Για να αποφύγουμε τον μηδενισμό πρέπει να είμαστε κάθε στιγμή προσεκτικοί και να μην παραβλέπουμε ή να κάνουμε ότι αγνοούμε την πραγματικότητα. Διότι, η άγνοια όταν είναι σκόπιμη, και ενώ μπορούσα να ξέρω την αλήθεια εγώ αποφάσισα να προφασιστώ ότι δεν ήξερα, αυτή η κατάσταση προφανώς θα οδηγήσει σε τραγωδίες, είτε άμεσα είτε στο μέλλον.

Διότι, η αδιαφορία ή άλλες προτιμήσεις αντί για την απόκτηση της γνώσης της αλήθειας, δεν πρόκειται να καλύψουν το κενό της δικής μου γνώσης. Αυτό αποδεικνύει ότι δεν ενδιαφέρομαι για την ουσία των πραγμάτων, αλλά παραπλανώ την συνείδησή μου με ανώφελες και μάταιες δικαιολογίες για να μην προχωρήσω στην επίγνωση της αλήθειας και να βρεθώ ελεύθερος από τις συνέπειες των δικών μου λαθών.

Ενώ, δηλαδή, ξέρω τί πρέπει να κάνω, το αποφεύγω, δηλαδή αποφεύγω την προσωπική μου ευθύνη και περιμένω κάποιος άλλος να κάνει αυτό που έπρεπε εγώ να κάνω, νομίζοντας ότι έτσι θα αποφύγω τις δικές μου ευθύνες. Και αυτό είναι φαρισαϊσμός, δηλαδή σκόπιμη παραπλάνηση της συνείδησής μου, πράξη η οποία με αποσυνδέει από την αλήθεια της δημιουργίας και των πραγμάτων. Η απόκρυψη της αλήθειας και η σκόπιμη άγνοια είναι ταυτόσημα με την παγίδα, μέσα στην οποία όποιος πέσει θα πληρώσει υψηλό κόστος αιχμαλωσίας και κόπους για την απελευθέρωσή του.

Γι’ αυτό και ο Χριστός προειδοποιούσε για την πορεία προς τα προσωπικά μας αδιέξοδα, διδάσκοντας από την μια πώς να αποφύγουμε τις παγίδες, και από την άλλη τί πρέπει να κάνουμε εάν βρεθούμε στον λάκκο με  τα φίδια που έρχονται να σφάξουν και να καταστρέψουν την προσωπική μας άνεση. Διότι το καλύτερο είναι να αποφύγουμε τα λάθη, ωστόσο, ο Χριστός δεν μας άφησε στην άγνοια αλλά μας υπέδειξε και με ποιο τρόπο θα βγούμε από τα προσωπικά μας αδιέξοδα, επιστρατεύοντας όλες μας τις δυνάμεις με ορθό τρόπο, αποφεύγοντας τα λάθη που μας οδήγησαν στα αδιέξοδα.

Διότι, δεν υπάρχει κανείς άνθρωπος που να μην κάνει λάθος επιλογές και λάθος πράξεις, Όμως ο Χριστός, επειδή ήξερε τον ανθρώπινο χαρακτήρα, μερίμνησε και για την ορθή επιστροφή στην αλήθεια και στην πραγματικότητα της ζωής, χωρίς υπεκφυγές για τις προσωπικές μας ευθύνες.

Η εύκολη δικαιολογία ότι δεν φταίω εγώ για τα λάθη μου αλλά κάποιοι άλλοι και η κοινωνία των ανθρώπων γενικότερα, είναι η πηγή που τροφοδοτεί την στασιμότητα και τα προσωπικά μας αδιέξοδα, με αποτέλεσμα αντί για την επιθυμητή ελευθερία να εισπράττουμε βαθύτερο βύθισμα στα καθημερινά μας ερωτήματα για τον σκοπό της ζωής μας.

