Όταν κάποιος αρχίζει να ανακαλύπτει τον άρχοντα, τότε καταλαβαίνει πόσα πράγματα πρέπει να αλλάξει στη ζωή του, ώστε η νέα του ταυτότητα – η ξεχασμένη του ταυτότητα καλύτερα – να συμφωνεί με την καθημερινότητά του.

Συνήθειες παλιές που δεν ταιριάζουν με την νέα πλευρά της ζωής του, πράξεις που δεν θα ήθελε να επαναλάβει, επιθυμίες που γεννήθηκαν από την αίσθηση ότι δεν είμαι πλέον δούλος αλλά άρχοντας, επιθυμία να γνωρίζει κάθε μέρα και καλύτερα το πρότυπό του αλλά και τις διαδικασίες που πρέπει να εφαρμόζει για να πλησιάζει και να γνωρίζει το νέο του πρότυπο, γίνονται η νέα του καθημερινότητα.

Μια καθημερινότητα που δεν παύει να λειτουργεί μέσα στον κόσμο όπως και πρώτα, αλλά τώρα έχει άλλο περιεχόμενο και άλλους στόχους. Το καθημερινό γίνεται τμήμα της ζωής και όχι μοναδικός σκοπός, οι δυσκολίες γίνονται γυμνάσματα και ευκαιρίες εξάσκησης και όχι κατάρα και γογγυσμός για την μιζέρια της ζωής μου.

Και το κυριότερο: ένας καινούριος ορίζοντας αρχίζει να διαφαίνεται, μια νέα προοπτική απλώνεται μπροστά, ένα ανεξάντλητο θέμα και πηγή έμπνευσης μπαίνει και κυριαρχεί στη ζωή μου, ένα νέο λογισμικό εγκαθίσταται ή μάλλον αποκαθίσταται μέσα μου, ένα λογισμικό που δέχεται οδηγίες και έχει την εξουσία να τις βάζει σε καθημερινή λειτουργία.

Οι παλιές εντολές του ναι και του μη, εμπλουτίζονται με τη γνώση και τη μέθοδο της κυριαρχίας και της εξουσίας πάνω στο σύνολο της ζωής και όχι μόνο στον στείρο και δουλικό, χωρίς γνώση και εξουσία, τυπικισμό. Ο ξεχασμένος άρχοντας ξυπνάει μέσα μου και έχω πρόσβαση σε μια αστείρευτη πηγή ζωντανού νερού.

Ο άρχοντας που διαχειρίζεται εξουσία, που έχει την δύναμη να εξουσιάζει τον εαυτό του και όχι μόνον, δεν μπορεί να είναι ευκολόπιστος, δεν μπορεί να πιστεύει σε ότι οι άλλοι του σερβίρουν.

Ο ίδιος πρέπει να έχει υπεύθυνη άποψη και ευθύνη για την άποψή του. Η πίστη του πρέπει να είναι βαθιά ριζωμένη και όχι εποχιακή, όχι συγκυριακή. Στις προκλήσεις της ημέρας πρέπει να διαθέτει αντοχή και να έχει αποτελεσματικότητα, διότι σε διαφορετική περίπτωση η απώλεια της εξουσίας του είναι προφανής.

Ο άρχοντας δεν βιάζεται, ο άρχοντας δεν είναι μικροπρεπής, δεν προτρέχει η γλώσσα της διανοίας του, αλλά προηγείται η περίσκεψη και μετά η απόφαση και ο λόγος. Ο άρχοντας στηρίζει τις απόψεις στη γνώση του και στην προσωπική του εμπειρία. Οι άλλοι θα τον αμφισβητούν, θα προσπαθούν να τον μετακινήσουν από τις θέσεις της αλήθειας την οποία αυτός γνωρίζει, αλλά ο ίδιος θα μένει σταθερός και οι ριπές του καταστροφικού ανέμου θα τον λυγίζουν χωρίς αποτέλεσμα.

Όταν η βάση του οικοδομήματος είναι σταθερή, όταν οι ρίζες του δένδρου δεν είναι επιφανειακές αλλά έχουν φτάσει στο αναγκαίο βάθος και έχουν βρει την πηγή του αναγκαίου υπόγειου νερού, τότε οι πιθανότητες καταστροφής είναι λίγες και εφόσον ο ζωντανός θεός είναι παρών θα έχει προβλέψει, ώστε μαζί με την περιπέτεια να έρχεται και το θετικό αποτέλεσμα στην πίστη για ένα καλύτερο αύριο και ένα αιώνιο παρόν.

Ως καλοί διαχειριστές της καθημερινότητας όλοι γνωρίζουμε ότι για κάθε πράξη μας υπάρχει κέρδος και ζημία. Υπάρχει θυσία, υπάρχει και ανταπόδοση. Υπάρχει κόπος, υπάρχει και αμοιβή.

Καμιά πράξη μας δεν γίνεται χωρίς κέρδος ή ανταμοιβή. Πολύ περισσότερο αυτό έχει αξία όταν ομιλούμε για σοβαρές υποθέσεις, για πράγματα σπουδαία και δαπανηρά. Όσο μεγαλύτερη η προσφορά και ο κόπος, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ανταμοιβή κατά κανόνα. Αυτό ισχύει στην καθημερινότητα, αυτό ισχύει στον επαγγελματικό μας βίο, αυτό ισχύει σε όλες τις φυλές του κόσμου διαχρονικά. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της πίστεως.

