Αρχεία για: Απρίλιος 2025

Κατακτώντας πράγματα αυξάνεται η δύναμή μας. Είτε γιατί προστέθηκε κάτι νέο εξωτερικά, είτε γιατί αποκτήσαμε καλύτερη γνώση, και μπορούμε να αξιοποιήσουμε καλύτερα όσα έχουμε ήδη κατακτήσει.

Άρα, σκοπός κάθε κατάκτησης είναι η αύξηση της δύναμής μας, και αυτό εκτιμούμε προσωπικά, ότι θα συμβάλλει προς το συμφέρον μας. Και αυτή ακριβώς η παράμετρος του ατομικού μας συμφέροντος, είναι το δυναμικό στοιχείο που τροφοδοτεί με ένταση κάθε πράξη, που αποσκοπεί στην κατάκτηση ενός καλύτερου σκοπού και στόχου, από αυτούς που ήδη διαθέτει καθένας μας.

Χωρίς συμφέρον, δηλαδή χωρίς την πιθανότητα να κερδίσουμε περισσότερα από όσα ήδη διαθέτουμε, κανείς δεν κινείται και δεν ξοδεύει χρόνο και δυνάμεις για το τίποτα. Αντίθετα, όσο πιο σημαντικός είναι ο στόχος και το συμφέρον που αυτός θα αποφέρει, τόσο πιο έτοιμοι και πρόθυμοι είμαστε να αναλάβουμε δράση για την κατάκτηση αυτή. Και αυτός ο συνδυασμός του ατομικού μου θέλω με την προσδοκία ενός καλύτερου συμφέροντος, προκαλεί το άτομο να μπει σε περιπέτειες αναζητήσεων, όχι μόνο του ημερήσιου συμφέροντος, αλλά κυρίως σε συμφέροντα μακροπρόθεσμης αξίας και σημασίας.

Διότι, τα προς επιβίωση αναγκαία, τροφές, προστασία και ευημερία καθημερινή, όλοι κατανοούμε ότι δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε, γιατί οι προσωπικές μας ανάγκες μάς πιέζουν να τα καλύψουμε, και για τον λόγο αυτό κινούμαστε καθημερινά προς αυτή την βασική μας λειτουργία εξασφάλισης. Εκείνο  που διαφοροποιεί την συμπεριφορά μας είναι η αναζήτηση πραγμάτων εκτός αυτής της καθημερινής ανάγκης προς κάλυψη των αναγκαίων της επιβίωσης.

Όταν δηλαδή το άτομο έχει αναζητήσεις και προβληματισμούς πέραν της ουσιαστικής αλλά απλής καθημερινής επιβίωσης, τότε αρχίζει το μεγάλο κομάτι της ζωής μας. Τότε διαβάζουμε, παρακολουθούμε, προβληματιζόμαστε, όχι μόνο γιατί πρέπει να εξασφαλίσουμε τον άρτο τον επιούσιο, αλλά γιατί μάς ενοχλεί η αδικία που κυκλοφορεί γύρω μας, ο πόνος, η θλίψη, τα αδιέξοδα, και μυριάδες άλλα πράγματα, τα οποία μπορεί να μην δημιουργούν προβλήματα στο άτομό μας, αλλά μάς ενοχλεί η γενικότερη κατάσταση της ανθρώπινης κατάντιας και μιζέριας, η οποία, ενώ ξέρει το καλύτερο, προσφέρει το χειρότερο σε κάθε περίπτωση.

Και η υπέρβαση αυτής της καθημερινής πραγματικότητας, είναι ο στόχος όλων εκείνων, που θέλουν μια αλλαγή στην προσωπική τους ζωή, ως βάση για την κοινωνική αλλαγή. Διότι, κοινωνική αλλαγή δεν μπορεί να γίνει χωρίς να αλλάξουν τα άτομα που αποτελούν μια κοινωνία. Και ενώ όλοι θέλουμε το καλύτερο, όταν έρχεται η δική μας σειρά, τότε και εμείς πράττουμε το ελάχιστο, αφήνοντας την ευθύνη για περισσότερα στους ανώνυμους άλλους. Και αυτό δημιουργεί την κοινωνική μας εικόνα ως κράτος και ως κοινωνία ανθρώπων.

