Οι ατομικές μας κατακτήσεις είναι προσωπικό θέμα, και εξαρτώνται από τα δικά μας ενδιαφέροντα. Και προφανώς, οι ανάγκες της καθημερινότητας μάς οδηγούν στην εξασφάλιση τροφής και προστασίας για σήμερα, αλλά – εμείς οι άνθρωποι του 21ου αιώνα – ενδιαφερόμαστε και για το μέλλον, μάλιστα μερικές φορές κατά υπερβολικό τρόπο. Δεν μάς αρκεί δηλαδή η εξασφάλιση της ημέρας, αλλά θέλουμε να έχουμε και “εφόδια” και για το μέλλον, συνήθως χωρίς όρια λογικής.

Και αυτός ο μη λογικός συλλογισμός των ατομικών μας αναγκών μάς οδηγεί σε συγκέντρωση πραγμάτων που δεν τα έχουμε σήμερα ανάγκη, αλλά πιθανόν κάποια στιγμή της ζωής μας να μάς είναι χρήσιμα, τα συσσωρεύουμε και μετά αναζητουμε μεγαλύτερα σπίτια και αποθήκες για τις ανάγκες που δεν έχουμε σήμερα, αλλά πιθανόν να έχουμε στο μέλλον. Και αυτό το στοιχείο της άμετρης πλεονεξίας υποσκάπτει την ατομική μας καθημερινή ησυχία, και ενώ ξέρουμε – εάν σκεφτούμε λογικά – ότι θα μπορούσαμε αυτό να το παρουμε αργότερα, σπεύδουμε σήμερα να φορτώσουμε το ατομικό μας καλάθι με πράγματα που δεν τα χρειαζόμαστε σήμερα.

Και αυτό απλά έχει ώς συνέπεια την απώλεια χρόνου και δυνάμεων, άρα συρρίκνωση των σημερινών μας διαθέσιμων εφοδίων σε δύναμη και χρόνο. Δηλαδή, αφήνουμε τα επείγοντα και τα ουσιαστικά της ημέρας, και πιανόμαστε με τα μελλοντικά, που δεν ξέρουμε εάν ποτέ θα τα χρειαστούμε στην πραγματικότητα. Όμως αφήνοντας κάποιος/α το σήμερα, “χάνει το τρένο”, και αυτό φέρνει αργότερα απογοήτευση και εσωστρέφεια.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός στην δική του διδασκαλία δεν καθόρισε κανένα όριο πλουτισμού και αναγκών, αλλά επεσήμανε την ανάγκη συνετούς επιλογής σε ο,τιδήποτε δεν χρειαζόμαστε σήμερα. Ο άρτος ο επιούσιος δεν αφορά μόνο το ψωμί του φαγητού, αλλά αφορά και την εσωτερική επάρκεια σε δύναμη αντίστασης σε οτιδήποτε δεν είναι της δικής μας πραγματικής ανάγκης. Διότι, ήξερε ο Χριστός τον εσωτερικό μας εχθρό, εκείνον που  κλέβει την αίσθηση της επάρκειας και τοποθετεί μέσα μας τις πλασματικές ανάγκες του μέλλοντος. Και αυτή η αναγκαία αντίσταση δεν ανήκει σε κανέναν άλλον άνθρωπο, αλλά μόνον στους εαυτούς μας.

Διότι κανείς δεν μάς επιβάλλει κάτι – εκτός από την μισητή οικονομική εφορία – εάν εμείς δεν συμφωνήσουμε. Και μπορεί η κοινωνική πίεση που νιώθουμε όλοι να μάς ωθεί σε πλεονεξία, αλλά η αντίσταση και η αποφυγή περιττών πραγμάτων, ορατών και μη ορατών, είναι αποκλειστική – και μάλιστα σε απόλυτο βαθμό – ευθύνη κάθε ατόμου, όπως η χρήση του φρένου στο δικό μας όχημα δεν είναι ζήτημα των άλλων γύρω μας, αλλά είναι αποκλειστικό δικό μας ατομικό ζήτημα. Και επειδή σήμερα όλοι οδηγούμε κάποιο όχημα, η εξάσκηση στην ορθή χρήση της δύναμης και της αντίστασης στην ανάπτυξη ταχύτητας, έρχεται στην καθημερινότητα να επιβεβαιωθεί με απόλυτο τρόπο.

