Οι προσωπικές μας κατακτήσεις στην ατομική μας καθημερινότητα, είναι κατά κανόνα για την επιβίωση, ή πολλές φορές και για πιο μακροπρόθεσμα ζητήματα που κρίνουμε ότι μάς αφορούν προσωπικά. Και γύρω από αυτό το ενδιαφέρον ξοδεύουμε όλες μας τις δυνάμεις, σωματικές και ψυχικές. Και αυτή είναι μια αναγκαία πραγματικότητα, από την οποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει στην ατομική του καθημερινή ζωή. Και όποιος παινεύεται ότι τα καταφέρνει και σε άλλους τομείς, τάχατες πιο σπουδαίους από την προσωρινή καθημερινή ανάγκη, θέλει – κατά κανόνα – να μάς εξαπατήσει.

Βέβαια, όλοι ξέρουμε ότι εκτός από τις καθημερινές ανάγκες, κυρίως επιβίωσης, υπάρχει και μια πληθώρα αναγκών, που δεν συγκαταλέγονται μεν στην απλή καθημερινότητα, αλλά αποτελούν και αυτές ένα σπουδαίο κεφάλαιο των ανησυχιών μας για το μέλλον. Την προσωρινότητα όλοι την κατανοούμε. Κατανοούμε όμως ότι η ζωή μας έχει και άλλες παραμέτρους, όπως ο φόβος και η κοινωνική αστάθεια, η αδικία και το μίσος, η καταπίεση και η ανοχή, και δεκάδες άλλες παράμετροι, που δηλητηριάζουν ή θεραπεύουν τον εσωτερικό μας κόσμο. Ο οποίος δεν είναι μεν ορατός, αλλά δεν παύει να υφίσταται όσα χρόνια ζούμε πάνω στην γη, και μάλιστα, αυτός ο μη ορατός κόσμος, των σκέψεων και των συναισθημάτων, καθορίζει σε μέγιστο βαθμό και δεκάδες πλευρές της ατομικής μας συμπεριφοράς μέσα στην καθημερινότητα.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το κενό στην προσωπική μας ζωή. Διότι, μπορεί οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας να μην είναι ορατά, είναι όμως ορατές οι συνέπειες του περιεχομένου, το οποίο λειτουργεί μέσα στο σώμα μας. Ο θυμός δεν φαίνεται, αλλά μπορεί να προκαλέσει καταστροφή. Η αγάπη δεν φαίνεται, αλλά μπορεί να θεραπεύσει πληγές. Η καλοσύνη δεν φαίνεται, αλλά μπορεί να ανακουφίσει κάποιον άλλον από ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Και φυσικά ο κατάλογος αυτός είναι απέραντος. Διότι όλα όσα συμβαίνουν στις ατομικές πράξεις, είναι προϊόντα των εσωτερικών μας διεργασιών, οι οποίες δεν είναι ορατές, αλλά καθένας μας ξέρει πολύ καλά τί κατεργάζεται στις προσωπικές του σκέψεις και συναισθήματα.

Δηλαδή, με λίγα λόγια, όλα όσα κάνουμε, είναι προϊόντα του εσωτερικού μας κόσμου, των γνώσεων, των σκέψεων, των συναισθημάτων μας. Άρα, το κέντρο δεν είναι οι πράξεις μας, αλλά το κέντρο βρίσκεται στις σκέψεις, τους συλλογισμούς, στην πληροφόρηση που έχουμε, και γενικά ό,τι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως υλικό σκέψεων και προβληματισμών. 

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν επικέντρωσε την διδασκαλία του στα αποτελέσματα των πράξεων, διότι αυτό δεν θα έχει κανένα θεραπευτικό στοιχείο πλην της πιθανής μετάνοιας. Επικέντρωσε όμως την διδασκαλία του στις σκέψεις και στον εσωτερικό μας κόσμο, εκεί, δηλαδή, που καλλιεργούνται όσα θα εμφανιστούν αργότερα ως πράξεις. Και εδώ, στην διάρκεια της περιόδου των σκέψεων και των συναισθημάτων πριν την εκδήλωση μιας πράξης, βρίσκεται το μεγάλο κεφάλαιο. Εκείνο που έχουμε σκεφτεί, αυτό θα κάνουμε και πράξη. Εάν είχαμε σκεφτεί αλλοιώς, θα είχαμε πράξει διαφορετικά.

