Η πορεία για μια κατάκτηση είναι μια διαδρομή με αφετηρία την στιγμή των αποφάσεων και κατάληξη την επιτυχία του στόχου. Και αυτό, επειδή είναι η προσωπική μας εμπειρία καθημερινά, είναι κάτι που πρέπει να μάς απασχολεί, ως προς την κατανόηση της πορείας μας. Εάν δηλαδή βαδίζουμε καλά, ή έχουμε χάσει τον δρόμο, ή χρονοτριβούμε και κινδυνεύουμε να χάσουμε τον στόχο μας λόγω της αμέλειας.

Και ενώ αυτά είναι κατανοητά για την πρακτική μας καθημερινότητα και τις κατακτήσεις για τον άρτο τον επιούσιο, όταν ερχόμαστε σε πιο μακροπρόθεσμους στόχους, εκεί αμελούμε την παιδεία και την επιμέλεια. Δηλαδή, αποφεύγουμε ότιδήποτε μπορεί να μάς φέρνει δυσκολία, γκρινιάζουμε, και αντί να προχωρούμε, χάνουμε χρόνο και δυνάμεις, ή τουλάχιστον έτσι θα καταλήξει το πράγμα. Δηλαδή, στην αποτυχία.

Και αυτό δεν το θέλει κανείς άνθρωπος, απλά διότι όλοι ξεκινάμε αισιόδοξα και με ελπίδα, και η απογοήτευση δεν μάς αρέσει. Διότι, όσοι καλλιεργούμε την ατομική μας πίστη στον Χριστό ως Χριστιανοί, η ελπίδα και η αισιοδοξία – εφόσον στηρίζεται σε λογική και την δύναμη που κάθε άτομο διαθέτει με την πίστη του – αποφέρει καρπούς σε βάθος χρόνου, και όχι μόνο άμεσα, όπως όλοι θα θέλαμε.

Διότι, από ένα εποχιακό άνθος δεν μπορείς να μαζέψεις σταφύλια ή ελιές, αλλά μόνο άρωμα και οπτική ικανοποίηση, αφού για το σταφύλι και τις ελιές πρέπει να περιμένεις χρόνια μέχρι να ωριμάσουν, και πάλι παίρνεις μια φορά τον χρόνο τον καρπό και όχι κάθε μέρα. Και αυτό ισχύει και για τους ατομικούς μας στόχους, οι οποίοι δεν αφορούν μόνο την ημερήσια ανάγκη, αλλά κινούνται και γύρω από πιο μακροπρόθεσμες ανάγκες.

Αυτός είναι ο λόγος που πηγαίνουμε από παιδιά στα σχολεία. Επενδύουμε στο μέλλον και όχι μόνο στην συγκεκριμένη ημέρα, ξέροντας ότι οι γνώσεις, η γραφή, η ανάγνωση, η κοινωνικότητα και χιλιάδες άλλα μικροπράγματα που είναι απαραίτητα για την ομαλή μας επιβίωση στο μέλλον, δεν αποκτώνται και δεν κατακτώνται μέσα σε μια στιγμή ή σε μία ημέρα.

Αντίθετα, απαιτείται υπομονή και καλλιέργεια, παιδεία και πάθος, και δεκάδες άλλες παράμετροι, που καθορίζουν την επιτυχία του τελικού στόχου. Και αυτό το ξέρουμε από την παιδική μας ηλικία. Κανένα παιδί πχ δέκα ετών δεν θεωρεί ότι έχει κατακτήσει τα όνειρά του διότι πήγε σήμερα στο σχολείο, διότι αντιλαμβάνεται ότι ο στόχος, η παιδεία και η επιτυχία θα έρθουν αργότερα και όχι μόνο σήμερα, αν και η ημερήσια ικανοποίηση παίζει σημαντικό ρόλο στην ισορροπία του εσωτερικού μας κόσμου. Χωρίς παιδεία και σχολείο κανείς δεν μπορεί να περιμένει καρπούς γνώσης και κατακτήσεων στο μέλλον. Σήμερα δουλεύουμε το μέλλον εξήγησε ο Χριστός.

Οι προσωπικές μας κατακτήσεις είναι συνάρτηση των στόχων που έχουμε θέσει στην ατομική μας καθημερινότητα. Χωρίς στόχους και ατομική προσπάθεια, καμία κατάκτηση δεν μπορεί να γίνει πράξη, όσο και αν το επιθυμούμε θεωρητικά. Και ενώ αυτό είναι απόλυτα κατανοητό μέσα από την ατομική μας καθημερινή εμπειρία, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης και των ερωτημάτων της ζωής, εκεί αποφεύγουμε, τόσο τους στόχους, όσο και τις ατομικές μας προσπάθειες, κρίνοντας ότι εμείς έχουμε κάνει το μέρος μας, και τώρα είναι η σειρά του θεού.

