Αν και οι προσωπικές μας κατακτήσεις δεν είναι όλες ίδιες και δεν έχουν την ίδια αξία, ωστόσο κάθε κατάκτηση συμπληρώνει κάποιο κενό, μικρό ή μεγάλο, που βρίσκεται μέσα μας και μάς οδηγεί στην πράξη και στην περιπέτεια της κατάκτησης, ιδιαίτερα όταν αυτή έχει ανταγωνιστές και αντιπάλους, οι οποίοι – για δικούς τους λόγους – κάνουν την δική μας προσπάθεια πιο δύσκολη. Και, βέβαια, όταν πρόκειται για την μικρή ηλικία, τότε τα πράγματα καλύπτονται από εφεδρίες, οικογένεια, φίλοι, σχολείο, κλπ, ενώ όταν το άτομο φτάσει στην προβλεπόμενη ωριμότητα, τότε όλη η ευθύνη για κάθε κατάκτηση περνά σταδιακά στην προσωπική του ευθύνη και κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει, όσο και εάν το επιθυμεί.

Αυτή ακριβώς η μεταβολή της ευθύνης από την νηπιακή και παιδική ηλικία και αφέλεια στην ευθύνη της ώριμης πλέον ηλικίας, σηματοδοτεί και την ανάγκη για αλλαγή πληροφοριών. Διότι κάθε άτομο κατανοεί τον κόσμο μέσα από τις πληροφορίες που φτάνουν στο ίδιο το άτομο. Και εάν οι πηγές δεν είναι άρτιες και ειλικρινείς, τότε η πληροφόρηση είναι ελλειπής ή διεστραμμένη, και οι συλλογισμοί του ατόμου έχουν λάθος υλικό επεξεργασίας, αφού οι πληροφορίες δεν είναι γνήσιες και δεν είναι ακριβείς.

Και εάν το άτομο παρασυρθεί σε συνειρμούς επιλογών και αποφάσεων, και προπαντός εάν προβεί και σε εκτέλεση πράξεων, τότε όχι μόνο κατάκτηση δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει πλάνη, το άτομο χάνει τον προσανατολισμό της ζωής του, για να καταλήξει σε απιστία προς τους ανθρώπους και την κοινωνία, ακριβώς γιατί το ίδιο το άτομο μπορεί να ήταν ειλικρινές, αλλά οι πληροφορίες στις οποίες στηρίχθηκε ήταν λανθασμένες, άρα και οι επιλογές και οι αποφάσεις του δεν οδηγούν στην κατάκτηση που το ίδιο το άτομο έχει θέσει ως προσωπικό στόχο στην ατομική του καθημερινότητα.

Με λίγα λόγια, δεν αρκεί μόνο η πληροφορία που φτάνει σε μας, αλλά απαιτείται και έλεγχος ξανά και ξανά, μέχρι την τελική απόφαση, ώστε να μην θρηνούμε απογοητεύσεις και αδιέξοδα. Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός έστρεψε την προσοχή του στην κατεύθυνση αυτή, δηλώνοντας με απόλυτη ασφάλεια ότι από τον καρπό γνωρίζεται κάθε δέντρο, αλλά και από την ποιότητα αναγνωρίζεται το καλύτερο από το καλό και προφανώς και από το σάπιο και άχρηστο.

Διότι ο Χριστός δεν ήρθε για να μας μάθει να επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας, αλλά ήρθε να φέρει το νέο πνεύμα της διαρκούς ανανέωσης στο μυαλό του ενδιαφερομένου ατόμου, ώστε κάθε στιγμή, όπως κάνουμε όταν οδηγούμε το όχημά μας, τα μάτια και η συνείδησή μας να βρίσκεται σε εγρήγορση και να επιλέγει τις προτιμήσεις του μετά από εξαντλητικό – όσο γίνεται περισσότερο – έλεγχο των πληροφοριών. Όταν πχ δοκιμάζουμε να αγοράσουμε ρούχα και υποδήματα, κατά κανόνα κάνουμε δοκιμές και εξετάζουμε όλες τις πλευρές, δηλαδή πρώτα εάν μάς ικανοποιεί η ποιότητα και η τιμή, και κατόπιν βέβαια και εάν είναι εφαρμόσιμο στις δικές μας ατομικές απαιτήσεις.

