Πληρότητα στην ατομική μας καθημερινότητα δεν έρχεται, εάν το άτομο δεν ενδιαφερθεί το ίδιο προσωπικά. Διότι, μπορεί οι γύρω άνθρωποι να κάνουν καλά την δουλειά τους, αλλά αυτό δεν μεταφέρεται αυτόματα και στην δική μου ατομική καθημερινότητα. Όποιος εργάζεται αμείβεται. Όποιος δεν εργάζεται δεν αμείβεται και αυτός είναι παγκόσμιος νόμος. Άρα, για να επέλθει η πληρότητα στην δική μου ζωή, θα πρέπει να κάνω το δικό μου μέρος, όπως και για να έρθει η πληρότητα στην ικανοποίηση της δίψας μου, θα πρέπει εγώ να πάρω το νερό, το οποίο μπορεί να είναι άφθονο, αλλά εάν εγώ δεν θελήσω να το πάρω, το νερό υπάρχει, αλλά εγώ μένω διψασμένος.

Το ίδιο ισχύει και στις λειτουργίες του εσωτερικού μας κόσμου, την περιοχή, δηλαδή, της προσωπικότητάς μας που δεν την ελέγχει άλλος εκτός από εμένα. Διότι, μπορεί η επίδραση των γύρω να είναι ισχυρή, αλλά αυτό δεν σημαίνει και δική μου αυτόματη συμμετοχή, εάν εγώ δεν πάρω την απόφαση να συμμετέχω στον κοινό τόπο. Το πρώτο, δηλαδή, πράγμα που μετράει, είναι η δική μου απόφαση να κάνω κάτι ή να μην κάνω κάτι, ανεξάρτητα από το τί κάνουν οι άλλοι. Και αυτό γιατί με ενδιαφέρει η δική μου κατ’ αρχήν πληρότητα, διότι από την δική μου πληρότητα εξαρτάται και η ικανότητά μου να δώσω και σε άλλον αυτό που θα τον ωφελήσει. Εάν εγώ έχω αγάπη περίσσεια, θα μπορώ να δείχνω αγάπη και σε κάποιον άλλο. Εάν εγώ στερούμαι και δεν έχω πληρότητα, τότε εγώ έχω ανάγκη και, φυσικά, δεν μπορεί να γίνει λόγος για βοήθεια σε τρίτον.

Και είναι τόσο σημαντικό αυτό το θέμα της πληρότητας του εσωτερικού μας κόσμου, που θα έλεγε κάποιος, καταλήγει να είναι το πιο αξιόλογο κεντρικό σημείο της προσωπικής μας καθημερινότητας, διότι από το περίσσευμα δίνουμε και όχι από το υστέρημά μας. Όταν λοιπόν πρόκειται για τα μεγάλα ζητήματα και ερωτήματα της ζωής και του θανάτου, του πλούτου και της φτώχειας, όλα ξεκινούν από την πηγή και τον τρόπο που καθένας επιλέγει για να παίρνει, προκειμένου να καλύψει τις προσωπικές του ανάγκες σε βάθος και αλήθεια, και από το περίσσευμά του θα μπορεί να δίνει και στους άλλους. Όπου υπάρχει φτώχεια στον εσωτερικό μας κόσμο, εκεί φωλιάζουν η κακία και το μίσος, το σκοτάδι και η πανουργία, η επιθετικότητα ή η ειρήνη, και όλα, θα έλεγε κάποιος, προέρχονται από την πληρότητα του εσωτερικού μας κόσμου.

Η μηχανική εικόνα που βγαίνει στο τέλος μέσω των πράξεων, είναι η εικόνα του εσωτερικού μας κόσμου και των αρετών που διαθέτουμε μέσα σε αυτόν. Οι πράξεις αντανακλούν τις σκέψεις και τις πεποιθήσεις που λειτουργούν μέσα μας, και από αυτές τις πράξεις σταθμίζουμε την πληρότητα ή την έλλειψη των αρετών και ικανοτήτων που λειτουργούν μέσα μας. Ο πλούτος του εσωτερικού μας κόσμου είναι συνάρτηση του προσωπικού ενδιαφέροντος, όπως και ο επίγειος πλούτος είναι κατά βάση συνάρτηση των επιτυχιών μας. 

