Οι προσωπικές μας κατακτήσεις έχουν όρια, αλλά αυτά είναι προσωρινά, και το ξέρουμε από την προσωπική μας εμπειρία. Διότι, μπορεί να κατακτήσαμε κάτι, αλλά είναι απόλυτα βέβαιο ότι αυτή η κατάκτηση, ήταν ένα μόνο στάδιο στην προσπάθειά μας, να κατακτήσουμε κάτι καλύτερο.

Αυτή είναι η προσωπική εμπειρία κάθε ζωντανού ανθρώπου, άσχετα αν γίνεται αντιληπτή άμεσα, ή θα γίνει στο μέλλον, ή και ποτέ, διότι ο άνθρωπος ως φυσικό πρόσωπο κάποια στιγμή φεύγει από αυτόν τον κόσμο, αλλά τα έργα των προσωπικών του κατακτήσεων θα συνεχιστούν από αλλους, και αυτή είναι η κοινή εμπειρία μέσα από την ιστορική πραγματικότητα.

Κανένας ποτέ δεν έφτασε το τέλειο, αλλά προχώρησε – στον καιρό του και με βάση της δυνάμεις που διέθετε τότε – σε ένα ικανοποιητικό όριο πληρότητας του στόχου της κατάκτησης, για να συνεχίσουν άλλοι προς τον ίδιο στόχο, αλλά έχοντας ως βάση τις κατακτήσεις των προηγουμένων. Κανείς ποτέ δεν ξεκινά από το μηδέν, αν και πολλές φορές η αλαζονεία δεν μάς επιτρέπει να δούμε την αλήθεια πίσω από τα γεγονότα.

Τίποτα από όσα έχουμε σήμερα και χρησιμοποιούμε στην ατομική – αλλά και κοινωνική μας – καθημερινότητα δεν το ανακαλύπτουμε εμείς. Διότι είναι προφανές ότι για οτιδήποτε εμείς διαχειριζόμαστε, κάποιοι άλλοι στο παρελθόν είχαν ξεκινήσει αυτό το ταξίδι της προσωπικής τους τότε κατάκτησης, είχαν φτάσει ως ένα σημείο πληρότητας της κατάκτησης, για την οποία είχαν ξεκινήσει, έφυγαν από την ζωή, και απλά εμείς σήμερα μπήκαμε στον δικό τους κόπο και θερίζουμε τον καρπό μέσα από τις δικές τους προσπάθειες.

Και όποιο άτομο νομίζει ότι αυτό προσωπικά ανακάλυψε τον τροχό ή την φωτιά, προφανώς πλανάται πλάνη οικτρά, διότι η κοινή λογική της αλήθειας υποδεικνύει άλλη διάσταση της αλήθειας. Εμείς στηριζόμαστε στις κατακτήσεις των παλαιοτέρων, και οι νεότεροι θα στηριχθούν στις δικές μας κατακτήσεις, προκειμένου να φτάσει η κατάκτηση στην τελειότητα που έχει προβλεφθεί από την εποχή της δημιουργίας του κόσμου. Δηλαδή, καθένα άτομο προσθέτει στις προηγούμενες κατακτήσεις τον δικό του κόπο, και το αποτέλεσμα – πάντα προσωρινό – είναι αυτό που εμείς ονομάζουμε προσωπική μας κατάκτηση.

Δηλαδή, η δική μας κατάκτηση, είναι στην ουσία μια επέκταση της προηγούμενης κατάκτησης, ώστε να φτάσουμε στην τελειότητα, την οποία όμως κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων. Όλοι οι άνθρωποι δηλαδή προσθέτουμε στα ήδη υφιστάμενα, και καθένας παίρνει την ανταμοιβή του για τον ρόλο του στην συνολική κατάκτηση, όπως μπορούμε να το κατανοήσουμε από χιλιάδες ζητήματα που εμείς οι ίδιοι διαχειριζόμαστε μέσα στην προσωπική μας ζωή καθημερινά.

