Όταν κάποιος κατακτήσει κάτι, το επόμενο στάδιο είναι να το διατηρήσει, εάν πρόκειται για θέμα που έχει μακροχρόνιο ενδιαφέρον. Σε όλο το φάσμα του φυσικού κόσμου η κατάκτηση συνοδεύεται από την ανάγκη της διατήρησης, και όσο πιο πολύτιμο είναι το αντικείμενο της κατάκτησης, τόσο η σημασία της διατήρησης της εξουσίας πάνω στην κατάκτηση παίρνει άλλο χαρακτήρα.

Δηλαδή, η κατάκτηση όταν αφορά ζήτημα πέραν της απλής καθημερινότητας, επιβάλλει ως αναγκαιότητα και την δύναμη της διατήρησης. Διαφορετικά θα πρόκειται για τυχαία πρόσκαιρη κατάκτηση και όχι δύναμη εξουσίας. Και όλοι κατανοούμε την διαφορά. Όταν κάτι είναι πολύτιμο, όλοι θέλουμε την διατήρηση της κατάκτησης, αλλά η διατήρηση της κατάκτησης προϋποθέτει και κατανόηση των αξιών που συνοδεύουν την κατάκτηση.

Δηλαδή, όσο περισσότερο έχει κοστίσει η κατάκτηση, τόσο περισσότερο γίνεται αντιληπτή και η αξία και σημασία της διατήρησης της κατάκτησης. Και αυτό, ενώ είναι εύκολα κατανοητό στην δική μας πρακτική καθημερινότητα, σπίτια, σπουδές, κλπ, όταν ερχόμαστε στην σφαίρα της διαχρονικότητας, δηλαδή της διατήρησης εξουσίας σε κάτι που διαρκεί πέραν των ανθρωπίνων ορίων φυσικής ζωής, εκεί χάνουμε τον προσανατολισμό μας.

Διότι, μπορεί να είναι εύκολα κατανοητή η αξία της κατάκτησης, αλλά δεν είναι εύκολα αντιληπτή ο τρόπος διατήρησης. Πολλές φορές, δηλαδή, ενώ ξέρουμε πώς να μεριμνήσουμε για την διατήρηση ενός σπιτιού με τις επισκευές και την πρόνοια, όταν ερχόμαστε σε σοβαρά ζητήματα του εσωτερικού μας κόσμου, όπως η εκτίμηση, η κατανόηση, η κοινωνική μας ηθική, κλπ, εκεί τα πράγματα παίρνουν τροπή αδιαφορίας και απαξίωσης, με αποτέλεσμα να υπάρχουν στιγμές και περίοδοι έντασης και ευεξίας, αλλά και περίοδοι αδιαφορίας και υποτίμησης.

Και αυτό έχει ως συνέπεια να πηγαίνουν χαμένοι κόποι και προσπαθειες που καταβάλλαμε για την κατάκτηση, χάνοντας πολύτιμα στοιχεία που θα μπορούσαμε να διακρατήσουμε στην διαχρονική μας παρουσία στην ζωή. Και, φυσικά, αυτό κανείς δεν το θέλει. Διότι όλοι θέλουμε να αυξάνουμε και να εμπλουτίζουμε τα υπάρχοντά μας και όχι να απομειώνονται από το προσωπικό μας χαρτοφυλάκιο. Και εδώ η διδασκαλία του Χριστού φωτίζει τον τρόπο με τον οποίο, όποιος ενδιαφέρεται για τον εμπλουτισμό των υπαρχόντων του, θα πρέπει να είναι έξυπνος, δηλαδή να μην αφήνει απροστάτευτα τα τμήματα της ατομικής του κατάκτησης, όπως συμβαίνει και με τις κοινωνικές κατακτήσεις, όπως η ελευθερία, η παιδεία, κλπ.

Ο Χριστός, δηλαδή, δεν άφησε τίποτα στην τύχη, αλλά μεριμνούσε καθημερινά για την αύξηση των υπαρχόντων αποθεμάτων των μαθητών του, προκειμένου να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν κάθε δύσκολη στιγμή στην ατομική τους καθημερινότητα. Τα θαύματα, δηλαδή, δεν είναι για να επαναπαύεται ο άνθρωπος της πίστης στον Χριστό, αλλά για να παίρνει δύναμη ενδυνάμωσης της πίστης, αποσκοπώντας στην πλατύτερη και βαθύτερη αποκάλυψη του θελήματος του θεού, διότι το θέλημα αυτό δεν είναι συμβολικό, αλλά είναι πρακτικά αγαθό, ευάρεστο και τέλειο, και επιφέρει θετικές συνέπειες στην ατομική καθημερινότητα του ενδιαφερομένου προσώπου.

