Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Η φράση του Γκαίτε για περισσότερο φως, αντανακλά την παγκόσμια ανάγκη για καλύτερη και βαθύτερη κατανόηση του ανθρώπου αλλά και του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζούμε όλοι μας.

Είναι η κραυγή των δισεκατομμυρίων ανθρώπων για το γιατί και το πως, γιατί υπάρχει θάνατος, γιατί υπάρχει ζωή, γιατί υπάρχει αδικία, γιατί, γιατί, γιατί; Είναι η κραυγή όλων των ανθρώπων όλων των εποχών για την λύση των μυστηρίων και όχι για συσσώρευση νέων. Είναι η φωνή όλων μας απέναντι στα άλυτα μυστήρια που βιώνουμε καθημερινά με κατάληξη τον θάνατο, ο οποίος παραμένει το μεγάλο μυστήριο της ζωής. Είναι η προσπάθεια όλων να καταλάβουμε τον σκοπό της ύπαρξης αλλά και της καθημερινότητας, είναι η δύναμη που μας κάνει να ψάχνουμε όχι μόνον την επιφάνεια και το φαινόμενο, αλλά να ψάχνουμε την ουσία και το βάθος όσο γίνεται βαθύτερα.

Και αυτή ακριβώς ήταν η διδασκαλία του Χριστού και είναι η διδασκαλία της Βίβλου για κάθε ειλικρινή αναζητητή της αλήθειας της ζωής. Η απλή διήγηση των γεγονότων που περιγράφονται μέσα στην Βίβλο δεν εξαντλείται μόνον στην πρώτη ανάγνωση και κατανόηση του κειμένου, αλλά μας προσκαλεί και μας προκαλεί να κατανοήσουμε το βαθύτερα μηνύματα, ακριβώς γιατί εκεί κρύβονται οι πηγές των αιωνίων υδάτων.

Όσο βαθύτερα κατανοούμε τον κόσμο και το φυσικό και ανθρώπινο περιβάλλον, τόσο ισχυρότερες ρίζες προς την αιωνιότητα εξασφαλίζουμε.

Όσο περισσότερο η διδασκαλία του Χριστού γίνεται το αντικείμενο της προσοχής μας, τόσο η καθημερινότητα μετατρέπεται σε απλούστερη μορφή και η αιωνιότητα γίνεται τμήμα της καθημερινότητας.

Όσο η εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού γίνεται καθημερινή συνήθεια, τόσο και τα αποτελέσματα στον εσωτερικό μας κόσμο γίνονται κομμάτι της μεταμορφωτικής δύναμης του δημιουργού που μας αποκαλύπτει περισσότερο και όχι λιγότερο φως.

Η κραυγή ενός στοχαστή για περισσότερο φως είναι η δική μας κραυγή μπροστά στα προσωπικά μας σκοτάδια και αδιέξοδα. Κραυγή για σωτηρία και ανεύρεση νομής κατά την είσοδο και έξοδό μας από την στασιμότητα και την ακινησία, στοιχεία που μόνον στο πυκνό σκοτάδι ευδοκιμούν.

“Ακολουθώντας τα ίχνη του νερού” θα μπορούσαμε να παραφράσουμε την οδηγία της υπηρεσίας διαστήματος των ΗΠΑ. Μια οδηγία προς τον επιστημονικό κόσμο που αναζητά ερμηνεία του κόσμου μέσα από το φυσικό περιβάλλον, όχι μόνον της γης αλλά και γενικότερα του σύμπαντος.

Και αυτή η αποκρυσταλλωμένη άποψη της επιστημονικής κοινότητας για το που πρέπει να αναζητηθούν οι απαρχές του σύμπαντος, συνεπώς και της ανθρωπότητας ολόκληρης, μας οδηγεί στο αβίαστο συμπέρασμα ότι η Βίβλος, όταν περιγράφει το νερό στις πρώτες ήδη λέξεις του πρώτου βιβλίου της, απλά περιγράφει την φυσική ιστορία του κόσμου, χιλιάδες χρόνια πριν οι άνθρωποι στείλουμε στο διάστημα ερευνητικά μηχανήματα για αναζήτηση των στοιχείων που δημιούργησαν την γη και την ζωή την ίδια.