Και στην διδασκαλία του Χριστού αυτή η παράμετρος, δηλαδή να κατανοούμε τον δικό μας ρόλο, αλλά σε σχέση με τους ρόλους των προηγουμένων, είναι καίριο στοιχείο, διότι προφυλάγει το άτομο από τον άμετρο εγωισμό, τον οποίο προκαλεί κάθε κατάκτηση. Διότι, κάθε κατάκτηση, περιέχει το νεωτερικό στοιχείο της απόλαυσης, αλλά αυτή πρέπει να έχει τα όριά της, προκειμένου το άτομο να μην γίνεται εγωιστής και αλαζόνας, αλλά να γίνεται περισσότερο συνετό, ώστε να αφήνει δρόμο στην συνείδησή του για κάποια καλύτερη μορφή κατάκτησης του μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου ή και αιώνιου για τους Χριστιανούς. 

Κάθε προσωπική κατάκτηση – για τα φυσικά πρόσωπα – φέρνει χαρά και αισιοδοξία για το μέλλον, και ικανοποίηση για τους κόπους του παρελθόντος. Αυτός είναι ο κοινός παρονομαστής όλων των ανθρώπων πάνω στην γη διαχρονικά. Η κατάκτηση μιας νίκης είναι ο πυλώνας της αισιοδοξίας μας για το ατομικό – και εάν πρόκειται για μεγαλύτερα πράγματα – και για το κοινωνικό μας μέλλον. Η χαρά της νίκης τροφοδοτεί με αισιοδοξία τον εσωτερικό μας κόσμο, και αυτή με την σειρά της φέρνει ενίσχυση στον ψυχικό και σωματικό μας κόσμο.

Κάθε νίκη που κατακτά ένα άτομο, έχει τις δικές της προϋποθέσεις και αγώνες, και απλά η επισφράγιση της νίκης δημιουργεί το γεγονός της κατάκτησης, δηλαδή την πληρότητα του εσωτερικού μας κόσμου, ότι καταφέραμε κάτι που συμβάλλει στο καλύτερο μέλλον μας. Και αυτά τα στοιχεία – σε ατομικό αλλά και κοινωνικό σύνολο – αποτελούν την κινητήρια δύναμη για την μετακίνησή μας προς κάτι καλύτερο, δηλαδή προς την – μη ορατή ακόμη – τελειότητα. Διότι η ανθρώπινη τελειότητα είναι πάντα προσωρινή, δηλαδή μέχρι να εμφανιστεί το επόμενο στάδιο της τελειότητας, και αυτό αποτελεί την συνεχή εξέλιξη προς το καλύτερο, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον κάθε άνθρωπο πάνω στην γη.

Η βελτίωση αυτή προς την άγνωστη αλλά υπαρκτή τελειότητα φέρνει το άτομο κάθε στιγμή προς ένα καλύτερο παρόν, αλλά και με προοπτικές καλύτερου μέλλοντος και αυτή είναι η ουσία της διδασκαλίας του Χριστού. Γίνεστε τέλειοι, όπως ο θεός του ουρανού. Δηλαδή η πίστη στον θεό δεν είναι μόνο για να ξεπεράσουμε μια καθημερινή δυσκολία, αλλά περιέχει μέσα της και τα σπέρματα της καλύτερης προοπτικής του μέλλοντος, και αυτό αποτελεί τον σπόρο που θα φέρει το καλύτερο μέλλον.

Η πίστη στον Χριστό δεν είναι για επανάπαυση στα κεκτημένα, αλλά είναι δύναμη θεού που ενισχύει το άτομο στην προσωπική του καθημερινότητα, να ξεπερνά τις δυσκολίες που συναντά, και από την άλλη να ανοίγει θύρες καλύτερου μέλλοντος, στοιχείο που δημιουργεί τον ατομικό μας δρόμο, μέσα στην λεωφόρο της πίστης που άνοιξε η Ανάσταση του Χριστού.

