Οι προσωπικές μας κατακτήσεις είναι συνάρτηση των στόχων που έχουμε θέσει στην ατομική μας καθημερινότητα. Χωρίς στόχους και ατομική προσπάθεια, καμία κατάκτηση δεν μπορεί να γίνει πράξη, όσο και αν το επιθυμούμε θεωρητικά. Και ενώ αυτό είναι απόλυτα κατανοητό μέσα από την ατομική μας καθημερινή εμπειρία, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης και των ερωτημάτων της ζωής, εκεί αποφεύγουμε, τόσο τους στόχους, όσο και τις ατομικές μας προσπάθειες, κρίνοντας ότι εμείς έχουμε κάνει το μέρος μας, και τώρα είναι η σειρά του θεού.

Και αυτό μπορεί να ισχύει σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ατομική ευθύνη, τόσο για την επιλογή των στόχων, όσο και για το είδος των προσπαθειών που θα καταβάλλει το άτομο για να πετύχει τους δικούς του στόχους. Διότι μέσα μας κουβαλάμε το δικό μας δισάκι και τις δικές μας ευθύνες, και κανένας ζωντανός άνθρωπος δεν μπορεί να αρνηθεί την ύπαρξη των εφοδίων της πίστης που διαθέτει για την προσωπική του ζωή.

Και αυτά τα εφόδια της πίστης δεν είναι χρήσιμα μόνο για την εξασφάλιση του ημερήσιου άρτου, αλλά είναι απαραίτητα και για την εξασφάλιση μιας καλύτερης προοπτικής του ατομικού μέλλοντος. Και η διδασκαλία του Χριστού, όπως την εξήγησε ο ίδιος και οι αυτόπτες μάρτυρες, περιλαμβάνει και τις δύο περιοχές της ατομικής μας καθημερινότητας. Το ημερήσιο είναι απαραίτητο για την καθημερινή μας επιβίωση.

Η προοπτική όμως του μέλλοντος είναι εξίσου απαραίτητη, για όσους επιθυμούν να δοκιμάσουν την εμπιστοσύνη τους στην διδασκαλία του Χριστού. Διότι, ο Χριστός πρώτα, και οι μαθητές του κατόπιν, εξήγησαν και τις δύο αυτές προοπτικές. Τόσο την βελτίωση του παρόντος της ατομικής καθημερινότητας, όσο και την βελτίωση της προοπτικής ζωής μετά το όριο του φυσικού μας θανάτου. Διότι το ένα προετοιμάζει και προοιωνίζει το άλλο. Το καλό παρόν είναι μια καλή βάση για το μέλλον, και το ξέρουμε όλοι από την προσωπική μας ζωή.

Η καλή και ρεαλιστική προοπτική του μέλλοντος, όπως την εξήγησε ο Χριστός και οι άλλοι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, και όχι όπως καθένας μας τις φαντάζεται με το μυαλό του και με την άγνοια που δυστυχώς μάς διακατέχει τους περισσότερους σε αυτόν τον τομέα, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, για το οποίο ο Χριστός πλήρωσε με την ζωή του. Κανένα από τα δύο δεν είναι περιττό. Το ένα εξασφαλίζει το άλλο, ή τουλάχιστον το ένα επηρεάζει το άλλο σε σημαντικό βαθμό, ώστε κανένα από τα δύο, δηλαδή το παρόν ή το μέλλον να μην είναι αμελητέο.

Εκτός από τις αναγκαίες κατακτήσεις που όλοι προσπαθούμε να πετύχουμε μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα, υπάρχουν και άλλες κατακτήσεις, εξίσου σημαντικές, για τις οποίες μίλησε ο Χριστός στην δική του διδασκαλία, και τις οποίες και μεις κατανοούμε ότι είναι σημαντικές, αν και αποφεύγουμε να τις θέσουμε στο πρόγραμμα των ατομικών μας στόχων για κατάκτηση, είτε γιατί αγνοούμε την αξία τους, είτε γιατί έχουμε λάθος πληροφόρηση.