Όμως, στο ίδιο σημείο όπου στην Βίβλο γράφεται η ύπαρξη του νερού στο ξεκίνημα του σύμπαντος κόσμου, περιγράφεται και η παρουσία του ίδιου του δημιουργού, το πνεύμα του οποίου θεμελιώνει την ζωή κατά την δική μας εικόνα και έννοια.

Το νερό δηλαδή δεν είναι μια υλική παρουσία μόνον, αλλά είναι και ένα εργαλείο στα μεταμορφωτικά χέρια του ίδιου του δημιουργού και μέσα από αυτό το βασικό υλικό αναδεικνύει την μορφή της ζωής που εμείς γνωρίζουμε αλλά και βιώνουμε καθένας μας προσωπικά.

Το νερό μπορεί να είναι η πρώτη – και απαραίτητη – ύλη, αλλά η ζωή δεν πηγάζει μόνη της. Απαιτείται και ένας δημιουργός που σχεδιάζει και οργανώνει την πορεία της δημιουργίας με ακρίβεια και σταθερότητα για χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια. Και αυτή η πορεία της δημιουργίας συνεχίζει και σήμερα να λειτουργεί με βάση την εντολή και τον νόμο του δημιουργού και μάλιστα με ακρίβεια, όπως μπορούμε σήμερα να επισημάνουμε με τα νέα ερευνητικά εργαλεία που διαθέτουμε.

Όσο λογική είναι η αποδοχή της ύπαρξης του νερού ως πρωτογενούς συστατικού της ζωής του σύμπαντος, άλλο τόσο λογική είναι και η αποδοχή της παρουσίας του δημιουργού ο οποίος συνθέτει τα στοιχεία και παράγει την ζωή.

Και μπορεί η έρευνα των φυσικών στοιχείων να είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την κατανόηση των δημιουργημάτων, αλλά είναι προφανές ότι η έρευνα, η αναζήτηση και κατανόηση του δημιουργού έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία. Και το θέμα παίρνει άλλη διάσταση, αν η αναζήτηση του δημιουργού δεν γίνεται για γνωσιολογικούς λόγους μόνον, αλλά γίνεται και για κοινωνία, μίμηση και κοινή πορεία με τον ίδιο και τους δικούς του σχεδιασμούς.

Η εθνική τραγωδία στο Μάτι Αττικής είναι η απόδειξη των λάθος επιλογών μας στην καθημερινότητα.

Όχι μόνον επιχειρησιακά από τους υπεύθυνους για την ασφάλεια των ανθρώπων, αλλά και από όλους μας, οι οποίοι δεν κατανοούμε ορθά τον ρόλο μας στην καθημερινότητα, μέσα από τα έργα στα οποία εμείς προσωπικά συμμετέχουμε.

Διότι η ανεπάρκεια των εμπλεκομένων φυσικών προσώπων δεν προέκυψε την ημέρα της τραγωδίας, αλλά ήταν καλλιεργημένη πολύ νωρίτερα μέσα στις συνειδήσεις των φυσικών αυτών προσώπων. Μπορεί βεβαίως εκείνη την ημέρα να εμφανίστηκε η ανεπάρκεια, αλλά δεν δημιουργήθηκε εκείνη την ημέρα και εκείνη την ώρα που η ανάγκη ήλθε ως πυρ που έκαψε τα πάντα, ανθρώπους, συνειδήσεις, αισθήματα και περιουσίες αμύθητες.

Η αυταπόδεικτη ανεπάρκεια των συνειδήσεων ήταν μια σταδιακή πορεία που τροφοδοτήθηκε με τα κατάλληλα αναληθή δεδομένα για μεγάλο χρονικό διάστημα στις συνειδήσεις των φυσικών προσώπων που ενεπλάκησαν εκείνη την κρίσιμη μέρα και ώρα και φυσικά τα αποτελέσματα ήταν προδιαγεγραμμένα.

Ο καρπός του εφησυχασμού των συνειδήσεων των φυσικών προσώπων, δηλαδή όλων μας, είναι το πρώτο στάδιο που σηματοδοτεί την επερχόμενη λαίλαπα της ζωής μας. Η άγνοια των κινδύνων και η χαλαρή αντιμετώπιση της αλήθειας είναι οι ασφαλείς προϋποθέσεις μιας καταστροφής. Μιας καταστροφής που μπορεί να μην περιλαμβάνει μόνον την δική μας απώλεια, αλλά να εμπεριέχει και τις ζωές άλλων που και αυτοί έχουν άγνοια κινδύνων και χαλαρή αντιμετώπιση της αλήθειας και της αδήριτης πραγματικότητας που βιώνουμε όλοι μέσα στην καθημερινότητα.