Στην ατομική μας ζωή καθημερινά δεν κρίνεται ο θεός και ο Χριστός, αλλά κρινόμαστε εμείς, εάν πετύχαμε κάποια βελτίωση, κάποια νέα κατάκτηση, η οποία θα βελτιώσει τον εσωτερικό μας κόσμο σε γνώση και εμπειρία, ώστε πάνω στην βελτίωση αυτή, να οικοδομηθεί το καλύτερο μέλλον στην ατομική και κοινωνική μας ζωή. Ο Χριστός ήρθε να δείξει τον δρόμο προς νέες προσωπικές κατακτήσεις, όχι – πλέον – μόνο με τις ατομικές μας δυνάμεις, αλλά με επιστράτευση και των δυνάμεων της μέλλουσας ζωής και πραγματικότητας, όπως επισφραγίστηκε πρακτικά με την Ανάσταση του Χριστού.

Η δύναμη αυτή δεν είναι αδυναμία, αλλά είναι ενίσχυση εσωτερική στο άτομο, προκειμένου να κατακτά το προσωπικό του παρόν, αλλά να έχει και αποθέματα δυνάμεων για το μέλλον του. Διότι το πρόσκαιρο, δηλαδή το προσωρινό του βίου μας, δεν είναι το μόνο στοιχείο της ύπαρξής μας, διότι αυτό αφήνει έξω τον κόσμο του ουρανού και του σύμπαντος, χώροι και χρόνος απεριόριστων διαστάσεων για εξερεύνηση και εξιχνίαση της ατομικής μας πορείας μέσα στην καθημερινότητα. 

Κάθε προσωπική μας κατάκτηση είναι ένας άθλος. Μπορεί να μην είναι σπουδαίος για τους άλλους, αλλά η προσπάθεια να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, έχει μεγάλη αξία, για το άτομο που επιχειρεί να αλλάξει τα προσωπικά του επιτεύγματα, δηλαδή να προσθέσει την νέα επιτυχία της κατάκτησης στο δικό του προσωπικό χαρτοφυλάκιο. Και μπορεί για τους άλλους να είναι ασήμαντο, ωστόσο η αξία της επιτυχίας αφορά πρώτα τον “κατακτητή”, και κατόπιν τους γύρω του.

Διότι κάθε προσωπική κατάκτηση εφοδιάζει με αισιοδοξία το άτομο, προκειμένου να επιχειρήσει την επόμενη προσπάθεια, για μια ακόμη παραπέρα κατάκτηση. Η επανάπαυση είναι μεγάλος κίνδυνος, γιατί τροφοδοτεί με υπερηφάνεια και εγωισμό την συνείδηση του ατόμου, αντί να γεμίσει με κέφι για νέες κατακτήσεις. Μόνο οι νεκροί δεν έχουν ανάγκη κατακτήσεων. Όλοι οι ζωντανοί έχουμε ανάγκη από τις προσωπικές, όσο και από τις κοινωνικές κατακτήσεις, διότι αυτές αλλάζουν το σήμερα, αλλά ταυτόχρονα προετοιμάζουν το έδαφος για το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο ή και αιώνιο για όσους έχουν ελπίδα Αναστάσεως με την πίστη στον Χριστό.

Η γη δεν είναι επίπεδη, ούτε ευθεία, αλλά έχει αμέτρητες παραλλαγές κάθε χιλιοστό της επιφάνειας. Και η κατάκτησή της δεν είναι εύκολη – ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζουμε και δεν έχουμε κατακτήσει πολλές περιοχές της – ούτε και πρόκειται να γίνει εύκολη, γιατί η προσπάθεια για να την κυριεύσουμε και να την κατακτήσουμε – όχι ως τρόπαιο, αλλά ως εφόδιο ζωής – έχει ακόμη μακρύ δρόμο, και δεν αναφέρομαι στην κατάκτηση μέσω των δορυφόρων, αλλά στην κατάκτηση με τα πόδια, τα οποία θα φέρουν και τα νέα στοιχεία που βρίσκονται ακόμη κρυμμένα κάτω από τα πόδια μας.