Η εγκατάλειψη των κατακτήσεων στην σφαίρα της πίστης ενός ατόμου, δηλώνει ότι κάτι δεν πήγε καλά. Στηρίχθηκε, δηλαδή, μόνο στα θαύματα και στον θαυμασμό, και δεν πρόσεξε την αντιμισθία, από την οποία απορρέουν όλα τα θετικά και πολύτιμα στην ατομική μας καθημερινότητα. 

Η κατάκτηση, δηλαδή η κυριαρχία πάνω σε κάτι, χώρο ή χρόνο ή ο,τιδήποτε έχει υπαρξιακή υπόσταση, είναι κοινή έννοια στην ατομική μας καθημερινότητα. Από τους στόχους που καθένας θέλει να κατακτήσει, έως τον περίπατο με τα πόδια ή την βόλτα με το αυτοκίνητο, όλα αποτελούν θέμα κατάκτησης και άφιξης στον προορισμό.

Τίποτα μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα δεν γίνεται τυχαία. Όλα έχουν την βάση και την εξέλιξή τους μέχρι την οριστική άφιξη στον στόχο. Και αυτή η αλήθεια της πραγματικότητας – και όχι μόνο η θεωρητική και φιλοσοφική της διάσταση – οδηγεί στην αναζήτηση του καλύτερου δρόμου για την άφιξη μέχρι τον προορισμό που καθένας έχει θέσει στην ατομική του καθημερινότητα. Διότι όλοι ταξιδεύουμε καθημερινά, αλλά καθένας έχει τον δικό του προορισμό και αγωνίζεται λίγο ή πολύ να φτάσει στον δικό του προορισμό και όχι στον προορισμό κάποιου άλλου.

Είναι, δηλαδή, μια απόλυτα προσωπική και ατομική εμπειρία η πορεία προς τον ατομικό μας στόχο, αν και δίπλα μας, μπροστά και πίσω μας ακολουθούν μυριάδες άτομα με διαφορετικούς όμως προορισμούς καθένας, και με διαφορετική διαχείριση των θεμάτων που τον απασχολούν κάθε στιγμή της δικής του πορείας. Μπορεί η πορεία να εμφανίζεται κοινή για κάποιες στιγμές ή περιόδους, αλλά το τέλος αυτής της πορείας είναι πάντα απόλυτα προσωπικό και ατομικό και καθένας παίρνει την θέση που έχει προοριστεί για να καθίσει, χωρίς συγχήσεις και χωρίς αμφισβητήσεις.

Άλλωστε, κατά την διάρκεια της πορείας όλα έχουν ήδη αποσαφηνιστεί, και χωρίς αμφισβητήσεις έχουν αποκρυσταλλωθεί όλες οι λεπτομέρειες του βίου και των σκοπών του ατομικού μας ταξιδιού μέχρι την κατάκτηση του στόχου. Και ο Χριστός εξήγησε αυτή την αλήθεια. Όλοι ταξιδεύουμε καθημερινά – κατά κυριολεξία και μεταφορικά – και καθένας βαδίζει στον δικό του προορισμό, προσέχοντας την ατομική του πορεία για να τον μεταφέρει στην δική του κατάκτηση του βραβείου – μεταφορικά αλλά και κατά κυριολεξία – σε οτιδήποτε ο ίδιος έχει θέσει ή του έχουν αναθέσει κάποιοι άλλοι και ο ίδιος έχει συμφωνήσει να κατακτήσει.

Δίπλα στον ένα οδοιπόρο βαδίζουν άλλες μυριάδες προσώπων και καταστάσεων, ωστόσο αυτό δεν πρέπει να δημιουργεί σύγχυση στην ουσία του. Διότι το άτομο παραμένει μία προσωπικότητα που επηρεάζεται και επηρεάζει, αλλά δεν συγχέεται με το πλήθος, διότι φέρει μέσα του ένα ατομικό στοιχείο της δικής του προσωπικότητας, το οποίο είναι μοναδικό στην παρούσα κατάσταση, αλλά και στην ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας.

Ποτέ δεν υπήρξε σύγχυση προσώπων. Υπήρξαν και υπάρχουν εξωτερικές ομοιότητες προσώπων στον ίδιο χώρο και χρόνο, αλλά ποτέ δεν υπήρξε σύγχυση μέχρι σήμερα για τον ρόλο και την προσωπικότητα κάθε ατόμου. Και όσοι εργαζόμαστε ξέρουμε καλά αυτή την αλήθεια. Η αμοιβή είναι απόλυτα εξαρτημένη από την προσφορά του προσώπου που εργάζεται και ποτέ δεν μεταφέρονται αγαθά από ένα εργοδότη σε άλλον μη εργαζόμενο, εάν δεν είναι πιστοποιημένη η παρουσία και το έργο του.

