Αρχεία για: Απρίλιος 2025

Δομικό στοιχείο στην καθημερινή μας ζωή αποτελεί η προσπάθεια που κάνουμε, προκειμένου να κατακτήσουμε οτιδήποτε επιθυμούμε, και το έχουμε βάλει ως προσωπικό μας στόχο για κατάκτηση. Και μπορεί αυτό να είναι κάτι μικρό και ασήμαντο για τους άλλους, ή μπορεί να είναι κάτι σπουδαίο και σημαντικό, σε κάθε περίπτωση όμως θα πρόκειται για κάτι που λείπει από την δική μας εμπειρία και δεν αποτελεί δική μας “περιουσία”.

Και αυτό το κενό μέσα μας αναζητά την ικανοποίηση, και την πλήρωση του με μια κατάκτηση, η οποία θα αποκαταστήσει την ισορροπία μεταξύ της επιθυμίας και των ατομικών μας υπαρχόντων. Αυτή, δηλαδή, η ανισότητα μεταξύ των ήδη υπαρχόντων και των επιθυμιών μας για συμπλήρωση, αυτή η ανισορροπία, δημιουργεί το κίνητρο για μια νέα κατάκτηση που θα επιφέρει την ικανοποίηση. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Διότι όταν κάποιο άτομο μάθει να κατακτά κάτι που επιθυμεί, αυτή η επιθυμία και αυτή η εμπειρία από την άλλη, ανοίγουν τον δρόμο για νέες επιθυμίες, βαθύτερες και πιο ουσιαστικές για την προσωπική μας ζωή μέσα στην καθημερινότητα.

Και τότε αλλάζουν όλα σταδιακά. Διότι η μια επιτυχία θα φέρει την άλλη, η επιφάνεια και τα κέρδη της πρώτης γνώσης θα προχωρήσουν στο περιεχόμενο και στην ουσία, και γενικά αλλάζει όλος ο προσανατολισμός της σκέψης και των επιθυμιών μας, προχωρώντας σε μια νέα περιοχή άγνωστη μέχρι τώρα, αλλά η εσωτερική μας επιθυμία είναι ισχυρή, και μάς μεταφέρει από την μια κατάκτηση, στην επιθυμία για την επόμενη, και έτσι χτίζεται ο πλούτος σε εμπειρίες και σε υπάρχοντα. Και αυτή η επιθυμία είναι πλούτος, διότι προσελκύει και νεότερους, πιο ουσιαστικούς στόχους, και αυτό αλλάζει για πάντα την καθημερινή μας ζωή, διότι δίνει άλλες προοπτικές μέλλοντος.

Και για όσους ενδιαφέρονται να βάλουν την διδασκαλία του Χριστού στην πρακτική τους καθημερινότητα, η επίγνωση αυτής της αληθινής και όχι της πλασματικής ή φιλοσοφικής αλήθειας για το κίνητρο των προσωπικών μας κατακτήσεων, έχει κυρίαρχο χαρακτήρα. Διότι ο θεός δεν θέλει οι άνθρωποι να μένουν στα παλιά, αλλά θέλει να οικοδομούν νέα, τα οποία και θα καλύπτουν τις προσωπικές τους ανάγκες, ώστε να μην στερούνται τίποτα, και να μην υπάρχουν ανικανοποίητες επιθυμίες, αλλά σπουδαιότερες κάθε μέρα κατακτήσεις, και αυτό χτίζει τις προοπτικές του επέκεινα μέλλοντος.

Διότι, κατά την πίστη στην διδασκαλία του Χριστού, κάθε άνθρωπος έχει την δυνατότητα να επιθυμεί, όχι μόνο τα φθειρόμενα, αλλά και τα μη φθειρόμενα. Διότι τα φθειρόμενα είναι όλα όσα χρειαζόμαστε στην πρακτική μας καθημερινότητα, αλλά τα μη φθειρόμενα είναι εκείνα που διατηρούν την ελπίδα του μέλλοντος ζωντανή. Και η ελπίδα ποτέ δεν είναι ντροπή.

Αντίθετα, δίνει περιθώρια αλλαγών στην συμπεριφορά και τις σκέψεις, έχοντας υιοθετήσει ένα αιώνιο και όχι μόνο ένα περιορισμένου χρόνου πλαίσιο ατομικής ζωής. Και τα πρακτικά καθημερινά, όταν γίνονται με αυτή την υιοθεσία της αιώνιας προοπτικής, γίνονται πολύτιμες εμπειρίες που αποθηκεύονται στον εσωτερικό μας κόσμο και εξαγοράζουν κάθε μέρα νέα περιθώρια πίστης και ελπίδας, αλλάζοντας τις ατομικές μας εκτιμήσεις για τα φθαρτά της καθημερινής μας συμπεριφοράς. 