Κανείς άλλος δεν ευθύνεται για τους λάθους χειρισμούς στο δικό μου όχημα, από την στιγμή που εγώ ξεκινώ την καθημερινή μου πορεία. Τα λάθη των άλλων μπορεί να επηρεάζουν και την δική μου πορεία. Όμως τα δικά μου λάθη δημιουργούνται κατά κανόνα από εμένα, και εγώ θα πληρώσω την υπερβολή. Οι άλλοι, θα έρθουν στην δική τους σειρά, ανάλογα με την καλή ή την κακή χρήση που θα κάνουν στην δική τους καθημερινή πορεία. 

Ο σκοπός μιας προσωπικής μας κατάκτησης – το ξέρουμε καλά από τις προσωπικές μας εμπειρίες – δεν πρέπει να είναι μόνο ο στόχος που έχουμε θέσει εμείς, αλλά πρέπει να περιλαμβάνει και την κατάλληλη πορεία και μέθοδο – νόμιμη σε κάθε περίπτωση, διότι διαφορετικά η κατάκτηση δεν αποκτά νομιμότητα και κινδυνεύει με απώλεια εάν τεθεί σε κρίση – προκειμένου να αντέξει και στο βάθος του χρόνου. Διότι όλοι δεν επιδιώκουμε μόνο ημερήσιο κέρδος, αλλά στοχεύουμε και σε μακροχρόνιους καρπούς, ώστε το όφελος να είναι σπουδαιότερο για την προσωπική μας ζωή.

Και αυτή η πραγματικότητα των αξιών ζωής, δηλαδή η κατάκτηση να είναι νόμιμη, αλλά να έχει και μέλλον, είναι ο κυρίαρχος λόγος που όλοι καταβάλλουμε προσπάθειες για κάτι καλύτερο από αυτό που φαινομενικά παρουσιάζεται. Προσπαθούμε να κάνουμε όσο μπορούμε καλύτερα οτιδήποτε απαιτείται, προκειμένου και το αποτέλεσμα να αντέχει μέσα στον χρόνο που θα ακολουθήσει. Διότι η ελπίδα και η προσδοκία ανοίγουν δρόμους ζωής. Η απογοήτευση και η εσωστρέφεια, καταστρέφουν ακόμη και τα υπάρχοντα.

Αυτό σημαίνει για την πρακτική μας καθημερινότητα, ότι όσο πιο σταθεροί είναι οι στόχοι μας, και όσο πιο προσεκτικοί είμαστε στην πορεία για την κατάκτηση, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχουμε να βγούμε κερδισμένοι. Και ο καλύτερος δείκτης της προσωπικής μας πορείας είναι το αποτέλεσμα μιας και μόνο ημέρας. Εάν η ημέρα έχει θετικά αποτελέσματα, έρχεται αισιοδοξία και ελπίδα για κάτι καλύτερο. Το αντίθετο, ναρκοθετεί το μέλλον. Διότι στον εσωτερικό μας κόσμο, στις σκέψεις και τους υπολογισμούς βρίσκονται τα μυστικά της ζωής μας, και όχι μόνο σε όσα οι άλλοι μπορούν να καταλάβουν για τα προσωπικά μας βιώματα.

Το άτομο σκέφτεται, υπολογίζει, επιλέγει και αποφασίζει, όσα οι άλλοι θα δουν να γίνονται πράξη. Και αυτό δηλώνει ότι όσα καλά καλλιεργήσουμε μέσα μας σε σκέψεις και υπολογισμούς, τόσα καλύτερα αποτελέσματα μπορεί να προκύψουν. Διότι εκ του εσωτερικού μας προέρχονται όλα και όχι μόνο από τις εξωτερικές προκλήσεις της καθημερινότητας. Και ξέροντας ότι οι δικές μας σκέψεις θα γίνουν προσωπικές πράξεις και όχι οι γνώμες των άλλων, θέτουμε ένα θεμέλιο ελευθερίας, αφού κανείς δεν μπορεί να μάς υποχρεώσει να αποφασίσουμε κάτι, εάν εμείς οι ίδιοι δεν το θέλουμε.