Με λίγα λόγια, οι σκέψεις και τα συναισθήματα ανάλογα με τις γνώσεις και τις πληροφορίες που διαθέτει κάθε φυσικό πρόσωπο, αυτά αποτελούν την τροφοδοσία του νου μας πριν επιλέξουμε και πάρουμε μια απόφαση, την οποία στην συνέχεια θα εκτελέσουμε. Και η τροφοδοσία με θετικά και αληθινά στοιχεία είναι το κρίσιμο θέμα στην ατομική μας καθημερινότητα. Μάλιστα, στις μέρες μας με την ταχύτητα της πληροφόρησης και παραπληροφόρησης, ο ασφαλέστερος τρόπος να αποφύγουμε μεγάλα λάθη, είναι η καλή και ασφαλέστερη πληροφόρηση της αλήθειας των πραγμάτων που μάς απασχολούν, πριν καταλήξουμε σε πράξεις, για τις οποίες θα μετανοήσουμε αργότερα.

Για να υπάρξει μία κατάκτηση, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να υπάρξει ένας συγκεκριμένος στόχος και μια συγκεκριμένη πρακτική για την κατάκτηση αυτή. Και φυσικά κατάκτηση νοείται όταν κάποιος άνθρωπος πετυχαίνει τον στόχο του, και φυσικά αυτός δεν μπορεί να είναι ένα μόνο εφήμερο αντικείμενο, αλλά προφανώς όσο μεγαλύτερος είναι ο στόχος, τόσο περισσότερη προσπάθεια απαιτείται για την κατάκτησή του.

Και πάνω σε αυτή την αλήθεια, δηλαδή ότι καθένας άνθρωπος επιχειρεί μέσα στην ατομική του καθημερινότητα να κατακτήσει οποιοδήποτε στόχο έχει θέσει στην προσωπική του ζωή, στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της προσωπικής καθημερινής μας ζωής και όχι μόνο. Διότι, όλοι οι άνθρωποι κατανοούμε την διαφορά μεταξύ αναγκαίου-εφήμερου, και προοπτικής του μέλλοντος, αφού κανένας άνθρωπος δεν εργάζεται στην πραγματικότητα μόνο για το σήμερα, αλλά θέλει να έχει εξασφαλισμένο και το μέλλον του, εγγύς, απώτερο, απώτατο, και, για τους  Χριστιανούς και αιώνιο κατά την δήλωση του Χριστού και του Συμβόλου της Πίστεως.

Και αυτή η νέα διάσταση προοπτικής ζωής που αποκάλυψε ο Χριστός και περιλαμβάνεται μέσα στις Γραφές της Παλαιάς Διαθήκης, ότι δηλαδή ο άνθρωπος δεν ζει μόνο για το ψωμί αλλά προσδοκά και κάτι περισσότερο ή μάλλον κάτι πολύ περισσότερο, αυτή η αποκάλυψη έφερε την ανατροπή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Διότι το εφήμερο διαρκεί για λίγο, αλλά οι προοπτικές του μέλλοντος δίνουν άλλη διάσταση και ελευθερία σκέψης και αναζητήσεων στον άνθρωπο, ο οποίος αποδεσμεύεται από τα δεσμά μόνο της καθημερινότητας και περνά στους προβληματισμούς για το μέλλον, δηλαδή τις καλύτερες προοπτικές για το άτομο αλλά και την κοινωνία μέσα στην οποία βιώνει την ατομική του καθημερινότητα.