Για την καθημερινή μας εμπειρία στην καλή ζωή απαραίτητη είναι η πληρότητα σε κάθε τομέα. Από τις τροφές και την συντροφικότητα έως τις επιτυχίες και τους σκοπούς απαιτείται πληρότητα, ώστε η ζωή να μην έχει κενά και να ανταπεξέρχεται σε κάθε δυσκολία της ημέρας. Και αυτό σημαίνει σωστή τροφοδοσία του εσωτερικού μας κόσμου, όπως αντίστοιχα κάνουμε και για το σώμα μας.

Ωστόσο, αυτό δεν είναι μια αυτόματη διαδικασία στο σύνολό της, όπως δεν είναι και η πληρότητα των τροφών. Όπως, δηλαδή, για τις τροφές εμείς ατομικά ο καθένας μεριμνά για την ετοιμασία και την εύρεση των αναγκαίων για την συντήρηση του σώματος τροφών, έτσι και στον εσωτερικό μας κόσμο, οι αδυναμίες δεν καλύπτονται αυτόματα, αλλά απαιτείται, όπως και για τις τροφές η ατομική φροντίδα. Διότι, δεν είναι μόνο τα logistics που κάνουν δυνατή την τροφοδοσία των υλικών για το σώμα, αλλά είναι και η ατομική μέριμνα για την παρασκευή και την κατανάλωση. Είναι όμως στην συνέχεια και η φυσική λειτουργία του οργανισμού, ο οποίος θα μετατρέψει τις τροφές σε ενέργεια και δύναμη, ώστε το σώμα να βρίσκεται σε καλή φυσική κατάσταση για να αντιμετωπίζει τις ανάγκες του σε δύναμη και ικανότητα.

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αντιμετωπίζεται και η ανάγκη του εσωτερικού μας κόσμου για ενίσχυση με δύναμη. Και εδώ, δηλαδή, υπάρχει ο ανθρώπινος παράγοντας που θα κάνει το καθήκον του, αλλά, φυσικά, η τελική επεξεργασία θα γίνει από τον εσωτερικό μας άνθρωπο, την συνείδηση, τις γνώσεις, τις σκέψεις και τις πράξεις, προκειμένου να ενισχυθεί ο άνθρωπος των σκέψεων και των επιλογών και αποφάσεων, ώστε το άτομο να είναι ώριμο για ορθές επιλογές και θετικές πράξεις.

Με αυτό τον απλό τρόπο εξασφαλίζεται και η τροφοδοσία για πληρότητα του εσωτερικού μας ανθρώπου. Εμείς κάνουμε το μέρος μας, προμηθευόμαστε την γνώση και την καθαρή συνείδηση από την διδασκαλία του Χριστού – άσχετα με την πηγή και τον τρόπο που φτάνει η προμήθεια στην συνείδησή μας – και αυτή η προμήθεια θα μετατραπεί στον κατάλληλο χρόνο, σε εσωτερική ενέργεια και δύναμη ζωής, δράσης και πληρότητας. Διότι, πίσω από την διδασκαλία του Χριστού κρύβεται η δύναμη του δημιουργού, η προμήθεια του οποίου δεν είναι αδύναμη ούτε περιορισμένη, αλλά είναι ικανή να τροφοδοτήσει όλο τον εσωτερικό μας άνθρωπο με ενέργεια και δύναμη, ώστε οι σκέψεις και οι επιθυμίες μας να είναι σε παραγωγική διαδικασία.

Διότι μέσα από αυτή την διαδικασία της παραγωγής, θα έρθουν οι καλές σκέψεις και οι καλές αποφάσεις, ώστε και οι πράξεις μας να καταλήγουν σε θετικό αποτέλεσμα ατομικής ψυχικής, σωματικής και κοινωνικής υγείας και συμπεριφοράς. Και αυτό είναι το θέλημα του δημιουργού, για καθέναν που ενδιαφέρεται να ακολουθήσει την διδασκαλία του Χριστού στην δική του καθημερινότητα, εν μέσω αντίθετων καταστάσεων που μπορεί να συμβαίνουν γύρω μας. 

