Η εμπειρία μας από ένα ταξίδι μπορεί να είναι ο καλύτερος οδηγός για να κατανοήσουμε τα δεδομένα που μας περιγράφουν η Καινή αλλά και η Παλαιά Διαθήκη, προκειμένου να μην έχουμε τυπική μόνον γνώση των Ιερών Γραμμάτων, αλλά να κατανοούμε το μήνυμα που μας δίνουν με ασφάλεια και επίγνωση.

Όπως δηλαδή σε ένα προσωπικό μας ταξίδι αυτά που θυμόμαστε είναι πολύ λίγα σε σχέση με όσα ξέρουμε ότι υπήρχαν και συνέβαιναν δίπλα μας, άσχετα αν εμείς δεν τα αντιληφθήκαμε, έτσι και οι περιγραφές των Ιερών Γραμμάτων είναι κατά κανόνα περιληπτικές και περιεκτικές.

Δεν αναφέρονται δηλαδή όλες οι λεπτομέρειες των γεγονότων, πράγμα που θα ήταν αδύνατο όπως και σε ένα δικό μας ταξίδι, αλλά αναφέρονται τα σημεία εκείνα που ο συγγραφέας θεωρεί ότι θα αποκαλύπτουν την ουσία, αφήνοντας στον αναγνώστη να κατανοήσει αυτά που ο ίδιος δεν περιγράφει.

Άρα, όλοι οι αναγνώστες καλούμαστε να κατανοήσουμε το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Χριστού βάζοντας το νου μας να δουλέψει, ξεκινώντας πάντοτε από τις περιγραφές των συγγραφέων, και στηριγμένοι στις λέξεις που εκείνοι χρησιμοποιούν.

Φυσικά, αυτά που λόγω του τεράστιου όγκου δεν ήταν δυνατόν να περιληφθούν μέσα στα Ιερά Κείμενα, οφείλουμε εμείς να τα κατανοήσουμε και να συμπληρώνουμε την εικόνα των πραγμάτων, ώστε η διδασκαλία να είναι κατανοητή κάθε φορά και σε κάθε περίπτωση. Διαφορετικά, η διδασκαλία είναι ακατανόητη και μόνον ως μαγική δύναμη θα μπορούσε να ενεργεί στη ζωή μας, δηλαδή μακριά από την λογική μας λατρεία.

Η ανακαίνιση του νου μας, το φρεσκάρισμα των προσωπικών μας γνώσεων και αντιλήψεων, είναι η προϋπόθεση για την κατανόηση αλλά και την πρακτική εφαρμογή της διδασκαλίας της Βίβλου στην καθημερινότητά μας.

Η ανανέωση του πνεύματος του νου μας μέσα από το άκουσμα των λόγων της διδασκαλίας του Χριστού αποτελεί την ασφαλέστερη μέθοδο κατανόησης του περιεχομένου των Ιερών Γραμμάτων, αλλά και ορθής αντίληψης των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, ώστε το ταξίδι της καθημερινότητάς μας να είναι πλούσιο σε εμπειρίες ζωής, όχι μόνον για τον καθημερινό εμπλουτισμό αλλά και για την προοπτική της αιωνιότητας.

Η φράση του Γκαίτε για περισσότερο φως, αντανακλά την παγκόσμια ανάγκη για καλύτερη και βαθύτερη κατανόηση του ανθρώπου αλλά και του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζούμε όλοι μας.

Είναι η κραυγή των δισεκατομμυρίων ανθρώπων για το γιατί και το πως, γιατί υπάρχει θάνατος, γιατί υπάρχει ζωή, γιατί υπάρχει αδικία, γιατί, γιατί, γιατί; Είναι η κραυγή όλων των ανθρώπων όλων των εποχών για την λύση των μυστηρίων και όχι για συσσώρευση νέων. Είναι η φωνή όλων μας απέναντι στα άλυτα μυστήρια που βιώνουμε καθημερινά με κατάληξη τον θάνατο, ο οποίος παραμένει το μεγάλο μυστήριο της ζωής. Είναι η προσπάθεια όλων να καταλάβουμε τον σκοπό της ύπαρξης αλλά και της καθημερινότητας, είναι η δύναμη που μας κάνει να ψάχνουμε όχι μόνον την επιφάνεια και το φαινόμενο, αλλά να ψάχνουμε την ουσία και το βάθος όσο γίνεται βαθύτερα.

Και αυτή ακριβώς ήταν η διδασκαλία του Χριστού και είναι η διδασκαλία της Βίβλου για κάθε ειλικρινή αναζητητή της αλήθειας της ζωής. Η απλή διήγηση των γεγονότων που περιγράφονται μέσα στην Βίβλο δεν εξαντλείται μόνον στην πρώτη ανάγνωση και κατανόηση του κειμένου, αλλά μας προσκαλεί και μας προκαλεί να κατανοήσουμε το βαθύτερα μηνύματα, ακριβώς γιατί εκεί κρύβονται οι πηγές των αιωνίων υδάτων.