Και ο Χριστός στο σημείο αυτό της προσωπικής ευθύνης έθεσε την κοιτίδα των επιλογών μας και όχι μόνο στις εξωτερικές συνθήκες. Διότι κατά κανόνα υπάρχουν περιθώρια – τα ανακαλύπτουμε δυστυχώς εκ των υστέρων – για καλύτερες επιλογές, τα οποία όμως δεν τα αξιοποιήσαμε. Και αργότερα εισπράττουμε τις συνέπειες από τις βιαστικές μας επιλογές. Το σωστό timing δεν είναι πάντα το γρήγορο, αλλά αναζητούμε το κατάλληλο, για να φτάσουμε στην κατάκτηση της προσωπικής μας επιλογής χωρίς κενά και πισωγυρίσματα.

Ο γύρω κόσμος μάς πιέζει, οι ανάγκες φαίνονται επιτακτικές. Η απόφαση όμως βαρύνει το άτομο και οι συνέπειες των δικών μας λαθών έρχονται με βία και επιμένουν να πίνουν το αίμα της συνειδήσεώς μας, οδηγώντας πολλές φορές σε μεγαλύτερα λάθη, και πιο τραγικές συνέπειες. Ο χρόνος κάθε κατάκτησης, ο τρόπος και οι μέθοδοι, παίζουν καθοριστικό ρόλο, όχι μόνο για μιά περίπτωση, αλλά για το σύνολο του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την προσωπική μας ζωή. Ο στόχος πρέπει να είναι σταθερός. Η μέθοδος της καθημερινής μας συμπεριφοράς μέχρι να φτάσουμε ως τον στόχο, είναι αποκλειστικό ζήτημα της προσωπικής μας καθημερινότητας και κανενός άλλου. 

Οι κατακτήσεις στην ατομική μας καθημερινότητα μπορεί να είναι απλές ή σύνθετες, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι αυτές που καθένας μας θέλει να αποκτήσει και να θέσει στην δική του κυριαρχία. Με λίγα λόγια, οι κατακτήσεις αυτές δεν είναι θεωρητικές – εκτός εάν κάποιος είναι καθηγητής – αλλά είναι πράγματα που τα έχει ανάγκη το άτομο. Και αυτό είναι σπουδαίο στοιχείο. Διότι, όταν κάτι το κατακτούμε γιατί το έχουμε ανάγκη, δηλαδή το χρειαζόμαστε, τότε και η αξία του είναι σπουδαία για το άτομο, αλλά θα φέρει και καλύτερους καρπούς στο μέλλον, αφού – όπως έχει διατυπωθεί – τίποτα δεν είναι μόνο του, αλλά όλα έχουν προϊστορία και μέλλον και συνδέονται με αυτή την πραγματικότητα.

Και αυτό είναι το σπουδαίο. Διότι, η κατάκτηση πχ μιας γνώσης, δεν είναι θέμα θεωρητικό, αφού με εφόδιο αυτή την γνώση η ζωή μου αλλάζει, και αυτό το βλέπουμε στην προσωπική μας καθημερινότητα. Τίποτα δεν προέρχεται από το πουθενά, ακόμη και εάν εμείς δεν ξέρουμε από πού έρχεται και πού πηγαίνει. Διότι, από την στιγμή που εισέρχεται οτιδήποτε στο ατομικό μας χαρτοφυλάκιο, πχ των γνώσεων, μεταβάλλει τα υφιστάμενα και προοιωνίζει τα μελλοντικά. Και αυτή είναι η πραγματικότητα της ζωής μας.

Κάθε κατάκτηση εμπλουτίζει τα υπάρχοντα, αλλά αποτελεί την ίδια στιγμή και το θεμέλιο για το μέλλον. Έτσι λειτουργεί το σώμα μας και αναπτύσσεται, θησαυρίζοντας άγνωστο πού όσα θα χρειαστούμε, όχι για το παρελθόν, αλλά για το μέλλον, δηλαδή όσα έχει να αντιμετωπίσει το επόμενο χρονικό διάστημα. Και αυτό είναι το πραγματικό θαύμα της ζωής, και καθένας μπορεί να το εντοπίσει και να το αξιολογήσει στην προσωπική του καθημερινότητα.