Ενώ, δηλαδή, ξέρουμε για παράδειγμα ότι η εκτίμηση, η αγάπη και η κατανόηση είναι καλύτερη από περισσότερα χρήματα ή ανθρώπινη δόξα, στην καθημερινή μας ζωή αυτό το παραβλέπουμε, και γινόμαστε σκληροί και άτεγκτοι μπροστά στην ανθρώπινη δόξα και στο χρήμα, και μάλιστα στο εύκολο χρήμα ή ακόμη – φεύ! – και στο παράνομο χρήμα. Και ενώ ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι το πλέον αναγκαίο, ωστόσο, όταν φτάνουμε στο σημείο των ατομικών μας επιλογών, εκεί αφήνουμε την κρίση μας για λίγο – ίσως για πολύ λίγο, δηλαδή όσο χρειάζεται για να πάρουμε την λάθος απόφαση, έχοντας αποκρύψει στην συνείδησή μας την αλήθεια – και προχωρούμε στην λάθος κατάκτηση, παραβλέποντας την αλήθεια των αξιών της προσωπικής και κοινωνικής μας ζωής.

Αυτή η μικρή και κρυφή εσωτερική ανάπαυλα από την ορθή κρίση της συνειδήσεώς μας είναι αυτή που άγεται και φέρεται από το σύνδρομο της πλεονεξίας για ο,τιδήποτε εμείς θεωρούμε πολύτιμο εκείνη την στιγμή! Αφήνουμε, λοιπόν, την ορθή φωνή της συνειδήσεως και ακολουθούμε την φωνή του συμφέροντος μόνον, και αυτό θα μάς οδηγήσει αργότερα σε λάθος πορεία μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα.

Και ο Χριστός εδώ έθεσε τον θεμέλιο λίθο της σύγχρονης ζωής: στην πλεονεξια. Για την εσωτερική αυτή κατάσταση του κάθε ατόμου η υγιαίνουσα διδασκαλία του Χριστού έθεσε ξεκάθαρους όρους. Όσα έχει ο άνθρωπος πρέπει να μπορεί να τον φτάνουν στην διαχείριση της ατομικής του ζωής. Τα περιττά, δεν συμβάλλουν στην ζωή, αλλά στον περιττό πλούτο, ο οποίος γεμίζει την καθημερινή  ζωή μας με πράγματα, που δεν είναι κατά κανόνα απαραίτητα. Και η ισορροπία μεταξύ αναγκών και υπαρχόντων είναι ένα κρίσιμο ζήτημα για κάθε άτομο που αναζητά την διατήρηση της πίστης μέσα στην ατομική του καθημερινότητα. Τούτο πρέπει να πράττει, και εκείνο να μην αφήνει.

Ο πλούτος είναι δύναμη μέσα στην καθημερινότητα – και όποιος διατείνεται ότι δεν χρειάζεται την δύναμη του επίγειου πλούτου θέλει να μάς πλανήσει για να αρπάξει ό,τι πλούτο διαθέτει κάθε αφελής – , αλλά υπάρχουν και άλλες παράμετροι που κάνουν την ζωή μας να είναι πλήρης. Και ο Χριστός το ξεκαθάρισε. Μάθετε την διδασκαλία μου, εφαρμόστε την, και θα πλουτίζετε και μεταξύ των ανθρώπων, αλλά και στον θεό. Τούτο πράττετε και εκείνο μην αμελείτε. Τα χρειάζεστε και τα δύο, και κανείς να μην σας παραπλανά με τις θεωρίες περί ακτημοσύνης και φτώχειας στον θεό. Κανείς από τα παραδείγματα της Βίβλου δεν έθεσε τον πλούτο εμπόδιο. Το εμπόδιο είναι η αδυναμία μας να κάνουμε τις σωστές επιλογές.