Η πληρότητα δεν αφορά μόνο πρακτικά ζητήματα της καθημερινότητας, αλλά περιλαμβάνει και θέματα του εσωτερικού μας κόσμου, όπως η αγάπη, η συμπόνια, η ελευθερία, και μυριάδες άλλα θέματα που συνθέτουν και απασχολούν τον εσωτερικό μας κόσμο, την ψυχή μας δηλαδή, όλο το εικοσιτετράωρο.

Και για μεν τα πρακτικά ζητήματα ξέρουμε όλοι οι ενήλικες πώς να τα συμπληρώσουμε, ώστε να είμαστε χωρίς κενά στις καθημερινές μας δραστηριότητες. Από την πείνα και την δίψα, τα οποία δεν είναι θέματα του εσωτερικού μας κόσμου αλλά είναι βασικά στοιχεία επιβίωσης του σώματος, ξέρουμε πώς να καλύψουμε τις καθημερινές μας ανάγκες χωρίς την βοήθεια άλλων.

Το μεγάλο ζήτημα προκύπτει όταν φτάνουμε στα προβλήματα και τις αναζητήσεις του εσωτερικού μας κόσμου, εκεί, δηλαδή, όπου η μηχανική και οι εφαρμοσμένες τέχνες και τεχνικές δεν μπορούν να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα, και το κενό παραμένει μέχρι να πάρουμε την “πληρότητα”, δηλαδή να λάβουμε απάντηση στα βαθύτερα και ουσιαστικά ερωτήματα για την αδικία, το μίσος, την κακία, την πλεονεξία και μυριάδες άλλα θέματα που απασχολούν την ατομική μας καθημερινότητα και δεν είναι εύκολες και πλήρεις οι απαντήσεις με βάση τα καθημερινά δεδομένα.

Διότι, για να φτάσει κάποιος σοβαρός άνθρωπος να πάρει απάντηση σε τέτοιου είδους ερωτήματα της ζωής ή και του θανάτου, θα πρέπει πρώτα να διαθέτει την ανάλογη σοβαρότητα και υπευθυνότητα, ώστε και η απάντηση να γίνει κατανοητή, αλλά και να μπει στην καθημερινή εμπειρία του ατόμου. Διότι, μπορεί μια απάντηση να ικανοποιήσει προσωρινά και περιστασιακά την “περιέργεια” και όχι την ουσία του ερωτήματος, για το άτομο που θέτει το ερώτημα, αλλά η απάντηση, όταν μιλάμε για σοβαρά ερωτήματα, δεν πρέπει να ικανοποιήσει μόνο την επιφάνεια, την περιέργεια και την στιγμή, αλλά πρέπει να φτάσει και στην συνείδηση του ατόμου, να εγγραφεί ως παρακαταθήκη για το μέλλον, και να φέρει πλούτο και μόνιμη ανάπαυση και πληρότητα στο ενδιαφερόμενο άτομο.

Μόνο τότε η απάντηση έχει πρακτικό αποτέλεσμα. Σε διαφορετική περίπτωση το ερώτημα ή είναι επιπόλαιο και στιγμιαίο, άρα δεν αντανακλά την συνείδηση του ατόμου, ή το άτομο δεν έχει περισσότερο ενδιαφέρον και το θέμα ξεχνιέται μέσα στις επόμενες ώρες ή ημέρες. Αντίθετα, όταν κάποιος έχει ένα σοβαρό ερώτημα για την ζωή, και είναι άνθρωπος με θέληση, σοβαρότητα και κοινή λογική, τότε η απάντηση, όχι μόνο θα ικανοποιήσει την “περιέργεια” και την επιφάνεια, αλλά θα γονιμοποιήσει και τον εσωτερικό του κόσμο, μεταβάλλοντας το νου – εξ ου και η “μετάνοια”, προκειμένου το άτομο να ικανοποιήσει και να συμπληρώσει τα υφιστάμενα κενά, αφήνοντας στο άτομο την “ανάπαυση” και την πληρότητα για τον τομέα του ερωτήματος.

Η επιμονή σε ένα ερώτημα και η αναζήτηση απάντησης, δεν μπορεί να είναι μόνο στιγμιαία και κάτω από ορισμένες συνθήκες, αλλά πρέπει να έχει αντοχή μέσα στον χρόνο και τον χώρο της ατομικής ζωής του ατόμου, όπως εξήγησε ο Χριστός. Οι σοβαρές ερωτήσεις για ουσιαστικά ερωτήματα της ζωής απαιτούν θέληση και ξόδεμα χρόνου και προσπάθειας, προκειμένου οι απαντήσεις να πιάνουν τόπο στην ζωή του ατόμου. 

