Η προσθήκη στοιχείων πάνω στον υφιστάμενο ήδη χάρτη της καθημερινής μας ζωής είναι αποκλειστικό έργο κάθε ατόμου που κατανοεί την αλήθεια και την σοβαρότητα των πραγμάτων, τα οποία καλείται να διαχειριστεί καθημερινά. Η απουσία του ατόμου από την διαδικασία της προσθήκης των απαιτούμενων στοιχείων της καθημερινότητας εγκυμονεί κινδύνους στην αρτιότητα, αλλά και στην κατανόηση της χρήσης των στοιχείων αυτών, διότι θα είναι ακατανόητες πληροφορίες που δεν μπορούν να αξιοποιηθούν από το συγκεκριμένο άτομο.

Θα αποτελούν, δηλαδή, ένα ξένο στοιχείο στην ατομική μας σελίδα, ένα κείμενο σε άγνωστη γλώσσα, το οποίο και δεν μπορεί να αξιοποιηθεί από το άτομο που δεν συμμετείχε στην διαδικασία της προσθήκης αυτής. Με λίγα λόγια, όποιος απουσιάζει από την εμπειρία της δράσης στην καθημερινή ζωή, κινδυνεύει να έχει κενά στην προσπάθειά του να διαχειριστεί τα ζητήματα που θα προκύψουν, και αυτό είναι απόλυτα λογικό και σύνηθες.

Ο χάρτης της ατομικής καθημερινότητας δεν είναι θεωρία, αλλά είναι η αποτύπωση των εμπειριών μας από την επαφή με το περιβάλλον, μέσα στο οποίο περνάμε την ατομική μας καθημερινότητα. Μπορεί εκ των υστέρων να προκύπτουν και θεωρητικές εκφράσεις, αλλά αυτό έπεται και δεν προηγείται σε καμία περίπτωση. Διότι τότε θα κινδυνεύουμε να μείνουμε χωρίς αποτέλεσμα, αφού όλα θα είναι θεωρητικά και όχι πρακτικά, για να φέρουν και πρακτικά αποτελέσματα.

Και ο Χριστός εξήγησε αυτή την πρακτική αλήθεια. Για να προέλθει κάποιο πρακτικό αποτέλεσμα, αυτό δηλαδή που όλοι θέλουμε στην ατομική μας καθημερινότητα, θα πρέπει να είμαστε “παρόντες” και όχι “απόντες” όταν συντάσσεται ο χάρτης της ατομικής μας καθημερινότητας, προκειμένου να αποτυπώνεται βέβαια η αλήθεια, αλλά να είναι και στα μέτρα των δικών μας ατομικών συνθηκών και όχι στα μέτρα άλλων, πράγμα που δεν θα μπορέσει να φέρει αποτελέσματα, ακόμη και άλλοι πέτυχαν με την ίδια αλήθεια.

Είναι απόλυτα λοιπόν αναγκαίο το άτομο που αγαπά την ζωή και αναζητά τρόπους βελτίωσης της καθημερινής αλλά και της μέλλουσας ζωής του, να “δηλώνει παρόν”, προκειμένου τα στοιχεία που θα τοποθετηθούν στον δικό του χάρτη της δικής του καθημερινής τριβής με το περιβάλλον, να είναι αυτό που θα τον φέρει στην επόμενη καλύτερη θέση, αξιοποιώντας όλα τα διαθέσιμα στοιχεία του χάρτη που έχει δημιουργηθεί με την ατομική υπεύθυνη συμμετοχή του και όχι εν αγνοία του. 

Τα στοιχεία που σημειώνονται πάνω σε κάθε χάρτη είναι εκείνα που είναι γνωστά ως την στιγμή της κατάρτισης του χάρτη. Κανένα άγνωστο στοιχείο που θα προκύψει στο μέλλον δεν είναι δυνατόν να σημειωθεί εκ των προτέρων, δηλαδή πριν εμφανιστεί στην επιφάνεια, να καταγραφεί ως δήθεν υπαρκτό στοιχείο. Διότι, η καταγραφή ενός στοιχείου περιλαμβάνει και παραμέτρους που δεν είναι δυνατόν να προβλεφθούν με ακρίβεια που να μπορεί να είναι αληθινή, ώστε να είναι και ωφέλιμη στον καθημερινό άνθρωπο για την δική του καθημερινή ανάγκη πληροφόρησης.