Ο ίδιος ο Χριστός υποσχέθηκε ότι καμιά πράξη πίστεως δεν μπορεί να μείνει χωρίς ουσιαστική ανταπόδοση, διότι αν εμείς οι άνθρωποι αναγνωρίζουμε το δίκαιο στην αμοιβή, πολύ περισσότερο ο θεός αναγνωρίζει και ανταποδίδει όχι μόνον κατά το δικό μας μέτρο, αλλά και κατά το δικό του μέτρο το οποίο βρίσκεται πολύ πέραν των όσων εμείς μπορούμε να διανοηθούμε.

Όσα έχουμε ήδη κατακτήσει δεν χρειάζεται να τα κατακτήσουμε ξανά, αλλά χρειάζεται να τα προστατεύουμε και να τα διατηρούμε. Η κατάκτηση αφορά κάτι που δεν το έχω ήδη κατακτήσει. Δηλαδή αφορά το άγνωστο, αυτό που θεωρώ ότι μου ανήκει, αλλά δεν το έχω στην εξουσία μου, διότι κάποιος άλλος το παρακρατεί.

Και αυτή η στάση δεν είναι άρρωστη και προβληματική, αλλά είναι στάση ορθολογική και υγιής. Διότι χωρίς καθημερινή επέκταση των όσων έχω θα σημαίνει και θάνατο. Και φυσικά δεν γίνεται λόγος μόνο για τα χρήματα ή την κοινωνική μου θέση που κατέχω ήδη, αλλά γίνεται λόγος και για άλλες αξίες, ίσως και πιο πολύτιμες από αυτές της καθημερινότητας. Αξίες που αφορούν το μέλλον μου και των ανθρώπων που ζουν μαζί μου, αξίες που αφορούν αυτή αλλά και την άλλη ζωή, αξίες που προδιαγράφουν το μέλλον και δεν καλλωπίζουν το παρελθόν. Αξίες που πέραν των ατομικών μου αναγκών, προσφέρουν και τροφή ενδιαφέροντος και για άλλους, σήμερα αλλά και στο μέλλον.

Μόνον τότε ολοκληρώνεται η ανάγκη του ανθρώπου για κατάκτηση. Όταν εκτός από το αναγκαίο εφήμερο, καλλιεργεί και τις προϋποθέσεις του μέλλοντος, συμβάλλει στην ευτυχία των ανθρώπων που δεν ήλθαν ακόμη στη ζωή, αλλά θα έλθουν στο μέλλον. Και στα ζητήματα αυτά, η καλλιέργεια της πίστης είναι η ασφαλής προϋπόθεση για την αποτελεσματική κατάκτηση και διατήρηση. Κατάκτηση του άγνωστου, διατήρηση των κεκτημένων.

Η άμαξα για να προχωρήσει έχει ανάγκη το άλογο που την σέρνει να είναι μπροστά και όχι πίσω. Το αντίθετο έχει ως συνέπεια η άμαξα να μένει ακίνητη και όλα να είναι στάσιμα.

Αυτή η έννοια έχει ειδική αξία για τα ζητήματα της πίστης, γιατί όλοι μας έχουμε μια γενική γνώση των πραγμάτων της πίστης, αλλά σπάνια μπαίνουμε στον κόπο να ελέγξουμε αν η άμαξα μας έχει μετακινηθεί στον στόχο που θέσαμε ή έχει μείνει στάσιμη εκεί που ήταν και τον περασμένο χρόνο. Συνήθως όλοι επαναπαυόμαστε στην συναισθηματική μας ικανοποίηση και αποφεύγουμε να μπούμε στον κόπο του πραγματικού ελέγχου της αλήθειας. Και αυτό έχει ως συνέπεια να νομίζουμε ότι κατακτήσαμε τα πάντα, ενώ είμαστε τυφλοί και ταλαίπωροι στην καθημερινή μας ζωή. Και φυσικά αυτό δεν είναι το θέλημα του Θεού.

Ο Θεός μας έφτιαξε με κρίση, με δύναμη γνώσης και επίγνωσης, με πλούσια εφόδια για όλο τον πρόσκαιρο αλλά και τον μετά τον τάφο βίο μας. Για τον λόγο αυτό τόσο ο ίδιος ο Χριστός όσο και οι μαθητές του μας υπενθυμίζουν την ανάγκη του check up, δηλαδή τον τακτικό έλεγχο και επανέλεγχο της πραγματικής μας κατάστασης και όχι της επιθυμητής και της φαντασίας μας.

Ο άνθρωπος της πίστης πρώτα είναι πρακτικός και από την έμπρακτη επιτυχία του βγάζει και συμπεράσματα για το αύριο. Πίστη που δεν επιβεβαιώνεται από την πρακτική καθημερινότητα είναι αμφιβόλου ποιότητας και αποτελεσματικότητας. Ο καθημερινός έλεγχος του ταμείου και ο υπολογισμός κέρδους και ζημίας είναι η πρώτη υπεύθυνη καθημερινή πράξη κάθε εμπόρου.