Και σε αυτούς τους τομείς της προσωπικής εκτίμησης των πιθανών κινδύνων η διδασκαλία του Χριστού είναι πλήρης και ασφαλής. Η χαλαρή προετοιμασία των πέντε μη φρόνιμων παρθένων και η χαλαρή ευθύνη του συνεργάτη που έλαβε το ένα τάλαντο για να το αξιοποιήσει και να το πολλαπλασιάσει αλλά αμέλησε από δόλο και δήθεν φόβο, είχαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα συμφοράς για τα φυσικά πρόσωπα.

Η κοινωνική διάσταση που λαμβάνει μια χαλαρή προσωπική εκτίμηση των κινδύνων και της προσωπικής ευθύνης για την κατάλληλη προετοιμασία, είναι συνάρτηση της ενάργειας της ατομικής μας συνείδησης και του κόπου που έχουμε καταβάλλει στον κατάλληλο χρόνο.

Αυτό δηλώνει δυο τουλάχιστον πρόσωπα που συνυπάρχουν και πορεύονται με όμοιο τρόπο στα κύρια σημεία της ζωής τους.

Και για τους ανθρώπους της πίστης, αυτό είναι κρίσιμο θέμα, όπως φυσικά και για όλους τους ανθρώπους. Διότι, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, όλοι κάποιον ακούμε και κάποιον μιμούμαστε. Και προφανώς ο βαθμός της μίμησης είναι συνάρτηση των δικών μας αναγκών και των προσωπικών μας δεδομένων, αλλά και της έντασης του προτύπου.

Αυτήν ακριβώς την εσωτερική λειτουργία της δικής μας καθημερινότητας επικαλείται και ο απόστολος Παύλος, προκειμένου να φέρει σε συνείδηση των πραγμάτων τους ακροατές και αναγνώστες του πριν από δυο χιλιάδες χρόνια, αλλά νομίζω και σήμερα και πάντα. Διότι αν το πρότυπο που ακολουθούμε έχει ελαττώματα, τότε και η δική μας συμπεριφορά θα έχει αντίστοιχα ελαττωματικά στοιχεία.

Για τον λόγο αυτό ο απόστολος δεν αρκείται και δεν περιορίζεται στα ανθρώπινα παραδείγματα, αλλά μεταφέρει την ευθύνη της μίμησης στο κάθε φυσικό πρόσωπο και ως πρότυπο υποδεικνύει τον ίδιο τον δημιουργό. Και αυτό μπορεί να ακούγεται ουτοπικό, ωστόσο δείχνει τον πραγματικό δρόμο της επιτυχίας.

Διότι όλα τα ανθρώπινα πρότυπα φέρουν τις ρυτίδες και τις αδυναμίες των χρόνων, ενώ ο δημιουργός παραμένει ο ίδιος πάντοτε, και χθες και σήμερα και στους αιώνες.

Και μπορεί να θεωρεί κάποιος ότι η μίμηση γίνεται με ένα άκουσμα κάποιου γεγονότος, ωστόσο η αλήθεια είναι ότι για να μιμηθείς κάποιον στο μέγεθος του δημιουργού του σύμπαντος και της ζωής, είναι προφανές ότι ο δρόμος είναι μακρύς και γοητευτικός.

Μακρύς γιατί ταυτίζεται με τον δικό του και όχι τον δικό μας χρόνο.

Γοητευτικός γιατί όπως τα δημιουργήματά του, όσα τουλάχιστον μπορούμε να ανιχνεύουμε, μας εκπλήσσουν με την σοφία και την πληρότητα της φύσης και του καθημερινού ρόλου τους, αντίστοιχα πρέπει να είναι και τα δικά του φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά: απέραντα σε τέσσερις διαστάσεις του χωροχρόνου.

Και κάθε εξερευνητής της προσωπικότητας του δημιουργού καλείται να προσκολληθεί στο πρότυπό του, όχι για απλή εξωτερική μίμηση, αλλά για σύζευξη ζωής και δύναμης αιωνίου, διάσταση μέσω της οποίας η πηγή της ζωής μετατρέπεται σε πηγή αιώνιας προσωπικής καθημερινότητας.