Ωστόσο, η κατάκτηση της γης δεν είναι το μόνο ζητούμενο, αλλά προηγείται η κατάκτηση της γνώσης του εαυτού μας και του προσωπικού μας συμφέροντος. Διότι όλα συνοψίζονται στο ατομικό μας κέρδος, και στην ατομική μας πληρότητα ζωής. Είναι σπουδαίο να επισημάνουμε ότι, ενώ ο Χριστός υπέδειξε την μελέτη της ανάπτυξης των φυτών ως μάθημα για την κατανόηση των κανόνων της πρακτικής μας ζωής, [αλλά και των στοιχείων που συνιστούν την προσέγγιση της σοφίας του δημιουργού], χρειάστηκαν να περάσουν περίπου δεκαοκτώ αιώνες, μέχρι να στρέψουμε την προσοχή μας και να κατανοήσουμε – να καταμάθουμε όπως είπε ο ίδιος – την λειτουργία των φυτών, και να πάρουμε – αν πήραμε! – κάποιο μάθημα για την προσωπική και κοινωνική μας βελτίωση!

Και όλα αυτά γιατί θεωρούσαμε την φράση του Χριστού ως θεολογικό μόνο στοιχείο της μεταφυσικής και μυστηριακής θεώρησης, και όχι ως πρακτικό στοιχείο, η εφαρμογή το οποίου – [ καταμάθατε ]- φέρνει απελευθέρωση από τα δεσμά της άγνοιας και της επανάληψης στείρων τύπων χωρίς καμιά νέα κατάκτηση, που θα έφερνε την λύτρωση από χιλιάδες αγκυλώσεις της ανθρώπινης κοινωνίας.

Και επειδή όλα εξαρτώνται από τα άτομα, είναι προφανές ότι καθένα πρόσωπο χρειάζεται να κάνει τις προσωπικές του κατακτήσεις σε όλους τους τομείς της ζωής, αφήνοντας στην  άκρη τις παραδοσιακές αντιλήψεις, ότι για όλα φταίνε οι άλλοι και το παρελθόν. Φτηνές δικαιολογίες, χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα στην προσωπική μας ζωή. 

Κάθε προσωπική μας κατάκτηση στην ατομική μας καθημερινότητα αποδεικνύει και το ενδιαφέρον μας για την ζωή. Δεν υπάρχει ζωή – με την γενικότερη έννοια – χωρίς αναζητήσεις και ελπίδα. Η ελπίδα ανοίγει τον δρόμο. Η αναζήτηση είναι η κινητήρια δύναμη, που ωθεί το άτομο στην υπέρβαση της προσωπικής αδράνειας, του καθημερινού μας, δηλαδή, βολέματος.

Οι αναζητητές ανοίγουν τους δρόμους. Οι αδρανείς διατηρούν τα κεκτημένα, αλλά αυτά μειώνονται, διότι ο νόμος της φύσης αποδοκιμάζει την αδράνεια και αυξάνει το κόστος της συντήρησης – διατήρησης των κεκτημένων, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται στην προσωπική, αλλά και την κοινωνική μας προσωπική πραγματικότητα. Όποιος ψάχνει και αναζητά βρίσκει – κατά κανόνα. Όποιος δεν αναζητά είναι απόλυτα βέβαιο ότι δεν θα κατακτήσει ποτέ τίποτα. Όχι γιατί δεν υπάρχουν πράγματα να κατακτήσει, αλλά γιατί το άτομο που δεν ενδιαφέρεται και δεν αναζητά, μένει στάσιμο και πεθαίνει από δίψα δίπλα στα ποτάμια του καθαρού νερού που κυλούν αδιάκοπα γύρω του.