Η σύγχρονη ζωή και οι τρόποι που αντιμετωπίζουμε όλοι τις καθημερινές προκλήσεις δεν επιτρέπουν κανένα μηδενισμό, καμιά παράβλεψη ή αγνόηση της αλήθειας των πραγμάτων της ζωής. Ό,τι υπάρχει, έχει αξία, ανεξάρτητα εάν φαίνεται ωφέλιμο ή επιζήμιο σε κάποιον ή και σε όλους. Η παράβλεψη αυτής της αλήθειας μπορεί να μας οδηγήσει, αργά ή γρήγορα στην λάθος εκτίμηση, στην λάθος επιλογή και τελικά στην λάθος απόφαση και στην λάθος πράξη, από την οποία κινδυνεύουμε να εισπράξουμε άρνηση και όχι κέρδος. Και αυτό, προφανώς, είναι κρίσιμο θέμα, διότι εφάπτεται όλων των σχέσεων που έχουμε, τόσο με τον εαυτό μας, όσο και με το φυσικό και κοινωνικό μας περιβάλλον, περιοχές μέσα στις οποίες όλοι διάγουμε την καθημερινότητά μας.

Από τα πιό ωφέλιμα έως τα πιό αρνητικά, όλα έχουν τον ρόλο τους και κανείς δεν πρέπει να παραβλέπει τον ρόλο και την αξία τους. Διότι, κανείς δεν θέλει το σκοτάδι, αλλά αν αγνοήσουμε την παρουσία και τον ρόλο του στην καθημερινή – κατά κυριολεξία – ζωή, τότε κινδυνεύουμε να γίνουμε φαιδροί και ανώριμοι, νομίζοντας ότι ο δημιουργός έχει κάνει λάθος επιλογές στην δημιουργία του, μέσα στην οποία, όχι μόνο υπάρχουμε και κινούμαστε, αλλά αναζητούμε και μεγαλύτερους και με μεγαλύτερο μήκος δρόμους, αποβλέποντας όχι μόνο στο σήμερα και στην ποιότητα της καθημερινής ζωής, αλλά αποβλέποντας και στις προοπτικές του διαχρονικού μέλλοντος που μας αποκάλυψε πρώτος ο Χριστός, και μας δίδαξε τον τρόπο με τον οποίο θα ανακαλύψουμε τα μυστηριώδη περάσματα και θύρες, που μας οδηγούν στην δική του διαχρονική αιωνιότητα.

Και μπορεί η κλειδαριά σε μια κλειστή θύρα να είναι μια λεπτομέρεια, ωστόσο, εάν δεν μπει το κατάλληλο κλειδί και να γίνει η κατάλληλη κίνηση, ποτέ δεν θα ανοίξει η κλειστή θύρα. Διότι, η θύρα που άνοιξε ο Χριστός δεν είναι ξέφραγο αμπέλι για τον κάθε κλέφτη και απατεώνα, αλλά είναι μυστική και καθένας που ενδιαφέρεται πρέπει να μάθει και να μην μηδενίζει κανένα στοιχείο από όσα ο ίδιος ο Χριστός μας δίδαξε.

Η έννοια της πλατιάς οδού και της ανοιχτής θύρας δεν είναι ωφέλιμη και συμβατή με την διδασκαλία του Χριστού, αλλά είναι αποκύημα και δημιούργημα της δικής μας παράβλεψης της αλήθειας της δημιουργίας, γιατί, συνήθως, όλοι θέλουμε το καλύτερο αλλά χωρίς κανένα κόστος. Και αυτό δεν είναι αποδεκτό από καμιά λογική κοινωνία, η οποία ξέρει ότι κάθε μηδενισμός και σκόπιμη άγνοια δεν οδηγεί ποτέ σε ένα θετικό αποτέλεσμα. Η παράβλεψη και η αγνόηση ή υποτίμηση των μικρών αληθειών της διδασκαλίας του Χριστού τις οποίες όλοι παραμελούμε, μπορεί να είναι η αιτία των προσωπικών μας αδιεξόδων στην πρακτική μας καθημερινότητα.