Αποφεύγουμε το άριστον, προσποιούμενοι ότι έχουμε εξαντλήσει την δική μας δύναμη. Και η δική μας αδυναμία ισοπεδώνει τα πράγματα, τα αφήνει στην αδράνειά τους, και η δική μου αδράνεια, φέρνει τους καρπούς που εγώ, αλλά και πολλοί από εμάς θα μπορούσαμε να έχουμε φέρει, κατακτώντας περισσότερες δυνάμεις μέσα από ένα υγιές αγώνισμα κατάκτησης μιας καλύτερης ζωής. 

Οι ατομικές μας κατακτήσεις αφορούν πρώτα τον εαυτό μας, και στην συνέχεια, εάν υπάρξει λόγος, και τους γύρω μας. Εάν δεν αφορούν το άτομό μας και το δικό μας συμφέρον, τότε κάθε κατάκτηση είναι εκτός προσωπικού ενδιαφέροντος και δεν προτιμάται από κανένα λογικό άνθρωπο. Διότι, ακόμη και η κοινωνική κατάκτηση δεν έχει προσωπικό νόημα, εάν δεν συμβάλλει στην δική μου ευτυχία και κάλυψη προσωπικών αναγκών. Και, φυσικά, κανείς δεν ενδιαφέρεται να κατακτήσει πράγματα και θέματα που είναι αντίθετα προς το προσωπικό του συμφέρον. Διότι τότε δεν υπάρχει κίνητρο, αλλά υπάρχει αντικίνητρο, δηλαδή καταβάλλονται προσπάθειες, ώστε το αρνητικό να μην επικρατήσει, ακόμη και εάν κάποιοι το επαγγέλονται ως σωτηρία του κόσμου.

Εάν, δηλαδή, ο στόχος που ενδιαφέρεται κάποιος να κατακτήσει δεν περιέχει ουσιαστικά στοιχεία αγαθού περιεχομένου, τότε κανείς δεν ενδιαφέρεται. Εάν δεν περιέχει στοιχεία που να είναι αρεστά στον κόσμο, αλλά έχει στοιχεία αρνητικά, και τότε κανείς δεν ενδιαφέρεται. Και εάν ο στόχος δεν είναι εφικτός, αλλά πρόκειται για αοριστολογία, και τότε, εάν ο στόχος δεν προσφέρεται για την τελειότητα και την τελειοποίηση των υφισταμένων προσωπικών ή κοινωνικών αγαθών, τότε κανείς δεν ενδιαφέρεται.

Διότι όλοι εκ προοιμίου απωθούμε τα αρνητικά και αποδεχόμαστε τα αγαθά, τα αρεστά και εκείνα που οδηγούν στην πληρότητα ενός ατόμου ή μιας κοινωνίας ανθρώπων. Αυτός είναι ο βασικός κανόνας, με τον οποίο όλοι καθορίζουμε τους στόχους στην προσωπική μας ζωή καθημερινά, και κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να αρνηθεί αυτή την αλήθεια της ζωής, όταν πρόκειται για την προσωπική του προκοπή και ευτυχία. Οι επαγγελίες μελλοντικών αγαθών χωρίς εγγυήσεις και αποδείξεις αληθείας, είναι κίνδυνος θανάτου, διότι μπορεί να οδηγήσουν το άτομο σε μελλοντικά προσωπικά αδιέξοδα χωρίς δυνατότητα επιστροφής.