Κάθε ατομική μας κατάκτηση συντελείται μέσα σε χώρο και χρόνο. Ο χώρος είναι η περιοχή του πλανήτη πάνω στον οποίο όλοι ζούμε και δραστηριοποιούμαστε, και ο χρόνος είναι η απόσταση από την αφετηρία μέχρι το τέλος και την επιτυχία, είτε αυτός είναι λίγα δευτερόλεπτα, είτε είναι χρόνια και αιώνες, ή ακόμη και αιωνιότητα για όσους πιστεύουν στην Ανάσταση.

Και αυτοί οι δύο παράγοντες, δηλαδή ο χώρος και ο χρόνος, είναι κρίσιμα στοιχεία για όσους ενδιαφέρονται να κατακτήσουν κάτι που οι ίδιοι επιθυμούν ως σπουδαίο για την προσωπική τους ζωή. Και το θέμα του χρόνου σε σχέση με μια προσωπική μας υπόθεση κατάκτησης είναι όχι μόνο κρίσιμο, αλλά και απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή. Διότι, κάθε κίνηση σε λάθος χρόνο, αποβαίνει μοιραία και επιζήμια για τον καθένα που θέλει να κατακτήσει κάτι. Αντίθετα, κινήσεις που γίνονται σε σωστό χρόνο, αυτό που λέμε right time, έχουν περισσότερες πιθανότητες να μην αποτύχουν, αλλά οπωσδήποτε δεν θα αποφέρουν ζημία.

Και επειδή το θέμα του χρόνου για κάθε προσωπική μας κίνηση προς ένα στόχο απασχολεί όλους τους ανθρώπους πάνω στην γη, το θέμα αυτό απασχόλησε και τον ίδιο τον Χριστό, άρα είναι σημαντικό για όσους επιθυμούν να ενσωματώσουν την πρακτική πλευρά της διδασκαλίας του Χριστού στην δική τους καθημερινότητα. Διότι, ο ίδιος ο Χριστός παρατηρούσε τον τόπο και τον χρόνο, και ό,τι έκανε ή έλεγε, ήταν στην σωστή θέση και στον κατάλληλο χρόνο, ώστε να έχει και το θετικό αποτέλεσμα, και όχι μόνο να κάνει ή να πει κάτι για το θεαθήναι.

Η επιλογή, δηλαδή του χώρου που θα έκανε κάτι και του χρόνου που αυτό θα συντελούνταν, δεν ήταν ασήμαντο τμήμα του έργου του, και δεν το άφηνε στην τύχη, αλλά παρακολουθούσε, και αναζητούσε τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε το έργο και ο λόγος του να έχουν τα αντίστοιχα θετικά αποτελέσματα. Και αυτό είναι μεγάλο μάθημα για όλους που οδηγούμε καθημερινά το όχημά μας μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Διότι το όχημα δεν το οδηγεί κάποιος ξένος, αλλά εσύ που είσαι ο επιβάτης, άρα εσύ ρυθμίζεις τους χρόνους και τους χώρους για κάθε σου κίνηση και όχι κάποιος τρίτος, ο οποίος δεν έχει την ευθύνη της οδήγησης.

Και ο Χριστός ποτέ δεν είπε ότι δεν είστε υπεύθυνοι για τις πράξεις σας, αλλά αντίθετα, τόσο ο ίδιος όσο και στην διδασκαλία του πάντα τοποθετούσε το θέμα σε προσωπική θέση και βάση, και όχι γενικόλογα κοινωνική. Διότι το άτομο γεννιέται, το άτομο βιώνει την προσωπική του καθημερινότητα, και τελικά το άτομο πεθαίνει μέσα στις κατακτήσεις ή τις αποτυχίες του. Και ο Χριστός δεν ήθελε οι άνθρωποι να ζούν ανέμελα, αλλά αναζητούσε άτομα που είχαν αίσθηση της ατομικής τους ευθύνης, και ήταν έτοιμοι να πληρώσουν το κόστος της εφαρμογής της δικής του διδασκαλίας.

Σε αυτούς και όχι σε περίεργους και περαστικούς εξηγούσε τα μυστικά της δικής του διδασκαλίας, που αφορούσαν τον παρόντα κόσμο με την ατομική καθημερινότητα, αλλά είχαν και προοπτικές αιωνιότητας μέσω της Ανάστασης που ο ίδιος δοκίμασε μετά την Σταύρωση και τον ενταφιασμό του. Για τον Χριστό το άτομο είναι το πιο σημαντικό θέμα πάνω στην γη και η ακεραιότητα του ατόμου και όχι η κοινωνική ακεραιότητα, την οποία όποιος την επαγγέλεται πλανά και πλανάται, διότι ο κόσμος ζει διαχρονικά μέσα στην πονηριά, και ποτέ δεν έλειψε αυτή η παθογένεια, όσο και αν δεν θέλουμε ποτέ να το παραδεχτούμε.