Και ο βασικός παράγοντας που διαπιστώνεται από όλους τους ανθρώπους είναι η αδικία μέσα στην κοινωνική μας ζωή. Η αδικία εξοπλίζει με μίσος την καρδιά του αδικούμενου, αλλά και μακροχρόνια η αδικία ζημιώνει ολόκληρες κοινωνίες, οι οποίες προσδοκούν Δικαιοσύνη, αλλά αντιμετωπίζουν την αδικία στην προσωπική ζωή των μελών της. Και επειδή η αδικία έχει άμεση σχέση με το συμφέρον, αυτόματα υπεισέρχεται ο παράγων εκ/δίκηση, δηλαδή πάλη για την αποκατάσταση του Δικαίου.

Οι κατακτήσεις μας κινούνται μέσα στα προσωπικά μας όρια. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να υπερβεί τα προσωπικά του όρια, διότι αυτά τα όρια δημιουργούνται από τα προσωπικά και ατομικά μας δεδομένα, όπως καθένας γεννιέται, με τις καταβολές της δικής του οικογένειας, οι οποίες μπορεί να είναι γνωστές αλλά και άγνωστες, δεδομένου ότι μέσω του DNA μεταφέρονται, προφανώς, και στοιχεία από το μακρινό παρελθόν του οικογενειακού μας δέντρου, σε άγνωστη ποσότητα και ενταση, μέσα από τα οποία – στοιχεία – διαμορφώνεται ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά μας, ανάλογα και με το φυσικό αλλά και το ανθρώπινο περιβάλλον μέσα στο οποίο κάθε άτομο βιώνει την ατομική του καθημερινότητα.

Αυτή η διαπίστωση, ότι δηλαδή μεταφέρονται στον καθένα τα στοιχεία των προγονικών του καταβολών, είναι κρίσιμο ζήτημα, διότι από την μια μάς δεσμεύει με την παρουσία τους, και από την άλλη πρέπει το άτομο να αναζητήσει και τα δικά του όρια ζωής, δεδομένου ότι κάθε άτομο έχει πάντα περιθώρια να αναπτύξει αντισώματα και να κάνει αποδοχή άλλων στοιχείων, τα οποία θα μετριάσουν τις αρνητικές – κατά κανόνα – επιδράσεις του παρελθόντος, και θα φέρουν ένα νέο περιβάλλον, μέσα στο οποίο θα μπορούν να αναπτυχθούν και στοιχεία που δεν υπήρξαν στο οικογενειακό μας παρελθόν.

Και αυτό είναι κρίσιμο δεδομένο για κάθε άνθρωπο. Διότι ανοίγει ένα νέο κύκλο εισόδου και εξόδου αρνητικών και θετικών δεδομένων, όπως σε κάθε φυσικό ανθρώπινο δημιούργημα, όπου κάθε αρνητικό στοιχείο αποβάλλεται κατά την θέληση του ενεργούντος, ενώ γίνονται αποδεκτά νέα στοιχεία, που εμφανίζονται να φέρνουν κάτι καλύτερο από το προηγούμενο αρνητικό.

Κάθε άτομο, δηλαδή, δεν είναι μια στατική δημιουργία, αλλά υφίσταται κάθε δευτερόλεπτο αλλαγές από μέσα προς το έξω, δημιουργώντας ένα νέο περιβάλλον, μέσα στο οποίο αναπτύσσεται η καθημερινή μας συμπεριφορά και εξέλιξη. Κάθε νέο στοιχείο που εισέρχεται στην ατομική μας καθημερινότητα, είτε είναι ορατό με τα φυσικά μας αισθητήρια, είτε είναι ένα στοιχείο του εσωτερικού μας κόσμου των σκέψεων και των συναισθημάτων, φέρνει μικρές αλλά δομικές αλλαγές στην κυκλοφορία του οργανισμού μας – με την φυσική ή την μεταφορική έννοια – οι οποίες συντελούν και στην αλλαγή της συμπεριφοράς μας, όπως ο κόκκος της άμμου στο κοχύλι ή ο εισβολέας μέσα στην κυψέλη των μελισών.