Κάθε προσωπική μας κατάκτηση προϋποθέτει το ατομικό μας ενδιαφέρον, αλλά και την καταβολή δυνάμεων για την επιτυχία του στόχου. Δεν υπάρχει κατάκτηση χωρίς αυτές τις δύο προϋποθέσεις, και αυτό είναι η καθημερινή εμπειρία όλων των ανθρώπων επί της γης.

Η κατάκτηση, ως εφαρμοσμένη έννοια, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε ζωντανού οργανισμού που θέλει να ζήσει και να επιζήσει. Και πάνω σε αυτή την αλήθεια της ζωής θεμελίωσε ο Χριστός – με την υγιαίνουσα διδασκαλία του – την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, δίνοντας νέες προεκτάσεις στην θεμελιακή αυτή αλήθεια, και, μάλιστα, ανοίγοντας θύρα και δρόμο για το ατομικό μέλλον.

Αξιοποίησε έτσι τα ιστορικά δεδομένα, δηλαδή τα λάθη και τις επιτυχίες των ανθρώπων, για να εξηγήσει την δύναμη της ζωής, όπως αυτή μπορεί να προκύψει από την γνώση και εφαρμογή της δικής του, αλλά της υγιαίνουσας διδασκαλίας του. Κάλεσε λοιπόν, όποιο άτομο ενδιαφέρεται να ανακαλύψει τρόπους επέκτασης της ατομικής του ζωής, να μάθει και να μαθαίνει καθημερινά μέσα από τις ατομικές του εμπειρίες, όσα εκείνος δίδαξε, και όχι μόνο τις ανθρώπινες διδασκαλίες.

Οι δικές του προτάσεις για κατακτήσεις δεν κινούνται μόνο μέσα στα ανθρώπινα καθημερινά όρια, αλλά άνοιξε και πέραν αυτών τις προοπτικές της εξερεύνησης του άγνωστου θεού, με όπλο την πίστη στο δικό του πρόσωπο και την εφαρμογή της δικής του υγιαίνουσας διδασκαλίας. Νέος ορίζοντας, ορίστηκε ο ουρανός. Νέος χρόνος ζωής, η αιωνιότητα.

Εκείνο, λοιπόν, που απομένει είναι η προσωπική απόφαση να διαβάσει κάθε ενδιαφερόμενος την δική του διδασκαλία, και να αρχίσει να την εφαρμόζει στην ατομική του καθημερινή ζωή. Ο δημιουργός του σύμπαντος κόσμου είναι εδώ, και οι δυνάμεις του είναι διαθέσιμες χωρίς προσωποληψίες. Αρκεί το άτομο να εγκύψει με σοβαρότητα και ατομική υπευθυνότητα, όπως κάνουμε για κάθε σοβαρό έργο μας, στην δική του διδασκαλία, και μέσα από αυτήν να αντλεί τις απαντήσεις για τα προσωπικά του ερωτηματικά ζωής.

Οι διδασκαλίες για τις ανθρώπινες δραστηριότητες είναι πολύτιμες. Η διδασκαλία του Χριστού περιλαμβάνει όλα αυτά, αλλά επεκτείνει και τον ορίζοντα του ατόμου σε νέες διαστάσεις. Η μια διδασκαλία δεν εμποδίζει την άλλη, αλλά την συμπληρώνει, με στόχο την πληρότητα της ατομικής ζωής. 

Οι προσωπικές μας κατακτήσεις στην ατομική μας καθημερινότητα, είναι κατά κανόνα για την επιβίωση, ή πολλές φορές και για πιο μακροπρόθεσμα ζητήματα που κρίνουμε ότι μάς αφορούν προσωπικά. Και γύρω από αυτό το ενδιαφέρον ξοδεύουμε όλες μας τις δυνάμεις, σωματικές και ψυχικές. Και αυτή είναι μια αναγκαία πραγματικότητα, από την οποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει στην ατομική του καθημερινή ζωή. Και όποιος παινεύεται ότι τα καταφέρνει και σε άλλους τομείς, τάχατες πιο σπουδαίους από την προσωρινή καθημερινή ανάγκη, θέλει – κατά κανόνα – να μάς εξαπατήσει.