Η σκόπιμη παράβλεψη ή η άγνοια που προέρχεται από την δική μου αδιαφορία και αδράνεια, δηλαδή ο μηδενισμός υπαρκτών πραγμάτων, είναι ένα άκρως επικίνδυνο στοιχείο στην πρακτική – και όχι μόνο – καθημερινότητα κάθε ανθρώπου που ζει και κινείται σήμερα, αλλά και κάθε μέρα στο παρελθόν ή στο μέλλον, πάνω στη γη.

Διότι η άγνοια χωρίζεται σε δυο περιοχές. Στην μια περίπτωση πρόκειται για κάτι το οποίο δεν αντιλαμβάνομαι, δεν εμπίπτει στις προσωπικές μου δυνατότητες και αισθήσεις, και στην άλλη πρόκειται για πράγματα που γνωρίζω ότι υπάρχουν, αλλά επειδή δεν με “συμφέρουν” και έχουν προσωπικό κόστος, τα παραβλέπω, τα χαρακτηρίζω ως άχρηστα και μηδενίζω την αξία και την παρουσία τους στην προσωπική μου συνείδηση.

Και όλοι καταλαβαίνουμε τον κίνδυνο από την δεύτερη περίπτωση, δηλαδή ξέρω ότι κάτι υπάρχει, αλλά αδιαφορώ και προτιμώ να το μηδενίσω στην συνείδησή μου για να μην με ενοχλεί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εξαφανίζεται και στην πραγματικότητα. Διότι η δική μου άγνοια, σκόπιμη ή ακούσια, δεν αλλάζει την αλήθεια, την οποία άλλοι την γνωρίζουν και την αξιοποιούν, ενώ εγώ βυθίζομαι στην αυτοικανοποιηση μου και στην επικίνδυνη αμεριμνησία, η οποία και θα με οδηγήσει με μαθηματική βεβαιότητα στην μελλοντική σύγκρουση με την αλήθεια των πραγμάτων.

Διότι, εάν πρόκειται για θέματα του μακρινού μέλλοντος και της αιωνιότητας, αυτά δεν μπορούν να επηρεάσουν άμεσα την προσωπική μου καθημερινότητα, όπως και τα θέματα του μακρινού ουρανού και του διαστήματος της δημιουργίας, τα οποία απέχουν από εμένα δισεκατομμύρια έτη φωτός, και, προφανώς δεν μπορώ να τα κατανοήσω ή να τα βάλω να δουλέψουν για την βελτίωση της δικής μου καθημερινότητας, ακόμη και αν πρόκειται για την προβολή θεμάτων στο προσδόκιμο της ατομικής μου ζωής.

Ωστόσο όλοι καταλαβαίνουμε ότι τα προσωπικά μου αδιέξοδα και αδυναμίες στην καθημερινότητα δεν είναι θέματα φιλοσοφικά, αλλά, για να τα αντιμετωπίσω απαιτείται προσήλωση στην απόκτηση της προσωπικής εμπειρικής γνώσης μέσα από τις δοκιμές που κάνουμε όλοι, προκειμένου να πετύχουμε τον τελικό μας στόχο. Και αυτό το στοιχείο, δηλαδή της γνώσης αλλά μέσα από τις προσωπικές μας δοκιμές, δεν είναι θεωρία, αλλά είναι πρακτική ανάγκη για να έχουμε μια σταθερή καθημερινή συμπεριφορά απέναντι στην πραγματικότητα και την αλήθεια των πραγμάτων.

Η άγνοια όταν αφορά πράγματα που μπορώ να μάθω και να καταλάβω αλλά αποφεύγω να τα αντιμετωπίσω, δηλαδή τα μηδενίζω από την συνείδησή μου, είναι κακός οιωνός για το μέλλον, εγγύς και απώτερο, γιατί με δική μου ευθύνη στερώ τον εαυτό μου από την εμπειρική επαφή και την ωρίμανση της προσωπικότητάς μου, βασική αρχή μιας επιτυχημένης ζωής.

