφυτες γνώσεις και δυνατότητες, αλλά υπάρχουν και αποκτώμενες γνώσεις και δυνατότητες και αυτές είναι όχι μόνο περισσότερες αλλά και ουσιαστικότερες για την πρακτική ζωή μας. Οι έμφυτες γνώσεις και ορμές έχουν τοποθετηθεί από τον Δημιουργό μέσα μας, χωρίς την δική μας προσωπική ανάμειξη. Οι επίκτητες όμως γνώσεις, αυτές με τις οποίες διαχειριζόμαστε τα καθημερινά θέματα, είναι προσωπική μας υπόθεση και η απόκτηση και η καλλιέργειά τους εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την ατομική μας προσπάθεια. Διότι η γνώση οδηγεί στην επίγνωση και η επίγνωση οδηγεί στην κατανόηση και την αποτελεσματικότητα των ενεργειών μου.

Η επιλογή ως διαδικασία αποτελεί βασικό εργαλείο της καθημερινής μας ζωής. Επιλέγουμε σύντροφο, επιλέγουμε ρούχα, επιλέγουμε προορισμό για τις διακοπές μας, επιλέγουμε εργασία και θα μπορούσε κανείς να συνεχίσει να καταγράφει ατελείωτους καταλόγους θεμάτων για τα οποία την αποκλειστική ευθύνη της επιλογής έχουμε εμείς προσωπικά. Βασική παράμετρος των επιλογών μου είναι πάντοτε οι προσφερόμενες δυνατότητες, δηλαδή πόσες επιλογές έχω προκειμένου να επιλέξω αυτή που ταιριάζει στη δική μου ανάγκη. Αν όπως λέμε η επιλογή μου είναι μονόδρομος διότι δεν έχω άλλη επιλογή, τότε η ευθύνη μου περιορίζεται μόνο στην άρνηση ή την αποδοχή της προσφερόμενης ευκαιρίας. Ωστόσο στη ζωή αυτό σπάνια συμβαίνει. Κατά κανόνα έχουμε πολλές επιλογές και αυτό που εμείς επιλέγουμε είναι εκείνο που εμείς θέλουμε, εμείς κρίνουμε ως συμφέρον και κατά συνέπεια είναι η καλύτερη επιλογή μας. Αν λοιπόν για τις καθημερινές μου αποφάσεις οι επιλογές μου παίζουν κυρίαρχο ρόλο, είναι προφανές ότι και στην περίπτωση των μεγάλων μου επιλογών, κυρίως όσων αφορούν το επέκεινα του σήμερα μέλλον μου, έχει μεγάλη σημασία και καθορίζει τις εξελίξεις στη ζωή μου. Γι αυτό και ο Απόστολος Παύλος συνιστά στους ανθρώπους που αναζητούν τη ζωντανή σχέση με τον ζωντανό θεό να μην επιλέγουν τις μέτριες επιλογές αλλά να επιλέγουν τις καλύτερες και μεγαλύτερες, τις ουσιαστικότερες και όχι τις ταπεινότερες, τις παραγωγικές και όχι όσες στέλνουν το τάλαντο στην κρυψώνα για να μην το χάσουμε.

Αν και το ρήμα ορώ δηλώνει βλέπω με τα φυσικά μάτια μου, εξ ου και η όραση, στην περίπτωση του οράματος η σημασία είναι διαφορετική και δηλώνει κάτι μακρινό μη ορατό με τα φυσικά μάτια αλλά ορατό μόνο με τα μάτια της ψυχής.

Και μπορεί στη σύγχρονη κοινωνία με τις απόλυτες τεχνοκρατικές αντιλήψεις και προτεραιότητες ο ρόλος της ψυχής και του αόρατου κόσμου να μην αποτελεί ουσιαστική προτεραιότητα των ανθρώπων και θεσμό καθημερινής απασχόλησης, ωστόσο είναι κοινά αποδεκτό ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν προσδοκίες, ελπίδες, οράματα για μια νέα ζωή, μια καλύτερη ζωή.

Μάλιστα είναι σαφές ότι αυτή η ελπίδα διατηρεί τον άνθρωπο σε κίνηση προς τα εμπρός, τα οράματα αποτελούν την ατμομηχανή που σέρνει πίσω της τις αυριανές ανακαλύψεις, το όραμα διαμορφώνει και μεταμορφώνει όλους τους σχεδιασμούς όλων των ανθρώπων όλων των εποχών, το όραμα φέρνει το καλύτερο αύριο και απομακρύνει τις αρνητικές εμπειρίες του χθες.

Θα τολμούσε μάλιστα κανείς να θεωρήσει το όραμα ως το κύριο εργαλείο και εφόδιο της ζωής μας μετά την ίδια τη ζωή, αφού το ευ ζην όχι μόνο δηλώνει ενδιαφέρον για δημιουργικότητα αλλά σε μεγάλο βαθμό αποτελεί και συστατικό της ίδιας της ύπαρξής μας και κατά συνέπεια όσο καλύτερα γνωρίζουμε τη διαχείριση των οραμάτων, τόσο καλύτερα και δημιουργικά απολαμβάνουμε την ζωή μας.