Και αυτό είναι το πρόβλημα. Όλοι θεωρούμε τα γνωστά στοιχεία ως απολύτως ασφαλή, πράγμα που συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις της καθημερινής μας ζωής. Δεν είναι όμως πάντα έτσι. Διότι παρεμβάλλονται και αστάθμητοι παράγοντες που επηρεάζουν τα γεγονότα, όπως πχ η αλλαγή ενός πράσινου σε κόκκινο φανάρι, όταν πρόκειται να διασχίσουμε ένα σταυροδρόμι. Για τον λόγο αυτό η γνώση της διαδρομής είναι ένα σταθερό στοιχείο της ατομικής μας καθημερινότητας, αλλά αυτή η σταθερότητα απαιτεί επαγρύπνηση, διότι οι αστάθμητοι παράγοντες μπορεί να μετατρέψουν την ατομική μας επανάπαυση σε τραγωδία ζωής και σε ατυχήματα χωρίς δυνατότητες επιστροφής και διόρθωσης.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός συνέστησε την νήψη, δηλαδή την επαγρύπνηση κάθε στιγμή της ατομικής μας καθημερινότητας, χωρίς να επαναπαυόμαστε στις γνώσεις και στις εμπειρίες μόνο του παρελθόντος, ατομικού και κοινωνικού. Διότι τα πάντα μπορεί να μεταβληθούν χωρίς την δική μας θέληση, και να βρεθούμε μακριά από τους δικούς μας στόχους με δυσάρεστα αποτελέσματα. Και επειδή η κοινωνική εικόνα δεν είναι και δική μας πάντα, ο Χριστός επικέντρωσε την διδασκαλία του στο άτομο και στην ατομική του καθημερινότητα.

Ο τελώνης και ο φαρισαίος ήταν την ίδια στιγμή σε προσευχή. Καθένας όμως πήρε την δική του αμοιβή χωρίς καμία σύγχυση ουσίας. Καθένας κρίθηκε όχι γιατί προσευχήθηκε μαζί με τον άλλον στον ίδιο χώρο την ίδια στιγμή, αλλά γιατί αυτό που έπαιξε τον καταλυτικό ρόλο ήταν ο εσωτερικός του κόσμος, το φρόνημα και η εσωτερική κατάσταση. Ο ένας άφησε περιθώρια διόρθωσης της κακής του προσωπικής ιστορίας, και δικαιώθηκε αν και το παρελθόν του ήταν αρνητικό. Ο άλλος ήταν γεμάτος από την ιστορική του επιτυχία, αλλά δεν είχε χώρο μετανοίας, άρα δεν δικαιώθηκε.

Η ιστορική μας επιτυχία δεν είναι πάντα το καλύτερο εφόδιο στην ατομική μας πορεία προς τους δικούς μας στόχους ζωής, εξήγησε ο Χριστός. 

Η σημείωση επί χάρτου της ατομικής μας διαδρομής δεν μπορεί να είναι έργο μόνο των άλλων, διότι αυτοί δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουν τις σκέψεις και τις αποφάσεις, αλλά και τις ατομικές μας ικανότητες για την επιτυχή πορεία από την θέση που βρισκόμαστε αυτή την στιγμή, στον στόχο που έχουμε θέσει εμείς προσωπικά και ατομικά στην δική μας καθημερινότητα των επιλογών και των στόχων μας.

Πρόκειται, δηλαδή, για μια προσωπική επιλογή των στοιχείων που θα σημειωθούν πάνω στον ατομικό χάρτη της δικής μας διαδρομής, προκειμένου να χρησιμεύει ως σύμβουλος στην καθημερινή μας πορεία. Διότι η ζωή μας δεν είναι ένα μόνιμα σταθμευμένο όχημα, αλλά είναι ένα κινούμενο κάθε μέρα όχημα μέσα σε ένα πλήθος οκτώ δισεκατομμυρίων ατόμων, που και αυτοί πορεύονται έκαστος την δική του διαδρομή για τον ατομικό του στόχο.

Δεν υπάρχει σύγχυση. Μπορεί να είμαστε χιλιάδες μέσα στον αυτοκινητόδρομο, να κινούμαστε δίπλα δίπλα, αλλά στο τέλος καθένας πρέπει να φτάσει στον δικό του προορισμό και όχι στον προορισμό άλλων. Διότι η ασφαλής άφιξη στον προορισμό μας θα αποτελέσει και την βάση της δικής μας αμοιβής και όχι της αμοιβής των άλλων. Πρόκειται, επομένως, για ένα άκρως προσωπικό ζήτημα, όταν μιλάμε για τις καθημερινές μας συνήθειες που εντάσσονται μέσα στην δική μας προοπτική της κίνησης.