Και αυτό μπορεί να ισχύει σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ατομική ευθύνη, τόσο για την επιλογή των στόχων, όσο και για το είδος των προσπαθειών που θα καταβάλλει το άτομο για να πετύχει τους δικούς του στόχους. Διότι μέσα μας κουβαλάμε το δικό μας δισάκι και τις δικές μας ευθύνες, και κανένας ζωντανός άνθρωπος δεν μπορεί να αρνηθεί την ύπαρξη των εφοδίων της πίστης που διαθέτει για την προσωπική του ζωή.

Και αυτά τα εφόδια της πίστης δεν είναι χρήσιμα μόνο για την εξασφάλιση του ημερήσιου άρτου, αλλά είναι απαραίτητα και για την εξασφάλιση μιας καλύτερης προοπτικής του ατομικού μέλλοντος. Και η διδασκαλία του Χριστού, όπως την εξήγησε ο ίδιος και οι αυτόπτες μάρτυρες, περιλαμβάνει και τις δύο περιοχές της ατομικής μας καθημερινότητας. Το ημερήσιο είναι απαραίτητο για την καθημερινή μας επιβίωση.

Η προοπτική όμως του μέλλοντος είναι εξίσου απαραίτητη, για όσους επιθυμούν να δοκιμάσουν την εμπιστοσύνη τους στην διδασκαλία του Χριστού. Διότι, ο Χριστός πρώτα, και οι μαθητές του κατόπιν, εξήγησαν και τις δύο αυτές προοπτικές. Τόσο την βελτίωση του παρόντος της ατομικής καθημερινότητας, όσο και την βελτίωση της προοπτικής ζωής μετά το όριο του φυσικού μας θανάτου. Διότι το ένα προετοιμάζει και προοιωνίζει το άλλο. Το καλό παρόν είναι μια καλή βάση για το μέλλον, και το ξέρουμε όλοι από την προσωπική μας ζωή.

Η καλή και ρεαλιστική προοπτική του μέλλοντος, όπως την εξήγησε ο Χριστός και οι άλλοι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, και όχι όπως καθένας μας τις φαντάζεται με το μυαλό του και με την άγνοια που δυστυχώς μάς διακατέχει τους περισσότερους σε αυτόν τον τομέα, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, για το οποίο ο Χριστός πλήρωσε με την ζωή του. Κανένα από τα δύο δεν είναι περιττό. Το ένα εξασφαλίζει το άλλο, ή τουλάχιστον το ένα επηρεάζει το άλλο σε σημαντικό βαθμό, ώστε κανένα από τα δύο, δηλαδή το παρόν ή το μέλλον να μην είναι αμελητέο.

Εκτός από τις αναγκαίες κατακτήσεις που όλοι προσπαθούμε να πετύχουμε μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα, υπάρχουν και άλλες κατακτήσεις, εξίσου σημαντικές, για τις οποίες μίλησε ο Χριστός στην δική του διδασκαλία, και τις οποίες και μεις κατανοούμε ότι είναι σημαντικές, αν και αποφεύγουμε να τις θέσουμε στο πρόγραμμα των ατομικών μας στόχων για κατάκτηση, είτε γιατί αγνοούμε την αξία τους, είτε γιατί έχουμε λάθος πληροφόρηση.

Ενώ, δηλαδή, ξέρουμε για παράδειγμα ότι η εκτίμηση, η αγάπη και η κατανόηση είναι καλύτερη από περισσότερα χρήματα ή ανθρώπινη δόξα, στην καθημερινή μας ζωή αυτό το παραβλέπουμε, και γινόμαστε σκληροί και άτεγκτοι μπροστά στην ανθρώπινη δόξα και στο χρήμα, και μάλιστα στο εύκολο χρήμα ή ακόμη – φεύ! – και στο παράνομο χρήμα. Και ενώ ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι το πλέον αναγκαίο, ωστόσο, όταν φτάνουμε στο σημείο των ατομικών μας επιλογών, εκεί αφήνουμε την κρίση μας για λίγο – ίσως για πολύ λίγο, δηλαδή όσο χρειάζεται για να πάρουμε την λάθος απόφαση, έχοντας αποκρύψει στην συνείδησή μας την αλήθεια – και προχωρούμε στην λάθος κατάκτηση, παραβλέποντας την αλήθεια των αξιών της προσωπικής και κοινωνικής μας ζωής.

Αυτή η μικρή και κρυφή εσωτερική ανάπαυλα από την ορθή κρίση της συνειδήσεώς μας είναι αυτή που άγεται και φέρεται από το σύνδρομο της πλεονεξίας για ο,τιδήποτε εμείς θεωρούμε πολύτιμο εκείνη την στιγμή! Αφήνουμε, λοιπόν, την ορθή φωνή της συνειδήσεως και ακολουθούμε την φωνή του συμφέροντος μόνον, και αυτό θα μάς οδηγήσει αργότερα σε λάθος πορεία μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα.