Και δεν είναι μόνο οι αγορές, αλλά σε κάθε κίνηση της καθημερινότητάς μας, αποδεικνύεται ότι εμείς εξετάζουμε, ελέγχουμε, επιλέγουμε, και κατόπιν προβαίνουμε στην καταβολή του αντιτίμου για την απόκτηση ενός πράγματος. Και όταν πρόκειται για επιλογές που αφορούν την ζωή και το μέλλον μας, κανείς δεν βιάζεται να πάρει αποφάσεις, αλλά εξετάζουμε προσεκτικά όλες τις πληροφορίες και αποφασίζουμε με ψυχραιμία και νηφαλιότητα, διότι πλέον η ευθύνη δεν είναι στον έμπορο, αλλά στο άτομο που θα ωφεληθεί ή θα ζημιωθεί από την επιλογή της απόκτησής του. 

Η κατάκτηση στόχων πέραν των αναγκαίων της προσωπικής μας καθημερινότητας προϋποθέτει και σκοπούς μεγαλύτερης αξίας, όχι γιατί τα καθημερινά δεν είναι απαραίτητα, αλλά διότι στον σύγχρονο κόσμο τα καθημερινά, τροφές και προστασία, ικανοποιούνται μέσα από τις κοινωνικές μας κατακτήσεις.

Ωστόσο, όλοι κατανοούμε ότι αυτές οι κατακτήσεις των καθημερινών αναγκαίων δεν συμπληρώνουν και όλες μας τις ανάγκες, διότι όλοι διαπιστώνουμε ότι ενώ έχουμε τα απαραίτητα, μάς λείπει κάτι σπουδαίο, και αυτό δημιουργεί το κενό μέσα στον εσωτερικό προσωπικό μας κόσμο, και δημιουργεί αναζητήσεις στόχων πέραν των απλών καθημερινών. Και αυτή η αναζήτηση είναι σπουδαία, διότι εξαναγκάζει το άτομο να πληροφορηθεί και να ανακαλύψει το λάθος που υπάρχει και παράγει αυτό το κενό στον ψυχικό μας κόσμο, ενώ κατά τα άλλα όλα έχουν βρει την ικανοποίησή τους.

Αυτό δηλώνει ότι ο άνθρωπος, ο κάθε ζωντανός άνθρωπος, δεν έχει ανάγκη μόνο τα απαραίτητα, τροφές και προστασία, αλλά αναζητά και άλλες “τροφές”, οι οποίες θα φέρουν απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και της αδικίας που μάς ενοχλεί όλους. Το αίσθημα δηλαδή του Δικαίου, δεν φέρνει “τροφή” στο σώμα, αλλά ζητά απαντήσεις και εξηγήσεις για το γιατί υπάρχει αδικία, και αυτό δεν είναι μόνο θέμα γνώσεων, αλλά είναι – κυρίως – θέμα εσωτερικής ανάγκης κάθε ζωντανού ανθρώπου.