Και ενώ αυτή είναι η αλήθεια της προσωπικής μας ζωής και εμπειρίας, όταν ερχόμαστε στις προσωπικές μας αποφάσεις ως Χριστιανοί, εφαρμόζουμε ακριβώς τα αντίθετα. Μένουμε στάσιμοι, χωρίς ενδιαφέρον για αναζητήσεις πέραν των κεκτημένων. Και αυτό δημιουργεί στασιμότητα, και στην στασιμότητα διατηρούνται τα μικρόβια, όπως και στα στάσιμα και μη ανανεούμενα νερά της φύσης. Στην στασιμότητα το άτομο φαίνεται και αισθάνεται ασφαλές, αλλά το μέλλον δεν το ξέρει κανείς, άρα υπάρχει κίνδυνος απώλειας των κεκτημένων, πάνω στα οποία είχαμε αποθέσει την χαρά της προσωπικής μας κατάκτησης.

Όποιος όμως αναζητά το καλύτερο και το πιο δίκαιο, αυτός/ή οπωσδήποτε θα διαθέτει καλύτερη πληροφόρηση για το αόρατο μέλλον και την κοινή μας τύχη. Διότι ο θάνατος και η απώλεια δεν συνοψίζεται μόνο στην ώρα του φυσικού μας θανάτου, αλλά – φευ! – έχει και την εμφάνισή του και στην προσωπική μας καθημερινότητα. Αποφεύγοντας να ανανεώσουμε το πνεύμα και τις περιορισμένες πεποιθήσεις μας, κινδυνεύουμε να ξεμείνουμε από δυνάμεις του εσωτερικού μας κόσμου, δηλαδή της ελπίδας και της χαράς.

Αντίθετα, αναζητώντας νέες κατακτήσεις στον τομέα του εσωτερικού μας κόσμου, εκεί που συντελούνται όλα τα σπουδαία και – μη ορατά – τεχνάσματα της αδράνειας και του βολέματος ή της αναζήτησης και της νέας κατάκτησης, δίνουμε περιθώρια στον εαυτό μας να μετακινηθεί προς τα εμπρός, αφήνοντας πίσω τα καλά, για να φτάσουμε στο καλύτερο. Και στην διδασκαλία του Χριστού αυτός είναι ο Χρυσός κανόνας.

Δεν αφήνουμε το τώρα για το μέλλον, αλλά συμψηφίζουμε τα μέχρι σήμερα κέρδη, και τα επενδύουμε στο μη ορατό μέλλον των προσωπικών μας κατακτήσεων. Τότε έρχεται η νέα καθημερινή αποκάλυψη, καθώς ξεφεύγουμε από το παρελθόν και το σήμερα, για να εξερευνήσουμε το μέλλον, μέσα στο οποίο βρίσκονται κρυμένοι όλοι θησαυροί. Το παρελθόν και οι εμπειρίες του είναι η βάση του μέλλοντος. Αλλά δεν το αντικαθιστούν. Και η σοφία λέει ότι η βάση δεν είναι το όλον, αλλά τμήμα μόνον αυτού, κατά την διδασκαλία του Χριστού. 

Κάθε κατάκτηση φέρνει πληρότητα στην προσωπική μας καθημερινή ζωή. Και το σύνολο των προσωπικών μας κατακτήσεων συνιστά την εμπειρία ολόκληρης της ζωής μας. Λάθη και παραλείψεις, αφαιρούν από την πληρότητα. Νίκες και επιτυχίες – οι νίκες αφορούν τυχόν ανταγωνιστές της κατάκτησης ενός κοινού στόχου – φέρνουν πληρότητα και ικανοποίηση στον εσωτερικό μας κόσμο, άσχετα από τις εξωτερικές συνέπειες, που μπορεί να είναι πλούτος ή αναγνώριση και έπαινος.