Αυτά τα ξένα στοιχεία μεταβάλλουν το περιβάλλον, και μια νέα αρχή γεννιέται, για να αντισταθεί στα αρνητικά και ενοχλητικά, ή να αφομοιώσει τα θετικά για νέες προοπτικές ζωής. Και αυτό διδάσκει η διδασκαλία του Χριστού. Τα παλαιά πέρασαν, νέοι ορίζοντες ανοίγονται κάθε στιγμή στο άτομο που είναι πρόθυμο να αφήσει και να αποβάλει τα αρνητικά στοιχεία του προσωπικού ή οικογενειακού παρελθόντος, για να αναπληρώσει το κενό που δημιουργείται με νέα στοιχεία ζωής και μέλλοντος. Το παρελθόν δεν μεταβάλλεται. Εκείνο που μπορεί να μεταβληθεί είναι το παρόν με την προοπτική του μέλλοντος. Και αυτή είναι η κατεύθυνση του νέου πνεύματος και όχι του παλαιού γράμματος που άφησε στην συνείδησή μας κάθε αρνητικό αποτύπωμα που ενοχλεί την προσωπική μας καθημερινότητα.

Η διδασκαλία του Χριστού αντιπροσωπεύει δύο πλευρές. Από την μια υποδεικνύει ό,τι έρχεται από το παρελθόν που δηλητηριάζει το παρόν, και από την άλλη ό,τι ανοίγει νέες προοπτικές μέλλοντος, εφόσον το άτομο εγκαταλείψει το αρνητικό του παρελθόν. Αρωγός στον αγώνα αυτό είναι το πνεύμα του θεού και δεν είμαστε μόνοι μας. 

Οι ατομικές μας κατακτήσεις είναι προσωπικό θέμα, και εξαρτώνται από τα δικά μας ενδιαφέροντα. Και προφανώς, οι ανάγκες της καθημερινότητας μάς οδηγούν στην εξασφάλιση τροφής και προστασίας για σήμερα, αλλά – εμείς οι άνθρωποι του 21ου αιώνα – ενδιαφερόμαστε και για το μέλλον, μάλιστα μερικές φορές κατά υπερβολικό τρόπο. Δεν μάς αρκεί δηλαδή η εξασφάλιση της ημέρας, αλλά θέλουμε να έχουμε και “εφόδια” και για το μέλλον, συνήθως χωρίς όρια λογικής.

Και αυτός ο μη λογικός συλλογισμός των ατομικών μας αναγκών μάς οδηγεί σε συγκέντρωση πραγμάτων που δεν τα έχουμε σήμερα ανάγκη, αλλά πιθανόν κάποια στιγμή της ζωής μας να μάς είναι χρήσιμα, τα συσσωρεύουμε και μετά αναζητουμε μεγαλύτερα σπίτια και αποθήκες για τις ανάγκες που δεν έχουμε σήμερα, αλλά πιθανόν να έχουμε στο μέλλον. Και αυτό το στοιχείο της άμετρης πλεονεξίας υποσκάπτει την ατομική μας καθημερινή ησυχία, και ενώ ξέρουμε – εάν σκεφτούμε λογικά – ότι θα μπορούσαμε αυτό να το παρουμε αργότερα, σπεύδουμε σήμερα να φορτώσουμε το ατομικό μας καλάθι με πράγματα που δεν τα χρειαζόμαστε σήμερα.