Και αυτό επιβεβαιώνεται μέσα από την καθημερινή μας εμπειρία, διότι όλους ενοχλεί το άδικο και ο θάνατος, αλλά και άλλα μικρότερες σημασίας περιστατικά που έρχονται σε γνώση μας. Για τον λόγο αυτό και κανείς ζωντανός άνθρωπος δεν είναι ευχαριστημένος από την καθημερινή μας ζωή, γιατί μπορεί να μην μας απασχολεί η εξεύρεση των καθημερινών αναγκαίων, αλλά μάς ενοχλεί η άδικη συμπεριφορά και οι άδικες πράξεις, γεγονός που σημαίνει ότι το εσωτερικό μας ένστικτο δεν είναι ακόμη ικανοποιημένο. Και αυτή η κατάσταση του ανικανοποίητου, εφόσον δεν “πληρωθεί” με την “αναγκαία τροφή”, παίρνει σταδιακά μορφή χιονοστιβάδας, και μπορεί να καταστρέψει ακόμη και ολόκληρη την ζωή μας.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός στην δική του διδασκαλία, εξήγησε αυτή την εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων, και μάλιστα μέσα από τα γεγονότα και τις κοινωνικές και ατομικές καταστάσεις που βίωναν οι ακροατές του, αυτά δηλαδή που βιώνουμε και εμείς σήμερα. Και ο Χριστός έβαλε το πήχυ στο ύψος πάνω από τις ανθρώπινες δυνάμεις, και αυτό ήταν που τον οδήγησε και στον σταυρό. Διότι όλοι κατανοούσαν το άδικο, όλοι κατανοούσαν το πονηρό, αλλά κανείς δεν είχε την δύναμη να αντισταθεί στον “συρμό” της εποχής εκείνης, όπως και στην δική μας εποχή συμβαίνει σήμερα. Βλέπουμε, κατανοούμε το λάθος και το πονηρό, αλλά δεν έχουμε την δύναμη, ακόμη και εάν θέλουμε, να πράξουμε το ορθό και το αγαθό.

Και με τον τρόπο αυτό το άτομο πρώτα και η κοινωνία αργότερα, υφίσταται όλα τα άδικα και τα παράνομα, χωρίς όμως δυνάμεις για αποφυγή όλων των πράξεων που οδηγούν στην αρρωστημένη κατάσταση. Διότι ο Χριστός δεν υπέδειξε μόνο το πονηρό και την αδικία, αλλά δίδαξε και το πώς ένα άτομο φτάνει στην “πληρότητα”, ώστε να μην έχει κενά στην προσωπική του ζωή. Τα κενά όλοι ξέρουμε ότι φέρνουν πτώσεις. Και ο Χριστός εξήγησε τον τρόπο αποφυγής των πονηρών, αλλά και επιλογής των αγαθών που διατηρούν την ατομική πληρότητα στον εσωτερικό μας άνθρωπο. 

Οι κατακτήσεις αποτελούν το πιο σπουδαίο θέμα στην ατομική μας καθημερινότητα. Ότι κάνουμε, το κάνουμε για να πλουτίσουμε, να αποκτήσουμε κάτι νέο, να αλλάξει η καθημερινή αλλά και οι προοπτικές της μελλοντικής μας ζωής, διότι κανείς δεν ζει μόνο για το σήμερα, αλλά όλοι θέλουμε και ένα καλύτερο και πιο αποτελεσματικό αύριο, προκειμένου να καλύψουμε το κενό και τις επιθυμίες του εσωτερικού μας κόσμου.

Διότι, οι επιθυμίες μας δεν είναι λειτουργικά “μηχανήματα”, αλλά είναι παράγωγα του εσωτερικού μας κόσμου, αθόρυβα, αλλά αποτελεσματικά, διότι αυτά κατευθύνουν την ζωή μας σε οτιδήποτε κάνουμε κάθε μέρα, όσο ζούμε πάνω στην γη. Διότι, κανείς δεν μπορεί να περιγράψει τις επιθυμίες του, αφού αυτό που όλοι περιγράφουμε είναι το αντικείμενο της επιθυμίας μας, και όχι αυτή καθ αυτή η επιθυμία που δημιουργείται και υπάρχει μέσα μας, αλλά αυτή κινεί το ενδιαφέρον μας για την ζωή και τις κατακτήσεις μας.

Με λίγα λόγια, στον εσωτερικό μας κόσμο, στις σκέψεις και τα συναισθήματά μας κυκλοφορούν στοιχεία μη ορατά δια των οφθαλμών μας, αλλά τελικά αυτά τα “αόρατα” στοιχεία παρακινούν τις σκέψεις και τους συλλογισμούς, ώστε να πάρουμε αποφάσεις για το τι ακριβώς επιθυμούμε να κατακτήσουμε. Και μπορεί τελικά να κινούμαστε προς την κατεύθυνση μιας συγκεκριμένης επιθυμίας, ωστόσο αυτό είναι δευτερογενές και όχι το πρωτογενές.