Οτιδήποτε έχουμε ήδη κατακτήσει, αναμένει το επόμενο στάδιο, αναμένει την επόμενη κατάκτηση, όπως ο τροχός του αυτοκινήτου, ο οποίος αφού έχει διανύσει μια απόσταση στην άσφαλτο, κινείται προς το μέλλον και την επόμενη κατάκτηση της απόστασης. Και όσο καλύτερα γνωρίζουμε αυτή την αλήθεια της διαδοχής των κατακτήσεων μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα, τόσο καλύτερα αντιμετωπίζουμε με περισσότερες επιτυχίες και λιγότερες αποτυχίες το προσωπικό μας παρόν. Δεν μας ικανοποιεί η υφιστάμενη κατάκτηση, αλλά αμέσως μετά, και μέσα στην ίδια φορά, κινούμαστε προς το μέλλον.

Και αυτή είναι η ζωή μας στην προσωπική μας καθημερινότητα. Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού δεν εμφανίστηκε από το πουθενά για να καταντήσει στο τίποτα, αλλά έρχεται από το παρελθόν της δημιουργίας για να φτάσει στο σήμερα, και να στρώσει το δρόμο για το αύριο. Και αυτό το αύριο μπορεί να είναι λίγες ώρες μετά, αλλά μπορεί να είναι και το απώτερο και απώτατο μέλλον, ή ακόμη και η αιωνιότητα, όπως εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός.

Η παρουσία της ζωής δεν είναι σημερινή, αλλά έρχεται από τα βάθη της ιστορίας της γης, φτάνει στο σήμερα, για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του μέλλοντος, που μπορεί – και είναι πράγματι – άγνωστο, αλλά σε κάθε περίπτωση θα προφθάσει το άτομο στην συνάντησή του με τον θάνατο και το επίγειο τέλος μας, ή οπωσδήποτε θα φέρει τα αποτελέσματα στην προσωπική μας καθημερινότητα. Η διδασκαλία του Χριστού εξήγησε το ιστορικό παρελθόν, επεσήμανε τους κινδύνους των λαθών του  μέλλοντος, και ανέδειξε τον καλύτερο δρόμο για το μέλλον. Όσο πιο μακριά κάποιος κοιτάζει, τόσο λιγότερο κινδυνεύει από τα απρόοπτα. 

Οι καλές μας κατακτήσεις – ό,τι εμείς θεωρούμε καλό – είναι αξιόλογες σε κάθε περίπτωση. Εάν όμως αυτές ολοκληρώσουν τον κύκλο τους χωρίς να έχουν συνέχεια, αυτό δηλώνει ότι είχαν μικρή εμβέλεια και αξία, άρα – πιθανόν – αυτό να μην μάς ικανοποιεί κατά την ακρίβεια των προσωπικών μας επιδιώξεων. Διότι, οι κατακτήσεις που είναι για φθορά και τις εφήμερες ανάγκες μας, δεν είναι αμελητέα, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ήταν αυτός ο πραγματικός στόχος της προσωπικής προσπάθειας να κατακτήσουμε το αντικείμενο του πόθου και της επιθυμίας μας.

Αντίθετα, το σύνολο των ανθρώπων επιθυμεί – αν και ποτέ δεν το δηλώνει κανείς με θάρρος και ευθύτητα – το έργο που έχει επιτελέσει και έχει κατακτήσει, να έχει και προοπτικές μέλλοντος. Και, νομίζω, ότι εάν ερωτηθεί κάθε εχέφρων, όλοι θα δηλώσουμε εραστές του μέλλοντος και όχι μόνο του παρόντος και του σήμερα μέσα από την ουσιαστική προσέγγιση των έργων που καθένας μας επιδιώκει να κατακτήσει μέσα από τα έργα της ατομικής του καθημερινότητας.