Μπορεί στον δρόμο να είμαστε πολλοί, αλλά καθένας έχει τον ατομικό του προορισμό και τον δικό του στόχο που πρέπει να κατακτήσει στην δική του ζωή και στην δική του καθημερινότητα, και δεν υπάρχει σύγχυση στα πρόσωπα και στους προορισμούς κατά την πρακτική έννοια της καθημερινότητας. 

Από όσα σημειώνουμε εμείς οι ίδιοι στον ατομικό μας χάρτη της καθημερινότητας, αποδεικνύονται και τα ατομικά μας ενδιαφέροντα για την ζωή. Κανένα σημάδι στον χάρτη, σημαίνει κανένα ενδιαφέρον. Πολλά σημάδια σημαίνουν πολλά ενδιαφέροντα.

Σημάδια για την κατάκτηση της κατανόησης του εαυτού μας, σημαίνουν διάθεση για αυτογνωσία, δηλαδή επίγνωση των δυνατοτήτων που καθένας διαθέτει για επιβίωση ή κατάκτηση των στόχων του. Σημάδια αγάπης για τον κόσμο και την αδικία που επικρατεί, σημαίνει διάθεση αναζήτησης της Δικαιοσύνης. Σημάδια αγάπης για το χρήμα σημαίνει αναζήτηση πλούτου. Και όσο προχωρά κάποιος στους δρόμους της δικής του καθημερινότητας, τόσο ξεκαθαρίζουν και τα ατομικά του ενδιαφέροντα για την ζωή.

Διότι οι πράξεις μας – συνήθως – δεν προκύπτουν ουρανοκατεβατες, αλλά καλλιεργούνται μέσα μας και αποδίδουν την εικόνα και την πράξη που όλοι μπορούν να δούν και να εκτιμήσουν αργότερα. Με λίγα λόγια, η παρατήρηση των σημείων που έχουν χαραχτεί πάνω στον ατομικό μας χάρτη, δηλώνει και τα εσωτερικά και κρυφά μας ενδιαφέροντα για την ζωή. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε χρόνο, όταν φτάνουμε σε αδιέξοδα της δικής μας καθημερινότητας, να ξαναδούμε το άμεσο παρελθόν, προκειμένου να αλλάξουμε βλαβερές συνήθειες και να ξεκινήσουμε μια νέα καθημερινότητα, με τις νέες πλέον απαιτήσεις για αποφυγή των επιλογών και των αδιεξόδων που μάς έφεραν ως εδώ.

Δηλαδή, η αναγνώριση του αδιεξόδου, δηλαδή η απογοήτευση από την προσωπική μας πορεία, είναι το πρώτο βήμα για την αλλαγή και επανόρθωση. Και ο Χριστός εξήγησε με λεπτομέρειες πώς ο άνθρωπος όταν φτάνει σε αδιέξοδα, τότε συνέρχεται και θυμάται το καλό παρελθόν, δηλαδή όταν διαπιστώνει την κατάντια της καθημερινότητάς του. Η παραβολή του ασώτου, που με τις λάθος επιλογές του πλούσιου παιδιού, έφερε την κατάντια της ανθρώπινης ζωής με τα γουρούνια, ήταν το μεγάλο μάθημα για όσους νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα, τυφλωμένοι από την σημερινή καλοπέραση και μη υποπτευόμενοι την μελλοντική πορεία των λανθασμένων επιλογών της καθημερινότητας.

Οι ατομικές επιλογές όταν αποβλέπουν απρόσεκτα μόνο στην καλοπέραση, συνήθως οδηγούν σε μελλοντικά αδιέξοδα και η επιστροφή απαιτεί αλλαγή μυαλού, δηλαδή μετάνοια, προκειμένου να παρθεί μια απόφαση καλύτερη, που θα μας βγάλει από το σημερινό αδιέξοδο. Και επειδή κανένας δεν έζησε πάνω στην γη χωρίς λάθη, είναι καιρός καθένας που διαθέτει τον κοινό νου και την κοινή λογική, να αναζητήσει την διδασκαλία με την οποία θα αποφύγει παρόμοιες επιλογές, και θα προχωρήσει σε δρόμους ασφαλέστερους από το παρελθόν. Το παρελθόν δεν διορθώνεται.