Άρα, το πρωτογενές, αυτό δηλαδή που καλλιεργήθηκε μέσα μας, και από το οποίο προέκυψε το αντικείμενο της επιθυμίας μας, αυτό είναι το σημαντικότερο και εκεί πρέπει να εστιάσουμε τις αναζητήσεις μας, εάν το αντικείμενο τελικά δεν μάς ικανοποιεί, όπως εμείς νομίζαμε. Άρα, η κάθε διόρθωση δεν μπορεί να γίνει στο αντικείμενο, αλλά στην διεργασία που έλαβε χώρα στον έσω άνθρωπο, και εκεί πρέπει να εστιάζουμε τις προσπάθειές μας, όταν μια κατάκτηση δεν είναι τελικά αυτό που επιθυμούμε.

Και όσο βαθύτερα εξερευνούμε τον εσωτερικό μας κόσμο με συνέπεια και υπευθυνότητα, τόσο καλύτερα κατανοούμε ότι οι προθέσεις και οι σκέψεις, όσα δηλαδή προηγήθηκαν από την κατάκτηση, αυτές μάς οδήγησαν στην λάθος πορεία και στο λάθος αντικείμενο. Διότι το θέμα εστιάζει όχι μόνο στην εξωτερική του εικόνα, αλλά, όταν κατακτήσουμε κάτι, τότε ερχόμαστε σε επαφή με το αντικείμενο της κατάκτησης και στο περιεχόμενό του. Και αυτό μετράει. Το περιεχόμενο και όχι μόνο η πρώτη εξωτερική εικόνα, η οποία μπορεί να δημιουργεί ευχάριστα συναισθήματα, αλλά το εσωτερικό του και η σχέση του μαζί μας να μην ικανοποιεί όλα όσα εμείς νομίζαμε πριν το κατακτήσουμε.

Και κυρίαρχο ρόλο στον συλλογισμό αυτό παίζει το πόσο αξίζει το αντικείμενο της κατάκτησης και εάν αυτό έχει αξία και για το μέλλον ή απλά ικανοποίησε μια ημερήσια μόνο ή σε κάθε περίπτωση περιορισμένου χρόνου ανάγκη μας. Όσο πιο μακροπρόθεσμης αξίας είναι το αντικείμενο που επιθυμούμε να κατακτήσουμε, τόσο μεγαλύτερη αξία έχει, διότι δεν θα είναι μόνο “μιας χρήσεως”, αλλά θα είναι πολλαπλών χρήσεων, και για μεγάλο ή ακόμη και για παντοτεινό διάστημα. Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτές οι προοπτικές του μέλλοντος έχουν την μεγαλύτερη αξία, διότι κανείς δεν θέλει αύριο να πεθάνει, αλλά όλοι επιθυμούμε προοπτικές του μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου ή και αιώνιου για όσους πιστεύουν στην διδασκαλία του Χριστού και την Ανάσταση. 

Κατακτώντας πράγματα αυξάνεται η δύναμή μας. Είτε γιατί προστέθηκε κάτι νέο εξωτερικά, είτε γιατί αποκτήσαμε καλύτερη γνώση, και μπορούμε να αξιοποιήσουμε καλύτερα όσα έχουμε ήδη κατακτήσει.

Άρα, σκοπός κάθε κατάκτησης είναι η αύξηση της δύναμής μας, και αυτό εκτιμούμε προσωπικά, ότι θα συμβάλλει προς το συμφέρον μας. Και αυτή ακριβώς η παράμετρος του ατομικού μας συμφέροντος, είναι το δυναμικό στοιχείο που τροφοδοτεί με ένταση κάθε πράξη, που αποσκοπεί στην κατάκτηση ενός καλύτερου σκοπού και στόχου, από αυτούς που ήδη διαθέτει καθένας μας.