Και η διδασκαλία του Χριστού στοχεύει σε αυτό ακριβώς το σημείο: να μας υποδείξει από την μια τρόπους αποφυγής λανθασμένων επιλογών, και από την άλλη τρόπους επιλογής ορθών, όχι μόνο στιγμιαίων, αλλά επιλογών που εγγυώνται και ορίζοντα μέλλοντος στην προσωπική μας καθημερινή ζωή. Κάθε διδασκαλία που δεν φέρνει ελευθερία, αλλά φέρνει στέρηση και εναγκαλισμό με ένα άγνωστο μέλλον, κινείται στα όρια της απάτης και της καταστροφής.

Και η διδασκαλία του Χριστού εκεί ακριβώς αποσκοπεί. Να αποτρέψει το άτομο από επιλογές δουλείας και εξάρτησης εκ των ανθρώπων, και να το οδηγήσει στην ελευθερία των προσωπικών του αγαθών επιλογών, των επιλογών, δηλαδή, που φέρνουν ήδη την ελευθερία της σκέψης και των πράξεων, αλλά εγγυώνται και ένα ορίζοντα χωρίς όρια στο βάθος, στο ύψος, το πλάτος και το μήκος των προσωπικών μας συμφερόντων.

Κανείς δεν θέλει την δουλεία και την εξάρτηση από τους ανθρώπους, αλλά όλοι θέλουμε ελευθερία σκέψης και επιλογών, διότι κατανοούμε ότι η σημερινή εύκολη επιλογή της δουλείας σε ανθρώπους που υπόσχονται πλούσιο μέλλον, αλλά με στέρηση των ήδη υπαρχόντων, είναι οδός που δεν οδηγεί σε μελλοντικό κόσμο, αλλά στην κόλαση της νυν και αεί καθημερινότητας καθενός που επιλέγει δουλεία και εξάρτηση με όρους μελλοντικής ικανοποίησης. 

Οι προσωπικές μας κατακτήσεις αποτελούν τον ατομικό μας πλούτο. Όχι μόνο γιατί πλουτίζουμε σε σχέση με το χθες ή τους γύρω μας, αλλά γιατί αυτός ο πλούτος αποτελεί την βάση της ισορροπίας του εσωτερικού μας κόσμου και των επιθυμιών μας. Δηλαδή, μπορεί οι κατακτήσεις μας να μην αφορούν αξίες που οι άλλοι εκτιμούν ως σπουδαίες, αλλά να αφορούν προσωπικές κατακτήσεις γνώσεων και εμπειριών, δηλαδή γεγονότα που συντελούνται μέσα μας, στον εσωτερικό μας κόσμο, και αυτά είναι τα πιο πολύτιμα, διότι κανείς δεν μπορεί να τα αφαιρέσει από το ατομικό μας “χαρτοφυλάκιο” χωρίς την δική μας συγκατάθεση ή τα δικά μας λάθη.

Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Όχι για την κατάκτηση, αλλά για την διατήρηση και την αξιοποίηση των κατακτημένων, τα οποία όμως δεν αφορούν μόνο τον φαινομενικό μας πλούτο σε πρακτικά υπάρχοντα, αλλά αφορούν τον εσωτερικό μας πλούτο. Διότι αυτός είναι ο κυρίαρχος κατά την προσωπική μας διαδικασία της καθημερινότητας. Η διάκριση του ψέματος από την αλήθεια, της γνησιότητας από την απάτη και την εξαπάτηση, η γνώση της επιλογής των θετικών και η απόρριψη των αρνητικών, οι ορθοί υπολογισμοί και οι ορθές εκτιμήσεις των αξιών ζωής, οι επιλογές των καλύτερων αξιών από τις μέτριες ή τις κακές, και εκατοντάδες άλλες “κατακτήσεις” του εσωτερικού μας κόσμου, αυτές αλλάζουν το σκηνικό της προσωπικής μας καθημερινότητας και μάς οδηγούν σε νέους ορίζοντες για κατακτήσεις πέραν των υφισταμένων γύρω μας.