Το μέλλον τώρα προγραμματίζεται, και καθένας καλείται, εφόσον ενδιαφέρεται, να δώσει νέες προοπτικές στην ατομική του καθημερινότητα, η οποία μπορεί να συνδεθεί μέσω της διδασκαλίας και με την προοπτική της πέραν του τάφου ζωής. 

 Η ολοκλήρωση της χαρτογράφησης της ατομικής μας διαδρομής στην καθημερινότητα δεν έχει τέλος, όσο ένα πρόσωπο ζει και κινείται πάνω στην γη, διότι αποκαλύπτονται κάθε στιγμή νέες εικόνες και εμπειρίες από την ζώσα επαφή του ατόμου με κάθε τι νέο. Και επειδή το μέγιστο τμήμα του κόσμου παραμένει άγνωστο, είναι φυσικό ο οδικός χάρτης της ατομικής καθημερινότητας να παραμένει ανοιχτός μέχρι το τελευταίο λεπτό της ζωής.

Διότι μπορεί να ξέρουμε τα όρια – γέννηση, ενηλικίωση, θάνατος – αλλά δεν ξέρουμε το ακριβές περιεχόμενο κάθε σταδίου της ατομικής μας ζωής, καθώς ζούμε την προσωπική μας καθημερινότητα. Όλα αλλάζουν κάθε στιγμή και κανείς δεν ξέρει τα αποτελέσματα αυτών των αλλαγών στο προσεχές μέλλον. Άρα, υπακούμε χωρίς δυνατότητα αποφυγής. Το γνωστό του παρελθόντος δεν είναι βέβαιο ότι θα λειτουργήσει με τον ίδιο τρόπο και στο μέλλον. Και φυσικά ο κίνδυνος της άγνοιας παραμένει στο παρασκήνιο, αφού κανείς δεν γνωρίζει τι θα συμβεί στο μέλλον και θα αφορά την ατομική μας ζωή.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός εξήγησε τα φαινόμενα της ζωής με την δική του οπτική γωνία, αλλά επεσήμανε ότι αυτή η εξήγηση δεν είναι η τελευταία, διότι ο κόσμος διανύει μια άγνωστη διαδρομή, άρα καθένας ζει μια νέα εμπειρία, και δεν είναι δυνατόν σήμερα, δηλαδή τότε, να κατανοήσει ένα άτομο το σύνολο των γεγονότων που θα συνέβαιναν στο μέλλον.

Για τον λόγο αυτό και παρέπεμψε στον νέο δάσκαλο εκ του διαχρονικού πνεύματος της αληθείας, προκειμένου καθένας που αναζητά την δική του διαδρομή στην ατομική του καθημερινότητα, να έχει ένα σύμβουλο για επίκαιρη ενημέρωση και όχι παρελθοντολογία. Διότι το παρελθόν και οι εμπειρίες των άλλων ή οι δικές μας μπορεί να είναι μια βάση, αλλά δεν είναι όλο το οικοδόμημα, το οποίο θα πρέπει να περιλαμβάνει τις ατομικές μας ανάγκες επιβίωσης για κάθε εποχή του επίγειου βίου μας.

Και ο μόνος που μπορεί να ερευνήσει το παρόν, ξέροντας τα εφόδια που διαθέτουμε από το παρελθόν, είναι το πνεύμα της αλήθειας, όπως όμως αυτή αποκαλύπτεται κάθε στιγμή, προκειμένου να είναι αξιοποιήσιμη και όχι μόνο θεωρία. Και ο Χριστός προέβλεψε αυτή την παράμετρο, και εξήγησε ότι καθένας έχει ορισμένες αντοχές γνώσης και εμπειρίας, άρα δεν μπορεί να ξέρει τα πάντα. Το πνεύμα όμως της αλήθειας ξέρει τις ιδιαιτερότητες κάθε ατόμου και ακόμη ξέρει καλύτερα τι συμβαίνει κάθε στιγμή και τι θα συμβεί κάθε στιγμή, άρα είναι ο καλύτερος δάσκαλος για τις ατομικές μας ανάγκες διαχρονικά.

Δεν περιόρισε, δηλαδή, ο Χριστός την πληροφόρηση και την παιδεία μόνο σε όσα πρόλαβε να εξηγήσει στους δώδεκα εκείνους μαθητές του, αλλά άφησε απεριόριστα περιθώρια εμπλουτισμού του υφιστάμενου τότε εσωτερικού κόσμου των μαθητών του. Άφησε παρακαταθήκη ανοιχτή στις μελλοντικές ανάγκες για κάθε άτομο σε κάθε περιοχή του κόσμου μέσω του αιωνίου πνεύματος της αλήθειας. Ο Δάσκαλος Χριστός δεν ήταν υπερφίαλος, αλλά κατανοούσε ορθά το παρόν και προέβλεπε τα αναγκαία για το μέλλον. 