Βέβαια, όλοι ξέρουμε ότι εκτός από τις καθημερινές ανάγκες, κυρίως επιβίωσης, υπάρχει και μια πληθώρα αναγκών, που δεν συγκαταλέγονται μεν στην απλή καθημερινότητα, αλλά αποτελούν και αυτές ένα σπουδαίο κεφάλαιο των ανησυχιών μας για το μέλλον. Την προσωρινότητα όλοι την κατανοούμε. Κατανοούμε όμως ότι η ζωή μας έχει και άλλες παραμέτρους, όπως ο φόβος και η κοινωνική αστάθεια, η αδικία και το μίσος, η καταπίεση και η ανοχή, και δεκάδες άλλες παράμετροι, που δηλητηριάζουν ή θεραπεύουν τον εσωτερικό μας κόσμο. Ο οποίος δεν είναι μεν ορατός, αλλά δεν παύει να υφίσταται όσα χρόνια ζούμε πάνω στην γη, και μάλιστα, αυτός ο μη ορατός κόσμος, των σκέψεων και των συναισθημάτων, καθορίζει σε μέγιστο βαθμό και δεκάδες πλευρές της ατομικής μας συμπεριφοράς μέσα στην καθημερινότητα.

Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το κενό στην προσωπική μας ζωή. Διότι, μπορεί οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας να μην είναι ορατά, είναι όμως ορατές οι συνέπειες του περιεχομένου, το οποίο λειτουργεί μέσα στο σώμα μας. Ο θυμός δεν φαίνεται, αλλά μπορεί να προκαλέσει καταστροφή. Η αγάπη δεν φαίνεται, αλλά μπορεί να θεραπεύσει πληγές. Η καλοσύνη δεν φαίνεται, αλλά μπορεί να ανακουφίσει κάποιον άλλον από ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Και φυσικά ο κατάλογος αυτός είναι απέραντος. Διότι όλα όσα συμβαίνουν στις ατομικές πράξεις, είναι προϊόντα των εσωτερικών μας διεργασιών, οι οποίες δεν είναι ορατές, αλλά καθένας μας ξέρει πολύ καλά τί κατεργάζεται στις προσωπικές του σκέψεις και συναισθήματα.

Δηλαδή, με λίγα λόγια, όλα όσα κάνουμε, είναι προϊόντα του εσωτερικού μας κόσμου, των γνώσεων, των σκέψεων, των συναισθημάτων μας. Άρα, το κέντρο δεν είναι οι πράξεις μας, αλλά το κέντρο βρίσκεται στις σκέψεις, τους συλλογισμούς, στην πληροφόρηση που έχουμε, και γενικά ό,τι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως υλικό σκέψεων και προβληματισμών. 

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν επικέντρωσε την διδασκαλία του στα αποτελέσματα των πράξεων, διότι αυτό δεν θα έχει κανένα θεραπευτικό στοιχείο πλην της πιθανής μετάνοιας. Επικέντρωσε όμως την διδασκαλία του στις σκέψεις και στον εσωτερικό μας κόσμο, εκεί, δηλαδή, που καλλιεργούνται όσα θα εμφανιστούν αργότερα ως πράξεις. Και εδώ, στην διάρκεια της περιόδου των σκέψεων και των συναισθημάτων πριν την εκδήλωση μιας πράξης, βρίσκεται το μεγάλο κεφάλαιο. Εκείνο που έχουμε σκεφτεί, αυτό θα κάνουμε και πράξη. Εάν είχαμε σκεφτεί αλλοιώς, θα είχαμε πράξει διαφορετικά.