Και αυτός δεν είναι “απλός πλούτος”, αλλά είναι καθημερινά η αφετηρία για μια νέα ζωή ελευθερίας από το καλό ή μέτριο και κακό προσωπικό μας παρελθόν. Διότι αυτός ο πλούτος του εσωτερικού μας κόσμου, όχι μόνο είναι ο κυρίαρχος σε αξία, αλλά παράγει και αποτελέσματα, τα οποία σταδιακά επιφέρουν αλλαγές και στον εξωτερικό μας πλούτο. Διότι οι ορθές επιλογές, από την μια υποστηρίζουν την επιθυμία και αυξάνουν την δύναμη κατάκτησης, αλλά από την άλλη αποφέρουν και καρπό στην πρακτική μας καθημερινότητα. Οι καλές επιλογές σήμερα εγγυώνται και ένα καλύτερο αύριο. Και μπορεί το αύριο να μην είναι μόνο μία ημέρα, αλλά να είναι ένα μεγαλύτερης διάρκειας μέλλον, το οποίον προετοιμάζει το άτομο για περαιτέρω κατακτήσεις.

Και η διδασκαλία του Χριστού αυτό ακριβώς το περιεχόμενο έχει ως κύριο στόχο: την διάνοιξη των οριζόντων ζωής ενός εκάστου ατόμου που ενδιαφέρεται όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον. Και ο εγγυητής αυτής της αλήθειας δεν είναι κάποιος άνθρωπος με συμφέροντα επί γης, αλλά είναι ο ίδιος ο δημιουργός του κόσμου και όσων εμπεριέχονται μέσα σε αυτόν.

Και η διδασκαλία του Χριστού αποβλέπει στην προσωπική εμπειρία του ατόμου μέσα στην ατομική του καθημερινότητα. Να δοκιμάζει την παρουσία και συνέργεια του θεού, κατανοώντας και γνωρίζοντας κάθε μέρα και καλύτερα όσα καλά ή καλύτερα μπορεί να κατακτήσει ένα άτομο με ενδιαφέροντα για την ζωή και το μέλλον, και όχι μόνο για την γνώση του ιστορικού παρελθόντος, το οποίο προσφέρει παραδείγματα θετικά ή αρνητικά, αλλά το άτομο σήμερα – και κάθε μέρα – αποφασίζει για το δικό του παρόν, το οποίο όμως αποτελεί και ένα τμήμα της δικής του συνολικής πορείας ζωής. 

Δομικό στοιχείο στην καθημερινή μας ζωή αποτελεί η προσπάθεια που κάνουμε, προκειμένου να κατακτήσουμε οτιδήποτε επιθυμούμε, και το έχουμε βάλει ως προσωπικό μας στόχο για κατάκτηση. Και μπορεί αυτό να είναι κάτι μικρό και ασήμαντο για τους άλλους, ή μπορεί να είναι κάτι σπουδαίο και σημαντικό, σε κάθε περίπτωση όμως θα πρόκειται για κάτι που λείπει από την δική μας εμπειρία και δεν αποτελεί δική μας “περιουσία”.

Και αυτό το κενό μέσα μας αναζητά την ικανοποίηση, και την πλήρωση του με μια κατάκτηση, η οποία θα αποκαταστήσει την ισορροπία μεταξύ της επιθυμίας και των ατομικών μας υπαρχόντων. Αυτή, δηλαδή, η ανισότητα μεταξύ των ήδη υπαρχόντων και των επιθυμιών μας για συμπλήρωση, αυτή η ανισορροπία, δημιουργεί το κίνητρο για μια νέα κατάκτηση που θα επιφέρει την ικανοποίηση. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Διότι όταν κάποιο άτομο μάθει να κατακτά κάτι που επιθυμεί, αυτή η επιθυμία και αυτή η εμπειρία από την άλλη, ανοίγουν τον δρόμο για νέες επιθυμίες, βαθύτερες και πιο ουσιαστικές για την προσωπική μας ζωή μέσα στην καθημερινότητα.