Η ισορροπία μεταξύ ευθύνης, αναγκών και αλήθειας των πραγμάτων είναι μια απόλυτα προσωπική και ατομική υπόθεση, και κάθε εξωτερική παρέμβαση αποτελεί στοιχειώδη και φαιδρή δικαιολογία για να καλύψουμε την προσωπική μας αστοχία και το ατομικό μας λάθος. Διότι, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάποιος δεν πέφτουν από τον ουρανό, αλλά – συνήθως – είναι απόρροια προηγουμένων λάθος επιλογών μας και πράξεων, άρα απαιτείται πρώτα αναγνώριση του δικού μου λάθους, και, στην συνέχεια, να κατανοήσω το σημείο και τον λάθος τρόπο σκέψης που με οδήγησε στην λάθος επιλογή, στις λάθος αποφάσεις, και, τελικά, στην λάθος πράξη, από την οποία και προήλθαν τα προβλήματα.

Ωστόσο, όλοι κάνουμε το ίδιο λάθος. Δεν αναζητούμε την πορεία των σκέψεων και αποφάσεων που μας οδήγησαν στο τελικό λάθος, αλλά επιρρίπτουμε την ευθύνη στους άλλους και γενικά στο κοινωνικό σύστημα, με αποτέλεσμα εμείς προσωπικά να μένουμε ανώριμοι και ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια των πραγμάτων, για να μην επαναλάβουμε στο μέλλον τα ίδια λάθη και την λάθος πορεία σκέψεων.

Η τάση, δηλαδή, που έχουμε όλοι μας να μηδενίζουμε την ατομική μας ευθύνη και να μην αναζητούμε τις αιτίες και την πορεία που μας οδήγησαν στις λάθος επιλογές και πράξεις, είναι και το βάραθρο μέσα στο οποίο κινδυνεύουμε όλοι να βρεθούμε, εφόσον δεν αναγνωρίσουμε το αποτέλεσμα ως αποτέλεσμα των ατομικών μας σκέψεων και επιλογών, προκειμένου, από την μια να γίνουμε ωριμότεροι μέσα από την προσωπική μας εμπειρία, και από την άλλη να ανακαλύψουμε το σημείο της εκκίνησης του λάθους, ώστε να επιστρέψουμε και να πάρουμε την οδό της ελευθερίας, σε αντίθετη με το αδιέξοδο που οδηγηθήκαμε νωρίτερα από άγνοια ή λανθασμένους υπολογισμούς.

Αυτή ακριβώς η έννοια, δηλαδή της αποφυγής του μηδενισμού και της ανάληψης της προσωπικής μας ευθύνης για κάθε αδιέξοδο, θα μας οδηγήσει στην ορθή προσέγγιση όλων των θεμάτων που μπορεί να αντιμετωπίσουμε αύριο ή στο απώτερο μέλλον. Και εδώ η έννοια της “μετάνοιας” δεν πρέπει να είναι μια συναισθηματική μόνον αποστροφή και θλίψη, αλλά πρέπει να συνοδεύεται και από δομικές αλλαγές, τόσο στο φυσικό σκέλος – αλλαγή στοιχείων του νου μας -, όσο και αλλαγή στο υλικό τροφοδοσίας του νου μας, δηλαδή το πνεύμα με το οποίο καθημερινά στηρίζουμε τις γνώσεις και τις απόψεις μας.

Διότι το συναίσθημα είναι φευγαλέο και δεν μπορεί να παράξει μόνιμα αποτελέσματα, εάν δεν συνοδευτεί και από την αλλαγή των υλικών τροφοδοσίας, τα οποία να διαθέτουν – εκτός από την προσωρινή ανακούφιση – και την δύναμη για την θεραπεία των παραμορφωμένων στοιχείων σε θετική σκέψη, η οποία έχει ως βάση την αλήθεια και όχι τον μηδενισμό και την άγνοια της αλήθειας των πραγμάτων.