Χωρίς συμφέρον, δηλαδή χωρίς την πιθανότητα να κερδίσουμε περισσότερα από όσα ήδη διαθέτουμε, κανείς δεν κινείται και δεν ξοδεύει χρόνο και δυνάμεις για το τίποτα. Αντίθετα, όσο πιο σημαντικός είναι ο στόχος και το συμφέρον που αυτός θα αποφέρει, τόσο πιο έτοιμοι και πρόθυμοι είμαστε να αναλάβουμε δράση για την κατάκτηση αυτή. Και αυτός ο συνδυασμός του ατομικού μου θέλω με την προσδοκία ενός καλύτερου συμφέροντος, προκαλεί το άτομο να μπει σε περιπέτειες αναζητήσεων, όχι μόνο του ημερήσιου συμφέροντος, αλλά κυρίως σε συμφέροντα μακροπρόθεσμης αξίας και σημασίας.

Διότι, τα προς επιβίωση αναγκαία, τροφές, προστασία και ευημερία καθημερινή, όλοι κατανοούμε ότι δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε, γιατί οι προσωπικές μας ανάγκες μάς πιέζουν να τα καλύψουμε, και για τον λόγο αυτό κινούμαστε καθημερινά προς αυτή την βασική μας λειτουργία εξασφάλισης. Εκείνο  που διαφοροποιεί την συμπεριφορά μας είναι η αναζήτηση πραγμάτων εκτός αυτής της καθημερινής ανάγκης προς κάλυψη των αναγκαίων της επιβίωσης.

Όταν δηλαδή το άτομο έχει αναζητήσεις και προβληματισμούς πέραν της ουσιαστικής αλλά απλής καθημερινής επιβίωσης, τότε αρχίζει το μεγάλο κομάτι της ζωής μας. Τότε διαβάζουμε, παρακολουθούμε, προβληματιζόμαστε, όχι μόνο γιατί πρέπει να εξασφαλίσουμε τον άρτο τον επιούσιο, αλλά γιατί μάς ενοχλεί η αδικία που κυκλοφορεί γύρω μας, ο πόνος, η θλίψη, τα αδιέξοδα, και μυριάδες άλλα πράγματα, τα οποία μπορεί να μην δημιουργούν προβλήματα στο άτομό μας, αλλά μάς ενοχλεί η γενικότερη κατάσταση της ανθρώπινης κατάντιας και μιζέριας, η οποία, ενώ ξέρει το καλύτερο, προσφέρει το χειρότερο σε κάθε περίπτωση.

Και η υπέρβαση αυτής της καθημερινής πραγματικότητας, είναι ο στόχος όλων εκείνων, που θέλουν μια αλλαγή στην προσωπική τους ζωή, ως βάση για την κοινωνική αλλαγή. Διότι, κοινωνική αλλαγή δεν μπορεί να γίνει χωρίς να αλλάξουν τα άτομα που αποτελούν μια κοινωνία. Και ενώ όλοι θέλουμε το καλύτερο, όταν έρχεται η δική μας σειρά, τότε και εμείς πράττουμε το ελάχιστο, αφήνοντας την ευθύνη για περισσότερα στους ανώνυμους άλλους. Και αυτό δημιουργεί την κοινωνική μας εικόνα ως κράτος και ως κοινωνία ανθρώπων.

Αποφεύγουμε το άριστον, προσποιούμενοι ότι έχουμε εξαντλήσει την δική μας δύναμη. Και η δική μας αδυναμία ισοπεδώνει τα πράγματα, τα αφήνει στην αδράνειά τους, και η δική μου αδράνεια, φέρνει τους καρπούς που εγώ, αλλά και πολλοί από εμάς θα μπορούσαμε να έχουμε φέρει, κατακτώντας περισσότερες δυνάμεις μέσα από ένα υγιές αγώνισμα κατάκτησης μιας καλύτερης ζωής. 

Οι ατομικές μας κατακτήσεις αφορούν πρώτα τον εαυτό μας, και στην συνέχεια, εάν υπάρξει λόγος, και τους γύρω μας. Εάν δεν αφορούν το άτομό μας και το δικό μας συμφέρον, τότε κάθε κατάκτηση είναι εκτός προσωπικού ενδιαφέροντος και δεν προτιμάται από κανένα λογικό άνθρωπο. Διότι, ακόμη και η κοινωνική κατάκτηση δεν έχει προσωπικό νόημα, εάν δεν συμβάλλει στην δική μου ευτυχία και κάλυψη προσωπικών αναγκών. Και, φυσικά, κανείς δεν ενδιαφέρεται να κατακτήσει πράγματα και θέματα που είναι αντίθετα προς το προσωπικό του συμφέρον. Διότι τότε δεν υπάρχει κίνητρο, αλλά υπάρχει αντικίνητρο, δηλαδή καταβάλλονται προσπάθειες, ώστε το αρνητικό να μην επικρατήσει, ακόμη και εάν κάποιοι το επαγγέλονται ως σωτηρία του κόσμου.