Και τότε αλλάζουν όλα σταδιακά. Διότι η μια επιτυχία θα φέρει την άλλη, η επιφάνεια και τα κέρδη της πρώτης γνώσης θα προχωρήσουν στο περιεχόμενο και στην ουσία, και γενικά αλλάζει όλος ο προσανατολισμός της σκέψης και των επιθυμιών μας, προχωρώντας σε μια νέα περιοχή άγνωστη μέχρι τώρα, αλλά η εσωτερική μας επιθυμία είναι ισχυρή, και μάς μεταφέρει από την μια κατάκτηση, στην επιθυμία για την επόμενη, και έτσι χτίζεται ο πλούτος σε εμπειρίες και σε υπάρχοντα. Και αυτή η επιθυμία είναι πλούτος, διότι προσελκύει και νεότερους, πιο ουσιαστικούς στόχους, και αυτό αλλάζει για πάντα την καθημερινή μας ζωή, διότι δίνει άλλες προοπτικές μέλλοντος.

Και για όσους ενδιαφέρονται να βάλουν την διδασκαλία του Χριστού στην πρακτική τους καθημερινότητα, η επίγνωση αυτής της αληθινής και όχι της πλασματικής ή φιλοσοφικής αλήθειας για το κίνητρο των προσωπικών μας κατακτήσεων, έχει κυρίαρχο χαρακτήρα. Διότι ο θεός δεν θέλει οι άνθρωποι να μένουν στα παλιά, αλλά θέλει να οικοδομούν νέα, τα οποία και θα καλύπτουν τις προσωπικές τους ανάγκες, ώστε να μην στερούνται τίποτα, και να μην υπάρχουν ανικανοποίητες επιθυμίες, αλλά σπουδαιότερες κάθε μέρα κατακτήσεις, και αυτό χτίζει τις προοπτικές του επέκεινα μέλλοντος.

Διότι, κατά την πίστη στην διδασκαλία του Χριστού, κάθε άνθρωπος έχει την δυνατότητα να επιθυμεί, όχι μόνο τα φθειρόμενα, αλλά και τα μη φθειρόμενα. Διότι τα φθειρόμενα είναι όλα όσα χρειαζόμαστε στην πρακτική μας καθημερινότητα, αλλά τα μη φθειρόμενα είναι εκείνα που διατηρούν την ελπίδα του μέλλοντος ζωντανή. Και η ελπίδα ποτέ δεν είναι ντροπή.

Αντίθετα, δίνει περιθώρια αλλαγών στην συμπεριφορά και τις σκέψεις, έχοντας υιοθετήσει ένα αιώνιο και όχι μόνο ένα περιορισμένου χρόνου πλαίσιο ατομικής ζωής. Και τα πρακτικά καθημερινά, όταν γίνονται με αυτή την υιοθεσία της αιώνιας προοπτικής, γίνονται πολύτιμες εμπειρίες που αποθηκεύονται στον εσωτερικό μας κόσμο και εξαγοράζουν κάθε μέρα νέα περιθώρια πίστης και ελπίδας, αλλάζοντας τις ατομικές μας εκτιμήσεις για τα φθαρτά της καθημερινής μας συμπεριφοράς. 

Κάθε ατομική μας κατάκτηση συντελείται μέσα σε χώρο και χρόνο. Ο χώρος είναι η περιοχή του πλανήτη πάνω στον οποίο όλοι ζούμε και δραστηριοποιούμαστε, και ο χρόνος είναι η απόσταση από την αφετηρία μέχρι το τέλος και την επιτυχία, είτε αυτός είναι λίγα δευτερόλεπτα, είτε είναι χρόνια και αιώνες, ή ακόμη και αιωνιότητα για όσους πιστεύουν στην Ανάσταση.