Η πληρότητα ως αντίθετο της έλλειψης είναι προσωπική υπόθεση, που απαιτεί την ενεργό συμμετοχή του ατόμου. Όπως οι τροφές και η αναπνοή, έτσι και η συμπλήρωση των κενών που εμφανίζονται στο σώμα ή τον εσωτερικό-ψυχικό μας κόσμο δεν συμπληρώνεται εάν το άτομο δεν ενδιαφερθεί. Πολύ περισσότερο, όταν τα θέματα στα οποία παρατηρείται έλλειψη είναι μη ορατά, και μη μετρήσιμα με αριθμούς και μηχανικούς τρόπους, τότε απαιτείται αυξημένη σπουδή και ατομική μέριμνα, ώστε να επέλθει η πληρότητα, δηλαδή να γεμίσουν τα υφιστάμενα αυτή την στιγμή κενά της ατομικής ή κοινωνικής μας ζωής.

Για τον λόγο αυτό και ο απόστολος Πέτρος δεν άφησε τη νέα πίστη στην ανάσταση του Χριστού ως φυσιολογική, φυσική και αδιάφορη παρακαταθήκη σε κάθε ένα άτομο που πιστεύει, αλλά συνέστησε σε όσους ήθελαν να έχουν πληρότητα στην ατομική και κοινωνική τους ζωή, να καταβάλουν κάθε σπουδή και κάθε προσπάθεια, ώστε να καταστεί το αποτέλεσμα της πίστης όχι αδρανές και αδιάφορο, αλλά δραστήριο και παραγωγικό μέσα στην προσωπική καθημερινότητα. Διότι αυτός ήταν ο τρόπος, κάτι που φαίνεται ότι είχε δοκιμαστεί μέσα από την προσωπική του πείρα, για να πληρωθεί το οικοδόμημα της πίστης, δηλαδή του εσωτερικού ανθρώπου σε όποιον είχε πιστέψει. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα υπήρχε εσωτερική φτώχεια και έλλειψη, που θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα σε ναυάγιο τη νέα ζωή που υποσχέθηκε ο Χριστός.

Η αδράνεια και η αδιαφορία δεν συνιστούν δυνάμεις παραγωγικές, εφόσον παρατείνονται σε βάθος χρόνου και περιορισμό του περιβάλλοντος, μέσα στο οποίο δραστηριοποιείται καθένας. Αντίθετα, η τριβή με την καθημερινότητα και η αντιμετώπιση όλων των ζητημάτων που μπορεί να προκύψουν στην ατομική μας καθημερινότητα, καθιστά το άτομο που πιστεύει στην δύναμη της Ανάστασης, ικανό να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της ημέρας με άλλους υπολογισμούς και εξηγήσεις για τον τρόπο που ενεργεί ο θεός στην ατομική του καθημερινότητα.

Η κοντόφθαλμη άποψη, η περιορισμένη αντίληψη, η απόκρυψη της αλήθειας, η αποφυγή της σύγκρουσης με το ψέμα και την απάτη, δεν συνιστούν ώριμο άνθρωπο, πολύ περισσότερο δεν φανερώνουν άτομο ικανό να σταθεί στα πόδια του κατά την κρίσιμη στιγμή. Αντίθετα, γράφει ο απόστολος Παύλος, η ζωή με την δύναμη της Αναστάσεως, δηλαδή η βασιλεία του θεού, εκφράζεται μέσα από πράξεις δικαιοσύνης, και ειρήνης και χαράς, οι οποίες επαινούνται από τους ανθρώπους και είναι ευάρεστες στον ίδιο τον θεό, ο οποίος και ανταποδίδει με τον δικό του τρόπο το μίσθωμα, σε όποιον βάζει το χέρι του στην αλήθεια του Ευαγγελίου, και δεν υποστέλλει τις πεποιθήσεις του, όταν αυτές είναι μέσα στην αλήθεια και στην πρακτική αγάπη. 