Και αυτό απλά έχει ώς συνέπεια την απώλεια χρόνου και δυνάμεων, άρα συρρίκνωση των σημερινών μας διαθέσιμων εφοδίων σε δύναμη και χρόνο. Δηλαδή, αφήνουμε τα επείγοντα και τα ουσιαστικά της ημέρας, και πιανόμαστε με τα μελλοντικά, που δεν ξέρουμε εάν ποτέ θα τα χρειαστούμε στην πραγματικότητα. Όμως αφήνοντας κάποιος/α το σήμερα, “χάνει το τρένο”, και αυτό φέρνει αργότερα απογοήτευση και εσωστρέφεια.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός στην δική του διδασκαλία δεν καθόρισε κανένα όριο πλουτισμού και αναγκών, αλλά επεσήμανε την ανάγκη συνετούς επιλογής σε ο,τιδήποτε δεν χρειαζόμαστε σήμερα. Ο άρτος ο επιούσιος δεν αφορά μόνο το ψωμί του φαγητού, αλλά αφορά και την εσωτερική επάρκεια σε δύναμη αντίστασης σε οτιδήποτε δεν είναι της δικής μας πραγματικής ανάγκης. Διότι, ήξερε ο Χριστός τον εσωτερικό μας εχθρό, εκείνον που  κλέβει την αίσθηση της επάρκειας και τοποθετεί μέσα μας τις πλασματικές ανάγκες του μέλλοντος. Και αυτή η αναγκαία αντίσταση δεν ανήκει σε κανέναν άλλον άνθρωπο, αλλά μόνον στους εαυτούς μας.

Διότι κανείς δεν μάς επιβάλλει κάτι – εκτός από την μισητή οικονομική εφορία – εάν εμείς δεν συμφωνήσουμε. Και μπορεί η κοινωνική πίεση που νιώθουμε όλοι να μάς ωθεί σε πλεονεξία, αλλά η αντίσταση και η αποφυγή περιττών πραγμάτων, ορατών και μη ορατών, είναι αποκλειστική – και μάλιστα σε απόλυτο βαθμό – ευθύνη κάθε ατόμου, όπως η χρήση του φρένου στο δικό μας όχημα δεν είναι ζήτημα των άλλων γύρω μας, αλλά είναι αποκλειστικό δικό μας ατομικό ζήτημα. Και επειδή σήμερα όλοι οδηγούμε κάποιο όχημα, η εξάσκηση στην ορθή χρήση της δύναμης και της αντίστασης στην ανάπτυξη ταχύτητας, έρχεται στην καθημερινότητα να επιβεβαιωθεί με απόλυτο τρόπο.

Κανείς άλλος δεν ευθύνεται για τους λάθους χειρισμούς στο δικό μου όχημα, από την στιγμή που εγώ ξεκινώ την καθημερινή μου πορεία. Τα λάθη των άλλων μπορεί να επηρεάζουν και την δική μου πορεία. Όμως τα δικά μου λάθη δημιουργούνται κατά κανόνα από εμένα, και εγώ θα πληρώσω την υπερβολή. Οι άλλοι, θα έρθουν στην δική τους σειρά, ανάλογα με την καλή ή την κακή χρήση που θα κάνουν στην δική τους καθημερινή πορεία. 

Ο σκοπός μιας προσωπικής μας κατάκτησης – το ξέρουμε καλά από τις προσωπικές μας εμπειρίες – δεν πρέπει να είναι μόνο ο στόχος που έχουμε θέσει εμείς, αλλά πρέπει να περιλαμβάνει και την κατάλληλη πορεία και μέθοδο – νόμιμη σε κάθε περίπτωση, διότι διαφορετικά η κατάκτηση δεν αποκτά νομιμότητα και κινδυνεύει με απώλεια εάν τεθεί σε κρίση – προκειμένου να αντέξει και στο βάθος του χρόνου. Διότι όλοι δεν επιδιώκουμε μόνο ημερήσιο κέρδος, αλλά στοχεύουμε και σε μακροχρόνιους καρπούς, ώστε το όφελος να είναι σπουδαιότερο για την προσωπική μας ζωή.