Και αυτοί οι δύο παράγοντες, δηλαδή ο χώρος και ο χρόνος, είναι κρίσιμα στοιχεία για όσους ενδιαφέρονται να κατακτήσουν κάτι που οι ίδιοι επιθυμούν ως σπουδαίο για την προσωπική τους ζωή. Και το θέμα του χρόνου σε σχέση με μια προσωπική μας υπόθεση κατάκτησης είναι όχι μόνο κρίσιμο, αλλά και απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή. Διότι, κάθε κίνηση σε λάθος χρόνο, αποβαίνει μοιραία και επιζήμια για τον καθένα που θέλει να κατακτήσει κάτι. Αντίθετα, κινήσεις που γίνονται σε σωστό χρόνο, αυτό που λέμε right time, έχουν περισσότερες πιθανότητες να μην αποτύχουν, αλλά οπωσδήποτε δεν θα αποφέρουν ζημία.

Και επειδή το θέμα του χρόνου για κάθε προσωπική μας κίνηση προς ένα στόχο απασχολεί όλους τους ανθρώπους πάνω στην γη, το θέμα αυτό απασχόλησε και τον ίδιο τον Χριστό, άρα είναι σημαντικό για όσους επιθυμούν να ενσωματώσουν την πρακτική πλευρά της διδασκαλίας του Χριστού στην δική τους καθημερινότητα. Διότι, ο ίδιος ο Χριστός παρατηρούσε τον τόπο και τον χρόνο, και ό,τι έκανε ή έλεγε, ήταν στην σωστή θέση και στον κατάλληλο χρόνο, ώστε να έχει και το θετικό αποτέλεσμα, και όχι μόνο να κάνει ή να πει κάτι για το θεαθήναι.

Η επιλογή, δηλαδή του χώρου που θα έκανε κάτι και του χρόνου που αυτό θα συντελούνταν, δεν ήταν ασήμαντο τμήμα του έργου του, και δεν το άφηνε στην τύχη, αλλά παρακολουθούσε, και αναζητούσε τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε το έργο και ο λόγος του να έχουν τα αντίστοιχα θετικά αποτελέσματα. Και αυτό είναι μεγάλο μάθημα για όλους που οδηγούμε καθημερινά το όχημά μας μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Διότι το όχημα δεν το οδηγεί κάποιος ξένος, αλλά εσύ που είσαι ο επιβάτης, άρα εσύ ρυθμίζεις τους χρόνους και τους χώρους για κάθε σου κίνηση και όχι κάποιος τρίτος, ο οποίος δεν έχει την ευθύνη της οδήγησης.

Και ο Χριστός ποτέ δεν είπε ότι δεν είστε υπεύθυνοι για τις πράξεις σας, αλλά αντίθετα, τόσο ο ίδιος όσο και στην διδασκαλία του πάντα τοποθετούσε το θέμα σε προσωπική θέση και βάση, και όχι γενικόλογα κοινωνική. Διότι το άτομο γεννιέται, το άτομο βιώνει την προσωπική του καθημερινότητα, και τελικά το άτομο πεθαίνει μέσα στις κατακτήσεις ή τις αποτυχίες του. Και ο Χριστός δεν ήθελε οι άνθρωποι να ζούν ανέμελα, αλλά αναζητούσε άτομα που είχαν αίσθηση της ατομικής τους ευθύνης, και ήταν έτοιμοι να πληρώσουν το κόστος της εφαρμογής της δικής του διδασκαλίας.

Σε αυτούς και όχι σε περίεργους και περαστικούς εξηγούσε τα μυστικά της δικής του διδασκαλίας, που αφορούσαν τον παρόντα κόσμο με την ατομική καθημερινότητα, αλλά είχαν και προοπτικές αιωνιότητας μέσω της Ανάστασης που ο ίδιος δοκίμασε μετά την Σταύρωση και τον ενταφιασμό του. Για τον Χριστό το άτομο είναι το πιο σημαντικό θέμα πάνω στην γη και η ακεραιότητα του ατόμου και όχι η κοινωνική ακεραιότητα, την οποία όποιος την επαγγέλεται πλανά και πλανάται, διότι ο κόσμος ζει διαχρονικά μέσα στην πονηριά, και ποτέ δεν έλειψε αυτή η παθογένεια, όσο και αν δεν θέλουμε ποτέ να το παραδεχτούμε.