Με λίγα λόγια, οι σκέψεις και τα συναισθήματα ανάλογα με τις γνώσεις και τις πληροφορίες που διαθέτει κάθε φυσικό πρόσωπο, αυτά αποτελούν την τροφοδοσία του νου μας πριν επιλέξουμε και πάρουμε μια απόφαση, την οποία στην συνέχεια θα εκτελέσουμε. Και η τροφοδοσία με θετικά και αληθινά στοιχεία είναι το κρίσιμο θέμα στην ατομική μας καθημερινότητα. Μάλιστα, στις μέρες μας με την ταχύτητα της πληροφόρησης και παραπληροφόρησης, ο ασφαλέστερος τρόπος να αποφύγουμε μεγάλα λάθη, είναι η καλή και ασφαλέστερη πληροφόρηση της αλήθειας των πραγμάτων που μάς απασχολούν, πριν καταλήξουμε σε πράξεις, για τις οποίες θα μετανοήσουμε αργότερα.

Για να υπάρξει μία κατάκτηση, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να υπάρξει ένας συγκεκριμένος στόχος και μια συγκεκριμένη πρακτική για την κατάκτηση αυτή. Και φυσικά κατάκτηση νοείται όταν κάποιος άνθρωπος πετυχαίνει τον στόχο του, και φυσικά αυτός δεν μπορεί να είναι ένα μόνο εφήμερο αντικείμενο, αλλά προφανώς όσο μεγαλύτερος είναι ο στόχος, τόσο περισσότερη προσπάθεια απαιτείται για την κατάκτησή του.

Και πάνω σε αυτή την αλήθεια, δηλαδή ότι καθένας άνθρωπος επιχειρεί μέσα στην ατομική του καθημερινότητα να κατακτήσει οποιοδήποτε στόχο έχει θέσει στην προσωπική του ζωή, στηρίζεται όλο το οικοδόμημα της προσωπικής καθημερινής μας ζωής και όχι μόνο. Διότι, όλοι οι άνθρωποι κατανοούμε την διαφορά μεταξύ αναγκαίου-εφήμερου, και προοπτικής του μέλλοντος, αφού κανένας άνθρωπος δεν εργάζεται στην πραγματικότητα μόνο για το σήμερα, αλλά θέλει να έχει εξασφαλισμένο και το μέλλον του, εγγύς, απώτερο, απώτατο, και, για τους  Χριστιανούς και αιώνιο κατά την δήλωση του Χριστού και του Συμβόλου της Πίστεως.

Και αυτή η νέα διάσταση προοπτικής ζωής που αποκάλυψε ο Χριστός και περιλαμβάνεται μέσα στις Γραφές της Παλαιάς Διαθήκης, ότι δηλαδή ο άνθρωπος δεν ζει μόνο για το ψωμί αλλά προσδοκά και κάτι περισσότερο ή μάλλον κάτι πολύ περισσότερο, αυτή η αποκάλυψη έφερε την ανατροπή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Διότι το εφήμερο διαρκεί για λίγο, αλλά οι προοπτικές του μέλλοντος δίνουν άλλη διάσταση και ελευθερία σκέψης και αναζητήσεων στον άνθρωπο, ο οποίος αποδεσμεύεται από τα δεσμά μόνο της καθημερινότητας και περνά στους προβληματισμούς για το μέλλον, δηλαδή τις καλύτερες προοπτικές για το άτομο αλλά και την κοινωνία μέσα στην οποία βιώνει την ατομική του καθημερινότητα.

Και ο βασικός παράγοντας που διαπιστώνεται από όλους τους ανθρώπους είναι η αδικία μέσα στην κοινωνική μας ζωή. Η αδικία εξοπλίζει με μίσος την καρδιά του αδικούμενου, αλλά και μακροχρόνια η αδικία ζημιώνει ολόκληρες κοινωνίες, οι οποίες προσδοκούν Δικαιοσύνη, αλλά αντιμετωπίζουν την αδικία στην προσωπική ζωή των μελών της. Και επειδή η αδικία έχει άμεση σχέση με το συμφέρον, αυτόματα υπεισέρχεται ο παράγων εκ/δίκηση, δηλαδή πάλη για την αποκατάσταση του Δικαίου.