Εάν, δηλαδή, ο στόχος που ενδιαφέρεται κάποιος να κατακτήσει δεν περιέχει ουσιαστικά στοιχεία αγαθού περιεχομένου, τότε κανείς δεν ενδιαφέρεται. Εάν δεν περιέχει στοιχεία που να είναι αρεστά στον κόσμο, αλλά έχει στοιχεία αρνητικά, και τότε κανείς δεν ενδιαφέρεται. Και εάν ο στόχος δεν είναι εφικτός, αλλά πρόκειται για αοριστολογία, και τότε, εάν ο στόχος δεν προσφέρεται για την τελειότητα και την τελειοποίηση των υφισταμένων προσωπικών ή κοινωνικών αγαθών, τότε κανείς δεν ενδιαφέρεται.

Διότι όλοι εκ προοιμίου απωθούμε τα αρνητικά και αποδεχόμαστε τα αγαθά, τα αρεστά και εκείνα που οδηγούν στην πληρότητα ενός ατόμου ή μιας κοινωνίας ανθρώπων. Αυτός είναι ο βασικός κανόνας, με τον οποίο όλοι καθορίζουμε τους στόχους στην προσωπική μας ζωή καθημερινά, και κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να αρνηθεί αυτή την αλήθεια της ζωής, όταν πρόκειται για την προσωπική του προκοπή και ευτυχία. Οι επαγγελίες μελλοντικών αγαθών χωρίς εγγυήσεις και αποδείξεις αληθείας, είναι κίνδυνος θανάτου, διότι μπορεί να οδηγήσουν το άτομο σε μελλοντικά προσωπικά αδιέξοδα χωρίς δυνατότητα επιστροφής.

Και η διδασκαλία του Χριστού στοχεύει σε αυτό ακριβώς το σημείο: να μας υποδείξει από την μια τρόπους αποφυγής λανθασμένων επιλογών, και από την άλλη τρόπους επιλογής ορθών, όχι μόνο στιγμιαίων, αλλά επιλογών που εγγυώνται και ορίζοντα μέλλοντος στην προσωπική μας καθημερινή ζωή. Κάθε διδασκαλία που δεν φέρνει ελευθερία, αλλά φέρνει στέρηση και εναγκαλισμό με ένα άγνωστο μέλλον, κινείται στα όρια της απάτης και της καταστροφής.

Και η διδασκαλία του Χριστού εκεί ακριβώς αποσκοπεί. Να αποτρέψει το άτομο από επιλογές δουλείας και εξάρτησης εκ των ανθρώπων, και να το οδηγήσει στην ελευθερία των προσωπικών του αγαθών επιλογών, των επιλογών, δηλαδή, που φέρνουν ήδη την ελευθερία της σκέψης και των πράξεων, αλλά εγγυώνται και ένα ορίζοντα χωρίς όρια στο βάθος, στο ύψος, το πλάτος και το μήκος των προσωπικών μας συμφερόντων.

Κανείς δεν θέλει την δουλεία και την εξάρτηση από τους ανθρώπους, αλλά όλοι θέλουμε ελευθερία σκέψης και επιλογών, διότι κατανοούμε ότι η σημερινή εύκολη επιλογή της δουλείας σε ανθρώπους που υπόσχονται πλούσιο μέλλον, αλλά με στέρηση των ήδη υπαρχόντων, είναι οδός που δεν οδηγεί σε μελλοντικό κόσμο, αλλά στην κόλαση της νυν και αεί καθημερινότητας καθενός που επιλέγει δουλεία και εξάρτηση με όρους μελλοντικής ικανοποίησης.