Χωρίς πληρότητα το άτομο δεν μπορεί να έχει ειρήνη. Η κάθε έλλειψη πρέπει να συμπληρωθεί, και για τον σκοπό αυτό όλοι πασχίζουμε καθημερινά. Όταν διψάμε, αναζητούμε νερό. Όταν κρυώνουμε, αναζητούμε ζέστη. Και μυριάδες άλλες λειτουργίες της καθημερινής μας ζωής απαιτούν άμεσα ή έμμεσα συμπλήρωμα, ώστε να είναι σε πλήρη και κανονική λειτουργία.

Η έλλειψη σε ένα τομέα, ιδιαίτερα εάν είναι κρίσιμος, όπως η καλή λειτουργία των οργάνων του σώματος, οδηγεί σε αναζήτηση των στοιχείων εκείνων που θα φέρουν την πληρότητα, άρα και την ειρήνη στο σώμα. Και φυσικά το ίδιο ισχύει και για τα όργανα του εσωτερικού μας κόσμου, δηλαδή της ψυχής, τα οποία όταν έχουν έλλειψη σε κάτι, μάς οδηγούν σε αναζήτηση συμπληρώματος, για να επέλθει η προσωπική και ατομική μας ειρήνη και πληρότητα. Αυτό είναι το κύριο στοιχείο, το οποίο και οδήγησε τους πρώτους μαθητές κοντά στον Χριστό.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν πήγαν κοντά στον Χριστό γιατί πεινούσαν, αλλά πήγαν γιατί είχαν ερωτήματα και κενά, τα οποία πίστευαν ότι μόνο εκείνος θα μπορούσε να τους δώσει απαντήσεις και να συμπληρώσει τα κενά της ατομικής τους ζωής. Ο Πέτρος, όταν πολλοί  άλλοι μαθητές αποχώρησαν, γιατί ο λόγος του δασκάλου ήταν σκληρός, απάντησε στον Χριστό, ότι δεν έχουμε πουθενά αλλού να πάμε, διότι μόνο εσύ έχεις λόγια αλήθειας, τα οποία μπορούν να μας οδηγήσουν στην κατανόηση της αιωνιότητας και των στοιχείων που οδηγούν ένα άτομο σε εκείνη την πραγματικότητα.

Και αυτό ήταν ακριβώς το νέο μήνυμα που έφερε ο Χριστός. Δεν ήρθε για να μας μάθει πώς να μαγειρεύουμε καλύτερα, ούτε πώς να κερδίζουμε περισσότερα χρήματα. Ήλθε να δώσει απαντήσεις στα μεγάλα, αλλά και στα μικρά ερωτήματα για την ζωή και τον θάνατο, για το δίκαιο και το άδικο, για την σωστή επιλογή και τις λάθος αποφάσεις, που παίρνουμε καθημερινά στην πρακτική μας προσωπική καθημερινότητα. Το κίνητρο, δηλαδή, δεν ήταν για τους ανθρώπους της εποχής το οικονομικό ή το επαγγελματικό ή κοινωνικό κέρδος – σε όλα αυτά ήταν μάλλον ζημιωμένοι όσοι τον ακολούθησαν – αλλά ήταν η επιθυμία τους να κατανοήσουν τον δρόμο, που θα τους οδηγούσε στην πηγή της ζωής, ώστε από τον ίδιο τον δημιουργό να παίρνουν τις ορθές και ουσιαστικές απαντήσεις για όλα τα ζητήματα της τότε καθημερινότητας.

Αλλά αυτό ισχύει και σήμερα, δεδομένου ότι η αδικία και η δικαιοσύνη, ο πόλεμος και η ειρήνη, η φτώχεια και οι ασθένειες, και χιλιάδες άλλα ερωτήματα, παραμένουν τα ίδια και βασανίζουν όσους έχουν αγαθή συνείδηση. Ο Χριστός δεν στέρησε από κανένα ακροατή ή μαθητή του την οδηγία, τόσο για μια καλύτερη πληρότητα στην καθημερινότητα, όσο και για την πορεία που πρέπει να ακολουθεί κάποιος, που ενδιαφέρεται να πλησιάσει τον δημιουργό, για να λάβει τα δώρα της επίγνωσης της αλήθειας για την επίγεια, αλλά και για τις προοπτικές της αιωνιότητας.