Και ο Χριστός ξεκαθάρισε ότι αυτό είναι η βάση της επιτυχίας. Να παρακολουθούμε τί κάνουν οι άλλοι, αλλά να προσέχουμε την ατομική μας πορεία, διότι τα λάθη και οι επιτυχίες καταλήγουν σε ατομική κριτική και όχι κοινωνική, όπως πολλές φορές νομίζουμε εμείς. Επέστησε ο Χριστός την προσοχή μας στην ατομική μας πορεία, διότι μόνο έτσι θα μπορέσουμε, χωρίς να αγνοούμε την θέση των άλλων, να φτάσουμε με επιτυχία στους δικούς μας στόχους μέσα από την ατομική μας χαρτογράφηση της δικής μας καθημερινότητας. Ορθός στόχος και επαρκή αποθέματα δυνάμεων και ικανοτήτων, εγγυώνται μια μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας στους ατομικούς καθημερινούς μας στόχους. Το αντίθετο εγκυμονεί κινδύνους απώλειας και χάσιμο χρόνου. 

Οι σημειώσεις πάνω σε χαρτί των θεμάτων που μας ενδιαφέρουν στο ατομικό μας ταξίδι της καθημερινότητας δεν μπορεί να τις τοποθετεί κανείς άλλος εκτός από τον ενδιαφερόμενο για το δικό του ταξίδι. Η προσωπική εμπλοκή του ατόμου αποτελεί κυρίαρχη αναγκαιότητα για κάθε προσπάθεια εντοπισμού των θεμάτων που θα απασχολήσουν ένα άτομο στην δική του καθημερινή πορεία.

Πολλοί μπορεί να πέρασαν στο παρελθόν ή να περνούν τώρα από το ίδιο σημείο και με τις ίδιες συνθήκες, αλλά η προσωπική αντιμετώπιση είναι πάντα προσωπική και ατομική, και δεν μπορεί να υπάρχει καμία σύγχυση με τις εμπειρίες των άλλων για το ίδιο πέρασμα από τον ίδιο τόπο. Διότι υπάρχουν ριζικές διαφορές στην αντιμετώπιση του ίδιου θέματος πάνω στην πορεία της ατομικής καθημερινότητας από δύο ή περισσότερα άτομα.

Οι διαφορές αυτές δεν είναι αντιληπτές και περιγραπτές, και δεν αφορούν μόνο εξωτερικές περιγραφές, αλλά αφορούν και εσωτερικούς και ατομικούς παράγοντες που διαφοροποιούν τόσο την προσέγγιση, όσο και το αποτέλεσμα που θα προκύψει από την συγκεκριμένη συνάντηση του συγκεκριμένου ατόμου με την δική του στιγμή της πραγματικότητας και της αλήθειας. Κανένας δεν είναι όμοιος με τον άλλο και κανένας δεν αντιδρά και δεν αντιμετωπίζει το ίδιο θέμα και πρόβλημα, όπως το αντιμετώπισε κάποιος άλλος.

Πάντα, τα θέματα της πραγματικής ζωής συναντώνται “μυστικά” με τον ζωντανό άτομο, το οποίο επιχειρεί να δώσει ζωή στην δική του καθημερινότητα, αλλά με τους δικούς του όρους και για τους δικούς του σκοπούς. Ο εσωτερικός μας άνθρωπος των σκέψεων, των υπολογισμών, των επιλογών, των αποφάσεων και των ενεργειών, ποτέ – μα ποτέ – δεν ταυτίζεται με τα ίδια στοιχεία με τον άλλον, ακόμη και αν πρόκειται για τον άνθρωπο που ζούμε μαζί και μοιραζόμαστε όλα τα εξωτερικά στοιχεία της καθημερινότητας.

Η αντίληψη των γεγονότων και των πραγμάτων είναι απόλυτα – μα απόλυτα – διαφορετική του ενός από τον άλλον. Και αυτό αποδεικνύει από την μια την πολύπλευρη ατομική μας προσωπικότητα, και από την άλλη τις δυσκολίες που καθένας καλείται να ξεπεράσει, καθώς συνοδοιπορεί με κάποιον άλλον την ίδια στιγμή στον ίδιο τόπο. Καθένας καλείται να κατανοήσει την μοναδικότητα της ύπαρξής του, την μοναδικότητα του χαρακτήρα και των αντιδράσεων και επιδράσεων, και καθένας στο τέλος απολαμβάνει το κέρδος της επιτυχίας ή την ζημία της αποτυχίας του και όχι ο διπλανός του, ο οποίος ήταν εκεί στο ίδιο τόπο και χρόνο, αλλά είχε άλλα εφόδια και ικανότητες και ξεπέρασε με επιτυχία εκεί που ο άλλος απέτυχε.