Στον υπαρκτό κόσμο δεν υπάρχει η έννοια του “δεν υπάρχω”, γιατί αυτό αντίκειται στην κοινή λογική. Και ο μηδενισμός, η άποψη, δηλαδή, ότι δεν υπάρχει κάτι γιατί εγώ δεν το αντιλαμβάνομαι ή το αγνοώ, είναι μια στάση επικίνδυνη, η οποία στο μέλλον θα φέρει τα αρνητικά αποτελέσματα στην προσωπική μας καθημερινή ζωή, διότι είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα βρεθώ απέναντι στην αλήθεια της πραγματικότητας και δεν θα μπορώ τότε να την αγνοήσω.

Και, φυσικά, αυτό είναι κατανοητό για τα αισθητά πράγματα του κόσμου, δηλαδή όσα εμπίπτουν στις αισθήσεις μας, αλλά δεν είναι εύκολα κατανοητό για τα μη ορατά πράγματα, τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, είναι και τα στοιχεία εκείνα που καθορίζουν σε μέγιστο βαθμό την προσωπική και κοινωνική μας ζωή καθημερινά.

Όσο δηλαδή και αν προσπαθώ να μηδενίσω την ύπαρξη του εφοδίου της πίστης που υφίσταται μέσα μου, όπως και μυριάδες άλλες εφαρμογές που χρησιμοποιούμε όλοι στην καθημερινή μας ζωή, αυτό δεν πρόκειται να με ωφελήσει, γιατί, απλούστατα, αυτό λειτουργεί χωρίς την δική μου θέληση όσο καιρό ζω πάνω στη γη. Διότι, η πίστη ως εφόδιο και όχι ως αντικείμενο στο οποίο απευθύνεται η πρακτική μου θρησκευτικότητα μόνο, είναι ένα εφόδιο με το οποίο όλοι οι άνθρωποι πάνω στον πλανήτη προγραμματίζουμε κάθε μας κίνηση, από τα απλούστερα έως τα πιο σύνθετα.

Επειδή πιστεύω, γυρίζω τον διακόπτη για να ανάψει το φως ή να βάλω σε λειτουργία μια συσκευή. Επειδή πιστεύω ότι υπάρχουν πράγματα που έχω ανάγκη πηγαίνω στο κατάστημα που με ενδιαφέρει. Και, γενικά, κάθε κίνησή μας, πριν αυτή εκδηλωθεί, έχει την βάση της επεξεργασίας στο εφόδιο που όλοι οι άνθρωποι διαθέτουμε όσο ζούμε πάνω στη γη, ανεξάρτητα από το αντικείμενο ή την ένταση της πίστης. Είναι, δηλαδή, εκείνο το στοιχείο με το οποίο καθημερινά λειτουργούμε σε όλες τις εκδηλώσεις και ενέργειες της ζωής μας, αν και εμείς έχουμε την εντύπωση ότι αυτό αφορά μόνο το θρησκευτικό μου καθήκον, δηλαδή το να πιστεύω σε κάποιον θεό.

Εκείνο που διαφέρει – στην περίπτωση της πίστης στην ευσέβεια -, είναι ότι αναμένω από το αντικείμενο της πίστης μου να υπάρξει ανταπόκριση και ανταπόδοση, διότι, διαφορετικά, θα είναι μια ρουτίνα, από την οποία δεν έχω τίποτα να περιμένω ως απάντηση και ανταπόδοση από εκείνον τον θεό σε μένα τον σημερινό άνθρωπο με τα δικά μου κενά και ελαττώματα.

Η ανταπόδοση, δηλαδή η μισθαποδοσία, είναι βασικό στοιχείο που συνδέεται με την πίστη μου στον θεό ή σε ένα άνθρωπο ή σε μια ιδέα πολιτική ή κοινωνική, διότι αυτό είναι το κίνητρο για να εξασκήσω την πίστη μου προς τον συγκεκριμένο στόχο. Χωρίς πίστη στην ανταπόδοση και την ανταπόκριση – με την έννοια της αλληλοκατανόησης του λόγου μεταξύ εμού και του θεού που πιστεύω – δεν μπορεί να διατηρηθεί ένα άτομο στην ζωή, γιατί τότε γίνεται φυτό και έχει παραιτηθεί από την ενεργό ζωή.