Και στην καθημερινή προσωπική ζωή των ατόμων που επιλέγουν να αναζητήσουν για βοήθεια τον δημιουργό τους, αυτή η πραγματικότητα της νίκης και της επιτυχίας παίζει καθοριστικό ρόλο, διότι ανοίγει την θύρα για τις επόμενες κατακτήσεις, τις επόμενες επιτυχίες στην προσωπική μας καθημερινότητα. Τα λάθη δεν βλάπτουν τον δημιουργό, αλλά αφαιρούν από την δική μας πληρότητα. Οι παραλείψεις, δεν ζημιώνουν τον δημιουργό, αλλά στερούν το άτομο από τις προβλεπόμενες επιτυχίες, οι οποίες θα έφερναν πλούτο στην ζωή του ατόμου.

Ωστόσο, ιδιαίτερη προσοχή απαιτείται στην περίπτωση των συναγωνιστών ή και ανταγωνιστών του ίδιου στόχου. Διότι, σε αυτή την περίπτωση, όταν δηλαδή δεν πρόκειται για προσωπικό στόχο στην ατομική καθημερινότητα, πχ να φτάσω στον χώρο της εργασίας μου, αλλά πρόκειται για αγαθό που και άλλοι θα ήθελαν να κατακτήσουν, πχ μια προαγωγή στην εργασία μου, τότε οι καταστάσεις είναι περίπλοκες. Διότι υπάρχουν και θέματα μη ελεγχόμενα από τους δύο ή τους πολλούς ανταγωνιστές, και το πνεύμα των ατόμων δεν είναι σύμφωνο ως προς τις μεθόδους επιτυχίας.

Κάθε λάθος στην μέθοδο της επιτυχίας, δηλαδή να φτάνει κάποιος στον στόχο αλλά αδικώντας τον άλλον άνθρωπο που και αυτός θέλει να φτάσει στον ίδιο στόχο, φέρνει σύντομα την αποτυχία και πληρώνεται εδώ και τώρα, χωρίς καθυστέρηση. Διότι θα αποκαλυφθεί η αδικία, και το κόστος θα είναι τραγικό, όπως συμβαίνει στους αγώνες με το ντόπινγκ. Άρα, για να είναι ασφαλής η νίκη όταν πρόκειται για κοινά αγαθά, πρέπει να είναι καθορισμένοι οι κανόνες του αγώνα και να υπάρχει κριτής που να ανταποδίδει.

Για όσους δε αναζητούν το θέλημα του θεού στην προσωπική τους καθημερινότητα, αυτή η παράμετρος της μη αδικίας του άλλου, παίζει καθοριστικό ρόλο στην πορεία του μέσα στα επόμενα στάδια της ζωής του. Και στην διδασκαλία του Χριστού όλες αυτές οι παράμετροι αναλύονται, για όποιο άτομο θέλει να ακολουθήσει την δική του πορεία. Τα δικά μας λάθη προς τους άλλους, ζημιώνουν εμάς. Τα λάθη των άλλων προς εμάς, έχουν τον κριτή τους που θα αποδώσει το δίκαιο. Και αυτό δεν έχει χρονικούς περιορισμούς ή προσδιορισμούς.

Διότι όλα τα θέματα δεν είναι προφανή και δεν είναι απλά, αλλά είναι σύνθετα με πολλές παραμέτρους που πρέπει να φανερωθούν, ώστε η τελική κρίση να είναι δίκαιη. Πρόχειρες απόψεις για το Δίκαιο δεν είναι ασφαλείς, διότι μπορεί να εμφανιστούν αργότερα πράγματα που θα αλλάξουν την γνώμη του κριτή. Και η υπομονή μέχρι την κρίση όλων των θεμάτων που βιώνουμε στην ατομική μας καθημερινότητα, δεν είναι πάντα εύκολο πράγμα. Για το λόγο αυτό και ένα από τα πλέον αναγκαία εφόδια του ατόμου που αναζητά τον δημιουργό του είναι ο εφοδιασμός με υπομονή, ώστε να φανερωθούν τα κρυπτά των ανθρώπων.