Η ατομική μας εμπλοκή στην ορθή αντίληψη των πραγμάτων και των θεμάτων που μας περιβάλλουν, και καθορίζουν την προσωπική μας πορεία, παίζει τον καθοριστικό ρόλο στο αποτέλεσμα θετικό ή αρνητικό. 

Η συνάντηση του ατόμου με την γύρω πραγματικότητα είναι μια κρίσιμη στιγμή ή περίοδος, η οποία καθορίζει και την επόμενη κατάσταση. Και μπορεί μια συνάντηση να αποβεί καλή ή αρνητική, αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο στις συνέπειες τις οποίες όλοι τις κατανοούμε ότι θα προκύψουν, αλλά το θέμα βρίσκεται στην ετοιμασία του ατόμου για την συνάντηση με την πραγματικότητα.

Μια καλή προετοιμασία έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει και να φέρει θετικά αποτελέσματα στην ατομική καθημερινότητα του ατόμου. Κακή προετοιμασία, έχει λιγότερες πιθανότητες επιτυχίας και περισσότερες πιθανότητες αποτυχίας. Η παραβολή των φρονίμων και μωρών παρθένων επιβεβαιώνει αυτή την σκληρή πραγματικότητα της συνάντησης του ατόμου με τον ρεαλιστικό κόσμο, και όχι μόνο με τον κόσμο της επιθυμίας και του ωραίου.

Διότι κανείς δεν αμείβεται για προθέσεις και επιθυμίες. Η αμοιβή έρχεται πάντα μετά την κατάκτηση και την επιτυχία, όπως και η τιμωρία και ο αποκλεισμός έρχονται μετά την αποτυχία και την απώλεια. Και επειδή είναι προφανές ότι κανείς δεν επιδιώκει την αποτυχία και τον αποκλεισμό, αλλά την επιτυχία και την κατάκτηση, είναι σαφές ότι η αποτυχία και ο αποκλεισμός είναι αποτέλεσμα των δικών μας λαθών και εκτιμήσεων, όπως αντίθετα συμβαίνει με τις επιτυχίες και τις κατακτήσεις μας.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός ξεκαθάρισε ότι η προσπάθειά σας πρέπει να είναι η όσο το δυνατόν καλύτερη προετοιμασία για την συνάντησή σας με την αλήθεια και την πραγματικότητα. Μην αφήνετε τα πράγματα στα χέρια του θεού μόνο, εάν πρώτα εσείς δεν έχετε εξαντλήσει το δικό σας μέρος με όλη την δύναμη που διαθέτετε. Όσο καλύτερα εσείς προετοιμάζεστε, τόσο ασφαλέστερο είναι ότι και ο θεός θα παρέμβει όταν και εάν οι δικές σας δυνάμεις δεν επαρκέσουν για την επιτυχία στο ταξίδι της δικής σας καθημερινότητα.

Οι ευχές είναι πολύτιμες. Αλλά η συνάντηση με την καθημερινή σας πραγματικότητα δεν είναι ζήτημα ευχών μόνο, αλλά και σκληρής δουλειάς για να μην φτάσετε σε σημεία αδυναμίας και αποτυχίας. Οι φρόνιμες παρθένες είχαν την ίδια επιθυμία με τις μη φρόνιμες. Ωστόσο αυτό που μέτρησε δεν ήταν μόνο η επιθυμία, αλλά κυρίως μέτρησε μετά την επιθυμία και η φρόνιμη σκέψη και περίσκεψη για την πραγματικότητα της συνάντησης με την επιτυχία.

Η κακή προετοιμασία των μωρών δεν καλύφθηκε από την κοινή επιθυμία, αλλά άφησε έκθετα τα πρόσωπα που δεν προετοιμάστηκαν για την συνάντηση με την αναπάντεχη πραγματικότητα της καθυστέρησης άφιξης του επιθυμητού. Η αγάπη δεν κάλυψε την αμέλεια, αλλά έφερε τον αποκλεισμό και την αποτυχία. Και αυτό είναι το διαχρονικό μήνυμα του Χριστού στον καθένα που επιθυμεί την συνάντηση μαζί του για την επέκεινα της καθημερινότητας ζωής.