Διότι, υποσυνείδητα όλοι κατανοούμε την αξία του μακροχρόνιου σε σχέση με την αξία του εφήμερου ή στιγμιαίου. Απλά, όταν έρχεται η στιγμή των προσωπικών μας επιλογών, επειδή οι αποφάσεις για τις επιλογές των μακροχρόνιων ζητημάτων που διαχειριζόμαστε στην διάρκεια της ατομικής μας καθημερινότητας είναι δαπανηρές σε χρόνο και δυνάμεις, όλοι επιλέγουμε το εύκολο, γιατί αυτό “βολεύει” τα πράγματα εκείνη τη στιγμή.Και ενώ ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι στην πραγματικότητα αυτό που “θα” θέλαμε, εμείς με απλότητα επιλέγουμε το εύκολο, αφήνοντας τα δύσκολα και τις δύσκολες αποφάσεις για το μέλλον.

Αλλά αυτό δεν είναι πάντα και η καλύτερη επιλογή. Διότι μπορεί το μέλλον να μην προφτάσει να έρθει στην δική μας περίπτωση, ή το μέλλον να φτάσει, αλλά εγώ να μην είμαι σε θέση πλέον να το αξιοποιήσω, όπως θα έκανα κάποια χρόνια νωρίτερα. Αλλά αυτό, ενώ είναι η αλήθεια της πραγματικής μας ζωής, στην βαθύτερη συνείδησή μας όλοι κατανοούμε την απλότητα και την ευκολία με την οποία είχαμε αποφασίσει τότε κάτι όχι και τόσο δυνατό και καλό, και τώρα, μετά από καιρό, εμείς οι ίδιοι κρίνουμε ότι η τότε παλαιότερη απόφασή μας δεν ήταν και η καλύτερη, αν και φαινόταν τότε ότι ήταν η πιο βολική για τα τότε συμφέροντάς μας.

Όμως, επειδή όσο περνούν τα χρόνια οι αξίες της ζωής μας αλλάζουν, συνήθως όλοι θα θέλαμε να έχουμε τον χρόνο να γυρίζουμε το χρόνο πίσω και να παίρναμε τώρα τις σωστές αποφάσεις που θα είχαν μεγαλύτερη αξία για την προσωπική αλλά και την κοινωνική μας ζωή. Και επειδή αυτό ποτέ δεν μπορεί να γίνει – στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα – όλοι πέφτουμε στην παγίδα της αυτοκατάκρισης και της εσωστρέφειας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το προσωπικό μας μέλλον. Διότι κάθε αυτοκατάκριση για πράξεις του παρελθόντος, συμπαρασύρει και το σήμερα, αλλά πολλές φορές υποσκάπτει και το ατομικό μας μέλλον, και τότε οι συμφορές έρχονται χωρίς λύση.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός εξήγησε ότι, επειδή το παρελθόν δεν μπορούμε να το διαγράψουμε ως ιστορική πραγματικότητα, καλύτερα είναι να καλλιεργούμε το παρόν με τις προοπτικές του καλύτερου μέλλοντος, και όχι να υποσκάπτουμε τα έργα του παρελθόντος, με σκοπό να τα διορθώσουμε. Σήμερα είναι ημέρα για το καλύτερο, και όχι η ημέρα διόρθωσης των γεγονότων του παρελθόντος. 

Κάθε κατάκτηση έχει ευθύνη. Και έχει ευθύνη του κατακτητή προς το αντικείμενο της κατάκτησης, αλλά και προς τον χορηγό και αρχικό ιδιοκτήτη. Διότι τίποτα δεν υπάρχει στον κόσμο χωρίς αρχικό ιδιοκτήτη. Μπορεί εμείς να τον αγνοούμε ως ύπαρξη, αλλά, επειδή κανένα αποτέλεσμα δεν δημιουργείται χωρίς προϋποθέσεις – ουδέν αιτιατόν άνευ αιτίας – είναι προφανές ότι κάποιος έχει τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, και ο σημερινός κατακτητής απλά γίνεται ο προσωρινός διαχειριστής με την ευθύνη της διαχείρισης, αλλά όχι μεταβίβασης της ιδιοκτησίας.