Και αυτή η πραγματικότητα των αξιών ζωής, δηλαδή η κατάκτηση να είναι νόμιμη, αλλά να έχει και μέλλον, είναι ο κυρίαρχος λόγος που όλοι καταβάλλουμε προσπάθειες για κάτι καλύτερο από αυτό που φαινομενικά παρουσιάζεται. Προσπαθούμε να κάνουμε όσο μπορούμε καλύτερα οτιδήποτε απαιτείται, προκειμένου και το αποτέλεσμα να αντέχει μέσα στον χρόνο που θα ακολουθήσει. Διότι η ελπίδα και η προσδοκία ανοίγουν δρόμους ζωής. Η απογοήτευση και η εσωστρέφεια, καταστρέφουν ακόμη και τα υπάρχοντα.

Αυτό σημαίνει για την πρακτική μας καθημερινότητα, ότι όσο πιο σταθεροί είναι οι στόχοι μας, και όσο πιο προσεκτικοί είμαστε στην πορεία για την κατάκτηση, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχουμε να βγούμε κερδισμένοι. Και ο καλύτερος δείκτης της προσωπικής μας πορείας είναι το αποτέλεσμα μιας και μόνο ημέρας. Εάν η ημέρα έχει θετικά αποτελέσματα, έρχεται αισιοδοξία και ελπίδα για κάτι καλύτερο. Το αντίθετο, ναρκοθετεί το μέλλον. Διότι στον εσωτερικό μας κόσμο, στις σκέψεις και τους υπολογισμούς βρίσκονται τα μυστικά της ζωής μας, και όχι μόνο σε όσα οι άλλοι μπορούν να καταλάβουν για τα προσωπικά μας βιώματα.

Το άτομο σκέφτεται, υπολογίζει, επιλέγει και αποφασίζει, όσα οι άλλοι θα δουν να γίνονται πράξη. Και αυτό δηλώνει ότι όσα καλά καλλιεργήσουμε μέσα μας σε σκέψεις και υπολογισμούς, τόσα καλύτερα αποτελέσματα μπορεί να προκύψουν. Διότι εκ του εσωτερικού μας προέρχονται όλα και όχι μόνο από τις εξωτερικές προκλήσεις της καθημερινότητας. Και ξέροντας ότι οι δικές μας σκέψεις θα γίνουν προσωπικές πράξεις και όχι οι γνώμες των άλλων, θέτουμε ένα θεμέλιο ελευθερίας, αφού κανείς δεν μπορεί να μάς υποχρεώσει να αποφασίσουμε κάτι, εάν εμείς οι ίδιοι δεν το θέλουμε.

Και ο Χριστός στο σημείο αυτό της προσωπικής ευθύνης έθεσε την κοιτίδα των επιλογών μας και όχι μόνο στις εξωτερικές συνθήκες. Διότι κατά κανόνα υπάρχουν περιθώρια – τα ανακαλύπτουμε δυστυχώς εκ των υστέρων – για καλύτερες επιλογές, τα οποία όμως δεν τα αξιοποιήσαμε. Και αργότερα εισπράττουμε τις συνέπειες από τις βιαστικές μας επιλογές. Το σωστό timing δεν είναι πάντα το γρήγορο, αλλά αναζητούμε το κατάλληλο, για να φτάσουμε στην κατάκτηση της προσωπικής μας επιλογής χωρίς κενά και πισωγυρίσματα.

Ο γύρω κόσμος μάς πιέζει, οι ανάγκες φαίνονται επιτακτικές. Η απόφαση όμως βαρύνει το άτομο και οι συνέπειες των δικών μας λαθών έρχονται με βία και επιμένουν να πίνουν το αίμα της συνειδήσεώς μας, οδηγώντας πολλές φορές σε μεγαλύτερα λάθη, και πιο τραγικές συνέπειες. Ο χρόνος κάθε κατάκτησης, ο τρόπος και οι μέθοδοι, παίζουν καθοριστικό ρόλο, όχι μόνο για μιά περίπτωση, αλλά για το σύνολο του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την προσωπική μας ζωή. Ο στόχος πρέπει να είναι σταθερός. Η μέθοδος της καθημερινής μας συμπεριφοράς μέχρι να φτάσουμε ως τον στόχο, είναι αποκλειστικό ζήτημα της προσωπικής μας καθημερινότητας και κανενός άλλου.