Όσο βαθύτερα κατανοούμε τον κόσμο και το φυσικό και ανθρώπινο περιβάλλον, τόσο ισχυρότερες ρίζες προς την αιωνιότητα εξασφαλίζουμε.

Όσο περισσότερο η διδασκαλία του Χριστού γίνεται το αντικείμενο της προσοχής μας, τόσο η καθημερινότητα μετατρέπεται σε απλούστερη μορφή και η αιωνιότητα γίνεται τμήμα της καθημερινότητας.

Όσο η εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού γίνεται καθημερινή συνήθεια, τόσο και τα αποτελέσματα στον εσωτερικό μας κόσμο γίνονται κομμάτι της μεταμορφωτικής δύναμης του δημιουργού που μας αποκαλύπτει περισσότερο και όχι λιγότερο φως.

Η κραυγή ενός στοχαστή για περισσότερο φως είναι η δική μας κραυγή μπροστά στα προσωπικά μας σκοτάδια και αδιέξοδα. Κραυγή για σωτηρία και ανεύρεση νομής κατά την είσοδο και έξοδό μας από την στασιμότητα και την ακινησία, στοιχεία που μόνον στο πυκνό σκοτάδι ευδοκιμούν.

“Ακολουθώντας τα ίχνη του νερού” θα μπορούσαμε να παραφράσουμε την οδηγία της υπηρεσίας διαστήματος των ΗΠΑ. Μια οδηγία προς τον επιστημονικό κόσμο που αναζητά ερμηνεία του κόσμου μέσα από το φυσικό περιβάλλον, όχι μόνον της γης αλλά και γενικότερα του σύμπαντος.

Και αυτή η αποκρυσταλλωμένη άποψη της επιστημονικής κοινότητας για το που πρέπει να αναζητηθούν οι απαρχές του σύμπαντος, συνεπώς και της ανθρωπότητας ολόκληρης, μας οδηγεί στο αβίαστο συμπέρασμα ότι η Βίβλος, όταν περιγράφει το νερό στις πρώτες ήδη λέξεις του πρώτου βιβλίου της, απλά περιγράφει την φυσική ιστορία του κόσμου, χιλιάδες χρόνια πριν οι άνθρωποι στείλουμε στο διάστημα ερευνητικά μηχανήματα για αναζήτηση των στοιχείων που δημιούργησαν την γη και την ζωή την ίδια.

Όμως, στο ίδιο σημείο όπου στην Βίβλο γράφεται η ύπαρξη του νερού στο ξεκίνημα του σύμπαντος κόσμου, περιγράφεται και η παρουσία του ίδιου του δημιουργού, το πνεύμα του οποίου θεμελιώνει την ζωή κατά την δική μας εικόνα και έννοια.

Το νερό δηλαδή δεν είναι μια υλική παρουσία μόνον, αλλά είναι και ένα εργαλείο στα μεταμορφωτικά χέρια του ίδιου του δημιουργού και μέσα από αυτό το βασικό υλικό αναδεικνύει την μορφή της ζωής που εμείς γνωρίζουμε αλλά και βιώνουμε καθένας μας προσωπικά.

Το νερό μπορεί να είναι η πρώτη – και απαραίτητη – ύλη, αλλά η ζωή δεν πηγάζει μόνη της. Απαιτείται και ένας δημιουργός που σχεδιάζει και οργανώνει την πορεία της δημιουργίας με ακρίβεια και σταθερότητα για χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια. Και αυτή η πορεία της δημιουργίας συνεχίζει και σήμερα να λειτουργεί με βάση την εντολή και τον νόμο του δημιουργού και μάλιστα με ακρίβεια, όπως μπορούμε σήμερα να επισημάνουμε με τα νέα ερευνητικά εργαλεία που διαθέτουμε.

Όσο λογική είναι η αποδοχή της ύπαρξης του νερού ως πρωτογενούς συστατικού της ζωής του σύμπαντος, άλλο τόσο λογική είναι και η αποδοχή της παρουσίας του δημιουργού ο οποίος συνθέτει τα στοιχεία και παράγει την ζωή.

Και μπορεί η έρευνα των φυσικών στοιχείων να είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την κατανόηση των δημιουργημάτων, αλλά είναι προφανές ότι η έρευνα, η αναζήτηση και κατανόηση του δημιουργού έχει ακόμη μεγαλύτερη αξία. Και το θέμα παίρνει άλλη διάσταση, αν η αναζήτηση του δημιουργού δεν γίνεται για γνωσιολογικούς λόγους μόνον, αλλά γίνεται και για κοινωνία, μίμηση και κοινή πορεία με τον ίδιο και τους δικούς του σχεδιασμούς.