Βέβαια εμείς, πάνω στον ενθουσιασμό της κατάκτησης, θέλουμε να παραβλέπουμε τον μόνιμο και αρχικό ιδιοκτήτη, θεωρώντας ότι επειδή κατακτήσαμε κάτι, είμαστε οι απόλυτοι κυρίαρχοι και μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε, χωρίς να υπολογίζουμε την ύπαρξη του πραγματικού ιδιοκτήτη, ο οποίος παρακολουθεί την διαχείριση και συμφωνεί ή διαφωνεί, και την παίρνει από σένα και την δίνει σε κάποιον άλλον διαχειριστή, ο οποίος κρίνει ότι θα κάνει καλύτερη διαχείριση. Διότι η αμφισβήτηση της ιδιοκτησίας του μόνιμου, αρχικού και μοναδικού ιδιοκτήτη, θέτει σε αμφισβήτηση την σχέση και την κατανόηση της προσωρινής παραχώρησης, αφού είναι απόλυτα βέβαιο ότι κάποια στιγμή η δική σου κατάκτηση, όπως συμβαίνει σε όλη την ανθρωπότητα ανέκαθεν, θα περάσει εκ των πραγμάτων σε άλλον ιδιοκτήτη και στην δική του πλέον ευθύνη.

Άρα, κάθε κατάκτηση δεν σημαίνει κάτι μόνιμα απόλυτο, αλλά σημαίνει ευθύνη διαχείρισης για όσο χρόνο βρίσκεται το αντικείμενο στην ατομική ευθύνη του προσώπου που το έχει κατακτήσει σήμερα. Και αυτή η παράμετρος, δηλαδή ότι τίποτα δεν μάς ανήκει μόνιμα και παντοτινά, είναι κρίσιμο στοιχείο για τον τρόπο που διαχειριζόμαστε ό,τι κατακτούμε μέσα στην προσωπική μας καθημερινότητα. Από ιδέες και πράγματα, μέχρι τα πάσης φύσεως υλικά που αποτελούν το αντικείμενο της ατομικής μας καθημερινότητας, είναι απόλυτα βέβαιο – το δείχνουν τα νεκροταφεία – ότι θα φύγει από τα δικά μας χέρια, και κάποιος άλλος θα αναλάβει να συνεχίσει την διαχείριση.

Δηλαδή, όλη η δική μας διαχείριση, δεν παύει ποτέ να έχει προσωρινό χαρακτήρα ως προς τον χρόνο της κατάκτησης, αλλά επιβάλλει και κανόνες καλής συμπεριφοράς απέναντι σε όποιον κατέχει την μόνιμη ιδιοκτησία, και που εκείνος την παρέδωσε σε μάς, όπως θα την παραδώσει και στους επόμενους κατακτητές. Και η διδασκαλία του Χριστού βασίζεται σε αυτή την παράμετρο: κάθε τί που έχουμε κατακτήσει στην προσωπική μας ζωή, είναι απολύτως βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα το αφήσουμε σε άλλους, οι οποίοι και αυτοί θα είναι προσωρινοί διαχειριστές, με την ίδια συνέχεια στην διαδοχή της διαχείρισης.

Αυτή η κατανόηση της προσωρινότητας των δικών μας κατακτήσεων όσο κόπο και αν έχουμε καταβάλει για να κατακτήσουμε ό,τι κατέχουμε, είναι το κρίσιμο στοιχείο που οδηγεί το άτομο στην συναίσθηση της πραγματικότητας και της αλήθειας. Το αντίθετο, δηλαδή η ηθελημένη άγνοια αυτής της αλήθειας και η νοοτροπία ότι οτιδήποτε κατέχω μού ανήκει μόνιμα, είναι το αιώνιο λάθος, διότι η έννοια της ιδιοκτησίας κάνει τον άνθρωπο σκληρό και αμείλικτο, δηλαδή τον οδηγεί σε λανθασμένες εκτιμήσεις με υπερηφάνεια και αλαζονεία, εκλαμβάνοντας την προσωρινή ευθύνη διαχείρισης ως μόνιμη κατάκτηση, με αποτέλεσμα την λάθος διαχείριση μέσα στην καθημερινότητα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε ζημία προς τον ίδιο, αλλά και προς την σύγχρονή του κοινωνία.