Και ο Χριστός εδώ έθεσε τον θεμέλιο λίθο της σύγχρονης ζωής: στην πλεονεξια. Για την εσωτερική αυτή κατάσταση του κάθε ατόμου η υγιαίνουσα διδασκαλία του Χριστού έθεσε ξεκάθαρους όρους. Όσα έχει ο άνθρωπος πρέπει να μπορεί να τον φτάνουν στην διαχείριση της ατομικής του ζωής. Τα περιττά, δεν συμβάλλουν στην ζωή, αλλά στον περιττό πλούτο, ο οποίος γεμίζει την καθημερινή  ζωή μας με πράγματα, που δεν είναι κατά κανόνα απαραίτητα. Και η ισορροπία μεταξύ αναγκών και υπαρχόντων είναι ένα κρίσιμο ζήτημα για κάθε άτομο που αναζητά την διατήρηση της πίστης μέσα στην ατομική του καθημερινότητα. Τούτο πρέπει να πράττει, και εκείνο να μην αφήνει.

Ο πλούτος είναι δύναμη μέσα στην καθημερινότητα – και όποιος διατείνεται ότι δεν χρειάζεται την δύναμη του επίγειου πλούτου θέλει να μάς πλανήσει για να αρπάξει ό,τι πλούτο διαθέτει κάθε αφελής – , αλλά υπάρχουν και άλλες παράμετροι που κάνουν την ζωή μας να είναι πλήρης. Και ο Χριστός το ξεκαθάρισε. Μάθετε την διδασκαλία μου, εφαρμόστε την, και θα πλουτίζετε και μεταξύ των ανθρώπων, αλλά και στον θεό. Τούτο πράττετε και εκείνο μην αμελείτε. Τα χρειάζεστε και τα δύο, και κανείς να μην σας παραπλανά με τις θεωρίες περί ακτημοσύνης και φτώχειας στον θεό. Κανείς από τα παραδείγματα της Βίβλου δεν έθεσε τον πλούτο εμπόδιο. Το εμπόδιο είναι η αδυναμία μας να κάνουμε τις σωστές επιλογές.

Κάθε προσωπική μας κατάκτηση προϋποθέτει το ατομικό μας ενδιαφέρον, αλλά και την καταβολή δυνάμεων για την επιτυχία του στόχου. Δεν υπάρχει κατάκτηση χωρίς αυτές τις δύο προϋποθέσεις, και αυτό είναι η καθημερινή εμπειρία όλων των ανθρώπων επί της γης.

Η κατάκτηση, ως εφαρμοσμένη έννοια, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε ζωντανού οργανισμού που θέλει να ζήσει και να επιζήσει. Και πάνω σε αυτή την αλήθεια της ζωής θεμελίωσε ο Χριστός – με την υγιαίνουσα διδασκαλία του – την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, δίνοντας νέες προεκτάσεις στην θεμελιακή αυτή αλήθεια, και, μάλιστα, ανοίγοντας θύρα και δρόμο για το ατομικό μέλλον.

Αξιοποίησε έτσι τα ιστορικά δεδομένα, δηλαδή τα λάθη και τις επιτυχίες των ανθρώπων, για να εξηγήσει την δύναμη της ζωής, όπως αυτή μπορεί να προκύψει από την γνώση και εφαρμογή της δικής του, αλλά της υγιαίνουσας διδασκαλίας του. Κάλεσε λοιπόν, όποιο άτομο ενδιαφέρεται να ανακαλύψει τρόπους επέκτασης της ατομικής του ζωής, να μάθει και να μαθαίνει καθημερινά μέσα από τις ατομικές του εμπειρίες, όσα εκείνος δίδαξε, και όχι μόνο τις ανθρώπινες διδασκαλίες.

Οι δικές του προτάσεις για κατακτήσεις δεν κινούνται μόνο μέσα στα ανθρώπινα καθημερινά όρια, αλλά άνοιξε και πέραν αυτών τις προοπτικές της εξερεύνησης του άγνωστου θεού, με όπλο την πίστη στο δικό του πρόσωπο και την εφαρμογή της δικής του υγιαίνουσας διδασκαλίας. Νέος ορίζοντας, ορίστηκε ο ουρανός. Νέος χρόνος ζωής, η αιωνιότητα.

Εκείνο, λοιπόν, που απομένει είναι η προσωπική απόφαση να διαβάσει κάθε ενδιαφερόμενος την δική του διδασκαλία, και να αρχίσει να την εφαρμόζει στην ατομική του καθημερινή ζωή. Ο δημιουργός του σύμπαντος κόσμου είναι εδώ, και οι δυνάμεις του είναι διαθέσιμες χωρίς προσωποληψίες. Αρκεί το άτομο να εγκύψει με σοβαρότητα και ατομική υπευθυνότητα, όπως κάνουμε για κάθε σοβαρό έργο μας, στην δική του διδασκαλία, και μέσα από αυτήν να αντλεί τις απαντήσεις για τα προσωπικά του ερωτηματικά ζωής.

Οι διδασκαλίες για τις ανθρώπινες δραστηριότητες είναι πολύτιμες. Η διδασκαλία του Χριστού περιλαμβάνει όλα αυτά, αλλά επεκτείνει και τον ορίζοντα του ατόμου σε νέες διαστάσεις. Η μια διδασκαλία δεν εμποδίζει την άλλη, αλλά την συμπληρώνει, με στόχο την πληρότητα της ατομικής ζωής.