Το βασικό σχέδιο του ατομικού μας χάρτη της καθημερινότητας δεν είναι δικό μας. Το κληρονομούμε. Και μπορεί να θέλαμε κάποια άλλη κληρονομιά, ωστόσο αυτό είναι αδύνατο, αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους δικούς μας γονείς με τους γονείς άλλων, που, κατά την γνώμη μας έχουν καλύτερη καθημερινότητα.

Με λίγα λόγια, η βάση του χάρτη έχει δοθεί και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τοποθετήσουμε τα δικά μας σημάδια πάνω στο σχέδιο που άκοντες έχουμε κληρονομήσει. Η μητρική γλώσσα, τα ήθη και έθιμα, ο τόπος της κατοικίας μας, το κοινωνικό μας περιβάλλον και μυριάδες άλλες παράμετροι που επηρεάζουν την δική μας καθημερινότητα, συνήθως δεν είναι δική μας επιλογή, αλλά τις βρίσκουμε μπροστά μας. Και αυτό σημαίνει ότι πολλά αρνητικά, πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε και να βγούμε νικητές. Πολλά καλά και θετικά, πρέπει να τα καλλιεργήσουμε για να αυξηθούν και να φέρουν την θετική εικόνα που όλοι επιθυμούμε.

Δηλαδή, αντί να γκρινιάζουμε ως συνήθως, πρέπει να στρωθούμε στην δουλειά μας, προκειμένου να αλλάξουμε προς την νέα κατεύθυνση, εφόσον βέβαια μάς ενδιαφέρει η ζωή και το μέλλον. Η αποδοχή και παραδοχή της σημερινής πραγματικότητας είναι η καλή αρχή για αλλαγές. Η άρνηση της σημερινής πραγματικότητας, προμηνύει μεγαλύτερη φθορά και άγνοια εάν συνεχιστεί σε βάθος χρόνου.

Διότι, όπως τα καλά πράγματα αυξάνονται και φέρνουν όφελος, έτσι και τα πονηρά και επιζήμια φέρνουν ζημία, η οποία αυξάνεται εάν δεν αλλάξει η νοοτροπία μας. Η χαρτογράφηση της ατομικής μας καθημερινότητας μπορεί να βρίσκει θετικές ή αρνητικές θέσεις κληρονομημένες από το παρελθόν, αλλά αυτό δεν είναι τελεσίδικο. Απομένει η δική μας δουλειά πάνω στον χάρτη, δηλαδή να αφαιρούμε όσα μάς πληγώνουν και να προσθέτουμε όσα φέρνουν βελτίωση στην δική μας καθημερινότητα. Όσο η ζωή συνεχίζεται πάντα υπάρχουν περιθώρια για εξέλιξη με την δική μας πλέον σφραγίδα και όχι των άλλων μόνον.

Και ο Χριστός αυτό ακριβώς ήρθε να κάνει. Να διδάξει τον τρόπο βελτίωσης των όσων έχουμε κληρονομήσει, και να δείξει νέους δρόμους και νέους ορίζοντες μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα αλλά με τις δικές μας υπεύθυνες προτιμήσεις και επιλογές. Η δική μας αδράνεια φέρνει στασιμότητα και επανάληψη. Η ατομική μας δυναμική εμπλοκή, φέρνει τα πράγματα στον δικό μας οδικό χάρτη, όπως καθένας τον εμπλουτίζει με τις δικές του προτιμήσεις και επιλογές.

Έτσι το παρελθόν δεν το αγνοούμε, αλλά δεν το αφήνουμε να κυριεύει δια παντός το δικό μας μέλλον. Αντίθετα, ο Χριστός εξήγησε ότι υπάρχει τρόπος και μέσα στην έρημο της ζωής να βρεθεί νερό μιας καλύτερης ζωής, εάν κάποιος το αναζητήσει, όχι κλαίγοντας για το παρελθόν, αλλά ατενίζοντας τους νέους ορίζοντες κάθε φορά που το άτομο μετακινείται από την σημερινή του θέση σε μια καλύτερη.

Η δική του διδασκαλία δεν θεραπεύει μόνο, αλλά και διδάσκει την αποφυγή των λαθών του παρελθόντος, υποστηρίζοντας κάθε καλό για το μέλλον.